Читать книгу Ultrasatyn 2 in 1 - Elsa Winckler - Страница 6

Die deurknip beweeg. Liewe hemel, wat doen sy? Sy is nie ’n oorryp vy, gereed om oopgebreek te word nie. Lukas Strauss kan haar nie sommer net op ’n skinkbord kry nie. Hy behoort te werk vir haar. Dis hoe mans se belangstelling geprikkel en gehou word. Enige vrou met selfrespek sal haar nooit só vir ’n man gee nie. Dis net té desperaat. Haar bene klap toe en die deur swaai oop.

Kiertsregop sit sy agter Lukas Strauss se lessenaar. Haar hart in haar keel. Hy het nie gesien nie. Dankie, tog. Sy het betyds tot haar sinne gekom en dis hoe dit gaan bly. Lukas Strauss sou nie so ’n banale, inhibisielose vertoning in sy kantoor verdra het nie. Die realiteit is: dis nie hoe ’n vrou ’n man vang nie. Nie as jy hom lewenslank wil hê nie. Oor drie weke wil sy haar meestersgraad met haar kop omhoog ontvang. Nie soos ’n volstruis met haar kop in ’n gat omdat sy mense nie in die oë kan kyk nie. Magtig. Sy is ’n mens in eie reg. ’n Vrou wat kan kies wanneer en hoe haar interaksie met mans is. Met Lukas Strauss inkluis. Dis nie nodig dat sy haar soos ’n ou, vuil vatlap voor hom oopgooi nie. As hy haar wil hê, moet dit uit eie wil wees en dan sal sý die een wees wat die voorwaardes neerlê.

Lukas betree die kantoor. Kyk gesteurd na haar en dan met ’n geligte wenkbrou na die naam op die deur. Die frons tussen sy oë keep dieper.

“Die kantoor is nog myne. Of verbeel ek my?” vra hy grinterig en sit sy tas langs die lessenaar.

“Nee.” Haar hart het nog nie tot bedaring gekom nie en sy wonder of hy die angs in haar kan aanvoel.

“Jy sit op my stoel. Besoekers sit gewoonlik voor die lessenaar.” Die vermakerige toon in sy stem ontgaan haar nie.

“E … jammer … ek …” Sy weet nie watter verskoning om aan te bied nie en bly dus maar stil.

Die donker blik wyk nie van haar nie en sy wonder selfbewus of hy kan sien sy het nie al haar onderklere aan nie. Die blote gedagte laat haar bloos. Ineens voel sy kwesbaar en haar lyf terselfdertyd swaar, sommer baie swaar en die klopping, wat ritmies in die intiemste deel van haar liggaam begin, laat haar hulpeloos. Sy hoor skaars wat hy sê sodat hy sy woorde moet herhaal.

“Ek vra of daar iets is waarmee ek jou kan help, juffrou Viviers. Of maak jy ’n gewoonte daarvan om soggens in dosente se kantore uit te hang?”

Verbeel sy haar of het sy oë ’n oomblik te lank op die lae hals van haar toppie gerus? Die toppie is net laag genoeg sodat mens kan sien waar haar rondings begin. O, genade, sy kan voel hoe haar borste begin saamtrek. Daar doen hy dit weer. Sy oë sak net ’n breukdeel van ’n sekonde voor hy weer in haar oë kyk. Sy het hom onkant gevang. Dis duidelik.

“E … ja.” Sy weet sy klink asof sy niks tussen haar ore het nie, maar om nou iets sinvols te sê is feitlik onmoontlik. Ongemaklik staan sy op en skuifel weg van die gewraakte stoel.

Hy loop om en gaan staan agter sy lessenaar. Hy kyk nie weg van haar gesig nie.

“Ja, jy wil iets bespreek of ja, dis jou gewoonte?”

“Ek het iets om te bespreek.”

“Nou sit dan, asseblief.”

“Die toets van verlede week.” Die klopping van begeerte weergalm in haar hart en haar kop toe sy op die onskuldige stoel oorkant hom gaan sit. Sy haal ’n paar keer diep asem. Fokus haar aandag met ysere selfbeheersing op laas week se toets.

“Wat van die toets, juffrou?” Ongeduld slaan deur in sy stem. Hy gaan sit, vou sy hande op die tafel voor hom en leun effens vorentoe, sy oë brandend in hare. Toe is dit asof iets in hom skietgee. Hy glimlag effens en leun gemaklik teen die rugleuning van sy stoel.

“Leila Viviers.” Haar naam val sag oor sy lippe. Hy sê dit asof sy spesiaal is. “Ek herken jou oë altyd eerste. Die kombinasie van die suiwer blou en donker wimpers het my opgeval die eerste keer toe jy my klas binnegestap het. En daarna sien ek dit elke keer eerste raak. Jy was my getrouste student vanjaar, weet jy? Altyd voorbereid. Altyd betyds, ámper altyd. Dit kan ek nie van baie ander studente sê nie, al is hulle nagraads. So, waarmee help ek jou vandag, juffrou Viviers?”

“Ek weet nie wat gebeur het nie, maar iets het verkeerd geloop met laas week se toets.” Sy weet dit klink flou, maar dis die beste wat sy nou op kort kennisgewing kan opdis.

Hy bly nog na haar kyk en reik dan na sy tas, haal ’n stapel antwoordstelle daaruit en begin daardeur blaai. “Hier is jou toets.” Hy kyk eers daarna, stoot dit dan oor die lessenaar na haar. “Hierdie punt is beswaarlik iets om jou oor te bekommer.”

Bekoor kyk sy na sy hande. Die punt boaan die toets pla haar nie in die minste nie.

“Is dit al, Leila?”

Haar oë vlieg op toe hy haar naam sê en sy knik woordeloos.

“Nou maar goed. Dan is dit afgehandel.” Hy staan op agter die lessenaar en sy volg sy voorbeeld.

By die deur kyk sy op na hom. “Dankie, en ek is jammer ek het gepla.”

Hy knik liggies. Sy hand sluit om haar arm toe sy verby hom wil stap. Die onpersoonlike aanraking is genoeg om ’n veldbrand in haar te ontketen. Dit skok deur haar en toe sy in sy oë kyk, weet sy hy weet wat haar reaksie op hom is. Haar tepels verhard onder die dun materiaal van die toppie. Sy oë gly net ’n vlietende, onbewaakte sekonde laer voor hy in haar oë kyk. Sy is nie seker wat hy opgemerk het nie.

“Wat is jou toekomsplanne, Leila?” Daar is weer ’n grinterigheid in sy stem. Sy lippe vorm haar naam asof hy dit elke dag sê en ’n warmte kom lê in haar lyf.

“Nog niks spesifieks nie. Ek het gedink om my CV solank aan ’n paar personeelagentskappe in Johannesburg te stuur.”

Hy knik. “Ek sluit my klasse vandag af. Dit is dus my laaste dag op kantoor. Ek ontruim die plek vanmiddag. Jy was eintlik gelukkig om my nog hier te kry. Ek moet nou gaan, my eerste klas begin oor ’n paar minute, maar as jy belangstel in die kontakbesonderhede van ’n maatskappy wat ’n paar internskapposte beskikbaar het, kom spreek my vyfuur.”

“Dankie, ek sal beslis hier wees.”

Die wind swiep deur haar hare toe sy terug huis toe jaag. Die bande van haar Golf sing oor die teer. Sy gaan hom weer sien. Weer sien. Weer sien. Oor en oor weergalm die deuntjie in haar kop.

Hemel, hoe dom was sy nie? Hoe kon sy ooit gedink het Nadia Jonker weet waarvan sy praat?

En hoe kon sy ooit gedink het dat sý, Leila Viviers, iets so ondeurdag, so sonder inhibisie sou kon deurvoer? Lukas sou haar summier uit sy kantoor gegooi het. Sy twyfel of hy iemand vir bandelose seks is. Hy is nie soos haar eks nie. Of is alle mans eenders? Seks sou haar in elk geval niks in die sak gebring het nie. Want sy wil meer van hom hê.

O ja, haar lyf smag na hom op elke moontlike vlak. Haar hormone is ’n diep, onbekende oseaan waarin sy kan verdrink as sy nie versigtig is nie. Dit het sy vanoggend duidelik besef.

Die dag rek tot ’n ewigheid. Haar boeke lê onaangeraak op haar lessenaar. Genadiglik is haar skripsie reeds voltooi. Al kon sy teen haar eie tempo daaraan gewerk het, het Lukas haar en die ander twee meestergraadstudente gedryf om hulle werk klaar te maak. Die resultaat is dat sy nou baie verlig is dat sy haar nie daaroor ook hoef te bekommer nie. Sy skryf oor drie modules eksamen. Dis die finale drie spykers wat sy in die beleggingbestuur-kis slaan.

’n Paar keer draai sy voor die spieël om ’n uitrusting te bekyk. Vanmiddag wil sy nie soos ’n gewone student lyk nie. Sy moet soos ’n vrou lyk wat ’n man kan verlei. Nie een met kort rokkies en lae halse nie. Eerder soos ’n vrou wat tuis voel in haar vel en klere omdat sy weet wie sy is. Die tipe vrou wat Lukas Strauss se aandag sal trek omdat sy klas het. Nie omdat sy haar op ’n skinkbord vir hom aanbied nie.

Sy is besig om haar lang hare droog te blaas toe Karla laatmiddag op haar bed neerval. “Wat is die geleentheid?”

Leila skakel die haardroër af en trek haar grimeersakkie nader. “Ek gaan Lukas Strauss oor inligting vir ’n moontlike pos spreek.”

“In dié outfit?”

“Ek kan sekerlik nie in ’n kortbroek en plakkies gaan nie. Die man sal my huis toe stuur om te gaan grootword. Dis vir werk, suster.”

Leila draai voor die spieël teen die muur. Die roomkleurige linnebroek val sag tot by haar enkels. Die blou halternektoppie beklemtoon die kleur van haar oë en wys haar skraal skouers perfek af. Sy het moeite gedoen met haar ooggrimering en sy bekyk haar handewerk tevrede. Sy wil seker maak hy onthou haar oë vir die res van sy lewe. Vanmiddag gaan sy nie om Lukas Strauss met haar lyf te verlei nie, sy gaan om ’n indruk op hom te maak wat hy nooit sal vergeet nie.

Die dag waarop hy sy laaste asem uitblaas, moet hy haar oë en hopelik die res van haar nog voor sy geestesoog sien.

Karla sit skielik regop en kyk met meer aandag na Leila. “Nogal werk, nè? Nou hoekom trek hy jou so voor?”

“Ek word nie voorgetrek nie. Hy het die inligting seker ook vir die ander twee M-studente gegee. Vandag is blykbaar sy laaste dag hier op kampus.”

Karla fluit saggies. “Lucky devil. Ek sou ook in ’n outfit wat iets in hom roer gegaan het as ons ’n one-on-one gehad het. Maar nou ja, lyk my die geluksgodin is aan jou kant. Dit is gewone sterflinge nie beskore nie.”

“Ek moet nou gaan. Sien jou later.” Van pure opgewondenheid gee sy Karla sommer ’n klapsoen op haar wang.

Dis nou eers halfvyf, maar dalk is hy vroeër terug op kantoor, besluit sy toe sy na die fakulteit ry. As hy nog nie daar is nie, sal sy wag.

Die fakulteit is stil. Sy parkeer haar motor reg voor die ingang. Kyk vir oulaas in die truspieël voor sy uitklim en na die groot deure stap.

By die ingang word sy byna onderstebo geloop. Sy steier agteruit. Lukas se aktetas val op die grond toe hy na haar gryp. Sy warm aanraking doop haar lyf onmiddellik weer in erotiese afwagting.

Hy los haar en tel sy aktetas op. Toe kyk hy in haar oë en is sy verheug dat hy langer kyk as wat nodig is. “Leila. Middag.”

Sy glimlag skalks. “Hallo, doktor Strauss. Jammer ek is effens vroeg. Is jy op pad uit?”

Hy maak sy oë toe en vryf deur sy hare. Dit laat sy hare effens deurmekaar staan en sy wens sy kon haar vingers daardeur trek. Hy begin aanstap. “Ek het skoon vergeet. Daar is ’n krisis en ek is op pad om dit te gaan hanteer.”

Sy volg hom tot in die helder sonlig. Toe sy voor hom staan, gly sy donkergrys oë onbeskaamd oor haar en genoegdoening tintel oor haar vel.

Haar hare val oor haar skouer toe sy haar kop liggies skud.

“Klim in.” Hy beduie na die enigste ander voertuig wat ’n entjie verder voor die fakulteit geparkeer staan. “Ek is haastig. Ons kan praat terwyl ek ry.”

“Is jy seker? Ek wil nie in jou pad wees nie.”

“Dit sal hopelik nie lank duur om die probleem op te los nie.”

Sonder om daaroor te dink klim sy langs hom in die passasiersitplek van die silwerkleurige viertrek in.

Hy wag dat sy haar sitplekgordel vasmaak voor hy met ’n vaart wegtrek. Hulle praat nie. Hy jaag asof daar tien duiwels agter hom is. Ongemerk hou sy aan die sitplek vas.

By ’n rooi verkeerslig kom hulle met skreeuende bande tot stilstand. Hy swets en trommel met sy hande op die stuurwiel.

“Is daar fout?” vra sy. Haar stem is bekommerd en hy kyk opsommend na haar.

“Jammer, ek moes verduidelik het. Ons is op pad na my suster se huis. Ons is amper daar.”

“Oukei, het jou suster ’n probleem?”

Hy jaag by die oprit van ’n groot dubbelverdieping huis in. Druk die knoppie van die afstandbeheer en trap die versneller ongeduldig dieper terwyl die hek oopskuif.

“My nefie is outisties en die oppasser het hulp nodig.”

Onseker klim sy uit nadat hy stilgehou het. Hy du haar liggies in die rigting van die voordeur toe sy huiwer. Toe stap hy vooruit en volg sy hom vinnig.

“Wag hier op die stoep vir my, ek sal jou kom roep wanneer alles onder beheer is.”

Hy verdwyn die huis in en sy bly alleen op die stoep agter. Daar is ’n bankie langs die voordeur en sy gaan daarop sit.

Sy hoor stemme naderkom en staan verlig op. In die voordeur steek sy vas. Hulle kom nie om haar te roep nie, sien sy toe sy na binne loer. Lukas staan met sy rug na haar in die oopplankombuis. Die vrou kan sy nie sien nie, maar sy hoor haar stem. Dis seker die oppasser van wie hy gepraat het. Die kind by hulle skreeu aanhoudend sodat sy nie kan hoor wat gesê word nie. Die krete is histeries en sy stem is al hees van uitputting.

Toe buk Lukas en hy tel die skreeuende, stoeiende seuntjie op. Die kind spartel op ’n manier wat trane na Leila se oë bring. Lukas druk die lyfie ferm teen hom vas en loop teen die trap op terwyl hy paaiend praat. Die kind skreeu net harder.

Leila sluk aan die knop in haar keel.

“Nee! Nee! Ek wil nie … Nee! Nee!” weergalm die noodkrete tot by haar.

Sy word hoendervleis en sy byt op haar lip toe sy weer op die bankie gaan sit. Arme kind. Langsamerhand word die krete sagter. Leila blaas haar asem verlig uit. Sy kyk op toe ’n lang, skraal vrou eindelik by die voordeur uitkom.

Die vrou glimlag vir haar. Moeë lyne keep langs haar oë en mond en dit lyk of sy lanklaas geslaap het. Miskien is dit hoe emosionele uitputting lyk. Haar hare is in ’n lae poniestert agter in haar nek vasgemaak en haar klere is effens gekreukel.

“Lukas sê jy moet solank inkom. Kan ek iets vir jou aanbied om te drink terwyl jy wag?”

“Dankie, en nee dankie, dis nie nodig nie.”

Sy voel vreemd toe sy op ’n leunstoel in die groot woonvertrek gaan sit. Die vertrek en meubels getuig van goeie, duur smaak. Teen die een muur hang twee groot gesinsfoto’s. Die ouerpaar lag vir haar, maar die seuntjie se gesiggie is stroef. Al frons hy, het hy ’n interessante gesiggie en weer kry sy die kind innig jammer. Haar oë gaan na die gesigte van die ouers en herken iets van Lukas in die vrou. Miskien is dit dieselfde grys oë en donker hare.

Sy is nog besig om haar aan die foto’s te verkyk toe Lukas die vertrek binnekom.

“Jammer ek het jou buite gelos, maar as Gustav ontsteld is, is dit beter om die situasie so gou moontlik te probeer ontlont en vir ’n vreemdeling is dit nie altyd aangenaam om te aanskou nie. Hy het ’n hoogs funksionele tipe outisme, maar soms is daar iets klein wat aanleiding tot ’n uitbarsting gee. Volgens die oppasser het hulle blykbaar vandag van die normale roetine afgewyk en vermoed sy dit was die oorsaak.”

“Dis geen probleem nie, doktor Strauss. Ek sou jou gehelp het as ek kon.”

Hy glimlag en kom sit oorkant haar op die koffietafel. Haar hart spring in haar keel toe sy knie teen hare skuur. ’n Oomblik wat vir haar soos ’n ewigheid voel, kyk hy net na haar. Sy kyk nie weg nie, want daar is iets in sy oë wat die bloed warmer deur haar are laat stu.

“Jy is nie meer my student nie, Leila. Vandag was my laaste dag by die universiteit. My naam is Lukas, jy weet dit en ek verkies dat jy my so noem.”

Sy glimlag en verbeel haar sy oë rus net ’n fraksie te lank op haar lippe. Met mening skud sy die nou bekende gedagtes af wat dreig om haar denke oor te neem. Sy wil nie meer net ’n verliefde student wees nie. Dis tyd dat sy haar waardig gedra. En dis tyd dat Lukas weet sy is ’n vrou. “Nou goed, Lukas.”

“Ek sal jou voor ons ry aan Gustav gaan voorstel. Hy is eintlik ’n baie oulike seuntjie en sodra hy jou leer ken en met jou begin gesels, sal jy gou agterkom hy is ’n fassinerende kind. Baie besonders vir sy vierjarige ouderdom. Ons gee hom net nog ’n paar minute om stoom af te blaas.” Daar is ’n sagtheid in sy oë wanneer hy van die kind praat. “Ek gaan hom en natuurlik my suster en swaer mis wanneer ek weer terug in Johannesburg is.”

“Gustav is gelukkig om jou as oom te hê. Ek is seker jy gaan ook gemis word. Die studente sal beslis agterkom jy is nie meer daar nie, dis seker.”

“Die universiteitspos was tydelik. Ek het die fakulteit net vir die jaar gehelp terwyl doktor Vermeulen, wie se pos ek volgestaan het, sy navorsing voltooi. Maar my aandag is nou dringend elders nodig en doktor Vermeulen is gereed om terug te kom. Dit was ’n interessante jaar. Veral voorgraadse studente is ’n vreemde spesie. Min ander werke sorg vir soveel vermaak. Maar die afgelope jaar by die universiteit was nodig. Die rede hoekom ek hierheen gekom het, was om my suster en haar gesin by te staan.”

“Waar is jou suster dan?”

“Uitstedig in verband met werk en haar vlug land eers seweuur vanaand. Haar man is ’n chirurg en die oppasser sê hy het laat weet hy is nog in die teater en sal eers ná negeuur tuis wees. Naas Gustav se ouers is ek die persoon met wie hy die gemaklikste is. Hulle het ’n jaar en ’n half gelede van Johannesburg hierheen verhuis omdat my swaer se werk dit vereis het. My suster werk steeds vir dieselfde maatskappy, daarom dat sy so baie uitstedig is. Maar dis net tydelik. Dit behoort nou te begin verander.”

“Dit klink na ’n moeilike situasie.”

“Dis soms moeilik. Gustav kom goed klaar met die oppasser, maar sy is nie altyd opgewasse om ’n uitbarsting te hanteer nie, dan moet die sleutelpersone in sy lewe beskikbaar wees. Kom, ek dink ons kan hom nou gaan groet.”

Sy volg hom teen die trap op en wag langs hom toe hy sag aan die halfpad toegetrekte kamerdeur klop voor hy dit versigtig oopstoot.

“Gustav, ek gaan nou inkom. Ek wil jou groet, want ek gaan ry.”

Die seuntjie kyk op van die mat waar hy met ’n hoop karretjies speel. “Cool,” sê hy en Leila weet nie of sy moet glimlag nie.

Lukas tree die kamer voor haar binne. “Kan ek jou voorstel aan my vriendin? Dis Leila.” Hy sit sy hand op haar skouer en die aanraking stuur ’n elektriese golf deur haar ingewande.

Die seuntjie kyk wantrouig na haar en dan weer vinnig terug na Lukas. Toe draai hy sy rug op hulle en speel verder met sy karretjies.

Lukas gaan hurk langs hom en sit sy arm om die seuntjie. Hy gee hom ’n soen teen sy slaap en druk hom teen sy bors vas. “Ek is lief vir jou, groot seun.” Gustav hou aan speel met sy karretjies, maar kyk tog op na Lukas om te wys hy het gehoor.

Buite by die viertrek maak Lukas die deur vir haar oop. Hy bly staan langs haar deur nadat sy ingeklim het. Sy kan hom ruik en sy kan voel hoe sy die drade van haar selfbeheersing begin verloor. Die moue van sy ligblou hemp is tot by sy elmboë opgerol en spiere speel oor sy voorarms terwyl hy die raamwerk van die deur bokant haar vasvat.

Hy leun effens nader aan haar en sy bly roerloos sit. “Is jy lus om ’n glasie wyn saam met my te drink? Ek het nog ’n bottel in die wynrak wat ek vanaand alleen sou gedrink het.”

Sonder aarseling knik sy en hy strek oor haar om haar sitplekgordel vas te maak. Sy arm skuur skrams teen die kant van haar bors en onmiddellik reageer haar lyf roekeloos.

Hy kyk na haar, glimlag lui. Haar vel word hoendervleis. Sy mond is so naby hare. Maar dan tree hy weg en druk die deur tussen hulle toe.