Читать книгу Ultrasatyn 2 in 1 - Elsa Winckler - Страница 4

Hy raak liggies aan haar ribbebene toe hy haar hemp oor haar kop lig. Haar donker hare val sysag oor haar kaal skouers en ’n senuagtige tinteling gaan deur haar lyf. Dis die eerste keer dat sy só voor ’n man staan. Weerloos en op die randjie van oorgawe.

Hy streel oor haar skouers. Dan maak hy die knippies van haar bra behendig agter haar rug los. Die stukkie materiaal val langs haar voete en haar borste trek uitnodigend saam. Die puntjies is gevoelig toe sy vingers vlindersag aan hulle raak voor dit laer af tot by die ronding van haar heupe gly.

Sy aanraking ontketen ’n veldbrand op haar vel. Daar is begeerte in sy blou oë. Dit lê so vlak, so vreesaanjaend eerlik, sy kan sy honger na haar vóél. Hy soek haar – net vir haar. Nou. Op hierdie oomblik bestaan niks anders vir hom nie. Net sy begeerte om haar syne te maak. En sy gaan gee – alles wat hy vra. Want die begeerte wat so fel ontbloot in sy oë lê, brand ook in haar. As sy nie uiting daaraan gee nie, gaan sy van haar kop af gaan. Sy wil hom voel. Hier teen haar, in haar.

Sy vat sy hand in hare, soen die punte van sy vingers liggies en laat hulle dan die pad tot by haar broekie vind. Sy probeer hom aanjaag, hy moet nóú besit van haar neem. Haar lyf raak ongeduldig. Maar daar is geen sin daarin om aan hom voor te skryf nie. Hy is in beheer en hy weet wat hy doen. Sy vingers glip onder die kant van haar broekie in. Stroop dit van haar lyf voor sy vingers weer stadig teen haar bene opkruip en die pad tot by haar borste vind. Sy snak na asem toe sy lippe om die rosige punt van haar linkerbors sluit. Sy tong terg liggies oor die gevoelige vel en sy vleg haar vingers in sy hare.

Hy ken passie en hy dryf dit hoër en hoër in haar tot sy byna breekpunt bereik.

Toe lig hy sy kop en streel weer laer af. Oor haar heupe en om haar naeltjie. Haar maag maak ligte rukbewegings toe sy duime laer glip tot in haar lieste. Haar onderlyf neig na hom, maar sy hande soek geduldig verder oor haar lyf sodat sy die hittige saamtrek daar met onverwagse intensiteit ervaar. Toe lig hy haar effens tot teen hom sodat sy die hardheid van sy liggaam kan voel. Opnuut dringend druk sy teen hom, maar hy lag sag. Lig haar net hoër sodat sy haar bene om sy middellyf kan slaan. Sy mond sluit warm oor haar een tepel en dan die ander. Die soen is hierdie keer dieper, intenser. ’n Elektriese stroom kartel liggies van kop tot tone deur haar lyf. Sy lig haar onderlyf op na hom toe hy haar op die smal enkelbedjie neerlê en sy die harde manlikheid teen haar voel. Sy mond sluit honger oor hare en sy hande vou besitlik oor haar borste. Saam met die warm bloed stu emosie deur haar lyf toe sy hande laer af gly tot sy duime haar ontvanklike vrouwees vind.

Hy druk haar sagkens plat op die bed. “Moenie haastig wees nie,” fluister hy teen haar lippe terwyl sy duime liefkosende sirkelbewegings oor die sagtheid tussen haar bene maak. Sy sper haar bene wyer om hom vrylike toegang te gee.

Als om haar is verlore toe hy harder teen haar aandruk en sy die hitte van sy lyf opnuut teen haar voel. Haar borste kneus teen sy borskas en hy kreun sag – die eerste teken dat daar agter sy fasade van selfbeheersing ook weerloosheid skuil.

Sy mond soek hare met ’n dringendheid wat haar vrouwees beantwoord. Sy laat hom toe om die dieptes daarvan te ontdek, daar waar ’n onvoorspelbare vulkaan begin roer. Weer beur sy teen hom, maar hy is steeds geduldig. Byna tydsaam. Dis asof hy elke sentimeter van haar lyf geniet en elke reaksie van haar die passie in hom hoër dryf.

“Ek kan nie meer nie,” kreun sy teen sy oor en sy voel hoe sy lippe in ’n glimlag trek.

“Geduld, my liefste.” Albei sy hande sluit om haar borste voor hy eers die een tepel en dan die ander liefkoos.

Toe skielik, voor sy weer kan pleit, gebeur dit. Verligting en begeerte spoel tegelyk deur haar lyf toe hy tot diep in haar indring en die vasgekeerde passie in haar vrygelaat word.

“Lukas.” Sy naam is skaars hoorbaar onder haar asem toe sy haar kop agteroor gooi en haar rug hol trek.

Die gehamer aan haar deur ruk haar tot nugterheid. Vervaard sit sy regop in haar bed. Liewe vader tog. Wat makeer haar? Om so in die vroeë oggendure iewers tussen slaap en nugterheid te lê en fantaseer. Dít terwyl sy agter haar lessenaar voor haar boeke moet sit. Haar lyf bewe steeds by die herinnering aan sy aanraking wat so werklik vir haar gevoel het.

“Leila! Waar is jy? Ons is heluit laat. As ons nie nou ry nie, gaan jy nie betyds vir die toets wees nie.”

Die horlosie op haar lessenaar bevestig haar huismaat se rede vir haas. In een beweging spring sy uit die bed en gryp sommer gister se klere wat oor die stoel hang.

“Trek my motor solank uit die motorhuis, ek kom! Ek moet nog tande borsel.”

“Oukei, maar roer jou.”

Vervaard hardloop sy in die gang af na die badkamer. Vuil klere is een ding, maar ’n vuil mond is iets heeltemal anders. Genade, wat besiel haar om so oor die man te fantaseer? Sy kan haar gedagtes eenvoudig nie hokslaan nie, veral nie snags wanneer sy nie beheer oor haar denke het nie.

Lukas Strauss is buite haar bereik en ’n goeie tien jaar ouer as sy. Buitendien het sy in hierdie stadium van haar lewe nie lus of energie vir ’n man nie. Dis haar vyfde en finale jaar op universiteit. As alles volgens plan verloop, voltooi sy haar meestersgraad aan die einde van die semester. Dis hoog tyd dat haar loopbaan rigting kry.

Ná skool is sy Engeland toe en in die drie jaar wat sy daar deurgebring het, het sy baie geleer. Haar eerste ernstige verhouding was met ’n Suid-Afrikaner wat sy ontmoet het by die Londense bank waar sy gewerk het. Hulle verhouding van bietjie meer as ’n jaar het misluk toe sy by die Kersfeesparty besef het bykans al die vroulike kollegas wat saam met die man in haar lewe gewerk het, het al sy bed gedeel. Tóé het sy besef waartoe mans in staat is.

Sy, Leila Viviers, ’n plattelandse Vrystater van Ficksburg, gaan nie maklik weer in dieselfde strik trap nie. Die tyd in die Engelse hoofstad het van haar ’n geëmansipeerde vrou gemaak. Sonder twyfel weet sy wat sy uit die lewe wil hê. Haar beroep, ofte wel die beroep wat sy binnekort gaan beoefen, is in hierdie stadium al wat belangrik is.

Vyf jaar gelede het sy haarself verwyt omdat haar verhouding skeef geloop het. Gedink dis omdat sy hulle fisieke verhouding nie wou voltrek nie. Maar iets het haar altyd daarvan weerhou om ten volle oor te gee aan sy eise. Dis asof daardie aspek nie vir haar nodig was nie. Op pad terug Suid-Afrika toe het sy besef hoe gelukkig sy was dat sy die verhouding nooit toegelaat het om verder te ontwikkel nie.

Daarom verstaan sy nie hoekom haar gedagtes en hormone soos ’n wegholperd is elke keer wanneer sy aan Lukas Strauss dink nie. Dis nie asof hy haar enige aanleiding gee nie. Miskien is dít juis die rede hoekom hy haar so interesseer.

Karla trek weg die oomblik toe sy die motordeur toeklap. Sy en Karla was kleintyd al beste maats. Toe sy ná skool Engeland toe is, het Karla geweet wat sy wou doen en dadelik in ’n joernalistieke rigting begin studeer. Met haar meestersgraad agter haar naam, is Karla die afgelope twee jaar ’n junior dosent by die departement vir tale. Soggens ry hulle saam universiteit toe. Karla se vriend is ’n gimnasiumfanatikus en laai haar ná werk op om saam met hom te gaan oefen. Leila wonder hoe lank die verhouding nog gaan oorleef. Veral met dié dat die man haar so laat oefen. Karla verwissel mansvriende gewoonlik teen dieselfde tempo as was sy die vorige seisoen se klere uit haar kas gooi.

Uitasem hardloop Leila by die deur van die lesinglokaal in. Hulle is net drie studente wat beleggingsbestuur nagraads studeer. Die honneursstudente skryf ook vanoggend toets en hulle deel dieselfde lokaal.

Haar donker hare is wanordelik om haar kop en haar blou oë vanoggend sonder ’n titsel grimering. Seker nie die toonbeeld van verleidelikheid nie, maar ten minste is haar glimlag vars.

Haar gedagtes spring rond en in haar haas hou sy nie rekening met die man net binnekant die deur nie. Sonder meer stamp sy die vraestelle uit sy hand. Hulle wapper tot by haar voete en sy buk vervaard om te help optel. Lukas Strauss buk langs haar en meteens is haar vingers dom sodat hy die bladsye self moet bymekaar maak. Haar wange lyk sweerlik soos twee kersies. Sy kan die hitte daarvan tot in haar ore voel. Dis nou wat skuldige gedagtes aan mens doen.

Hulle oë ontmoet net vir ’n stonde en sy is van voor af verlore.

“Jammer … ek is verskriklik jammer.”

“Toemaar, dis nie so erg nie, vat die toets net en gaan sit. Jy is laat, juffrou Viviers.” Hy kyk ondersoekend na haar toe hy die vel papier in sy hand na haar uithou.

As hy maar weet hoekom. Sy sterf meer as net tien dode.

In die eerste ry is ’n plek oop en sy gaan sit sommer daar. Al is dit heeltemal te naby aan hom. Elke keer wat hy beweeg, skiet haar bloeddruk die hoogtes in en dwaal haar oë soos ’n verspotte tiener s’n. Magtig, sy is ses en twintig jaar oud. Sy beter beheer oor haar emosies kry.

Die toets is ’n nagmerrie. Wat anders het sy verwag? Sy kan nie konsentreer nie en om sake te vererger talm die hitte steeds in haar lyf.

Na wat soos ’n ewigheid voel, staan Lukas op agter die lessenaar voor in die klas. Hy kom tot voor die lessenaar en leun, arms gevou, daarteen. ’n Sug ontsnap oor haar lippe toe sy deur haar wimpers na hom loer. Met die pen tussen haar tande sit sy ’n oomblik droomverlore.

As daar iets soos die god van manlikheid is, is dit sweerlik hy. Sy langerige, donker hare krul effens tot by sy kraag. Die sterk kaak met die donker growwigheid beklemtoon die lyn van sy nek. Hy het reguit skouers en smal heupe en sy weet die vrouestudente sukkel om hulle oë van hom te hou. Sy donker oë is warm en die fyn waaierplooitjies om die hoeke maak hom onweerstaanbaar.

Hy is so absoluut viriel. Hy straal dit op elke denkbare manier uit. Een van die vrouestudente het een keer taamlik hard gefluister hy laat haar aan ’n stoetbul dink. Sy het nie gewaag om te kyk wie so iets hardop gesê het nie, maar die koeël was deur die kerk. Haar oë en haar gedagtes het bly dwaal. Sy is ’n vrou en sy kan Lukas Strauss se manlikheid nie miskyk nie.

“Vyf minute.” Die stem is diep en ryk. Espresso en donkersjokolade. ’n Kombinasie wat elke smaakklier in haar mond prikkel. Haar mond is skielik so droog dat sy moet sluk. Ag, vader tog, sy is hopeloos.

Hoe proe Lukas Strauss? Hoe proe manlikheid? Sy droom oor hom. Fantaseer elke minuut wat sy kan oor hulle saamwees. Maar dit is iets wat sy nooit sal weet nie.

Die manstudente hang aan sy lippe omdat hulle wat hy sê op die prys stel. Die vrouestudente omdat hulle hoop hy sien hulle raak.

“Tyd verstreke.”

Sy stem sny deur haar gedagtegang. Ag, hemel tog, hierdie toets gaan sy mos nooit deurkom nie. Die helfte van die vraestel is nog onbeantwoord. En dit tel juis so ’n groot deel van die jaar se finale punt. Haar pa vergewe haar nooit as sy ’n module pluk nie. Veral nie nou so na aan die einde nie. Daarvoor is sy blue-eyed girl te goed.

’n Hand klop op haar lessenaar toe sy haar pen laat sak. Verstar kyk sy na die lenige vingers, donker vel en etlike donker haartjies. Sy slaan haar oë op na die eienaar daarvan.

Die oë brand in hare. “Sit ’n oomblik, juffrou Viviers.” Sy stem is sag, maar gebiedend.

Daar is ’n geritsel en geskuur verby haar. ’n Verligte gelag en ’n paar bekommerde stemme. Toe word dit stil om hulle. Die klas is leeg en dis net sy en hy.

“Ek gee jou nog die tien minute wat jy laat was.”

Tien minute! Dit sal haar nie nou uit hierdie verknorsing help nie. As hy maar weet, laat hy haar die antwoordstel sommer nou inhandig

Met haar oë op haar vraestel veins sy konsentrasie, maar die letters spring onsamehangend voor haar.

Hy neem reg langs haar stelling in. Leun nader. Hemel! Hy is te naby. Niks wat sy skryf, maak vir haar sin nie.

Sy kan hom ruik. Maar sy is te verbouereerd om naam aan die geur te gee. Onderlangs volg sy sy beweging toe hy teen die bank oorkant die paadjie van haar aanleun. Haar hande bewe, sy kan voel hy lees wat sy skryf. Is die mansmens nou simpel? Hoe dink hy moet sy konsentreer? Hy is te naby aan haar.

Sy kan eenvoudig nie meer nie.

Sonder om daaroor te dink spring sy op. Druk die papier in sy hande. Gryp haar pen.

“Ek is jammer. Ek is klaar.”

Hy frons verbaas. “Jy het nog twee vrae om te beantwoord en daar is nog bietjie tyd.”

“Totsiens.”

Sy wag nie op ’n antwoord nie. Buite die lokaal voel dit asof sy effens makliker asemhaal. Die lentegeure hang in die lug om haar. Die kampus is vanjaar mooi. Vroeg groen. Daar is nog twee weke klas oor voor die eindeksamen begin. Dis al wat oor is van hierdie semester en haar universiteitsjare. Ás sy die verdekselse toets deurkom. Dis tyd dat sy deel word van die werkersmag. Haar vlerke sprei. Die wêreld is aan haar voete. Sy is ’n topstudent. Miskien omdat sy meer lewenservaring as die gemiddelde student het en nie tyd wil verspeel om haar studie sinvol in die regte wêreld te gaan gebruik nie. Met haar voor- en nagraadse punte behoort sy êrens ’n internskap te bekom. Natuurlik is werk skaars, maar mens weet nooit nie.

Terug by die meenthuis sak sy byna bewerig op haar bed neer. Maar dan spring sy soos ’n pyl uit ’n boog weer op. Lukas Strauss is te vars in haar gedagtes om nou op hierdie bed te lê. Die drome van vroeër sal net van voor af besit van haar neem. Daar moet raad wees, daar moet iets wees wat sy kan doen om van die man te vergeet, want hy gaan net ’n droom bly. Hulle leef in verskillende wêrelde. En as hy aanhou om haar denke só te oorheers sal sy nooit die einde van die jaar haal nie. Wat nog te sê van die res van haar lewe. Elke man wie se pad hare kruis, sal tekort skiet. ’n Lewe van eensaamheid – dis wat vir haar voorlê. Tweede beste sal nie goed genoeg wees nie. Net Lukas Strauss.

Sy gaan sit agter haar lessenaar en begin haar notas sorteer. Toe haar oë nie meer wil fokus nie, staan sy op om die ketel te gaan aanskakel. Miskien sal ’n koppie sterk koffie help om haar gedagtes van Lukas Strauss af te lei.

“Hei, as jy so met jou hande in jou hare sit? Was die toets so bad?” Karla kom sit langs haar op een van die hoë stoeltjies.

“Hoekom is jy so vroeg terug? Het jy nie gaan oefen nie?”

Karla waai haar hand deur die lug. “Ek het ’n hoofpyn geveins. Die konstante geoefen maak my klaar. Maar om terug te kom na my oorspronklike vraag. Daar is ’n brokkie slegte nuus.” Karla bly ’n oomblik stil en Leila weet dis om haar reaksie te toets.

“Wat is dit?”

“As jy die jaar nie suksesvol voltooi nie, gaan Strauss nie volgende jaar hier wees om jou weer by te staan nie. Ek het ’n voëltjie hoor fluit dat hy voor die eindeksamen weggaan. Hy is blykbaar van plan om te gaan sodra sy klasse klaar is. Iets met ’n familiebesigheid of familiekwessie te doen. Hy het spesiale vergunning gekry. Ek is nie seker nie, een van die dosente by my fakulteit is met hom bevriend en het vandag so iets genoem.”

“Maar hy het niks vir ons gesê nie. Ek sien hom tog drie keer per week vir klas. Daar is net twee weke oor voor die eksamen begin.” Dit voel asof die mat onder haar voete uitgeruk is. Op hierdie oomblik weet sy sy is verlief. Heeltemal tot oor haar ore.