Читать книгу Speurhond Willem in die ruimte - Elizabeth Wasserman - Страница 5

In die Stasie

Ons dryf deur die lugluik wat nou die Sojoes-kapsule, waarmee ons van die aarde af gekom het, koppel aan die Ruimtestasie. Die luik sluit agter ons. Ek leer gou om myself in die gewiglose atmosfeer te stuur. ’n Ligte skoppie, en mens dryf egalig vorentoe. ’n Effense stampie teen die muur van die stasie, en jy verander weer van rigting.

Die heel moeilikste ding is om op een plek te probeer stilstaan!

Ons is nou aan boord van die Internasionale Ruimtestasie. Ek kyk met verwondering om my rond.

Die vertrek waarin ons ons bevind, is nie baie groot nie. Die wande is van staal en mens kan die skroewe in die lasplekke duidelik sien soos wat die stasie aanmekaargesit is. Dit laat my steeds dink aan die binnekant van ’n krat. Het hulle sowaar biljoene dollars hieraan spandeer?

“Woef!” Dit is Boris. Sy kom na ons toe aangebons – en kan so ’n gewiglose hond spring!

Ek giggel toe ek die spektakel aanskou: Willem en sy vriendin is oorstelp van vreugde om mekaar weer na al die jare te ontmoet. Ek kan ook vir jou sê dat dit heelwat moeiliker is vir twee brakke om mekaar se sterte te besnuif sonder swaartekrag wat ’n anker vir hul pote bied! Dit is seker die vrolikste herontmoeting wat nog ooit in die ruim-te plaasgevind het.

Boris kom gee my ook ’n lek. Sy is klein en wollerig, ’n basterbrak van onsekere afkoms. Miskien was daar ’n mopshond of ’n klein Engelse herdershond iewers in haar bloedlyn, en dalk ook ’n poedel of ’n Yorkshireterriër. Niemand sal seker ooit kan sê nie, maar sy is nogal mooi. Ek kan sien hoekom Willem met sulke leepoë na haar kyk.

Ek dop myself en vir Willem uit ons ongemaklike ruimtepakke, en ons pak dit eers weg in ’n kas. My ma sou trots gewees het dat ek my klere so mooi bêre, dink ek. Maar hier moet mens alles wegpak of dit sweef die wêreld vol. Niks bly op een plek lê tensy dit vasgemaak is nie!

Die temperatuur in die Ruimtestasie is gerieflik, al is dit blykbaar tweehonderd grade onder vriespunt daar bui-te. Ek druk my T-hemp by my broek in, want dit hou aan opdryf oor my midderif. Dan maak ek ’n paar agteroor-bollemakiesies, sommerso vir die pret. Ek wens Karel kan my sien. Hierdie gewigloosheid-ding is regtig koel!

Boris beduie dat ons haar moet volg. Ons gaan deur nog ’n luik, en ek trek myself met ’n ysterleertjie in ’n gat af in wat ek dink die vloer van die Stasie moet wees. Dit is onmoontlik om hier tussen bo en onder te onderskei!

Ek gee Willem se poot ’n plukkie en hy dryf ook saam met my af, al agter Boris aan. Ons is nou in ’n observasiepos wat aan een kant van die Ruimtestasie uitsteek. Dit is ’n ronde kajuit met drie stoele in, en alles is omring met dik glas. Ek kry dieselfde gevoel as eenkeer toe ek te na aan ’n baie hoë afgrond gaan staan het – natuurlik toe my ma weggekyk het: so ’n opwindende soort bang.

Die sterrehemel rondom ons is asembenemend mooi. Ek sien wolke van sterlig wat saambondel in konstellasies, en vreemde kleure lig wat soos warm wasem ronddryf teen ’n onbeskryflike swart niks.

Is daardie planeet Mars, of Venus?

Maar die mooiste, die heel mooiste van alles is die blinkblou skyf van die aarde, met sy draaiende wit wolkmassas wat die hele linkerkant van die glasvensters vul. Ek sien die yskappe van die Noordpool, en die wyd uitgestrekte, sneeubedekte vlaktes in die noorde van Asië. Daar iewers is die steppe van Kazakstan, waar ons minder as ’n dag gelede opgestyg het. Nou lyk dit onbereikbaar ver.

Ek kan nie dink hoe ons gaan terugkeer nie, maar alles is so ongelooflik mooi en daar is so baie dinge om na te kyk dat ek nie kans kry vir bang wees of my bekommer nie.

Daar is die maan! Die kraters is so duidelik en lyk so naby dat dit voel asof ek my vingers daarin kan druk.

“Adriaan,” fluister Willem skielik agter my. “Boris is bekommerd. Sy reken dat die suurstofapparaat dalk met opset gesaboteer is …”

“Wat bedoel jy, gesaboteer?” fluister ek hard terug.

“Sagter!” waarsku Willem. “Daar is mikrofone oral en die mense op Baikonoer kan waarskynlik elke woord hoor wat ons praat.”

Ek kan nie verstaan wat die probleem is nie. Kan ons dan niemand vertrou nie?

Boris druk met haar snoet ’n knoppie op ’n kontrolepaneel en knik haar kop vir ons. Sy lyk in haar skik.

“My slim liefie het so pas ons verbinding met Baikonoer hier in die observasiepos afgeskakel,” verduidelik my simpel, soetsappige hond. “Nou kan ons praat sonder om te vrees dat ons afgeluister word!”

Werklik!

“Boris reken sy weet waaroor al hierdie probleme gaan. Sy sê sy vermoed iemand wil ’n stokkie voor die planne van die Japannese wetenskaplikes steek. Hulle is besig met eksperimente hier in die Ruimtestasie: hulle werk aan ’n nuwe soort waterstofbrandstof. Blykbaar kan hulle net in ’n gewiglose omgewing aan hierdie eksperimente werk.”

“Waterstofbrandstof?” wil ek weet. “Wat beteken dit?”

“Dit beteken brandstof wat uit water gemaak word!” verduidelik Willem slim. “Blykbaar was een van die drie bemanningslede wat so vinnig ontruim moes word ene professor Maki Saki, ’n beroemde Japannese fisikus wat op die punt was om in sy laboratorium hier op die Stasie ’n deurbraak te maak oor hoe om water as brandstof vir motors te gebruik.”

“Water as brandstof?” vra ek. “Dit klink tog heeltemal onmoontlik? Bedoel jy iets soos stoomkrag?”

“Nee, man!” antwoord my hond ongeduldig. “Hulle leer jou sowaar bitter min in daardie skool van jou. Watermolekules bestaan mos uit waterstof- en suurstofatome. Maki Saki werk aan ’n nuwe manier om energie uit waterstof te kry, met net suurstof as ’n skadelose neweproduk.”

“Maar dit klink fantasties! Hoekom sou iemand dit wil keer?”

“Dink ’n bietjie verder as jou neus, Adriaan. Die petroleumbedryf verteenwoordig triljoene dollars se besigheid. Die geld wat gemaak word uit olie hou baie mense ryk. En sommige lande se hele ekonomie berus daarop …”

Van ekonomie het my pa my darem al ’n bietjie geleer. Ek verstaan skielik. “En wie ook al professor Saki se eksperimente wil stop, probeer keer dat iets anders dalk olie as die wêreld se belangrikste energiebron vervang!”

“Presies. As motors gemaak kan word wat op water in plaas van petrol loop, sal baie biljoenêrs se koninkryke inmekaarstort. Natuurlik sal hulle enigiets doen om dit te keer!”

“Maar hoe op aarde kry hulle dit reg om die Ruimtestasie te saboteer? Ons is derduisende kilometers weg van almal!”

“Jy bedoel seker hoe in die ruimte?” grinnik Willem. Hy het altyd tyd vir ’n simpel grappie.

Dan frons hy en sê: “Dit is doodmaklik. Dit beteken verseker dat iemand wat nou betrokke is by die ruimteprogram vir hulle werk.”

“Van watter ‘hulle’ praat jy, Willem?”

“Dit weet ek nog nie so mooi nie!”

Maar ons hoef nie lank te bly raai nie. ’n Videoskerm op ’n kontrolepaneel flikker skielik aan, en ’n gesig verskyn daarop wat ek gehoop het ek nooit, ooit weer sien nie. ’n Lelike, verrimpelde gevreet wat ek in my dag des lewens nie sal vergeet nie.

Brummel, die bobaasboef!