Читать книгу Liefde in laslap - Elsa Winckler - Страница 6

Amelie babbel al die pad van Fairview af totdat hulle voor Natalie se huis stilhou. Natalie voel hoe haar skouers vir die eerste keer vandat sy vir Neethling gesien het, ontspan.

Sy het nooit regtig gehoor wanneer presies hy terugkom nie, maar was glad nie voorbereid om hom vandag te sien nie. Nie dat sy ooit voorbereid is om hom te sien nie. Die man is knieë-verlammend aantreklik en hy slaag daarin om ’n knoppie, waarvan sy nie eens bewus was nie, in haar aan te skakel.

“Ag, dit was so lekker om Neethling vandag te sien! Chris en sy ma het nie eens geweet hy sou gister terugkom nie. En Nicola gaan haal hom op die lughawe sonder om ’n woord te sê. Nou kan ons weer almal saam om die tafel kuier!” roep Amelie opgewonde uit.

“Jy sal my môre moet verskoon. Julle moet lekker kuier, ek sal nie kan . . .” begin Natalie, maar Amelie skud haar kop heftig.

“Jy kan nie dit aan my doen nie. Dit sal die eerste Sondag wees wat ons weer almal saam is.”

“Ek het so baie werk,” probeer Natalie. “En,” onthou sy dankbaar, “my motor is in vir herstelwerk. Ek sal dit seker eers teen Woensdag kry. Kuier julle nou lekker saam. Buitendien, dis vir familie, Amie, en ek is—”

“. . . familie,” maak Amelie haar sin klaar. Sy vat aan Natalie se hand. “Ek is deel van jou storie, Nats, en jy is my familie, so jy moet ook daar wees,” glimlag sy. “Ek sal jou met liefde kom haal. Maar is dit nie tyd dat jy ’n nuwe motor aanskaf nie? Dit klink vir my asof die ding meer in die garage is as by jou.”

“Ag, toe nou, dis nie so erg nie. Sy het net buie. En sy is al oud en het soms aandag nodig, maar dit beteken nie ek sal haar sommer weggooi nie,” sê Natalie effens verontwaardig.

“Jy weet dis ’n motor, nè?” lag Amelie. “En ‘sy’ sal nie eens weet as jy ’n ander motor kry nie.”

“Los my motor,” sê Natalie geïrriteerd. Die dag het so lekker begin en nou het daardie man alles bederf. En boonop is sy sowaar verplig om hom nog môre ook te sien.

Amelie gee vir Natalie die sak materiaal aan wat hulle uitgesoek het. “Dankie, Nats, ek kan nie wag om te sien wat jy gaan maak nie. En onthou – jy’t geen verskoning môre nie. Ek sal jou so teen halftwaalf kom haal,” glimlag sy voordat sy wegry.

Natalie sug. Sy moet die een of ander tyd vir Amelie vertel hoekom sy Sondae nie verder saam met die Meyers wil kuier nie. Maar sy sien nie nou daarvoor kans nie. Amelie ken haar te goed. Dis buitendien vir haar moeilik om te beskryf wat presies aan die gang is. Sy weet net dis beter vir haar as sy nie te veel van Neethling sien nie.

Gefrustreerd mompel sy terwyl sy haar voordeur oopsluit. Een ding is nou duidelik – die jaar wat Neethling weg is, het niks verander nie. Hy kry dit nog reg om haar te ontsenu. Hy het haar die hele tyd sit en dophou terwyl hulle geëet het en sal dit waarskynlik môre ook doen.

Die gedagte tref hom eers toe Nicola hom aflaai.

“Het jy geweet Amelie en Natalie is ook vandag by Fairview?” vra hy.

Nicola lag en gooi haar hare oor haar skouer – ’n seker teken dat wat volgende uit haar mond kom, nie die waarheid gaan wees nie. “Ek kan nie onthou nie!” roep sy ewe onskuldig uit. “Maar was dit nie lekker om hulle weer te sien nie?”

Neethling klim ergerlik uit die motor en druk die deur toe. Hy het te min geslaap, hy het nog nie herstel van die onverwagse kuier saam met Natalie nie, en nou kom hy agter sy sus het die hele ding beplan.

Hy beduie vir haar om die venster oop te draai.

“Daar is niks tussen my en Natalie nie,” sê hy geïrriteerd. “So, enige plannetjies waarmee jy besig is, kan jy maar vergeet. En net sodat daar geen onduidelikheid is nie – daar sal ook nooit iets tussen ons wees nie.”

Nicola lig haar wenkbrou. “Goeie aarde,” sê sy kamma verward en tel op haar vingers. “Jy het nou op drie verskillende manier vir my gesê jy stel nie belang in Natalie nie.” Sy hou drie vingers in die lug. “Interessant, of wat sê jy?”

“Ek sê: hou jou neus uit my sake. Hoekom jy aan my moet karring, sal ek graag wil weet. Kry vir jou ’n boyfriend en fokus op hom,” brom hy vies en begin aanstap na sy huis.

“Ek het interessante foto’s as jy eendag wil kyk!” roep Nicola agter hom aan.

Neethling sluit sy voordeur oop. Hy kon nog geslaap het en sou salig onbewus gewees het van die feit dat Natalie steeds presies dieselfde uitwerking op hom het.

Hy druk die deur agter hom toe en staan besluiteloos rond. Slaap sal hy nie nou nie en hy wil eers bietjie later na sy ouers toe ry. Op die oomblik is hy nie goeie geselskap nie, en sy ma sal dadelik agterkom iets is verkeerd. En sy sal aan hom karring – die laaste ding waarvoor hy nou lus het.

Effens ingedagte stap hy na die groot skuifdeure aan die agterkant van sy huis, maak hulle oop en stap uit op die stoep. Van hier het hy ’n onbelemmerde uitsig op die berge. Die tuin is netjies, sy huis silwerskoon. Sy pa en ma se bydrae, weet hy.

Om ’n gesin te hê, om deel te wees van ’n uitgebreide familie, was nog altyd vir hom vanselfsprekend. Op universiteit het hy wel geleidelik bewus geword daarvan dat bitter min van sy klasmaats uit dieselfde beskermende omgewing as hy kom. Maar dit was eers toe hy vir Amelie en Natalie ontmoet het dat hy ’n glimp begin kry het van wat so ’n leemte aan ’n mens kan doen.

Amelie se grootste behoefte was om weer om ’n tafel saam met familie te kan kuier – een van die min dinge wat sy onthou uit die tyd voor haar ouers verongeluk het.

Maar Natalie? Hy weet sy het ook sonder ouers grootgeword, maar hy kon nog nie uitvind wat sy in haar lewe mis nie. Mis sy hoegenaamd iets?

Sonder om werklik iets in te neem tuur hy oor die berge. Wie hy is, sy identiteit, het baie te doen met die manier waarop hy grootgeword het, die manier waarop sy gesin funksioneer.

Maar hoe vorm jy ’n identiteit, hoe weet jy wie jy is as daar niks is om te onthou nie . . . wanneer jou enigste verwysingsraamwerk ’n weeshuis is?

Sy gedagtes begin rondspring en sonder dat hy baie daaroor dink, stap hy terug in sy huis, reguit na sy studeerkamer toe. Hy gaan sit en maak sy rekenaar oop. Hy soek nou al drie maande lank inspirasie vir ’n nuwe storie en hier, heel onverwags, gooi die muse iets op sy hart waaroor hy kan skryf. Moet skryf.

’n Ryk vrou Magda Venter weet sy het nie meer baie lank oor om te lewe nie. Sy nooi vir Lalie Mynhardt om haar biografie te kom skryf. Sy het vier kinders, die een misliker as die ander, húlle telge net so vol dinge. Lalie begin werk in die groot huis se biblioteek waar sy bokse briewe en koerantartikels kry wat Magda uitgepak het vir haar om deur te gaan. Lalie het blonde hare en groen oë. Sy vingers struikel oor die sleutelbord en vries.

Waar de hel kom dit vandaan? Sy is nie die protagonis in die storie nie, Magda is. Maar sonder om langer oor die beskrywing te dink vlieg sy vingers weer oor die sleutelbord voordat hy sy gedagtes nog behoorlik agtermekaar het . . .

Natalie maak die kasdeur oop en sug behaaglik. Sy voel altyd soos ’n dogtertjie voor ’n Kersboom wanneer sy haar lapkas oopmaak. Sy onthou die een wintervakansie toe die weeshuis naaimasjiene present gekry het. Die matrone van daardie tyd het hulle leer knip en stik, en Natalie het haar liefde vir lap ontdek. Dit was die jaar voordat hulle hoërskool toe is.

Van toe af het sy lap bymekaargemaak. Die een plaaslike dekorwinkel op die dorp het gereeld oorskietlap spotgoedkoop verkoop en wanneer sy kon, het sy ’n paar stukkies gekoop. Elke rok, romp of broek wat te klein geword het, is opgeknip. Op die boonste rak in haar kas lê al hierdie oorskietlap, netjies geknip, gewas en gestryk en volgens kleur gepak. Stukkies van haar verlede – die stukkies wat sy beleef het, wat sy onthou.

Vandat sy self begin verdien het, koop sy gereeld nuwe materiaal aan. Dié was sy, stryk dit sorgvuldig en pak dit dan by die stygende stapeltjies in haar kas. Maar sy gaan soek ook gereeld in antiekwinkels na ou klere wat niemand meer kan dra nie. Die materiaal wat sy uit hierdie soms verslete klere kan knip, is vir haar baie spesiaal. Dit het aan iemand anders behoort, het dalk ’n heeltemal ander doel gehad, maar sy gaan dit lostorring, knip en iets nuuts daarmee skep.

Sy het nie ’n eie verlede nie; sy ken nie haar storie nie, nóg nie. En deur lap uit ander mense se verlede te gebruik, kan sy dalk sin van haar eie lewe maak. Hóé is sy nog nie presies seker nie, maar wanneer sy reg is, sal sy weet.

Intussen het sy begin om klas te loop by ieder en elk wat ’n laslapkursus aanbied. Sy het al die tegnieke min of meer onder die knie en gebruik haar nuutgevonde vaardighede om geskenke vir vriendinne te maak.

Dis ook vir haar heerlik om te lees oor die geskiedenis en die mees onlangse herlewing van hierdie kunsvorm. Dis asof die derde feministiese beweging die tipies huishoudelike kunsvorme waarop vroeër neergesien is en wat afgemaak is as onbelangrik, weer terugeis. Selfs aktrises uit Hollywood gee nie om as hulle in ’n tydskrif verskyn met ’n breipen in die hand nie.

Vandag word kunsvorme soos kwiltwerk en breiwerk beoefen vanuit ’n plek van mag en nie onderdanigheid nie. Die naald is nou ’n kreatiewe uitlaatklep wat vroue se individuele mag kommunikeer. Dit is asof die naald wat in al hierdie kunsvorme gebruik word, ’n sigbare en tasbare metafoor word en die vrou se woede oor haar onderdrukking, maar ook haar trots op haar geslag, simboliseer. Die naald steek terwyl dit skep; garing of wol word geforseer om deel van die skepping te word.

In Amerika is kwiltwerk al vir meer as tweehonderd jaar ’n manier om in families se behoeftes te voorsien, asook ’n manier waarop die persoon wat die kwilt skep, uitdrukking aan haar skeppingsvermoë gee. ’n Kwilt is baie meer as net ’n voorwerp; dit word ’n simbool van omgee en van gedeelde ondervinding.

Elke familie sit iets van sy eie geskiedenis in ’n kwilt. Dis een van die redes hoekom die maak van die kwilt wat sy vir Amelie se klein Christo gegee het, vir haar ’n heerlike en baie spesiale ervaring was.

Die klein mannetjie was nog nie eens gebore nie, maar omdat sy sy ouers en grootouers ken, kon sy vir hom ’n kwilt maak van skerwe lap wat iets van sy herkoms verklap. So saam met die motortema het sy ook iets probeer uitbeeld van die liefde van sy oupa, die skoolhoof, vir lees en die omgee van sy ouma, die sielkundige, vir mense. Daar is êrens ook ’n Karoohuisie ingebring om die Karoo- nasionale park voor te stel – die plek waar Amelie en Chris mekaar leer ken het.

En sy weet nou ook wat sy met die lap wil doen wat sy en Amelie vandag vir die nuwe babatjie gekoop het. Sy het die lap reeds uitgespoel en kan nie wag om met die kwilt te begin nie.

Natalie streel oor die lap in die kas. Iewers moet sy begin met die kwilt vir haarself waaroor sy al so lank droom. Sy het nog altyd ’n vae idee gehad van wat sy daarmee wil doen, maar dit was eers die afgelope drie jaar dat sy die idees op papier kon begin sit. Sy moet egter nog inligting kry – oor haarself, oor waarvandaan sy kom – voordat sy ’n volledige prentjie kan kry van wat sy wil doen.

Sy het reeds e-posse begin uitstuur en weer kontak gemaak met die weeshuis waar sy was. Maar sy wil nie te veel daaraan dink nie. Sy het nie eens vir Amelie van haar navraag vertel nie.

Sy wil die lap die volgende paar aande knip. As Amelie nou nie so geneul het oor môre nie, kon sy dan al begin het. Vies druk sy die kas toe. Dis vir haar heerlik om saam met Amelie en haar mense te kuier. Maar ai, daai vent!

Haar voordeurklokkie lui. Sy kyk op haar horlosie en frons terwyl sy voordeur toe stap. Wie sou so laat op ’n Saterdagmiddag by haar aanklop? Sover sy weet, het sy geen afspraak nie.

Sy kyk deur die loergaatjie. ’n Netjiese man staan voor haar deur, maar dis nie iemand wat sy ken nie. Sy maak die voordeur oop, maar hou die veiligheidshek gesluit.

“Kan ek help?” vra sy.

Hy staan met sy hande op sy heupe, ’n halwe glimlag lig die een kant van sy mond op. Sy sluk. Hy lyk so bekend.

“Natalie? Natalie Olivier?” vra hy.

“Ja?” sê sy onseker.

Hy kyk af na sy voete, maak sy keel skoon en toe hy sy kop oplig, blink sy oë.

“My naam is Francois. Francois Olivier, en ek dink ek is jou broer.”