Читать книгу 'n Liedjie vir Anine - Elsa Winckler - Страница 7

Toe Zander voor die Vosse se huis indraai, staan Anine en Lizet langs Anine se motor. Lizet het ’n groot boek in haar hande wat sy uithou na Anine wat met haar rug na hom gedraai staan.

Hy hou stil, neem die bottel wyn wat hy saamgebring het, en klim uit.

Lizet waai vir hom en Anine draai haar kop. Sy is ontsteld. Hy weet nie hoe hy dit weet nie, maar sonder om verder daaroor te dink stap hy na hulle toe. “Kan ek help dra?”

“Hi, Zander. Ek wil hê Anine moet hierdie album sommer in haar motor sit sodat sy dit kan saamneem. Ek en sy het nog voor my troue vir ons ’n plakboek van ons suster, Marina, gemaak. Ek het dit weer vanoggend raakgesien en gedink dis nou jou beurt om dit te hou, Anine.”

“Dis nie nodig nie, dit was om jou te help, onthou jy?” Anine buk in haar motor om iets uit te haal.

“Dit was baie lank by my, hou dit nou by jou.” Lizet sit die album op die agterste sitplek neer.

Anine sê niks nie, haal net ’n bak slaai te voorskyn.

“Ek sal dit dra.” Zander steek sy hand uit.

“Dankie …” Sy kyk vir ’n oomblik op na hom, maar dis lank genoeg vir hom om die rou seer in haar oë te sien. Sy eerste instink is om sy arms om haar te slaan, maar sy druk die bak slaai in sy hande voordat sy omdraai en die motor sluit.

Lizet haak by haar in en al geselsende loop hulle voor hom uit.

Zander stap stadig agter hulle aan, sy oë op Anine. Vandag is haar hare weer styf agtertoe gekam en in een of ander ingewikkelde rol vasgemaak. Sy het ’n ligblou kolletjiesrok aan wat uitklok en net-net onder haar knieë hang.

En sy lyk lieflik.

Maar dis nie haar lang bene of haar lang hare wat sy gedagtes besig hou nie, dit is die seer in haar oë. Uit al die gesprekke met sy broer en Lizet kon hy aflei die dood van die Vosse se suster, Marina, is iets wat die hele gesin moeilik verwerk het.

Maar Lizet het meermale genoem dat sy dink Anine het dit die maklikste verwerk. Volgens Lizet was Anine die een wat haar en hul broer, Evan, gehelp het en wat soos ’n rots in die Here se plan bly glo het.

As hy die seer in haar oë enigsins reg verstaan, is dit dalk nie so maklik vir haar soos almal reken nie. Die hartseer is te verstane, maar dit is nie die gelate seer van iemand wat ’n geliefde se dood al verwerk het nie. Inteendeel.

Sy steek dit goed weg, maar as hy dit nie mis het nie, dra sy nog swaar aan die pyn van haar suster se dood en het sy nog lank nie vrede met die hele voorval gemaak nie.

Anine is vandag oorbewus van Zander. Elke keer dat sy opkyk, is dit vas in sy oë. Ja, oukei, sy het die man gisteraand gesoen, maar dis nie asof sy in sy arms gespring het nie.

Hy het haar gesoen.

Sy wou nie vandag hier gewees het nie, want sy het geweet dit gaan ’n probleem wees om Zander in die oë te kyk. Dis baie duidelik Lizet het haar ma, Zander se ma en Anya van die soen gisteraand vertel. Die spul maak geen geheim van hulle onderlangse gegiggel nie. Sy kan al in die aarde wegsink.

Haar pa weet genadiglik soos gewoonlik nie wat om hom aangaan nie, en is rustig aan die braai terwyl Stephen en Evan eenkant met Stephen se pa gesels.

En hoekom het Lizet vir haar die album met Marina se foto’s gegee?

Dis die laaste ding waarvoor sy kans sien. Die hartseer oor haar suster sit vanoggend in ’n groot knop in haar keel vas, een wat sy maar net nie weggesluk kry nie.

Die onrus wat haar die afgelope paar weke pla, is ook met mening terug. Die gevoel dat iemand haar dophou was daar toe sy met haar motor by die hekke van haar woonstelblok uitgery het. Maar hier is geen ander voertuig of mens in die straat nie. Sy verbeel haar.

“My broer het sy oë nog nie vandag van jou afgehaal nie,” fluister Anya agter haar.

“Moenie laf wees nie …”

“Ek is nie al een wat dit raaksien nie, vra sy ma,” giggel sy.

Toe Anine omdraai, kyk sy vas in ’n breë glimlag op die gesig van Zander se ma.

Sy beduie na die stoel wat langs haar staan. “Kom sit hier, kind. Ons terg net. Jy lyk verniet so bekommerd.”

“Lizet is sommer laf. Gisteraand … Zander en ek …” Ag, aarde, sy moes liewer heeltemal niks gesê het nie. In die helder daglig kan sy die blos wat teen haar nek opkruip nie wegsteek nie.

Maar gelukkig begin Zander se ma oor iets heeltemal anders praat. “Vertel my van jou nuwe werk. Jou ma sê jy werk nou in Kaapstad?”

“Ja, ek het in Maart by die koerant in Kaapstad begin.”

“Is die verkeer nie baie erg nie?”

“Ek ry vroeg sodat ek nog kan gym voor ek kantoor toe gaan. Dit maak ’n groot verskil. Ek begin ook vroeër sodat ek voor vier uit die Kaap kan ry. Wel, dis die ideaal, dit gebeur natuurlik nie altyd so nie. Soms wag ek tot na ses en doen sommer eers my inkopies klaar voor ek ry.”

Anine se ma, Lizet en Anya het intussen ook in die kring kom sit.

“Het jy nog nie daaraan gedink om Kaapstad toe trek nie?” vra haar ma. “Ek bly maar bekommerd omdat jy so baie op die pad is. ’n Mens hoor sulke nare stories oor die N2.”

“Ek dink beslis daaraan. Ek kon nog net nie besluit waar ek sou wou bly nie. Verkieslik so naby moontlik aan die stad, miskien Observatory. Maar ek het nog nie regtig tyd gehad om meer uit te vind nie.”

“Jy het nou net soveel minder tyd vir jou roman,” sê Lizet. “Die ryery eet twee ure van jou dag op, soms seker nog meer.”

“Skryf jy ’n roman?” vra Zander.

Anine kyk op, vas in Zander se gesig. Wanneer het hy nader gestap? “Ek … kan dit nog nie ’n roman noem nie, dis nog net ’n paar los gedagtes.”

“Wat van ’n heerlike liefdesverhaal?” vra Anya sedig, maar haar vonkelende oë vertel ’n ander storie.

“O ja,” voeg haar ma knipogend by, “ek hou so van ’n love story.”

“Dis beslis nie ’n liefdesverhaal nie. Ek hoop om dieper kwessies aan te raak.”

Haar ma maak keel skoon. “Min dinge is so diep soos die liefde, my kind.”

“Ja, en …” begin Anya entoesiasties.

Maar gelukkig roep Anine se pa op daardie presiese oomblik van die vuur af: “Ons kan maar eet!”

Anine was nog nooit so bly oor ’n onderbreking nie. Sy spring dadelik op. “Ek bring die slaai,” beduie sy aan niemand in die besonder nie, en draf kombuis toe.

Toe sy omdraai met die slaaibak in haar hande, is Zander in die deur.

Sy druk die bak in sy hande. “Sal jy dit uitneem, asseblief; ek bring …”

Hy glimlag skeef. “Ek het kom help, maar ek wil ook met jou praat.”

“My pa het geroep, daar is nie nou tyd vir praat nie.”

Hy gryp haar hand vas. “Ek is ernstig oor die idee van ’n onderhoud. Ek het vanoggend met my agent, Charles, daaroor gesels en hy dink ook dis die regte tyd om ’n indringende onderhoud toe te staan. Soos ek, dink hy ook jy is die regte persoon om dit te voer.”

Sy probeer haar hand loswoel, maar hy hou dit styf vas. “Onderhoude met popsangers is nie wat ek doen nie. Daar is baie ander joernaliste wat oor celebs skryf, ek kan vir jou name gee.” Vergeefs probeer sy haar hand loswoel.

Hy trek haar egter nader sodat sy feitlik teen hom staan.

“Ek wil nie ’n ander joernalis hê nie, ek wil vir … jou hê.”

“Zander, ek …”

“Ma vra waar is die slaai, Anine?” roep Evan van die kombuisdeur af. Sy oë val op hulle hande wat inmekaar gevleg is en hy frons. “Wat is hier aan die gang?”

Anine pluk haar hand los, gryp die bak uit Zander se hande en glip vinnig by hom verby. “Hier is die slaai, en niks is aan die gang nie.”

Die een oomblik was Anine nog teenaan hom en die volgende oomblik is sy by die kombuis uit. Haar broer, Evan, kom stadig ingestap, die frons op sy voorkop nog dieper gekeep.

“Hoekom hou jy my suster se hand vas?”

“Omdat ek daarvan hou.”

Evan se oë vernou. “Wat de duiwel bedoel jy daarmee?”

“Net wat ek sê. Ek hou daarvan om aan haar te vat.”

“Jy’t elke week ’n ander vroumens op sleeptou. Mors jy met Anine, mors jy met my. Verstaan ons mekaar?”

“Jy behoort te weet jy kan nie alles glo wat jy in die koerante lees nie. Jy is ’n rugbyheld. Daar was ook heelwat stories oor jou voordat jy met my suster getroud is.”

’n Spier spring in Evan se wang. “Die stories oor my was nie waar nie …”

“Die stories oor my is ook nie waar nie.”

Evan staar Zander sekondes lank aan. Toe glimlag hy en slaan hom op die skouer. “So dís hoe die wind waai. Hoekom sê jy my nie?”

“Wat bedoel jy?”

Evan lag. “Jy sal dit nog uitfigure. Ons mans is glo maar stadig wat dié dinge aanbetref. Bier?” Hy maak die yskas oop.

Zander krap sy kop. Hy het nou geen idee waarvan Evan praat nie, maar ten minste wil hy hom nie meer bydam nie.

“Ek wil hê sy moet ’n onderhoud met my voer. Sy word beskou as een van die beste joernaliste en my agent reken dis nou die regte tyd vir so iets.”

Evan gee vir hom ’n bier aan. “En? Wat sê sy?”

Zander skud sy kop. “Nie iets wat sy wil doen nie.”

“Stap saam en leer, swaer. Soms is ’n groot familie ’n aanwins.”

Hulle het skaars begin eet toe Evan die bom los. “Anine, ek hoor jy gaan ’n onderhoud met Zander voer? Ek dink dis ’n briljante idee.”

Anine stik en gryp na ’n glas water. Proestend begin sy keer. “Dis nie wat …”

“Anine!” roep Zander se ma uit en druk haar hande teen haar hart. “Kind!” Haar oë blink. “Ek het al so gewens ’n gesoute joernalis wat nie net agter ’n lekker storie aan is nie, wil ’n onderhoud met ons kind voer. En nou gaan jy. Iemand wat so pas ’n prys gewen het vir puik verslaggewing. Dis die wonderlikste nuus vir hierdie ma.”

“Tannie Marietjie … ” probeer Anine weer keer.

“Goeie plan,” val Zander se pa haar in die rede, en lig sy glas.

“Maar dit is die wonderlikste nuus!” Anya val vir Zander om die nek. “Wie se idee was dit? Joune of Charles s’n?”

Anine probeer vergeefs Zander se oog vang. Hy weet mos sy het baie duidelik nee gesê vir sy voorstel. Hoekom sê hy dit nie vir almal nie? Maar Zander se kop is in Anya se rigting gedraai en hy sien oënskynlik nie haar pogings om sy aandag te trek nie.

“Ek het daaraan gedink, maar Charles reken ook dis nou die regte tyd vir so ’n onderhoud.” Toe draai hy sy kop en kyk na Anine. “’n Onderhoud deur iemand wat onbevooroordeeld is, is veral na die naweek se storie noodsaaklik.”

Anine kners op haar tande. Asof hy regtig glo sy sal onbevooroordeeld wees. Die stekie na haar kant is nie iets wat enigiemand anders sal hoor nie. “Zander, ek het jou baie goed laat verstaan …” begin sy heftig, maar almal is so opgewonde aan die gesels dat niemand na haar luister nie.

Anine is so vies dat sy kan opstyg. Daar is geen manier waarop sy met grasie uit hierdie situasie kan kom nie. Nie terwyl Zander se ma haar met blink, dankbare oë aankyk nie.

Sy gluur na Evan wat die petalje ewe onskuldig dophou, maar sy ken haar broer. Hy het baie goed geweet sy wil nie die onderhoud doen nie. En sy kan haar kop op ’n blok sit dit was sy idee om die hele ding voor almal te bespreek. Op dié manier kan sy nie weier nie.

Uiteindelik raak die opgewonde stemme stil.

Anine maak keel skoon. “As ek nou my sin kan klaarmaak … ”

“Natuurlik, hartjie, ons is net so dankbaar,” sê Zander se ma.

Anine wens sy kan in die aarde wegsink. Maar sy het so pas aan ’n manier gedink om uit die hele ding te kom sonder om iemand te na te kom. “Om baie eerlik te wees, ek het vir Zander gesê onderhoude met popsterre is nie wat ek doen nie …”

Zander se ma se oë rek en haar eie ma trek haar asem skerp in.

“… maar omdat hy famílie is, sal ek met my baas praat. Die kanse dat hy sal instem, is skraal. Ek is immers aangestel om oor politieke sake berig te doen maar ek sal vra.”

Sy het die woord “familie” met opset beklemtoon en is baie bewus van Zander se oë op haar.

Dis tyd dat sy vir hom, maar veral ook vir haarself, duidelike grense stel.

Hoekom, Here? Hoekom nou? Die man kan regtig op geen manier deel van die plan van haar lewe wees nie. Hy … hy … Hy’s ’n popster van alle dinge.

Zander staar minute na Anine, maar sy het haar kop weggedraai. Hy het die klem op “familie” gehoor. Maar hy het haar gesoen. Wat meer is, sy het hom teruggesoen. En dit was nie ’n jy-is-my-sussie-tipe-soen nie, maak nie saak wat sy sê nie.

Hy begin weer eet en onthou die onsekerheid in haar oë gisteraand.

In die lug rondom hom klink heerlike majeurakkoorde op.