Читать книгу Weerkaatsings - 'n sprokie - Eleanor Baker - Страница 3

Dit reën soos gewoonlik en die wolke hang so laag oor die druppende bome dat dit lyk asof daar geen onderskeid is tussen nat grond en nat lug nie. En Ester van Dyk is verbouereerd. Sy is die soort vrou wat nie maklik onkant gevang word nie en sy beskou haarself as die soort mens wat enige situasie kan hanteer. Maar die onverwagte verskyning van Charles Ashton in die middel van ’n gewone werkmiddag laat haar tog rondtrap. Die nimmereindigende gedrup van die water uit die lekkende geut reg voor die voordeur irriteer haar verder en maak haar om een of ander rede meer bewus van haar ongekamde hare en verslete denimbroek, en sy is ook nie lus om te begin verduidelik van stoof skoonmaak en solder regpak omdat daar niks anders is om op so ’n triestige dag te doen nie.

Hy moet vir Gerrie spreek, het hy gesê, en Gerrie se kantoor het hom gesê Gerrie is al huis toe. Waarom die sekretaresse dit gesê het, weet sy nie. Gerrie sal op sy vroegste eers oor ’n uur tuis wees. En intussen staan die man hier in die portaal met die oop deur agter hom en die reën soos ’n swak ontwerpte verhoogdoek agter die voordeur.

“Mag ek wag?” vra hy.

“Hy sal seker nie meer lank wees nie,” sê sy onseker en druk die voordeur toe. “Wil jy in die sonkamer wag?” Sy loop voor hom uit en glimlag wrang. Sonkamer. Wanneer laas het die son geskyn? En waaroor gaan hulle gesels? Hy self praat nooit veel nie en hy sal nie in die minste belang stel in haar huishoudelike kletspraatjies nie. Hy is so hoflik dat hy haar miserabel laat voel.

“Ons het net koffie gedrink,” sê sy oor haar skouer, net voor sy by die stoepkamer instap.

“Ek is jammer om te steur. Het jy besoekers?”

“Nee, nee, nie eintlik nie. Wel, ja. ’n Vriendin is hier, maar sy is al die hele dag hier en ek …” Sy bly liewer stil, want sy weet sy klink dom.

Maar daar is niemand in die sonkamer nie. Die twee halfgedrinkte koppies staan verlate op die glasblad van die rottangtafel.

“O, sy is seker …” Ester haal diep asem en wys vir hom om te sit. “Ek gaan vir jou gou ’n skoon koppie haal.”

Hy knik en gaan sit, en voor sy by die deur uit is, het hy sy leertassie oopgeknip en ’n lêer uitgehaal, wat hy ernstig sit en deurlees. Sy wonder wat van Lize geword het. Seker geskrik toe sy die vreemde stem hoor en verdwyn.

Charles Ashton konsentreer nie eintlik op die gegewe voor hom nie en hy verwens Gerrie se sekretaresse wat so ’n fout gemaak het. Hy is ’n besige man en om nou ’n uur of wat te moet sit en wag, maak hom kwaad. Hy weet sy teenwoordigheid krap Ester om, en as die saak nie so dringend was nie, het hy maar vertrek.

Hy hoor ’n beweging so sag dat hy eers nie opkyk nie, seker dat hy hom verbeel het, maar toe hy tog opkyk, sien hy ’n meisie wat onseker in die deur staan. Sy glimlag effens en beweeg haar kop, en hy staan op en steek sy hand uit.

“Ek is Charles Ashton.”

“Lize Bergen,” sê sy en raak aan sy hand, maar toe sy wegdraai en hy weer gaan sit, wonder hy of sy regtig aan hom geraak het, want hy het niks gevoel nie. Hy maak sy lêer toe en kyk hoe sy met haar bene onder haar ingevou in een van die groot rottangstoele gaan sit. Sy is van gemiddelde lengte of miskien ’n bietjie langer en sy dra ’n los, sagte bloes wat oor haar langbroek hang en nie daarin slaag om haar verstommende maerte weg te steek nie. Haar gesig is wit, afgesien van die groot grys oë, en die vel lyk asof dit met die grootste sorg oor die bene gespan is. Hy wend sy oë vinnig af, bewus daarvan dat hy na haar gestaar het.

Gelukkig kom Ester binne met die vars koffie en sy het blykbaar haar selfvertroue herwin, want sy gesels nou lekker oor die ewige gereën en die probleme wat dit vir haar skep.

“Die kinders is altyd onder my voete,” kla sy. “En wie kan hulle blameer? Wat anders kan die arme goed doen? Wanneer laas het die son geskyn? Ons lyk almal soos uitgebleikte lakens, en dis veronderstel om somer te wees.” Sy skink vir almal vars koffie in, en hy merk afgetrokke op met hoeveel sorg sy die koppie aangee vir Lize en dan seker maak dat haar vriendin die koppie stewig vashou.

“Julle het ontmoet?” vra sy dan vervaard. “Jammer, tog.” Sy draai na Lize en verduidelik: “Charles wag vir Gerrie.”

Lize lig haar pols en kyk na die horlosie wat los om haar dun gewrig hang. “Dis nog bietjie vroeg, is dit nie?”

“Ek het ook so gedink, ja, maar Charles sê Gerrie se sekretaresse het gesê hy is op pad huis toe.”

Lize knik net en konsentreer op haar koffie, en dis Ester wat die geselskap aan die gang hou deur oor mense te praat van wie Lize geen kennis dra nie.

“Gooi gerus die kussing op die grond,” sê Lize meteens vir Charles, en hy kyk verward af.

’n Harde en hoofsaaklik ornamentele kussinkie is tussen sy heup en die stoel vasgedruk, en hy besef nou eers hoe dit hom pla. Hy trek dit uit en gooi dit op ’n ander stoel terwyl hy wonder hoe sy geweet het dit hinder hom. Maar sy sit en staar deur die venster asof sy nie deel is van die geselskap nie, en hy wend hom weer tot Ester en haar gebabbel.

Lize kyk hoe die water patroontjies maak teen die groot vensters en sy kyk geboeid hoe ’n oorhangende blomtak met groot akkuraatheid elke vier tellings ’n druppel in ’n groter wordende poeletjie op die buitenste rand van die venster laat val. Sy moet huis toe gaan en sy het gehoop Gerrie sal haar neem wanneer hy tuis kom, maar nou lyk dit nie so nie. Die man lyk asof hy ernstige sake te bespreek het. Sy kyk weer na hom en verwonder haar aan sy gesig. As sy ’n tekenares was, sou sy hom graag geteken het, want sy gesig is pragtig ten spyte van die styfheid om die sterk kakebeen. Alles is in die regte proporsie, die neus is sterk en reguit, die lippe dun en streng, die oë afwesig al kyk hy belangstellend na Ester. Sy hare is bruin, dik en steil, maar sag, en noudat dit begin droog word, val dit syerig oor sy voorkop; iets wat hom blykbaar irriteer, want hy stoot dit ergerlik terug. Hy is nie meer jonk nie, want aan sy slape is hy reeds grys.

Sy glimlag effens en kyk weer na die venster. Wat maak dit saak hoe hy lyk? Wat maak enigiets saak behalwe dat sy nou hier sit en oor twee weke nie meer hier sal sit nie omdat Ester en Gerrie vir twee maande op tuisverlof gaan? Al wat belangrik is, is dat vandag bestaan, en miskien volgende week en miskien volgende maand. As sy gelukkig is.

Daar is ’n geklater by die voordeur en ’n ontevrede stem wat kla oor sambrele wat nie ordentlik wil toevou of oopbly nie en wat net gemaak is om te sorg dat mens nat word. Ester spring verlig op. “Daar is Gerrie nou,” sê sy, maar voor sy by die deur kom, stap haar man binne.

“Charles,” sê hy verras. “Wat doen jy hier?”

“Hy wag vir jou,” sê Ester. “Die arme man moet al hoe lank hier by ons sit en wag en …”

“Lize,” sê Gerrie en buk af om haar op die wang te soen. Hy bly ’n oomblik so oor haar staan en vee sy vinger onder haar ken. “Gaan dit goed vandag?”

“Ja, dankie,” sê sy. Sy sien hoe die vreemde man na haar en Gerrie staar, maar gelukkig vat Gerrie hom aan die elmboog en verwyder hom na die studeerkamer.

Ester val lank-uit in haar stoel neer. “Wel …” sê sy en blaas ’n loshangende stuk hare van haar voorkop weg. “Ons het dit oorleef!”

“Die man is tog nie ’n monster nie,” sê Lize.

“Nee, ek weet. Allesbehalwe. Hy is die kalmste, mees besadigde man wat ek ken. Hy word nooit kwaad nie, hy is nooit onbeskof nie, hy het die beste maniere van enige man wat ek ken, hy …”

“Nou ja? Waarom is jy so op jou senuwees?”

“Hy mag voortreflik wees, maar ek voel altyd asof ek net bene en arms en mond is in sy teenwoordigheid. Hy is so beskaaf dat hy my na ’n totale barbaar laat voel.”

“Ag, Es, jy oordryf al weer. Maar hy is pragtig.”

“Dink jy so?” Ester skink vir haarself nog ’n koppie koffie en trek ’n gesig toe sy proe hoe koud dit is. “Ek stem nie saam nie. Sy gesig wys dat hy suksesvol en beskaaf is, maar niks meer nie. Ons ken hom al meer as twee jaar – as jy dit ken kan noem – en ek weet nog nie wie hy is nie. Kan seker ook nie anders nie, dis nie asof ons naweke in die bosse saam kampeer nie, ons sien hom maar by sosiale geleenthede en dan nie eens dikwels nie.” Sy kyk na haar vriendin. “Hy is nie getroud nie, so as jy regtig dink hy is pragtig …”

“Ester …”

“Toe maar, ek terg net.” Sy skud die verspottigheid van haar af en kyk skerp na Lize. “Hy het ons ten minste die kans gegee om bietjie te gesels. Jy lyk goed vandag. Voel jy goed?”

Lize haal haar skouers op. “Ek het goed geslaap. Dan gaan dit altyd beter.”

“Wanneer is die volgende … die volgende toetse?”

Die vel om haar mond trek styf en sy kyk vinnig weg na die venster. “Oor drie weke. Miskien ’n maand.”

“Dan sal jy weet.”

“Dan sal ek weet. Miskien.”

“En ons sal weg wees. Jy moet my bel. Sal jy?”

“Ja. Ek sal.” Sy draai terug en kyk na Ester. “Toe, ek het vanoggend gesê ek wil jou nie uit die werk uit hou nie. Ek het my boek om te lees, en jy moet die stoof gaan skoonmaak.”

“Behoede my. Die stoof. Watse verskil gaan dit aan my sieleheil maak as die stoof skoon is?”

“Ek weet nie, maar jy het vanoggend gesê jy het baie werk om te doen, en ek het belowe ek sal jou nie pla nie.”

“Jy pla my nooit nie.”

“Dis lief van jou om so te sê, maar ek wil nie die oorsaak wees van ’n aangepakte stoof nie.”

Ester lag. Sy gooi haar hande bokant haar kop en rek haar uit soos ’n kat. Lize kyk na die dik, swart krulle en die gesonde blos op Ester se wange, en haar gesig word stil.

Ester kyk na haar en vang die skielike verandering in bui. “Moenie so vreemd lyk nie, Lies. Wil jy hê ek moet my nou weer oor jou bekommer?”

“Nee.”

Ester buig oor die tafel en krap haar sigarette nader. Terwyl sy een aansteek, kyk sy deur die rook na Lize. “Maar ek gaan, weet jy. Wie sal hierdie twee maande na jou omsien?”

“Wie het na my omgesien voor julle gekom het?” vra Lize. “Ek kan na myself kyk.”

Ester se gesig word strak. “Ek dink nie jy kan nie.” Sy hou haar hand in die lug asof sy iets afweer. “Ja, goed, sê dit. Ek sê al twee jaar lank dat jy dit nie kan doen nie, en jy bewys al drie jaar lank dat jy kan.”

“Langer as drie jaar.”

“Goed. Langer as drie jaar. Maar dis nie reg nie, Lize. Jy weet dit. En John het dit al hoeveel keer vir jou gesê.”

“John is ’n liewe ding. ’n Kloekende hen.”

“Maar meer as dit,” sê Ester skerp. “Hy is ’n man wat weet. En jy weet hy is reg.”

“Dat ek op die platteland moet gaan sit en doilies hekel terwyl kloekende henne vir my koppies warm sop aandra?”

“Dit klink vir my heerlik,” sê Ester. “Kan ek nie in jou plek gaan nie?”

“Julle verstaan nie,” sê Lize. “Ek weet julle probeer, maar julle kan dit nie verstaan nie omdat julle nie in my posisie verkeer nie. Daar is net een manier om te veg en dis om alleen te veg. Dis al wat vir mý werk.”

“Ek probeer dit begryp en aanvaar, ja, maar dit is nie maklik nie. Vir my lyk dit na dwaasheid.”

“Kom ons praat oor iets anders,” sê Lize. “Ek voel vandag goed. Ek wil nie eens hieroor praat nie.”

Ester wil eers nog iets sê, maar sy bedwing haarself en bly stil. “Goed, ons praat oor iets anders. Eet jy vanaand by ons?”

“Nee. Dankie vir die aanbod, maar soos Aspoestertjie gaan ek aanstons in ’n pampoen verander, en dis beter as ek dan in my eie woonstel is.”

Ester lag. “Het jy darem kos?”

“O, ja. As ek die oggend wakker word en voel soos ek vandag voel, maak ek gebruik van my kanse. My spens is vol en my yskas ook. Jy kan maar kom kuier, ek het selfs koekies gekoop.”

“Fluks,” sê Ester asof sy met een van haar kinders praat.

“O, ja, voor ek hierheen gekom het, het die taximan sy geld verdien.”

“Ek is bly jy het nie probeer loop nie,” merk Ester op en begin die vuil koppies bymekaarmaak.

“Ek wens ek kon.”

“Ek weet, Lies, ek weet.” Ester kyk haar treurig aan en loop dan in die rigting van die kombuis. “Wel, as ek nie nou die kos begin opsit nie, kry my mense nie vanaand kos nie. Ek wonder waar bly daardie span van my?”

“Mag ek nou-nou ’n taxi bel?” vra Lize.

Ester bly staan, haar heup teen die deur. “Gerrie kan jou mos terugneem.”

“Gerrie is besig.”

“Ja, ek het vergeet. Maar hulle sal seker nie vir altyd besig bly nie. Wag maar nog ’n ruk, jy is mos nie so haastig nie?”

Lize tel haar boek op toe Ester verdwyn, maar sy lees nie. Sy sit weer deur die venster en staar en sien dat die reën opgehou het. Net bokant die toppe van die bome aan die onderpunt van die tuin is daar selfs ’n stukkie blou lug tussen die grys wolke. Maar sy weet dis van verbygaande aard. Die lug is hier baie na aan die aarde, en die grysheid is deel van die lewe. Sy wens die man het nie gekom nie, dan was sy nou al by die huis. Toe sy vanoggend wakker word, het sy so lewendig gevoel. So sterk. Maar noudat die dag ten einde begin loop, voel sy hoe die krag van die oggend haar begin uitspoel. Dis soos ’n brander wat haar vir ’n ruk lank op sy rug gedra het, maar nou moet hy breek en sy las op die strand afgooi. En hy sal terugtrek, dit weet sy. Hy sal terugtrek en haar alleen op die droë sand los. Dan duur dit soms weke voor die water weer hoog genoeg is om haar op te lig.

Sy byt op haar tande en lig haarself uit die stoel, maar net toe sy regop staan, gaan die ander deur oop en Gerrie se vrolike gesig loer na haar.

“Waar is Ester?” vra hy.

“In die kombuis.”

“Charles wil net groet. Waarom staan jy alleen hier?”

Sy glimlag. “Ek was net op pad om ’n taxi te bel. Dis tyd dat ek huis toe gaan.”

“Ag nee,” sê hy, “ek dog jy kuier vanaand by ons.”

“Ek is moeg, Gerrie.”

Hy staan nader en kyk haar skerp aan. “Ek sal jou huis toe neem. Kom net saam dat ek vir Ester kry en groet.”

Sy tel haar boek en handsak op en volg hom. Ester staan reeds met Charles en gesels, en hy lyk verlig toe hy vir Gerrie sien. Hy steek sy hand uit en groet, maar Gerrie kyk na Lize en haal sy eie reënjas weer van die kapstok.

“Wag, ons stap sommer saam,” sê hy. “Ek moet vir Lize terugneem.”

Charles Ashton kyk vinnig na die skimmige meisie wat half agter Gerrie staan. “Kan ek haar nie terugneem nie?”

Gerrie kyk na Ester, en sy kyk na Lize, en vir ’n lang oomblik weet niemand wat om te sê nie. “Ek weet nie,” sê Gerrie dan. “Sy woon in die stad, en dis darem ver uit jou pad uit as jy nou huis toe gaan.”

“Asseblief,” sê Lize. “Dit sal die beste wees as ek ’n taxi bel.”

“Ek gaan terug stad toe,” sê Charles strak. “Ek het nog heelwat werk om te doen.”

“Nou ja …” sê Gerrie en kyk na sy vrou vir hulp. “Is dit in orde, Lize?”

“As dit meneer Ashton nie sal verontrief nie,” sê sy, moeg vir die onsekerheid en gekibbel, en sy begin groet.

Hulle stap in stilte na die groot donker motor wat voor die deur geparkeer staan, en hy sluit vir haar oop en maak die deur weer agter haar toe voor hy omstap.

“Dis vriendelik van u,” is al wat sy sê.

Hy hou sy oë op die pad en wonder wat hom besiel het om aan te bied om haar huis toe te neem. Dis jare laas dat hy so iets impulsiefs gedoen het, en hy wonder wat dit is omtrent die stil meisie wat hom so laat optree het. Sy is so afwesig dat hy ’n keer na haar moet kyk om seker te maak sy sit wel langs hom. Sy leun terug teen die kussings, en haar kop is weggedraai van hom. Om een of ander rede herinner sy hom aan ’n blaar. ’n Blaar wat deur die wind ingewaai is en op sy sitplek beland het, want sy lê so lig teen die sitplek dat haar kop die sagte kussings nie eens duik nie.

“Beduie maar hoe ek moet ry,” sê hy toe hulle die stad nader. Om hulle dreun die laatmiddagverkeer, maar gelukkig is hulle blykbaar die enigstes wat nou terugry, die res is haastig om uit die stad te kom.

Sy kyk na die hoë grys geboue, die nat klip en beton, die mense in reënjasse gehul, skouers teen die wind, gesigte moeg en verbete en sy wens sy is al in die bed. Die brander het haar nou uitgespoel, en daarby is sy bewus van ’n vae gevoel van naarheid. Seker al die koffie. En die stuk kaastert wat Ester haar gemaak eet het. Sy sluk aan die bewerige gevoel en druk haar hande onder die opgevoude reënjas op haar skoot in sodat hy nie moet sien hoe hulle ruk nie.

“Dis links hier,” sê sy fluisterend.

Hy kyk vinnig na haar. “Is alles …?”

“Nou regs,” sê sy duideliker.

Hy volg haar aanwysings en vra nie verder uit nie, maar toe hulle voor haar gebou stilhou, sien hy hoe die spiere in haar nek uitstaan soos sy teen iets baklei.

“Sal ek saam met u stap?”

“Nee,” sê sy met moeite. “Dankie. Dit was vriendelik van u om my te gebring het.”

Hy stap weer om om die deur vir haar oop te maak, en sy swaai haar bene uit, gooi haar handsak oor haar skouer en klim uit, maar toe albei haar voete op die sypaadjie staan, struikel sy tog.

Hy gryp na haar elmboog en ondersteun haar tot sy regop staan. En hy skrik, want daar is geen vleis aan haar arm nie, dis net been waaraan hy vat.

“Dankie,” sê sy weer. “Alles is nou reg.”

Maar hy luister nie verder na haar nie en hou sy hand onder haar arm tot sy met die trappies op is en voor die groot voordeur staan.

“Nommer veertien,” sê sy.

Hy druk die knoppie en vat die sleutel by haar. Toe die groot deur oopswaai, vat sy die sleutel beslis terug en kyk na hom. “Dankie, meneer Ashton. Jammer dat ek soveel moeite veroorsaak het, maar nou sal ek regkom. Tot siens.”

“Die hysbak is daar,” sê hy, ongemaklik soos ’n skoolseun. Dan ruk hy hom reg en draai weg, maar hy sluit die motor tog stadig oop sodat hy deur die glasdeure van die gebou kan sien hoe sy in die hysbak stap en na bo uit die gesig verdwyn. Net toe hy die enjin aanskakel, sien hy ’n lig aangaan op die eerste verdieping en hy verbeel hom dis sy wat die gordyne toetrek en vir ’n vlietende oomblik ’n skadu teen die gordyn gooi.

Hy ry diep ingedagte terug na die hoë toringgebou waarin sy kantoor is en toe hy onder in die parkeergarage stilhou, sien hy die boek wat op die sitplek bly lê het. Hy tel dit op en kyk voorin en sien haar naam en adres, en vir ’n sekonde hou hy die boek so in sy hand voor hy dit weer neersit. Die boek het meer soliditeit as die meisie aan wie dit behoort, dink hy afgetrokke, neem sy aktetassie op en sluit die motor.

Toe Lize in haar woonstel kom, verwens sy haarself vir haar swakheid. Wat moet die man tog van haar dink? Sy is sommer kwaad vir Gerrie ook dat hy haar saam met ’n vreemdeling laat ry het. Maar die kwaadste is sy vir haarself omdat sy voel soos sy voel. Omdat die heerlike gevoel van die oggend nie eens kan duur tot die son sak nie. Sy loop na die kombuis en maak die kassie oop waarin ’n versameling botteltjies en dosies staan en skud twee pille uit. Sy sal maar eers gaan bad en dan in die bed klim. Maar sy het nog skaars haar bloes begin losknoop of die deurklokkie lui.

Sy loer deur die gaatjie en sien die bloesende gesiggie van die ou vroutjie wat die woonstel oorkant hare het.

“Middag,” koer die vroutjie. “Ek het jou heeldag nie gesien nie. Ek was bekommerd.”

“Ek het by my vriendin gekuier, mevrou Badoux.”

“Alles is goed?” vra die dametjie, en haar ouwêreldse gesiggie is die ene deernis. “Het jy geëet?”

“Dankie, Mevrou, ek gaan netnou eet.” Sy weet as sy dit nie sê nie, gaan die liewe siel binnekort weer op die drumpel staan met een of ander rare Oos-Europese gereg wat sy as kind altyd moes eet wanneer sy siekerig was. Mevrou Badoux glo veral in die medisinale krag van rou eiers, knoffel en gort.

“Jy sal roep as jy my nodig het?”

“Ja, Mevrou. Ek belowe.”

Die vroutjie wuif vir haar en skuifel terug na haar oop deur. “Dan eers lekker bad,” sê sy.

Lize druk die deur stadig toe. Somtyds is die ou dame bietjie lastig, maar die meeste van die tyd is sy die ouma wat Lize nie meer het nie, die ouers wat sy nie meer het nie, die enigste mens in hierdie groot stad wat weet en omgee of Lize Bergen die oggend opstaan of bly lê. Want Ester en Gerrie het ’n eie lewe om te lei, en John kan haar nie dag en nag oppas en monitor nie. Al sou hy graag wou.

Sy loop terug en draai die krane oop, en terwyl die water inloop, draal sy in die kombuisie rond en besluit wat sy wil eet. Sy is nie regtig honger nie, is trouens nóóit honger nie, maar sy weet sy moet eet. Eet en asemhaal en opstaan en aantrek en sorg dat die klein woonstelletjie met sy standaardmeubels redelik skoon bly. Haar huis. Die enigste huis wat sy nog het. Meubels wat behoort aan die woonsteleienaars. Die paar goedjies wat haar eie is. Die prente wat sy gekoop het omdat hulle haar aan iets herinner. Of haar kan opbeur. Die spierwit rusbank wat sy gekoop het in ’n dwase oomblik toe sy lus was vir iets moois en wat nie eintlik pas by die twee leunstoele nie. Sy onthou hoe lus sy was om die twee stoele uit te gooi, te verban na die groot stoorkamers onder in die kelder. Dit was toe sy deur ’n stadium gegaan het van wil verander, wil verbeter, wil mooi maak om haar. Dit het verbygegaan. Sy het nie weer by die meubelwinkels rondgeloop nie, en mettertyd het die wit rusbank teësinnig by die ander goed aangepas. En as sy die dag blomme koop en daar is wittes en roesbruines by, lyk dit amper asof sy die kleurskema van die kamer bymekaargeknoop het.

“Wat maak dit tog saak?” vra sy vir haar beeld in die spieël waar sy haar hare in ’n poniestert bind en bo-op haar kop vassteek sodat dit nie nat word nie.

“Jy mag dit nie sê nie,” antwoord sy haarself. “Dit maak saak. Alles maak saak. Jy moet dit bly glo, anders beteken niks meer iets nie.”

Sy grinnik effens toe sy in die bad klim. Anders beteken niks meer iets nie. En wat beteken dít? Wat beteken iets? Iets is om dag vir dag en uur vir uur aan te hou baklei. Jaar na jaar tot godweet wanneer dit alles sal eindig. Sy wonder waarom sy so tob. Is dit omdat sy weer ’n dag tussen normale mense deurgebring het? Die wit rusbank tussen die gewone meubels?