Читать книгу Чистилище - Евгений Збицкий - Страница 29

Мабыць нехта вырашыў, што так і будзе,

Менавіта сёння сэрца ўскалыхнецца.

І па гораду снуючы, там, дзе людзі,

Яно твар твой выявіць імкнецца.

Не, я не шукаю спачування,

Не хачу паплакацца ў кашулю.

Проста кожны дзень ад спазарання,

Смутак па-братэрскі дух віншуе.

Мне бы ў вену спакою дозу,

Абыякавасці к пачуццям.

Ды эмоцый не ў рыфму, а ў прозу,

Каб сьвядомасьць не баламуціць.

Крыху талента ўзводзіць сцены,

Ад сваіх патаемных думак,

І надзею на перамены,

Скасаваць каранацыю суму.

Не тануць у каханні спазнелым,

Ды людзей турбаваць адразу.

Не, не варта даваць няўмела,

Калі позна ўжо адказы.

Хутка ноч, калі цёмна – не страшна,

Адчуваць унутры вадаспады.

Сэрца скокне ў нябыт адважна

Ў пачатковы акорд лістападу.