Читать книгу Ultrasatyn 2 - Elsa Winckler - Страница 4

Vandag is ’n dag vir lelies. En Jack Johnson. Corinne skuif haar dun, goue armbande op teen haar arm en druk die Convallaria majalis se stingel spierwit klokkies tussen die loof wat sy reeds in die groot glaspot gerangskik het. Die terugkeer van geluk – dis wat die lelie-der-dale sê.

“Môre, môre!” Ella, Corinne se winkelassistent, kom in een van die gangetjies tussen die hoë rakke vol potte en blomme afgestap. “Ons sal ’n klokkie vir die deur moet kry. Jy is so ingedagte dat iemand op jou kan afsluip as daar nie ’n geklingel of iets is nie.”

“Haai, ja, nie ’n slegte idee nie. Ek het jou nie eens hoor inkom nie.”

Ella kantel haar kop en beduie na die ruiker. “Dis mooi. Is dit vir Rita?”

Corinne glimlag. Ella weet al dat Rita elke Vrydag vir haarself ’n bos blomme by Corinne se winkel kom koop. Dit moet by haar bui van die dag pas, maar daar moet altyd ’n takkie roosmaryn in wees – vir die onthou.

“Ja, maar vandag wil ek dit vir haar as ’n geskenk gee, om dankie te sê vir al haar ondersteuning deur die jare.” Rita word sestig, haar man is vroeër vanjaar dood, haar kinders almal oor die water. Sy verdien ’n bos lelies vanoggend. Lelies vir geluk.

Ella knik. “Dis gaaf van jou.”

Corinne bekyk die blompot van alle kante terwyl Jack agter haar sing oor die liefde.

Nog ’n rooi Inkalelie is nodig. Die Alstroemeria is simbolies van rykdom, vooruitgang en voorspoed – alles wat sy vir Rita toewens.

Ella hou haar skewekop dop. “So, ek hoor dis ’n Jack Johnson-dag.”

“Dis ’n pragtige dag. Het jy gesien die jakarandas begin blom? Ek is mal oor dié tyd van die jaar op Stellenbosch.” Corinne druk versigtig ’n paar stele bloedrooi rose in haar rangskikking. Rose is vir liefde en Rita verdien baie liefde.

Ella stap deur na die stoorkamer wat sommer ook as kombuisie aan die agterkant van die winkel dien. “Hm, die dag is mooi, ja, en die jakarandas ook, maar as Jack sing, beteken dit net een ding. Jy vergeet, ek is al langer as ’n jaar jou assistent,” roep sy oor haar skouer.

Corinne staan terug en bekyk die rangskikking voor haar. Sy moet nog die takkie roosmaryn byvoeg, maar daar kort iets. Sy kyk rond en haar blik val op die emmer vol primula. Opgewonde druk sy ’n takkie in die bos. Dit sal Rita herinner hoe belangrik sy in hul lewe is. Tevrede draai sy die blompot in die rondte. Sy kan nie wag om Rita se gesig te sien nie.

“Ek het die ketel aangesit,” onderbreek Ella haar gedagtes. “Ek sien jy het nog nie eens vir jou koffie gemaak nie.” Sy trek aan Corinne se arm. “Die stomme Tobie het toe ook nie uitgewerk nie?”

Corinne sug. “Hy’s nice, oulik, ordentlik –”

“Ja … en vervelig, heeltemal te vervelig vir jou,” knip Ella haar kort.

“Ek wou sê hy’s te ernstig vir my. Hy’s so nice …”

“Die lewe is heeltemal te kort vir net nice. ’n Mens het ’n man nodig wat jou sal laat dink aan swart satynlakens en soel nagte, een wat jou laat swymel. Lank, sexy, gespierd – dís die ware jakob.”

Corinne lag terwyl sy agtertoe na die kombuisie stap. “En dan? Wat gebeur dan?” As sy nie nou koffie kry nie, val sy om.

“Dan wag jy vir die sparks om hul werk te doen. En wie weet, as die vonke reg is, sal jy dalk van plan verander en dit selfs oorweeg om dalk te trou,” roep Ella agter haar aan.

“Wel, ek is amper dertig en kan in alle eerlikheid sê geen man – en onthou, ek gaan baie uit – het nog my hart laat bons, my hande klam gemaak, my mond laat uitdroog, sterre laat verskiet of enigiets bowêrelds laat gebeur nie.”

“Uhm, Corinne –”

O nee, Ella gaan haar nie nou onderbreek nie. Sy het ’n punt om te bewys. “Liefdesverhale en flieks wil ons laat glo daar is ’n soulmate vir ons elkeen daar buite, maar my stomme ma het pas van haar sesde kamstige ‘soulmate’ ontslae geraak. Ek kon dit natuurlik lankal vir haar gesê het en haar op die koop toe baie hartseer gespaar het.”

Corinne tel die bekers op en stap uit die kombuisie terug na die toonbank, waar sy staan en blomme insteek. Haar oë bly op die koffiebekers, sy wil nie hier mors nie. “Trou is nie vir ’n vrye gees soos ek nie. En die man wat my liggies aanskakel, moet nog …”

“Ja? Dit wil ek baie graag hoor,” sê ’n diep manstem van iewers voor haar net toe sy by die toonbank aankom.

Sy kyk vinnig op, die verdekselse koffie mors oor haar vingers. Met ’n gedempte uitroep sit sy die bekers vinnig op die toonbank neer en vou haar hande oor mekaar. Haar vingers brand soos vuur.

Sy knip haar oë, maar daar staan hulle nog: vyf mans. Vyf dodelik aantreklike mans. Vyf baie lang, gespierde, sexy mans. In haar blommewinkel. Almal het ligte rooi hare met blou oë wat ’n mens herinner aan landerye boordensvol laventel. Seker broers, of dan ten minste neefs. Die testosteroonvlakke in die winkel skiet die hoogte in, al die haartjies op haar arms rys en die aarde kantel ’n paar oomblikke gevaarlik om haar.

Vier adonisse glimlag, vier paar kuiltjies verskyn en verdwyn, maar een staan so ’n ent agter die ander, hande in die broeksakke. Hoewel hy ook na haar kyk, is daar geen teken van ’n glimlag op sy gesig nie.

Sy kyk vinnig na Ella wat grootoog na haar terugstaar. Kon sy nie ’n beter poging aangewend het om ’n mens te waarsku dat daar iemand – vyf sexy iemande – in die winkel is nie? Maar sies tog, Ella lyk kompleet asof sy met ’n voorhamer teen die kop geslaan is. Dis min of meer soos Corinne ook voel, maar dis háár winkel. Hierdie manne is moontlike kliënte, maak nie saak hoe aantreklik hulle is nie. Sy sal iets moet probeer sê.

“Menere,” kry sy uiteindelik met ’n swaar tong uit, “kan ek help?”

Langs haar kry Ella ook uiteindelik lewe en beweeg nader. Sy gooi haar lang, donker hare oor haar skouer. “Ons het die mooiste blomme in die hele Stellenbosch, julle is op die regte plek,” koer sy en fladder haar wimpers.

Vier paar blou oë verskuif na Ella, maar die een paar brand op Corinne. O, liewe aarde. Haar knieë wil-wil knak, haar hart slaan bollemakiesie, haar handpalms word klam, haar asem jaag asof sy kilometers ver gedraf het.

“Ek … my hande …” beduie sy en draai in haar spore om, terug na die kombuisie. Sy moet net eers haar deurmekaar geskommelde breinselle regkry voor sy besigheid met enigiemand kan doen, wat nog te sê vyf sexy mans wat haar winkel toestaan.

Sy draai die kraan oop en druk haar brandende vingers onder die koue lopende water in. Dalk help dit haar hele lyf om ook af te koel. Wat op aarde gaan met haar aan? Dis nie asof sy nog nooit ’n aantreklike man gesien het nie. En daar is nie net een van die spesie in haar blommewinkel nie, maar vyf. Almal is ewe aanskoulik, hoekom sal net een van hulle …?

“Laat ek sien,” sê ’n stem en haar kop ruk in daardie rigting van die stem.

Dis hy. Die een sonder ’n glimlag wat haar soos ’n outydse heldin voor ’n ridder wil laat swymel. Dit was mos Ella se woord. Nie dat sy weet presies hoe ’n mens swymel nie, maar sy begin ’n idee kry. Vlinders op die maag, knakkende knieë, droë mond – om net ’n paar dinge te noem. Swart satynlakens en soel nagte – Ella se beskrywing van netnou flits deur haar wankelende gedagtes. Help. My. Tog. Asseblief.

Haar asem ruk in en saam daarmee asem sy hom in – ’n mengsel van hout, woud, kruisement en man. Haar knieë dreig weer om te knak en sy loer vinnig af na haar hande.

“Ek is oukei,” keer sy. Hoekom op aarde klink sy so hees?

“Laat ek sien,” sê hy weer en vat haar hande onder die lopende kraan uit.

Willoos staar sy na sy bruingebrande hande wat haar nat vingers een vir een optel en deurkyk.

“Ek …” begin sy en maak die fout om weer op te kyk na hom.

Hy is sentimeters weg van haar en dis asof sy oë tot in haar siel peil, asof hy alles van haar raaksien in hierdie een, enkele oomblik.

Sy moet iets sê, iets doen, maar nie een boodskap van haar brein kom by die res van haar lyf uit nie. Haar sintuie het oorgeneem en dis waarop haar liggaam reageer – op sy groot, gespierde lyf reg voor haar, sy geur, sy aanraking, sy asemhaling, sy alles.

Haar borste voel swaar en sy trek haar hande vinnig uit syne. Sy kruis haar arms in ’n poging om te keer dat hy agterkom hoe haar liggaam op hom reageer, maar sy blik skuif af, ’n spiertjie spring in sy wang en toe hy weer na haar kyk, is sy blou oë donker poele begeerte.

Dié keer is sy nie in staat om haar knieë se knak te keer nie en moet sy teen die toonbank agter haar leun om regop te bly.

Om die een of ander waansinnige rede het Alan gedink dis ’n goeie idee om agter hierdie vroumens aan te stap, aan haar hand te vat.

Hy moes nie eens hier gewees het nie, hy wou nie saamkom nie. Dis Doug wat gaan trou. Dis sý verloofde wat histeries is oor ’n bloemis wat nie op oproepe reageer nie, wat huil oor die Skotse heide wat skynbaar moeilik is om in die hande te kry. Maar dis Doug se probleem.

Alan was egter nog nooit teen sy ma se pleidooie bestand nie. Hy moes maar ingee en saamry. Die opdrag was kort en kragtig: Soek ’n bloemis op wie Doug se bruid kan staatmaak. Daar is net drie weke oor voor die troue. En bewaar jul siel as … Die blomme is die bruidegom se verantwoordelikheid, het sy ma vingerswaaiend beduie, en ’n foto en ’n lys van blomme in Doug se hande gedruk.

Hy was so de duiwel in. Doug was die afgelope ruk min by die werk en hy en sy drie ander broers moes benewens hul eie take ook nog die agbare bruidegom se werk doen. ’n Sagtevrugte-uitvoeronderneming kan nie vanself funksioneer nie. Hulle het eindelose probleme met sommige produsente en die stakings deur die werkers in die Ceresvallei maak dinge nie makliker nie. En die laaste ding waarvoor hy vandag tyd het, is om agter blomme aan te ry.

En toe, in die tweede blommewinkel wat hulle binnestap, kom hierdie vroumens met haar koringblonde hare en blouselblou oë in die gang afgesweef, ’n rits armbande vrolik klingelend aan haar arm. Hy’t haar gehoor nog voor hy haar gesien het. Nietemin was die vuishou van begeerte totaal onverwags, die onmiddellike intense behoefte om aan haar te raak vir seker ’n nuutjie.

Maar hier is hy nou, by haar. Of dit die blomme is waarmee sy werk of haar parfuum, weet hy nie, maar die sagte blomgeure wat om haar hang, sypel deur sy vel tot diep in sy wese en krap sy gewone logiese denke heeltemal deurmekaar.

Haar lyf reageer duidelik op hom net soos syne op hare. En al waaraan hy kan dink, is om haar so gou moontlik êrens alleen te kry sodat hy haar styf teen hom kan vastrek, sy arms om haar kan vou en daardie aanloklike lippe kan soen totdat sy teen hom smelt. Hel, watter man sal ooit moeg word daarvoor! Dalk is sy vanaand beskikbaar en kan hulle uitgaan, wie weet …

Hy knip sy oë. Wat de hel? Hy staan en maak planne soos ’n verliefde skoolseun. Dis ’n wildvreemde vroumens, glad nie die tipe wat hom normaalweg aantrek nie en al wat hy van haar weet, is … Hoe het sy nou weer gesê? Sy is te veel van ’n vrye gees om te trou en die man wat haar liggies aanskakel … Sy het nie haar sin voltooi nie, maar hy kon darem aflei dis nie iets wat al gebeur het nie.

Tot nou toe. Obviously.

Sy kruis haar arms, skynbaar sodat hy nie kan sien hoe sy op hom reageer nie. Maar haar beweging het die teenoorgestelde uitwerking en die glimp van die bolyn van haar borste laat die bloed verder suid van sy middel sak.

Bliksem. Hy besef twee dinge tegelyk – hy moet vinnig van haar af wegkom en hy sal eers sy liggaam in beheer moet kry voordat sy broers hom sien.

En asof sy presies weet wat in sy gedagtes aangaan, sak haar blik af. Die sagte kreun oor haar lippe por sy lyf verder aan. Toe sy weer opkyk, is daar ’n blos op haar wange, verwondering in haar oë en ’n geamuseerde glimlag om haar mond.

Sy maak keel skoon en gooi ’n sliert lang hare oor haar skouer. Haar armbande lok klingelend. “Ek … ek dink jy moet eers ’n rukkie hier wag,” kry sy dit uit, maar sukkel duidelik om haar lag in te hou.

“O, jy dink dis snaaks?” brom hy vies. “Jy moet dalk ook ’n paar oomblikke wag voordat jy voor mense verskyn,” sê hy en beduie na die twee puntjies wat styf teen haar toppie beur.

Sy kyk vinnig af en trek haar asem skerp in. “Dis … dis koud,” stamel sy en kies koers deur se kant toe. Teen die een muur hang ’n dunnerige los trui wat sy gryp en aantrek net voor sy, armbande en al, om die hoek verdwyn.

Ha, so dit is toe nie so snaaks as dit met haar ook gebeur nie.

Hy leun teen die wasbak en tel tot by tien, toe twintig. Sy liggaam kom uiteindelik tot bedaring. Haar klokhelder lag en die geklingel om haar arm trek oor die luggolwe teen die gang af en bereik hom op dieselfde oomblik. En dadelik is die sukses van sy tellery tot niet.

Swetsend draai hy die kraan oop en druk sy hande onder die koue lopende water. Hy spoel die water oor sy gesig en gryp ’n papierhanddoek wat daar naby lê om sy gesig mee af te vee.

Met lang treë stap hy terug na waar sy broers ewe vrypostig oor die toonbank hul flikkers vir die twee vroumense gooi.

“Corinne, dit is Doug Sutherland,” stel die donkerkop sy ouboet aan die godin met die armbande voor. Doug steek sy hand na haar toe uit.

“En hierdie spulletjie is sy jonger broers … uhm … wat het julle nou weer gesê is jul name?” Die donkerkop giggel soos ’n bakvissie.

Doug beduie na hul drie broers wat agter hom staan. “Edward, Finlay en Quinn – en daar agter jou staan Alan.”

Mejuffrou Armband glimlag. “Aangenaam. Ek is Corinne en dit lyk my julle het reeds deeglik met Ella kennis gemaak.”

Sy broers grinnik. Hulle het natuurlik skaamteloos met dié poppie geflankeer terwyl hy saam met Corinne in die kombuis was. Hel, en wat het hý nogal gedoen?

“Sutherland? Dit klink Skots?” sê-vra die blondekop.

Corinne. Die naam pas by haar. So effens anders as die gewone. Dit klink soos ’n soort blom, met fluweelsagte blare en geurig.

“Ja, en dis hoekom ons hier is, om blomme vir my Skotse troue te reël,” sê Doug. “Ek trou oor drie weke. Kan jy dalk help? Moet asseblief tog nie nee sê nie! Die bloemis wat Annabel … dis my verloofde, gereël het, het in die niet verdwyn en reageer nie op oproepe nie. Ons sukkel nou al dae lank om ’n ander bloemis te kry. Ons wil albei graag ’n tipies Skotse troue hê en Annabel se ruiker en dié van haar strooimeisies moet daarby aanpas.”

Terwyl hy praat, blaai sy in ’n groot dagboek wat op die toonbank lê. “Jy praat van die eerste naweek in Desember?” Sy tik besluiteloos met haar pen in die dagboek. “Ons moet blomme verskaf vir ’n funksie die vorige aand, ek dink nie …”

“Ons sal almal help – aandra, optel, wat ook al, maar asseblief, kan jy nie ’n plan maak nie?”

Ella gryp in. “Ons kan jou tannie Lisa vra om die Vrydagaand se blomme te doen?” stel sy opgewonde voor.

Corinne kou haar onderlip besluiteloos en Alan sluk ’n kreun. Wat de hel? Sy lyf ervaar alles wat die vroumens doen as ’n soort geheime sein.

“Wat het julle in gedagte?” vra Corinne toe sy uiteindelik opkyk.

Doug haal die vel papier wat hul ma hom in die hand gestop het uit en oorhandig dit plegtig aan haar. “En o ja, hier is ook ’n foto van ’n tipies Skotse ruiker,” beduie hy. “Dis presies so een wat Annabel wil hê.”

“Dankie,” sug sy gelate en gaan sit op ’n hoë stoeltjie terwyl sy deur die lysie kyk. “Ek het al iets soortgelyks gedoen. Skotse troues is baie gewild.”

“Waar was jy?” vra Edward, een van die ander broers, vir Alan.

“Ek … het my hande gewas,” sê hy kortaf en ignoreer sy broers se opgetrekte wenkbroue. Sy oë dwaal terug na die vroumens op die stoel.

Terwyl sy deur die lysie lees, swaai sy haar bene heen en weer en vir ’n oomblik flits iets aan die onderkant van haar lang romp in sy oë. Met die volgende skopslag sien hy dit raak – ’n ragfyn goue kettinkie om haar enkel. Let wel, haar dun, sexy enkel. Met nog ’n onderdrukte kreun draai hy sy rug op almal en loop ’n ent weg. Bliksem. As hy soos ’n agtiende-eeuse ridder begin dink ’n vrou se enkels is sexy, is sy broers seker reg – dis tyd dat hy weer ’n slag uitkom, ’n vrou uitneem, saam met haar in die bed spring. Hy is duidelik sekshonger. Dis belaglik om so te reageer op ’n wildvreemde vrou met lang, los hare en wasige klere, net omdat haar armbande klingel.

Agter hom treiter die einste armbande weer ewe parmantig saam met Corinne se stem. “Goed, as julle almal sal help aandra, kan dit werk. Die kleure is nie ’n probleem nie, maar ek sal moet vasstel of ons Skotse heide kan kry.”

“Ons kan die heide invoer,” bied Doug gretig aan. “Alan, wat dink jy? Ons het mos kontakagente in Skotland?”

Alan draai vinnig terug en stap tot by die toonbank. “Is jy nou heeltemal bedo-,” begin hy, maar Corinne spring op en sit haar hand kalmerend op sy arm. Sy woorde droog summier op. Haar aanraking steel sy asem, sy gedagtevloei, die werking van sy brein.

“Ek het ’n voorstel,” sê sy sag maar ferm. “Hier om die hoek is ’n gesellige koffieplek. Gaan bestel vir julle koffie, eet ontbyt, ontspan. Blomme is my besigheid. Ek en Ella gaan gou kyk wat ons kan kry by ons eie verskaffers. Sodra ek ’n plan het, kom gesels ek met julle. Gee ons so ’n halfuur?”

Doug se glimlag is breed. “Dankie, Corinne!” Hy buig oor die toonbank, trek haar kop nader en soen haar op die wang.

Laggend druk sy hom weg. “Ja, toe nou. Uit is julle, ek kan nie dink met so baie mense in my winkel nie.”

Met ’n vinnige knik in die algemene rigting van die vroumense, is Alan uit by die deur terwyl sy broers nog groet. Sy vuiste is gebal en met ’n swetswoord druk hy sy hande in sy broeksakke.

Doug het net ’n grap gemaak toe hy vir Corinne soen, hy weet dit. Maar hy is gereed om sy vuis in sy broer se gesig te druk. Hard. Wat de hel het dit met hom uit te waai? Sy kan soen wie sy wil – hy ken die vroumens van geen kant af nie.