Читать книгу Ultrasatyn 2 - Elsa Winckler - Страница 7

“Wil jy inkom?” vra Corinne weer.

Alan staar na haar asof sy ’n ekstra oog of iets vreemds aan haar het. Sy het al gegroet, hom ingenooi, maar hy hou verbete vas aan die deurkosyn, so asof hy hom wil keer om in te stap.

“Alan?” probeer sy weer. “Wil jy dalk –”

Voordat sy haar sin kan klaarmaak, het hy haar teen die muur langs die voordeur vasgedruk, en rus sy hande teen die muur langs haar gesig. Sy lippe is sentimeters van hare af, sy asem jaag soos een wat ver gehardloop het en sy oë is donker poele kokende hartstog.

Haar lyf reageer onmiddellik op die begeerte in sy oë. Haar hart bons al die hele dag laf rond, maar nou tol dit freneties in haar binneste en haar bloed verhit tot ver anderkant kookpunt.

“Jy,” sug hy, sy stem hees, “laat my dinge doen wat ek nooit doen nie.” Daar is ’n frons op sy voorkop en hy klink half vies, maar voordat sy verder daaroor kan wonder, kantel hy sy kop en soen haar. Sy mond pas perfek oor hare.

Sterre verskiet, tromme slaan en elke senuweepunt in haar lyf word aangeskakel. Diep binne haar is ’n sug. So, dís hoe dit voel. Sy mond is warm, honger, sy tong dring aan op toegang. Êrens skree ’n stemmetjie half moedeloos vir haar ’n mens soen nie ’n ou op ’n eerste date nie, maar die stemmetjie is baie ver weg en buitendien, sy wil nie daarna luister nie. En hy het haar al gesoen. ’n Uur nadat sy hom ontmoet het.

Suurstof raak ’n probleem en sy snak na asem. Sy tong glip tussen haar tande deur tot in die dieptes van haar mond waar haar tong eers versigtig hallo sê voordat dit skaamteloos met syne begin flerrie.

Sy soek vashouplek en haar hande beland teen sy borskas. Onder haar vingers dawer sy hart. ’n Magtige stroom passie tel haar op en sy word meedoënloos saamgevoer.

Uiteindelik beweeg sy hande teen haar arms af, haar vel gloei waar hy haar aanraak en die kole van passie wat tot nou toe net gesmeul het, vat vlam. Haar lyf buig blatant, uitnodigend vorentoe, na hom toe, op soek na nog liefkosing, nog passie.

Sy hande gly teen haar sye af, swiep terug tot bo teen haar armholtes, haar lyf span styf in afwagting, haar borste beur smagtend na sy aanraking teen haar toppie.

Met ’n swetswoord lig hy sy kop. Hy vee haar hare agter haar ore in, sy hand bewend, sy oë halfmas van begeerte.

Hy draai vinnig weg en stap tot by die voordeur. Sy leun uitasem teen die muur agter haar.

“Die restaurant waar ek plek bespreek het,” sê Alan, sy asem hortend, “is net om die draai van hier. Ons kan stap.” Hy vee oor sy nek voordat hy omkyk na haar toe. “Is jy gereed?”

Die blik in sy oë droog elke druppel spoeg in haar mond op. Haar bene voel soos jellie en Corinne druk haarself huiwerig weg van die muur. Great, sy kan tog regop bly.

“Ek … kry net my handsak,” kry sy uit en vlug in die gang af na haar kamer toe.

Sy druk haar hande teen haar vuurwarm wange en loer skuins na haar beeld in die spieël. Goeiste, is dit sy? Die girl met die blink oë en rooi wange en opgeswelde lippe?

Met ’n kreun gryp sy na haar lipstiffie en smeer dit oor haar lippe terwyl sy uitstap. Netnou besluit hy om te kom kyk waar sy is en … Sy kyk vinnig om na haar bed. Sy sluk wind en storm by die kamerdeur uit. Beelde van ineengestrengelde lywe op die bed is heeltemal te maklik om op te tower. Swart satynlakens en soel nagte. Help!

Alan wag vir haar in die gang buite haar woonstel. Hier waar mense loop, waar hy hom moet gedra, hier word hy gedwing om soos ’n beskaafde mens op te tree en hom nie onmiddellik oor te gee aan sy oerdrange nie.

Haar armbande lok en tart nog voor sy by hom is. Hy draai om, betyds om te sien hoe sy aangestap kom. Die vlamme wat hy net-net in bedwang het, kry weer lewe. Wat de hel is dit met hom en die girl? Haar oë is donker, tekens van die passie van netnou nog duidelik sigbaar. Woordeloos neem hy die sleutel by haar en sluit die voordeur agter hulle.

Hulle stap teen die stel trappe af. En asof hy dit dikwels doen, neem hy haar hand. ’n Oomblik fladder dit in syne voordat haar vingers ontspan.

Hy maak keel skoon. Iets moet hy sê oor sy gedrag van netnou.

“Wat doen jy en jou broers vir ’n lewe?” vra sy egter doodluiters toe hulle by die gebou uitstap. “Ek het afgelei julle voer iets in of uit?”

“Sagte vrugte,” sê hy, dankbaar vir die verposing. “Ons het op ’n plaas in die Ceresvallei grootgeword, maar nie een van ons wou gaan boer nie. My ouers woon nog op die plaas, maar ons het deesdae ’n bestuurder. My pa het altyd gesukkel met die uitvoerders van ons vrugte en dit was sy idee dat ons dit self doen. Ek en Doug het die onderneming begin nadat ons klaar gestudeer het en die ander drie het later by ons aangesluit.”

“So julle bly in die Paarl?”

“Ja, ons deel ’n huis. Doug trek natuurlik nou uit. Hy en Annabel het ’n huis gekoop. Hier is ons,” voeg hy by toe hulle by die restaurant kom.

“Oe, lekker!” lag Corinne en klap haar hande opgewonde. “Ek is absoluut gaande oor hul nagereg. Hulle maak ’n crème brûlée wat my laat smelt.” Haar oë val ’n oomblik toe in ekstase. Sy vat aan sy arm. “Ek moet jou waarsku – ek het ’n gesonde eetlus. ’n Baie gesonde een.”

En voordat hy ’n woord kan uitkry, trippel sy die trappies op. Haar armbande klingel, die kettinkie om haar enkel glim en hy loop soos een wat gehipnotiseer is agter haar aan.

“Hallo, Corinne!” Die man by ontvangs se groet is gul. Hy stap agter die toonbank uit en gee haar ’n drukkie.

Doelgerig stap Alan tot by haar en neem haar hand weer in syne. “Tafel vir Sutherland,” sê hy kil.

Die man knipoog vir Corinne voordat hy terugstap na die besprekingsboek en vinnig daarin loer. “Jul tafel is buite in die klein binnehof.”

Hulle stap tussen tafels deur agter die man aan. Drie keer word Corinne voorgekeer deur die een of ander javel wat van ’n tafel af opspring en haar druk of soen of albei doen. Teen die tyd dat hulle uiteindelik by hul tafel uitkom, is Alan gereed om yster te breek.

Voordat hy haar stoel kan wegtrek, is ’n kelner by. Hy groet Corinne vrolik en leun glimlaggend oor haar. Alan gryp die wynlys wat op die tafel lê, maar die letters spring gevaarlik op en af.

“Wat drink jy?” Hy moet weer na haar kyk en … bliksem. Hy skuif ongemaklik op die stoel.

Sy glimlag en beduie klingelend na die wynlys. “Ek sal enigiets drink wat jy bestel, maar as ek kan kies – vonkelwyn. Altyd, altyd vonkelwyn. Daar is iets onweerstaanbaars aan borrels op jou tong, dink jy nie so nie?”

“Ons het Corinne se gunsteling op ys.” Die kelner se glimlag is trots.

“Goed, bring dit, asseblief.” Alan weet hy is kortaf, maar hy kan niks daaraan doen nie. Corinne se onskuldige woorde het sy bloeddruk verder opgejaag en as die man nog ’n enkele oomblik leepoog na haar staar, kan hy nie verantwoordelik gehou word vir sy dade nie.

Hy gryp die spyskaart en probeer sin maak van die dansende letters voor hom.

“Hmm,” kreun Corinne en hy kyk vinnig op.

Haar tong glip oor haar bolip terwyl sy na die spyskaart staar.

“Hierdie dis,” sy leun oor en beduie op sy spyskaart waarvan sy praat, “is hemels, absoluut hemels.”

Vir ’n vlietende oomblik is die rondings van haar borste opgedruk deur haar arm. Hy hoor haar woorde oor ’n afstand, maar ’n rooierige waas het voor sy oë ingeskuif. Hy onthou elke oomblik van sy lippe teen hare, van haar sagte kurwes teen sy lyf, van …

“Alan?”

Hy knip sy oë, dwing ’n glimlag om sy mond en maak sy spyskaart toe. Enige besluit is nou onmoontlik. Daar is ’n vuur in sy lyf wat hom geleidelik verteer, ’n vlammedans wat sy brein oorgeneem het.

“Dit klink goed. Bestel jy vir ons.” Hy het geen benul waarna sy gewys het nie.

Die kelner bring die vonkelwyn. Hy skiet die prop met groot fanfare en Corinne lag vrolik. Sy beduie vir hom wat hulle wil eet.

Uiteindelik gee die kelner pad en sy lig haar glas. “Op ’n –”

“Op jou,” val hy haar in die rede en klink haar glas.

Haar oë glimlag vir hom oor die glas se rand voordat sy ’n slukkie neem en behaaglik terugsit. “Perfek. Absoluut perfek,” sug sy en lek oor haar lippe.

Alan neem ’n groot sluk van sy glas vonkelwyn. As hy hierdie aand oorleef sonder om iets onbesonne aan te vang, sal dit ’n wonderwerk wees.

Corinne is oorbewus van die groot man langs haar terwyl hulle terugstap na haar woonstel. Anders as vroeër vanaand, vat hy nie weer haar hand nie. Haar keel is droog gepraat. As hy drie woorde in die loop van die aand gesê het, is dit baie.

Hoekom hy daarop aangedring het om haar uit te neem, sal net hy weet. Die soen van vroeër vanaand het hom heel waarskynlik onder die indruk gelaat dat die aanvanklike vonke tussen hulle vinnig uitgebrand het. Tog snaaks, want sý het tydens die einste soen vuurwerk op vuurwerk beleef.

Hulle is gelukkig amper by die woonstelgebou. Sy het haar toegangskaart in haar hand en gaan vinnig ontsnap. Hy kan seker ook nie wag om hom uit die voete te maak nie. Wel, sy het hom nie gevra nie, hy is die een wat nie nee vir ’n antwoord wou vat nie. Sy het gesels en stories vertel en probeer grappies maak, maar die vent het nie ’n spier vertrek nie, net die een vuil kyk na die ander vir die stomme kelner gegee. Nou is sy moeg en keelvol vir die beneukte Skot.

“Dankie vir ’n heerlike aand, Alan …” begin sy saaklik toe hulle voor die deur kom, maar hy neem die toegangskaart by haar en glip dit deur die gleuf. “Dis nie nodig nie,” keer sy vinnig. Maar hy steur hom nie aan haar nie, vat haar hand en stap tot by die trappe. Sy moet trippel om by te hou en die blou sandale is nie juis gemaak vir trippel nie.

“Alan, wat op aarde …? Ek kan nie so vinnig …”

Die volgende oomblik tel hy haar in sy arms op en klim die laaste paar trappies met lang treë tot bo.

Sy kake is styf opmekaar en ’n spiertjie spring-spring in sy wang. Haar een hand is op sy skouer. Spiere rimpel onder haar vingers en sy staar gefassineer na sy mond. Die einste een wat haar vroeër vanaand gesoen het. En wat haar Maandag gesoen en vir drie slapelose nagte gesorg het.

Hy laat gly haar teen sy lyf af voor haar woonsteldeur en hou sy hand uit. “Jou sleutel.” Sy stem is skor.

Om hulle styg die temperatuur aanvoelbaar en sy sukkel om die sleutel in haar handsak raak te vat. Wat het nou gebeur? Met ’n swetswoord vat hy die handsak by haar en grawe die sleutel uit.

Wat is dit met die man? Sy handbewegings is rukkerig, sy asem jaag.

Met een beweging sluit en maak hy die deur oop, trek haar in die woonstel in en skop die deur agter hom toe. En voordat sy haar asem terughet, is sy weer teen die muur vasgepen.

“Alan, wat …?”

Hy vou sy rukkerige hande om haar gesig. “Jy maak my heeltemal mal!” Hy skep ’n diep teug asem. “Wie de hel is al die mans wat jou groet en druk en soen? Dis ’n wonderwerk ek het nie my vuis in elkeen se gesig geplant nie.”

Verstom staar sy na hom.

Sy hande gly teen haar arms af. “Ek … moenie aan jou raak nie, want soos ek nou voel …” Hy stap mompelend ’n ent weg.

En toe is sy sommer vies. Sy druk haarself weg van die muur. “Ek het jou gesê ek en jy is nie ’n goeie idee nie,” kry sy uit en stap voordeur toe. “Ek het vriende. Ons groet mekaar, ek weet nie wat jou probleem is nie …”

Hy draai vinnig om, sy oë middernagblou poele. Haar asem raak weg en sy gee ’n tree agtertoe. Hy kom nader, sy wil verder agteruit beweeg, maar die deur is agter haar.

“My probleem, Corinne Hansen, is jy.” Hy stap tot reg voor haar. “Jy is glad nie die tipe girl wat ek normaalweg uitneem nie. Maar,” asof onwillig vou sy hande om haar boarms, “ek loop nou al dae lank rond met jou op my brein, in my lyf, in my bloed en ek …” Hy buk af en soen haar. “Ek kan nie meer daarteen baklei nie.”

Sy lig haar arms, met die o so bekende klingeldeuntjie, en hy kreun teen haar nek. “En jou armbande …”

Sy woorde bons teen die dak. Iets wat hy gesê het, pla haar, maar hy trek die een bandjie van haar toppie af, druk sy lippe teen haar kaal skouer en toe maak niks meer saak nie.

Haar asem slaan agter in haar keel vas, haar kop val willoos agteroor. Sy ander hand glip onder haar kort rompie in, gly op teen haar been. Klein vuurtjies vat vlam onder haar vel. Hy lig haar been op langs sy lyf. Sy begeerte klop teen haar.

Alles rondom hulle het vervaag. Al wat hy inasem, al waarvan elke sel in sy lyf bewus is, is die vrou voor hom. Sy lippe beweeg af teen haar hals, soek en ontdek elke sentimeter van haar lyf. Uiteindelik gly sy tong oor die boonste rondings van haar vol borste terwyl sy vingers onder haar romp gekeer word deur kant en satyn. Die hitte van haar kern nooi hom uit, terg hom. Sy bene is lam, sy hart klop teen ’n frenetiese spoed.

Met haar lang, lenige ledemate, vroulike kurwes, sysagte vel, vrygewige mond, is sy elke man se fantasie. Sý fantasie. Sy is suiwer lyflike plesier en soos een wat reeds verslaaf is, kry hy nie genoeg van haar nie.

“Corinne.” Haar naam glip uit terwyl sy mond opgly teen haar nek. Tot waar haar pols onder sy lippe hamer. Haar vel word warm totdat haar geur deel word van elke asemteug. Om haar te proe, aan haar te raak, is ’n sensoriese belewenis, een wat elke sintuig oorstimuleer.

Sy lippe soek weer na hare sodat hy hom kan verloor in haar wese. Sy ander hand glip voor by haar toppie in, vou oor haar bors. Die skerp puntjie terg sy hand en hy moet troetel en liefkoos. Die diep kreun uit sy binneste is onwillekeurig.

Iewers kry rede tog ’n gaping. Sy mond beweeg tot by haar oor. “Ek kan nou nog wegstap as jy nee sê …”

Passie bruis deur haar lyf, sny alle waarskuwende boodskappe van haar brein summier af totdat sy net voel. Die een duidelike boodskap van haar lyf? Moenie ophou nie. Asseblief.

“Corinne.” Sy stem is hees in haar oor.

“Hmm,” is al wat sy uitkry terwyl haar hande jubelend sy breë skouers verken.

“Ja of nee?”

Uiteindelik dring die gillende stemmetjie van netnou tot haar deur. Die een wat haar wil herinner aan iets wat Alan gesê het. En toe onthou sy sy woorde.

Sy sluk verstom. Het hy dit regtig gesê? Sy lig die bandjie van haar toppie in plek en druk teen sy borskas. Hy retireer effens.

“Jy sê ek is nie jou tipe nie. Wat presies beteken dit?”

Hy glimlag skeef. “Jy’s beautiful. Wanneer ek by jou is, werk my brein nie. Al waaraan ek kan dink, is om jou uit jou klere te kry.”

O, so sy is nie sy tipe nie, maar … Sy probeer kalm bly en hou ’n glimlag op haar gesig. “Oukei. Laat ek kyk of ek jou reg verstaan. Jy,” en sy beduie met haar hande, “wil by my wees, wil my soen, wil my, hoe het jy dit gestel? O ja, uit my klere kry, maar ek is nie die ‘tipe’ meisie oor wie jy wil ernstig raak nie?” Sy boots die aanhalingstekens met haar vingers na. “Het ek jou reg verstaan?”

“Ek probeer eerlik wees. Ek kan nie ernstig raak oor iemand wat …”

Haar oë vernou.

“Die punt is, ons werk met vooraanstaande kliënte en wanneer ek eendag vrou vat, moet dit iemand wees wat, wel, ek weet nie, stemmig is. Nie … ek bedoel, jy’s anders.” Hy beduie vaag na haar romp. “Wie trek so iets aan?”

Sy is seker daarvan sy het nie mooi gehoor nie.

“Jy bedoel –”

“Dis duidelik jy stel ook nie belang in ’n langtermyn-verhouding nie en –” val hy haar in die rede.

“O, en hoekom sê jy so?”

“Kyk net al die mans wat jou vanaand voorgekeer het!” roep hy half gefrustreer uit. “Ek het jou uitgeneem, maar ’n klomp ander javels reken hulle het die reg om aan jou te vat!”

Haar mond val oop en sy draai haar rug op hom sodat hy nie haar reaksie kan sien nie. So, dis hoekom hy die hele aand so stil was. Iewers in sy kop het hy hom wysgemaak die mans wat haar gegroet het, is meer as net vriende. En hy is vies daaroor, want hy het die rekening betaal. Wow.

“Die punt is …” begin hy weer, maar sy weet presies wat hy wil sê.

Sy lig haar op haar tone en draai in die rondte sodat haar romp wyd om haar lyf uitklok. Uitasem kom sy voor hom tot stilstand.

“…’n tulleromp-girl wat blomme doen, is nie die ‘tipe’ vrou wat jy in gedagte het om jou kliënte te onthaal nie?”

Verlig knik Alan en gryp haar hande. “Maar daar is niks wat sê ons kan nie tyd saam deurbring nie. Ek moet hierdie … ding tussen ons uit my sisteem kry. Ek kry nie gewerk nie, ek slaap nie, ek kan nie eet nie!”

Corinne kners op haar tande, maar hou haar glimlag stewig in plek. Sy is eintlik lus en keer ’n emmer baie taai stroop oor sy kop om, maar dis tyd dat iemand hierdie arrogante Skot op sy plek sit. Ha, sy is juis nie “stemmig” nie – dus presies die “tipe” girl wat hom ’n les sal kan leer.

Sy laat glip weer die een bandjie van haar top van haar skouer af en toe sy oë op haar skouer vashaak, lig sy haar op haar tone en vou haar hande om sy nek.

“So, hoe lank?”

Sy kop het al begin afsak, maar hy stop. “Hoe lank wat?”

“Hoe lank gaan dit jou neem om my uit jou sisteem te kry?” vra sy en begin druk soentjies op sy gesig.

“Ek … ek … weet nie,” stamel hy en probeer haar mond met syne vang.

“Ek moet weet vir hoe lank. Jy verstaan mos. My tipe girl se dagboek is vol.” Sy laat gly haar tong oor sy onderlip.

“Ek … oukei, tot Doug se troue?” kreun hy uit en gryp haar kop in albei hande vas.

Sy glimlag. “Deal,” sê sy en soen hom met al die ingehoue woede en ontsteltenis in haar binneste. Haar tong glip blitsig in sy mond. Sy lig haar been teen sy heup en druk vir ’n oomblik haar onderlyf styf teen syne.

’n Snak glip deur sy lippe, maar voordat hy kan asemskep, maak sy die voordeur oop en druk hom by die deur uit. “Maar nou moet ek my slaap inkry. Saterdagaand sewe-uur?”

Terwyl hy hygend na haar staar, gee sy ’n tree tot teenaan hom en laat gly haar hand stadig voor teen sy hemp af, vanaf die holte in sy nek tot net-net onderkant die gespe van sy gordel.

Sy oë word donker en hy gryp na haar hand, maar sy dans weg. “Mooi ry!” roep sy vrolik en druk die deur toe. Toe leun sy verontwaardig teen die deur totdat sy sy voetstappe hoor wegstap.

Nie sy “tipe” nie! En dit omdat sy ’n tulleromp dra. Vies begin stap sy heen en weer. Wie dink hy is hy? Wel, een ding is seker. Hy gaan nie weet wat hom getref het nie.