Читать книгу 'n Brief vir Reina - Elsa Winckler - Страница 5

Derek klim inderhaas uit sy motor en haal sy aktetas uit. Hy knoop sy baadjie toe terwyl hy voordeur toe stap. Dis ’n pragtige huis, maar dis oud en dis duidelik die plek het baie aandag nodig. As die kleindogter slim is, sal hy hopelik oor ’n kwartier met ’n getekende kontrak hier kan wegry.

Nog voor hy aan die deur kan klop, gaan dit oop en kyk ’n silwerkoptante glimlaggend op na hom: “Jy is seker die een wat gebel het? Haai, maar jy’s ’n mooi man!” Sy klap haar hande.

Derek is ’n oomblik heeltemal uit die veld geslaan. Niemand het nog ooit na hom as “mooi” verwys nie.

Sy ore word warm.

“Jou van is Retief, as ek reg onthou?” Sy babbel vrolik voort, ’n antwoord is nie regtig nodig nie. “Ek en Trina het juis onthou van Dik Hans Retief van Hartswater, nou wonder ek –”

“Middag, mejuffrou Verwey,” onderbreek hy haar. “Ek wil baie graag met mevrou Van Deventer se kleindogter praat as dit moontlik is?”

Sy trek hom aan sy arm die huis in en die gang af. “Natuurlik, hartjie, kom in, kom in. Trina sê altyd ek praat te veel, maar ons sien nie so baie ander mense nie, weet jy? Ons sit in die eetkamer, die kinders het ook so pas hier aangekom.”

Kinders? Watse kinders? Voor hy kan vra, is hulle by die eetkamer en trek die tante hom agter haar aan die vertrek in: “Hier is meneer Retief wat met jou wil praat, Reinatjie. Is hy nie die mooiste man nie? Trina, lyk hy nie vir jou baie soos Dik Hans gelyk het in sy jong dae voor hy vet geword het nie?”

Vier mense sit aan tafel, twee gryskoppe en twee jonger vroue, een met bruin hare en een ’n blondekop. Derek se oë het op die brunet beland en net daar vasgesteek.

Haar hare is losserig laag in haar nek vasgemaak, maar ’n paar slierte het losgekom en omraam ’n skraal, fyn gesig. Seeblou oë kyk op na hom. Sy is seer, hartseer, moedeloos en ontredderd. Hy lees elke emosie in haar oë.

Om iemand se bui te peil, is ’n truuk wat hy en sy broer as kinders bitter gou moes aanleer. Hulle het saans net ’n paar sekondes gehad om te sien in watter bui hulle pa was sodat hulle hul uit die voete kon maak indien nodig. Dit was eers heelwat later dat hy besef het dit was beter om maar te vat wat kom, anders het sy ma dit ontgeld.

“Dis Reinatjie, meneer Retief,” dring die silwerkop se stem weer tot hom deur. “Wat is jou van, Reina, jy is mos getroud vandat ek jou laas gesien het?”

Die meisie met die bruin hare lyk vir oomblik verdwaas voor sy haar kop skud. “Nie meer nie. Ek is Reina Sauer.”

“Derek Retief,” sê hy en steek sy hand uit, skielik bly sy is nie getroud nie. Waar kom die belaglike gedagte vandaan? Of sy getroud is of nie, het tog niks met hom te doen nie.

Vir ’n oomblik of twee kyk sy af na sy hand voordat sy haar hand uitsteek. Hy vou sy hand om hare en iewers in sy binneste is daar ’n roering. Sy oë ontmoet hare.

Hy los haar hand vinnig en dwing hom om na die vrou langs haar te kyk.

“Dis my vriendin, Larissa Schoeman,” beduie Reina. “Advokaat Larissa Schoeman.”

Hy hoor die klem op die woord “advokaat”.

Die blondine kyk hom koel aan voordat sy haar hand uitsteek. Hy groet haar, maar dié keer is daar geen ander gewaarwording nie. Sy skuif baie effens nader aan die ander vrou. Beskermend? Agterdogtig?

“En dis Trina van Zyl en Fred Bouwer,” kwetter Cora langs hom. “Ek en Trina bly hier … wel, op die oomblik,” voeg sy by voordat sy senuweeagtig die stoel uittrek en gaan sit. “En Fred is die handyman.”

Cora lyk bang. Onseker. Dieselfde emosie wat hy in Trina se oë lees. Fred kyk af toe hy Derek se hand skud, want dis duidelik die ouer man is ook nie op sy gemak nie.

“Reina, juffrou Sauer, kan ons alleen gesels?” vra Derek.

Die drie ouer mense staan dadelik op. Trina en Fred beweeg deur se kant toe, maar Cora stap nader.

“Is jy getroud, hartjie?”

“Tannie Cora!” roep Reina en haar vriendin tegelyk uit.

“Maar hoe anders gaan ons weet?” vra Cora onskuldig.

Derek kners op sy tande, maar forseer ’n glimlag oor sy lippe. “Nie getroud nie, juffrou, en ook nie van plan om ooit te trou nie.”

Cora skud haar vingertjie voor sy gesig: “’n Mens moet nooit sê nooit nie, hartjie, want jy weet nooit,” eindig sy op wat baie na aan ’n giggel klink.

“Tannie Cora,” raas Reina.

Maar Cora is al op pad deur toe: “Ek loop, ek loop, ons moet begin kosmaak vir vanaand. Jy is baie welkom om te bly en saam te eet, hoor!” sê sy oor haar skouer vir hom.

“Dankie, maar ek moet voor vanaaand terug in die Kaap wees.”

“Trina? Waar is jy? So ’n mooi man, dink jy nie so nie?” Sy is reeds in die gang af, haar stem hard en duidelik.

Tot sy ergernis voel Derek hoe sy ore weer warm word.

Die blondine glimlag effens. “Jy kan gerus sit, meneer Retief.”

“Noem my gerus Derek.” Hy trek ’n stoel uit. “Ek het gehoop ek en juffrou Sauer kan alleen …”

“Ek is haar advokaat. Enigiets wat jy met haar wil bespreek, bespreek jy voor my.”

Die blonde vrou bly glimlag, maar die staal agter haar woorde is hard en duidelik.

Hy sluk sy frustrasie in. “Natuurlik.” Hy haal die lêer uit sy aktetas. “Ek het mevrou Van Deventer ’n paar maande gelede gekontak met ’n aanbod om die huis te koop. Ek is besig met ’n ontwikkeling en die erf waarop die huis staan, vorm deel van die beplanning. Ek sou haar dié week besoek het sodat ons die saak kon bespreek. Soos julle kan sien, is die huis oud en het dit baie aandag nodig. Dis ’n probleem wat ek uit jou hande kan neem.”

Reina trek ’n wenkbrou op. “Het my ouma ingestem om die huis te verkoop?”

Vir ’n oomblik wonder Derek of hy nie sal lieg nie, maar dit was nog nooit die manier waarop hy besigheid gedoen het nie. “Nee, sy het nie, maar ek aanvaar die feit dat sy ingestem het om my te sien, is ’n aanduiding dat sy wel na ’n aanbod wou kyk.”

Reina kyk na haar vriendin.

“Wat is jou aanbod?” vra die advokaat.

Derek maak die lêer oop en stoot dit oor die tafel tot voor die twee vroue. Die advokaat lees deur die kontrak, terwyl Reina agteroor sit met haar arms gevou. Die donker kringe onder haar oë vertel hulle eie storie.

“Goed, Derek, ons sal hieroor gesels en jou laat weet,” sê die advokaat en staan beslis op. “Niks kan in elk geval gebeur voor die boedel nie afgehandel is nie, jy verstaan dit seker?”

Fronsend kyk hy na Reina, maar haar oë is op haar hande. “Jou ouma het my laat verstaan die huis is in jou naam, juffrou Sauer.”

“My naam is Reina,” prewel sy, diep frons weer tussen haar oë.

“Reina?” vra haar vriendin. “Het jy geweet die huis is in jou naam?”

Reina staar voor haar uit: “Êrens lui ’n klokkie … ek was nog ’n student …” Sy skud haar kop. “Ek het heeltemal daarvan vergeet. Ek onthou nou ek het dokumente geteken, maar ek het in jare nie daaraan gedink nie.”

“Dit moet ’n groot las vir jou wees, een wat ek graag by jou oorneem,” por hy weer.

Reina lyk ergerlik. “Ek … sal dink daarooor. Ons sal jou laat weet,” sê sy kortaf sonder om na hom te kyk.

Derek staan op: “Is jy nog ’n rukkie hier? Of waar kan ek jou weer kontak?”

“Ek is ’n rukkie hier,” sê Reina, duidelik geïrriteerd. “As jy jou nommer los, sal ek jou laat weet wat ons besluit is.”

Derek sluk sy frustrasie met mening in. “Paddle back out.” Dis die een reël van Tomson se surfer-kode wat hy baie gebruik. Hy kan vasbyt wanneer daar uitdagings is. Die mooie juffrou sal nog leer hy vat nie nee vir ’n antwoord nie.

______________

“En toe?” vra tant Cora toe sy en Trina minute later terug in die eetkamer kom. “Dink julle nie ook dis die mooiste man nie?” sug sy dramaties en druk haar hande voor haar bors saam.

Larissa lag: “Tant Cora, hy is darem ’n bietjie jonk vir jou, dink jy nie so nie?”

“Nee, o aarde, hartjie, nie vir my nie, maar wat van julle twee meisiekinders? Hy kon nie sy oë van jou afhaal nie, Reina.”

“Gmf,” snork Reina onvroulik. “Dit sal die dag wees. Hy wil die huis koop, dis al rede hoekom hy kamma so vriendelik is. “Waar kan ek jou weer kontak?” herhaal sy vies. “My ouma is nog nie eens begrawe nie.”

Cora en Trina word blekerig en al twee gaan sit vinnig.

“Wil jy die huis dan verkoop, hartjie?” vra tant Cora effe kortasem.

Reina hap na lug. Sy het te gou gepraat, maar dis die simpel man se skuld. Daar is net iets aan hom wat haar hare laat orent staan. Hy’s arrogant, seker van homself en … en … oukei, tant Cora is reg, hy’s aantreklik. Tall, dark and handsome, as ’n mens nou regtig notisie van so iets moet neem, maar sy kom so pas uit ’n huwelik met ’n mooi man en kyk waar het dit geëindig. So, mooi of nie, wil sy so min moontlik met hom te doen hê.

En waarvandaan die lawwe geklop van haar hart kom, weet sy nie, maar daaraan gaan sy haar beslis nie steur nie. Goeiste, sy is pas geskei!

“Kom ons wag tot Maandag voor ons besigheid praat,” sê Larissa egter voordat Reina kan antwoord. “Dankie, julle twee, dit was regtig die lekkerste skons wat ek al geëet het. Ons kon al die reëlings met die begrafnisondernemer van die Kaap af tref vir die diens, maar wat van eetgoed ná die tyd?”

“So skielik.” Tant Trina se oë het weer vol trane geskiet. “Ons het nog planne gehad om volgende naweek McGregor se Voedsel- en Wynfees by te woon, Reina het vertel hoe lekker dit is, maar nou …” Sy blaas in haar snesie. “Ek kan nie glo Reina is weg nie,” snuif sy.

Tant Cora se oë blink ook nou van die trane. “Die gemeentelede sal die eetgoed maak, hartjie, julle hoef julle nie daaroor te bekommer nie. Almal was so lief vir Reina, haar onvoorwaardelike geloof in die goedheid van ons liewe Heer was vir my so ’n inspirasie. En sy het so ’n hart vir ander mense gehad. Toe sy hoor ek en Trina is amper op straat, het sy in haar motor geklim en vir ons op Barrydale kom haal.”

“Hoe bedoel tant Cora, amper op straat?” vra Larissa.

Tant Cora draai ’n snesie om en om haar vingers. “Trina se kinders oorsee is mos maar besig en haar geldjies was op, myne ook. Ons drie het so lekker gebly, Reina maak alles spesiaal. Maar nou … ek weet nie waarnatoe ons twee nou sal gaan nie.” Die trane begin sommer oor haar wange loop.

Reina staar na die twee ouer vroue. Wat gaan sy doen? Moeg maak sy haar oë toe. As sy net kan dink, kan sy dalk by ’n oplossing uitkom, maar op die oomblik wil haar breinselle net glad nie werk nie.

“Tant Cora, tant Trina,” sê Larissa, “ons sal wel ’n plan maak. Kom ons rus die naweek en begrawe eers vir ouma Reina. Ek moet Maandag terug op kantoor wees, en Reina moet deur haar ouma se goed gaan, maar ek is weer volgende naweek hier, dan praat ons verder. Ons is almal hartseer, en ek dink ons moet die hartseer dié week eers toelaat om sy loop te neem voor ons oor ander dinge praat. Stem jy saam, Reina?”

Reina knik stadig.

In haar binneste is ’n groot seer – sy rou oor haar ouers wat heeltemal te vroeg uit hierdie lewe weggeruk is; sy rou oor haar huwelik wat nie uitgewerk het nie; sy rou oor haar ouma. En skielik is daar al hierdie ander mense met probleme. Probleme, begin sy besef, wat op een of ander manier hare gaan word. Bippie verwag ’n baba, die twee tantes het geen ander heenkome as haar ouma se huis nie en oom Fred het nie ’n inkomste as hy nie aan die einste huis werk nie.

Larissa spring op. “Tant Cora, wat kan ons doen om met aandete te help?” Sy trek aan Reina se arm en Reina stap stom agter die ander twee vroue aan kombuis toe. Een voet voor die ander. Dis hoe sy na haar ouers se dood reggekom het, hopelik werk dit nou weer.