Читать книгу 'n Liedjie vir Anine - Elsa Winckler - Страница 4

Nog ’n fees, nog ’n tent vol mans wat te veel gedrink het en vroue wat hom uitlokkend of leepoog aankyk. Zander sluk die frustrasie af terwyl hy die laaste note van die song sing.

Eens op ’n tyd kon hy nie wag om op die verhoog te klim nie. Hy wou sing, hy wou musiek maak wat mense raak, maar iewers langs die pad het wat hy doen ’n blote werk geraak, iets wat sy rekenings betaal.

Die louter vreugde wat musiek nog altyd vir hom gebring het, is weg.

Reg voor hom is daar weer ’n stampery en stoeiery tussen die mense, maar hy kyk af na sy kitaar en probeer dit ignoreer. Tydens sy eerste song het hy die bottle blonde al raakgesien. Dié een wat die meeste ander mense met haar elmboog eenkant toe gewerk het. Sy het baie min klere aan en dit maak nie saak in watter rigting hy kyk nie, sy is dáár. Nou het iemand heel waarskynlik voor haar probeer indruk en veg sy om haar plek.

Daar is nog drie nommers op sy program, maar hy beduie vir sy klankman hy maak klaar en die eerste note van die finale song vul die tent. Die blondine begin om die bandjies van haar toppie af te trek, ’n dronk middeljarige man skree ’n belediging van dié kant af, en Zander maak sy oë toe en sing.

Hy sny al die ander geraas uit. Hy wil sing, hy wil die klanke in sy hart met ander deel. Maar hy is moeg om van fees na fees te ry, om sy liedjies te sing vir ’n gehoor waarvan die helfte van die mense nie eens nugter is nie en dit die ander helfte nie kan skeel wie op die verhoog staan nie.

Dis nié wat hy wil doen nie.

Hy moes lankal ’n nuwe CD gemaak het, hy besef dit, maar die musiek wat vandat hy kan onthou in sy hart, in sy siel, in sy bloed, en rondom hom was, is net weg.

As kind het hy gedink almal hoor wat hy hoor. Almal weet van die musiek in die lug. Almal hoor dieselfde note wat hy heeltyd hoor, en eers op skool het hy agtergekom hy is al een wat die musiek hoor.

Dis ’n unieke gawe, het sy ma hom vertel.

Maar ’n geruime tyd al hoor hy nou niks. Die musiek, die note – als is weg. Presies wanneer dit gebeur het, weet hy nie, maar die tyd wat hy nie kon wag om ’n volgende liedjie te skryf nie, om musiek te maak uit lirieke en note blyk verby te wees. Nou al vir maande.

Wanneer ’n noot af en toe wel diep in die nag opklink, is dit ’n hartseer mineurklank. En hy weet nie hoe om die leemte, die gemis te hanteer nie.

Hy soek na note, na woorde om uitdrukking te gee aan wat in sy binneste aangaan, maar sy vingers is vir die eerste keer dom op die kitaar. Hy het niks om te sê nie.

Iets moet gebeur; dis tyd. Hy raak ongeduldig. Hoekom antwoord die Here hom nie? Waarvoor wag Hy? Wat is dit wat moet gebeur voordat hy musiek weer in sy lewe kan terugkry?

Uiteindelik is die song klaar en met ’n wuif van sy hand stap hy gou van die verhoog af. Agter hom raas die mense in elk geval so, hy dink nie eens hulle kom agter hy is klaar nie.

Charles, sy agent, wag hom in. “Jy het gouer klaargemaak as die uur waarvoor jy betaal is,” brom Charles.

“Ek weet. Betaal hulle terug. Ek gee nie om nie, maar vir daai dronk spul sien ek nie verder kans nie.”

“Daar is ’n paartie by …”

“Ek gaan terug hotel toe,” val Zander hom in die rede.

“Wat van die CD-verkope? Daar is klaar ’n ry mense wat op jou wag om foto’s te laat neem.”

Zander sug. Of hy dit nou wil doen of nie, hy sal maar moet gaan staan en glimlag vir selfoonfoto’s en die omslae van CDs teken totdat sy hand kramp. Hy is dankbaar oor wat hy bereik het en besef goed dat as dit nie vir sy ondersteuners was nie, dit nooit sou gebeur het nie.

Hulle verdien ’n stukkie van sy tyd.

Toe hy twee uur later by die hotel aankom, is al waarna hy uitsien, ’n lang stort en sy bed. Dit was ’n rowwe week en die een wat voorlê, lyk nie veel beter nie. Volgende naweek het hy gelukkig geen besprekings nie, en hy kan nie wag om terug by sy eie huis te wees nie.

Toe sy broer ’n jaar gelede getroud is, wou hy sy nuwe bruid nie na die huis neem waar hy en sy eerste vrou gewoon het en waar sy dood is nie.

Stephen het ’n nuwe huis gekoop en Zander het die huis op Somerset-Wes by hom gekoop.

Hy het tot in daardie stadium in ’n woonstel gebly, maar nou het hy ’n huis, ’n tuin, ’n plek wat hy sy eie kan noem. Hy is mal oor sy huis al is hy min daar. Die plek is heeltemal te groot vir hom; dis ’n huis vir ’n gesin, ’n hond …

Goeiste, waar loop sy gedagtes vanaand? Trou en kinders kry is mylpale wat hy seker vorentoe sal wil bereik, maar haastig is hy beslis nie.

Buitendien, van wat hy in die bedryf sien, is daar min vroue wat die uitdaging kan hanteer om met ’n bekende sanger getroud te wees.

En, het hy die afgelope paar jaar agtergekom, die meeste vroumense stel ook net belang daarin om aan sy sy te wees sodat hulle mediablootstelling kan kry.

Niemand stel hoegenaamd in hom as persoon belang nie, nie regtig nie.

Hy is seker sinies, maar ses jaar nadat hy bekend geword het laat roem ’n wrang smaak in sy mond. Aanvanklik was al die aandag opwindend, maar hy het gou geleer die pers bou jou op sodat jy met mening van jou voetstuk afgemoker kan word. Dit maak nie saak hoe dit gedoen word nie, en of die feite reg is nie, daar word oor enigiets gespekuleer, van die kleur van sy hare tot die huis wat hy gekoop het.

Kopskuddend sluit hy sy kamerdeur oop. En …

Hy knip sy oë, maar hy hallusineer nie. Sonder ’n draad klere aan, sit die blonde daar wat vanaand voor by sy uitvoering gestaan het.

“Hoe het jy hier ingekom?” vra hy bars.

Sy spring van die bed af en kom heupswaaiend nadergestap. “Ek ken die regte mense,” glimlag sy.

“Wat soek jy hier?”

“Jy’t met my geflirt,” pruil sy. “Ek het die boodskap gekry. Kom, ek wag al lank vir jou.” Sy steek haar arms na hom toe uit, maar hy vlieg om en storm by die kamer uit.

Hy bel vir Charles. Minute later stap hy saam met twee hotelsekuriteitsbeamptes terug na sy kamer toe.

Hulle stap voor hom in. Die vroumens het ten minste intussen klere aangetrek.

“Kom, juffrou,” sê iemand en vat haar arm.

Sy ruk los en kyk Zander beskuldigend aan. “Jy’t my kamer toe genooi, hoekom is jy nou snaaks met my? Daar is iets tussen ons; ek verstaan nie hoekom jy daarteen baklei nie. Jy flirt die hele aand al met my!”

“Ek het nie eens met jou gepraat nie,” sê hy vies.

“Jy hét met my geflirt!” roep sy oor haar skouer terwyl die sekuriteitsbeamptes haar by die deur uitsleep. “Ek sal jou kry, hoor jy my? Niemand behandel my so nie. Wie dink jy is jy?”

Hy druk die kamerdeur agter hulle toe en sluit die deur. Buite klim haar stemtoon amper ’n oktaaf, maar hy strompel na die kamervensters en maak hulle oop. Haar swaar, klewerige parfuum hang nog in die lug.

Wat gaan met die vroumense aan? Magtig, vroeër vanjaar het een selfs beweer sy verwag sy baba!

Walging maak hom naar. Hy voel vuil. ’n Stort. Dis wat hy nou nodig het.

’n Week later land hy uiteindelik weer in die Kaap. Dis Vrydag en ’n hele naweek sonder enige optredes lê voor. Hy kan ’n slag by sy mense uitkom. Hy kan nie onthou wanneer laas hy sy ma se kos op ’n Sondag geëet het nie.

Hy is op pad na sy motor toe sy foon lui. Charles. Hulle het vanoggend gepraat voordat hy uit Johannesburg weg is. Iets moes gebeur het wat Charles nou weer laat bel. Met ’n naar kol op sy maag, antwoord hy die foon.

“Charles. Ek het so pas in Kaapstad geland.”

“Daai vroumens van verlede week … ”

“Watter vroumens?”

“Die een wat jou sonder ’n draad klere aan in die kamer ingewag het?”

Zander sug.

Hy het die petalje al vergeet; dis regtig nie ’n prentjie wat hy graag wil onthou nie. “Wat van haar?”

“Jy het mos gesê sy het jou gedreig? Wel, sy maak omtrent moeilikheid. Sy het ’n storie vir die tydskrif Die Ster vertel wat jy nie kan glo nie,” sê Charles.

“Watter storie? Daar het tog niks gebeur nie.”

“Ek weet dit en jy weet dit, maar wat sy vir die tydskrif vertel het, is iets heeltemal anders. Dié keer is dit sleg, baie sleg, hoor! Jy kan die twak nie glo wat sy as die waarheid verkoop nie. Sê sy was ’n nag saam met jou en vertel van die dwelms en drank wat julle gebruik het.”

Zander vryf geïrriteerd oor sy gesig. “Die laaste wat ek van haar gesien het, is toe die sekuriteitsmanne haar weggesleep het en sy in die gang af geskree het sy gaan my kry.”

“Wel, dit is haar wraak dié. Het die tydskrif jou ooit oor die beweringe genader? Niemand het mý voor die tyd om bevestiging genader nie.”

“Ek weet nie. Ek herinner my iewers was ’n e-pos, maar ek het regtig nie tyd gehad om daarna te kyk nie.”

“Wel, hulle is nou op my spoor. Wat wil jy hê moet ek sê?”

“Niks. Soos altyd.”

“Kyk, Zander, ek respekteer jou besluit, maar ek voel regtig dié keer kan jy nie stilbly nie. Die vroumens praat ’n klomp twak en stel jou in ’n baie slegte lig. ’n Joernalis van ’n ander tydskrif het my gebel en …”

“Dit gaan nie saak maak wat ek sê of nie sê nie. Hulle kan ’n storie van enigiets maak. My woorde verdraai, of party weglaat – dis mos hulle selfopgelegde taak om my so sleg moontlik te laat lyk.”

“So ek sê net ‘geen kommentaar’?”

“Asseblief.”

“Ek weet dis die soort ding wat jy nie wil doen nie, maar ek dink jy behoort ’n interdik teen haar te kry. Ons weet wat haar naam is – sy het seker daarvan gemaak: Marissa. Marissa Groenewald.”

“Die beste is om dié soort ding te ignoreer. Ek is nie lus vir drama nie.”

“Jy moet maar hieroor dink, dié een klink vir my onstabiel. Hoe … uhm … ek wou vanoggend nog vra, hoe gaan dit met die nuwe CD? Ons moet dit voor Desember probeer bemark, en dit is reeds Augustus.”

“Ek twyfel of dit gaan gebeur, Charles …”

“Jy weet dis tyd vir nuwe songs. Dis lankal tyd, om die waarheid te sê. Zander, kyk, ek werk lekker saam met jou, jy weet dit. Maar as daar nie nuwe songs en ’n nuwe program kom nie, is dit moeilik om besprekings vir jou te kry.”

“Ek weet. En dankie vir wat jy doen, maar … Ek sal daar kom. Dis net nou moeilik.”

“Wanneer sien jy jou broer weer? Dalk kan hy help. Julle het mos saamgewerk aan die vorige album wat jy onder sy label uitgegee het.”

“Ek is nou op pad na hom toe, maar ons werk vandag aan die album van een van sy ander kunstenaars.”

Charles sug hardop. “Die Ster kom vandag in die Kaap uit. Laat weet my wat jy dink en of jy nog steeds niks aan die saak wil doen nie.”

“Ek maak so.” Zander lui af en kom tot stilstand reg voor ’n stalletjie wat tydskrifte en koerante verkoop.

En daar is dit: ’n yslike groot foto van hom op die buiteblad van Die Ster. In dik swart letters is oor die voorblad geskryf: “My nag van passie saam met Zander Breedt”.

Hy kners op sy tande en koop die tydskrif. Gelukkig is die verkoper besig en kyk hy nie eens op na hom nie. Hopelik sal sy sonbril en pet voorkom dat iemand anders hom herken. Nie dat dit altyd help nie, maar miskien kan hy tot by sy motor kom sonder dat iemand hom sien.

“Dis hý, kyk!” roep iemand naby hom. “Zander Breedt. Hy was glo ’n hele nag saam met die vroumens. Jy sal nie glo wat alles gebeur het nie …”

Hy stap so vinnig hy kan in die rigting van die parkeergarage waar die veiligheid van sy motor op hom wag. Die stemme agter hom raak dowwer. Hy is alleen in die hyser wat hom opneem na die vlak waar sy motor geparkeer staan. Magtelose frustrasie en woede sit in ’n harde knop in sy keel. Een wat hy maar net nie weggesluk kry nie.

Dis eers toe hy naby sy motor is dat hy opkyk en die joernaliste raaksien wat op hom staan en wag. Die volgende oomblik storm hulle op hom af.

Hy stoot die trollie met sy tas en kitaar tussen hulle deur terwyl almal vrae uitroep:

“Waar het jy haar ontmoet?”

“Sy sê julle het niks geslaap nie …”

“… en die drugs?”

“… en drank?”

“Klink of julle ’n baie lekker tyd gehad het – enige kommentaar?”

Uiteindelik is sy tas in die motor se bak en kan hy inklim. Sy hande bewe, merk hy op. Hy sit die motor in trurat en trap die pedaal.

Liewe Here, help my.

Sy foon lui toe hy by die parkeergarage uitry.

Dis sy ma. “Zander, ons weet dis onsin,” sê sy dadelik. Haar woorde, haar stem, maak hom onmiddellik rustiger.

“Dankie, Ma.”

“Ek kan my so vererg vir die vroumense wat jou nie kan uitlos nie.”

Sy sug. “Kom eet jy vanaand by ons?”

“Ek gaan vir Stephen met die album van een van sy kunstenaars help. Ek weet nie hoe laat dit gaan raak nie.”

“O ja. Hy het gesê. Maar hy en Lizet het vanaand ’n date-aand, dit sal nie laat raak nie. Tensy jy die kinders gaan oppas?”

“Hulle het nie gevra nie …”

“O, dan sal Anine seker help. Ons praat weer. Lief vir jou, my kind. Ons sal hierdeur ook kom.”

“Dankie, Ma. Lief vir jou ook.” Sy hande is styf om die stuurwiel gespan.

Hy is ontsteld, vies en gefrustreerd oor die tydskrifstorie, maar die oomblik toe sy ma Anine Vos se naam noem, het sy hart na ’n hoër rat oorgeskakel.

Dit gebeur elke keer dat hy haar naam hoor – die mooi langbeenbrunet met die viooltjieblou oë wie se broer, Evan, met sy suster, Anya, getroud is. Ewe skielik was sy net in die prentjie – by die Sondagmiddagetes, die braaie Vrydagaande, die Kersetes. En toe, om dinge net nog meer bisar te maak, trou sy broer, Stephen, met haar suster, Lizet.

Anine is mooi, vrek mooi, maar sy is ’n joernalis en dié spesie probeer hy gewoonlik so ver moontlik vermy. Én sy maak geen geheim daarvan dat sy min van hom dink nie.

Na vandag se storie sal die afkeur op haar gesig seker nog meer prominent wees.

Maar hy dink aan haar. Wonder oor haar. Baie. Vandat hy haar die eerste keer gesien het, fassineer sy hom. Hoekom weet hy nie regtig nie. Ja, sy is mooi en sexy, maar daar is baie ander girls wat veel minder draadwerk het. En hoekom sal hy nou bekommerd wees oor haar reaksie op die nuutste skinderstorie? Wat sy van hom dink, behoort nie saak te maak nie. Maar om die een of ander rede maak dit wel saak.

Hy sou graag wou hê sy moet weet hy doen nie die soort dinge waarvan hy beskuldig word nie. Maar hy is bevrees sy het hom lankal in die kategorie geplaas van popsanger sonder ’n brein en met te veel testosteroon, een in wie sy nie die minste belangstel nie.

Haar opinie oor hom … Hy skud sy kop. Of hy dit nou wil weet of nie, dit maak tog vir hom saak wat sy van hom dink. Vreemd, want sy is glad nie die tipe vrou in wie hy gewoonlik belangstel nie.

Sy is byvoorbeeld pynlik netjies. Haar hare is gewoonlik styf agtertoe gekam en in een of ander bolla of poniestert vasgemaak. En sy het altyd ’n soort pakkie-affêre aan met ’n baadjie wat styf toegeknoop is. En van wat hy uit gesprekke met haar ma en suster kon aflei, is haar hele lewe netjies in boksies verdeel: elke besluit word haarfyn oordink; sy is nie iemand wat impulsief optree nie. Heeltemal te prim en proper vir hom. Dit lyk of die vroumens nie weet hoe om te ontspan nie.

Buitendien het hy haar maande laas gesien. Hy frons. Verlede Kersfees om presies te wees. Hy was dikwels weg, sy het ander werk gekry en om die een of ander rede het hy haar nog nie vanjaar te siene gekry nie.

Hy vryf oor sy gesig. En so sit en dink hy, minute nadat hy haar naam gehoor het, nog steeds aan haar. Hy moet songs skryf, dink aan sy album, nie sit en droom van ’n vroumens en haar lang bene nie.

Gefrustreerd trommel hy op die stuurwiel. Hy stoei met en roei teen die Here, maar die afgelope paar maande praat en bid hy teen ’n muur vas. Wat die Here vir hom wil sê, kan hy nie agterkom nie, en maak nie saak hoe hard hy probeer luister nie, antwoorde bly hom ontwyk.

Nou gaan hy maar vir Stephen help met iemand anders se album. Miskien, net miskien, inspireer dit hom om weer musiek te laat hoor.

Sy foon lui. Charles. Seker nog joernaliste wat gebel het.