Читать книгу Amber maan, oker son en ander verhale - Elize Parker - Страница 4

“Die plek gaan in ’n hel verander – ’n hel sonder deure,” sê Lee Baldwin. “Almal is tot die tande toe bewapen en sal enige prys vir mag betaal. Dit is ’n slordige en wrede oorlog. Ek kan jou nie stuur sonder om nagmerries te kry nie.”

“Dit is my laaste kans om in Angola te kom. Asseblief, ek moet gaan,” smeek Esperanza.

Die burgeroorlog in Angola het in die lente van 1975 begin. Sy moes nou reeds tot die begin van die somer wag om plek te kry op een van die laaste militêre vliegtuie uit Lissabon na Angola.

“Amper niemand kan in Luanda inkom nie. Ek praat vlot Portugees en ek het verblyf by ’n tante van my.”

Lee staan op en draai sy rug op haar. Johannesburg se mistige horisonlyn draal soos ’n vuil lugspieël in die verte. As hoof van die internasionale nuusagentskap United News Agency beheer hy tien Afrika-korrespondente. Min haal gereeld internasionale voorblaaie.

Esperanza Santana is sy ster. Sy verstaan Afrika en hoe om dit in Westerse terme weer te gee. Maar sy is nie net ’n joernalis wat jy moet lees nie. Jy kyk nie maklik hierdie vrou mis nie. Hiervoor sorg haar werkklere van nou denims, stywe T-hemde en leerstewels.

Taai, koppig en aggressief – dit is haar stempel. Sy vind en spoor artikels op waaraan niemand anders sou dink nie. Vele meer ervare nuushonde kyk gereeld op hul neus as sy in die rondte is. Sy wedywer met een en almal, altyd daarop uit om te bewys sy is in haar middel twintigerjare nie te jonk vir die pos nie en het nie die aanstelling gekry oor haar dik bos swart krulle en ander meer opsigtelike bates nie.

Haar wulpse liggaam, oë die kleur van tien jaar oue bran­­dewyn en breë, intense mond maak haar die soort son­derlinge skoonheid waaroor fotograwe droom en wat filmregisseurs hoop hulle sal ontdek. Sy is nie poppragtig of modeboekmooi nie, maar eerder ’n vrou wat jy net een keer hoef te sien om vir ewig te onthou.

Haar honger om in die nuusagentskap opgang te maak is so verbete, so vurig, Lee kon nie anders as om haar van meet af aan diep in die nuuskant in te gooi nie. Hy het stilweg haar mentor geword. Nooit meer nie, nooit minder nie. Hul verhouding was streng profes­sioneel. Sy het hom soms laat dink aan sy tuisstad, New York, se skerp en hef­tige vroulike verslaggewers, maar sy is nooit straatastrant of voorbarig nie. Hy weet haar loopbaan is ’n ontsnaproete. Sy het nie familie in Suid-Afrika nie; net ’n paar verlore tantes in Portugal en een in Angola. Sy en haar Afrikaanssprekende ma het uit Angola na Suid-Afrika gevlug. Oor haar Portugese pa praat sy nie. ’n Klein en intieme vriendekring bied uitkoms oor naweke, maar sy het nie ’n vaste kêrel of iemand spesiaals van wie hy weet nie. Vir haar is dit werk, werk en nogmaals werk.

“Drie dae. En ek soek ’n eksklusiewe storie, ’n grote. Jy gebruik die teleks by die grootste hotel en stuur elke aand agtuur vir ons ’n berig.” Hy tik-tik op sy notaboek met ’n pen en skryf iets neer. “Hierdie man kan jou help as jy enige moeilikheid kry. Los ’n boodskap in my naam. Gebruik hom.”

Sy bestudeer Lee se gesig. Hy het die gemartelde voorkoms van ’n langafstandatleet. Hy is lank, net oor die outydse ses voet, en gee soos sy voorkeur aan T-hemde en denims op kantoor. Sy nougetrekte ligblou oë, te hoë wangbene en dun mond laat hom onnodig befoeterd lyk. Hy het meer warm hoekies in sy hart as wat sy siniese gesig wys. “Jy sal regop sit met elke berig,” belowe sy en stap uit.

Lee steek ’n sigaret aan en blaas langsaam ’n teug rook uit. Hy hoop hy doen die regte ding. Sy maagseer begin pyn en brand onder sy ribbes in. “Lig loop, liefling,” fluister hy.