Читать книгу 'n Belofte vir Bippie - Elsa Winckler - Страница 3

Reina lag opgewonde aan die ander kant van die lyn. “Bippie, sê nou weer stadig, ek wil seker maak ek verstaan mooi.”

Met haar selfoon teen haar oor, druk Bippie die skootrekenaar toe en spring op. Die eerste mens wat sy dadelik moes gebel het, is natuurlik Reina, haar baas by die oudhedewinkel waar sy deeltyds werk, haar vriendin, een van die engele in haar lewe. Goeie nuus was skaars die afgelope tyd en vandag se nuus moes sy net dadelik met Reina deel.

“Die twee eksterne eksaminatore het die verhandeling vir my MA goedgekeur! Denise, my studieleier, het my so pas gebel om te sê. Heerlike nuus so vroeg op ’n Maandagoggend. Ek sal die amptelike kennisgewing nog kry, maar ek vang graad aan die einde van die jaar!”

“Aah, ek is so bly vir jou part!” roep Reina uit.

Bippie sit haar hand op haar buik. “En teen daardie tyd behoort Papawer al ses maande oud te wees.”

Papawer. Dis wat sy die dingetjie noem wat in haar groei. Met haar eerste besoek aan die dokter verlede jaar in September het hy beduie die embrio is aanvanklik maar so groot soos ’n papawersaadjie. Hier op twintig weke is die nuwe mensie lankal baie groter as net ’n saadjie, maar sy bly daaraan as “Papawer” dink.

“Ons is almal so opgewonde saam met jou, Bippie. Ek weet die omstandighede is nie ideaal nie, maar die wonderlike nuus oor jou verhandeling is die begin van goeie dinge vir jou; dit glo ek met my hele hart. En onthou, jy het ’n hele span mense wat vir jou bid!”

Bippie lag bewerig. “Dankie, dis net soms bietjie oorweldigend.”

Reina is ’n oomblik stil. “Is jy nog seker oor jou besluit om Papawer self groot te maak? Om op McGregor te bly? Ek kan sien iets hinder jou. So met die tantes in die ronde en al ons gespook om die voorraad in die winkel uit te pak, het ons nog nie kans gehad om oor jou sake te gesels nie.”

Bippie is sommer weer tranerig en moet ’n paar keer sluk voor sy kan praat. “Om eerlik te wees, is ek maar bietjie uitgefreak. Maar ek bly net vir myself sê, as jou ouma Reina so vreesloos kans gesien het om ’n baba op haar eie groot te maak in ’n tyd toe dit baie moeiliker was, kan jy dit ook doen. Uiteindelik is dit die enigste keuse waarmee ek kan saamleef, die enigste een wat reg voel, wat vir my vrede gee. Maar ek bly wonder …” Haar keel wil weer toetrek en sy moet weer sluk.

“Praat met my, Bippie, wat pla jou nog? Het iemand iets gesê wat jou ontstel het?”

“Nee, dis net … ek is in hierdie situasie omdat ek nie na die stemmetjie in my binneste geluister het nie. Sê nou iets gaan verkeerd omdat ek ’n fout gemaak het en die Here se stem geïgnoreer het? Sê nou iets gebeur met my of met Papawer omdat ek ongehoorsaam was?”

“Bippie, luister nou vir my. Ons is mense, ons maak foute. Ek moes nooit met Bert getrou het nie, maar ek was alleen na my ouers se dood, kwaad vir die Here en het nie na niemand, nie eens ouma Reina se raad geluister nie. Maar ek is vergewe, die Here het Derek oor my pad gestuur en vandag is ek gelukkig. Diep, diep gelukkig. Dit beteken nie hiervandaan gaan ons nooit probleme hê nie; die lewe is onvoorspelbaar en ons weet nie wat voorlê nie. Maar wat ek wel weet, is ons hoef nie een enkele probleem alleen aan te pak nie. Jy moet begin deur jouself te vergewe en die verlede in die verlede te los. Daar is heelwat inligting op die internet daaroor – gaan kyk ’n bietjie.”

“Myself vergewe?” prewel Bippie.

“Jip. Onthou, Jesus het vir ons sondes aan die kruis gehang. Ons is vergewe, ons vergeet net so dikwels daarvan. Jy is vandag ’n ander mens as die een wat jy ’n jaar gelede was. Wat gebeur het, het gebeur. Dis tyd dat jy vorentoe kyk. En ek en Larissa en die tantes kan nie wag om te begin popspeel nie,” sê Reina. “Ek wou ook nog vra, het jy weer iets van Stan gehoor?”

Bippie trek haar mond. Stan, Papawer se biologiese pa, stel hoegenaamd nie belang in die kind wat sy verwag nie. Toe sy hom vertel sy verwag sy baba, het hy net gelag. Nie sy probleem nie, het hy skouerophalend gesê. Sy kan mos ontslae raak daarvan.

“Nee, ek het nie en ek verwag ook nie om van hom te hoor nie. Aanvanklik het sy reaksie my geskok; ons was tog saam vanaf my eerste jaar. Maar eintlik is ek verlig. Stan is die ewige student. Vir hom is die lewe een groot partytjie. Ek het eintlik lankal besef ons het bitter min gemeen.”

“Jy is nie al vrou wat die fout maak om in ’n ongewenste verhouding te bly nie, Bippie, ek het dit self ook oorgekom.”

“Stan was die eerste man wat in my belanggestel het, en ek besef nou eers ek het vasgeklou aan die verhouding omdat ek nie alleen wou wees nie. Ek was ontsteld toe hy Papawer so maklik wou afstaan, maar uiteindelik maak dit dinge net makliker.”

“Wel, jy gaan Papawer nie alleen grootmaak nie, sy – of hy! – begin die lewe met ’n groot uitgebreide familie!”

Bippie is sommer weer tranerig. “Dis so spesiaal, ek weet. Toe ek die dag by jou oudhedewinkel ingestap het op soek na deeltydse werk, was dit ’n bestiering. Wat ek nie dadelik besef het nie, is dat ek op daardie dag ook ’n hele nuwe familie bygekry het. Jy en Larissa – jou advokaat nogal! – is my absolute steunpilare. Ek weet nie hoe om dankie te sê nie.”

“Ons help mekaar. Ek is weer bly jy sien kans om ’n ruk op McGregor by my ouma se vriendinne te bly, want ek was maar bekommerd oor hulle en oom Fred.

Het jy vanoggend al vir Riekert gewaar? Hy het in die eerste weke van Januarie nog ’n paar dinge by ander projekte gehad om af te handel, maar Derek sê hy begin vandag met die restourasie van ons huis. Ek is al so opgewonde.”

Skielik is daar ’n hol kol op Bippie se maag: Riekert Tredoux. Net die noem van die man se naam het ’n manier om haar binnegoed om te dop. Sy kyk by die venster uit. Daar is geen beweging voor die oorkantste huis nie. “Als is doodstil, maar dis nog vroeg.”

“Derek is darem so in sy skik omdat Riekert ingestem het om die restourasie waar te neem. Hy het al by soveel mense gehoor van die puik werk wat dié man doen. Ek wil nog graag weet hoekom ’n ingenieur verkies om eerder huise te restoureer; hopelik kan ek hom oor die naweek vra wanneer ons kom kuier. Maar ek sien jou ook in die week wanneer jy dokter toe kom, of hoe?”

“Ja, ek ry vroeg Dinsdagoggend deur. Ek wil by die universiteit ook ’n draai maak om vir Denise te sien – maar ek behoort so teen etenstyd by jou te wees.”

Hulle gesels nog bietjie voor Bippie groet en hulle aflui.

Bippie sluk. En sluk, maar dis asof sy net nie vandag die paniek wat haar keel so dikwels die afgelope ruk wil toedruk, weggesluk kry nie. Sy trek haar asem diep in.

’n Baba. Sy verwag ’n baba. Sy is vier-en-twintig, sy is besig met haar studie in Argeologie, sy is ongetroud en sy is swanger. Sy bly op McGregor in hierdie huis van Reina, haar tydelike werkgewer. Sy het nie ’n plek van haar eie nie en behalwe die ou motortjie vol nukke wat sy van haar ouma geërf het, besit sy op die aarde niks.

Dis asof die vooruitsig van die reusagtige verantwoordelikheid van ’n baba haar die afgelope week of wat heeltemal wil oorweldig. Wat weet sy van babas af? Van kinders? Van ma-wees?

Al wat sy weet, is dat sy nie ’n ma soos haar eie ma wil wees nie. Albei haar ouers is akademici, wat nooit ’n geheim daarvan gemaak het dat Bippie ’n onbeplande baba was nie, een wat hulle eenvoudig tussen hulle navorsingsprojekte ingepas het. Haar hele skoolloopbaan, en ook as student, het dit vir haar gevoel sy is nie by die regte huis nie, want sy hoort nie by hierdie adres nie.

Papawer mag nooit so voel nie.

En dis nie asof sy na ander voorbeelde kan kyk nie – sy ken niemand met ’n baba nie; dis die laaste ding waaraan enige van haar universiteitspelle op die oomblik dink. Die meeste van haar vriendinne begin vanjaar werk of gaan oorsee om hulle vlerke te sprei.

Haar ouers het dit duidelik gemaak hulle wil niks met haar “probleem” te doen hê nie en haar aangemoedig om van “die ongewenste swangerskap” ontslae te raak. Dis die uitweg met die minste omwentelinge, het haar ma beduie.

En vir ’n kort rukkie was dit al waaraan sy gedink het. Kry ’n aborsie, vergeet wat gebeur het en gaan aan met die lewe.

Maar geen keuse wat sy sou maak, sou sonder nagevolge wees nie. Wat sy ook uiteindelik geweet het, is dat om van ’n swangerskap ontslae te raak, nie vir haar ’n opsie is nie. Baie ander kan dalk so redeneer en in ons land is hospitale verplig om vroue te help wat aandring op ’n aborsie, so dis moontlik om vinnig en met min ongemak nie meer swanger te wees nie.

Maar dit is nie vir haar ’n keuse nie. Vir twee weke kon sy nie slaap nie. Sy het haar kussing nag ná nag natgehuil, lang gesprekke met die Here gehad totdat sy uiteindelik besef het wat sy wil doen.

Sy het dalk nie “gewens” om swanger te raak nie, maar Papawer gaan nie grootword met die idee dat sy “ongewens” is nie. Hierdie baba gaan weet haar ma het haar lief, hierdie babatjie gaan weet niks anders is vir haar ma so belangrik soos haar kind nie.

Die afgelope vier en ’n half maande doen sy haar bes om op die positiewe dinge te fokus. Daar is mense wat haar bystaan, sy is nie alleen nie.

Die geluid van ’n swaar voertuig wat stilhou, laat Bippie opkyk. ’n Groot vragmotor parkeer aan die oorkant van die straat en daaragter, ’n bakkie. Die deur vlieg oop en ’n paar bruingebrande bene swaai uit. Riekert Tredoux, besef sy nog voor sy die res van sy lyf kan sien. Riekert is terug op McGregor.

Sy loop nader aan die venster, haar hand nog steeds teen haar buik. Derek Retief, die man met wie Reina in Desember getroud is, het die eiendom aan die oorkant van die pad gekoop, en Riekert het die opdrag gekry om die huis te restoureer. Die huis waaraan hy moet werk, is klaarblyklik nog een van die oorspronklike huise wat in die vroeë 1800’s gebou is.

Die lang, blonde man met die breë kakebeen wat sy verlede jaar ontmoet het terwyl hy na die eiendom kom kyk het, was ook op Derek en Reina se troue. Hy praat nie veel nie, maar hy kan nogal ongemerk oorvat. Soos die dag toe sy effens sleg gevoel het en hy haar, sonder om eers te vra, sommer opgetel en met haar kamer toe gestap het. En dít terwyl sy die hele tyd vir hom gesê het dis nie nodig nie, sy was net vir ’n oomblik duiselig.

Gelukkig sal dit nie weer gebeur nie, want die verskriklike naarheid van die eerste paar maande is verby. Deesdae voel sy baie goed.

Bippie stap nog nader aan die venster. Of sy dit nou wil erken of nie, sy het tog gewonder wanneer Riekert sy verskyning gaan maak.

Terwyl sy na die toneel aan die oorkant van die pad kyk, stap Riekert om die vragmotor en beduie iets aan een van die werkers wat saam met hom afgeklim het.

Skielik draai hy om en kyk reguit na die venster waar sy staan.

Bippie se eerste instink is om weg te duik, maar dis asof haar bene nie na haar brein wil luister nie. Buitendien is hier kantgordyne voor die venster, hy kan haar tog nie sien nie.

Iets beweeg teen haar hand. Verras kyk sy af en druk haar hand stywer teen haar baie effense boepie. Daar is dit weer. Sy snak na asem. Kan dit Papawer wees? Toe sy in Oktober by die ginekoloog was, het hy gesê sy behoort die baba so tussen sestien en twintig weke te voel beweeg.

Sy is nou twintig weke swanger en die afgelope twee weke was sy af en toe bewus van ’n ligte fladdering, maar dit was só effentjies, sy het gereken sy verbeel haar net. Maar wat sy nou voel, is ’n baie definitiewe beweging.

“Hallo, Papawer,” glimlag sy en vryf haar vingers liggies oor die ronding. Weer die beweginkie. Toe sy opkyk, is Riekert nie meer daar nie. Die beweging onder haar vingers het stilgeraak.

Uit die rigting van die kombuis kom gesellige geluide van potte en panne. Tant Trina en tant Cora se stemme word net af en toe onderbreek deur ’n tussenvoegsel van oom Fred se dieper basstem.

Sy moet iets eet voor sy gaan werk. Die twee tantes, vriendinne van ouma Reina, wat ook in die groot ou huis bly, bederf haar gruwelik en wil net keer wanneer sy iets probeer doen. Oom Fred, wat laer af in die straat bly, maar meestal hier is en gedurig iets vind om te herstel, is net so gedienstig. As dit nie vir hulle was nie …

Die volgende brander van paniek wil net oor haar breek, maar Bippie skep diep asem. Kan sy nie maar sommer net weghardloop nie? Waarnatoe?

Vandat sy hier op McGregor is, het sy begin dagboek hou. Ouma Reina se dagboeke is haar inspirasie. Die manier waarop sy al haar deurmekaar gedagtes neergeskryf het, het Bippie laat dink sy moet dit ook doen. En dit help.

Nie dat sy dit so gereeld soos ouma Reina doen nie, maar so af en toe, wanneer haar gevoelens te oorweldigend raak, trek sy haar rekenaar nader en probeer om orde te skep in die chaos in haar gemoed. En so met die woorde voor haar op die rekenaar, lyk sake nie heeltemal so hopeloos nie. Haar wanhoop, vasgevang op een of twee bladsye in ’n lêer, lyk dan hanteerbaar.

Eeue gelede het die oermens ook daaglikse gebeurlikhede van sy stam op rotse uitgekap, iets wat ons vandag insig gee in hulle doen en late.

Sy het ook haar tribe. Hier is mense wat saam met haar gaan bly wees oor Papawer se eerste bewegings. En oor die feit dat die eksterne eksaminatore vir haar goeie punte gegee het.

Goeiste, dis al amper halftien. As sy tienuur wil oopsluit, sal sy ontbyt gou moet sluk. Sy loop kombuis toe.