Читать книгу Çmimi I Ferrit - Federico Betti, Federico Betti - Страница 3

III

Pasi ishte çlodhur mirë e mirë, Stefano piu një kafe dhe u kthye në Departamentin e Policisë për të parë sesi po shkonin hetimet mbi grabitësin.

Hyri brenda dhe menjëherë mori vesh se kush ishte. Një koleg i tha edhe se në mungesë të tij, me hetimet po merrej njëfarë Elis Dejn nga Skotlënd Jard.

Menjëherë u lidh me të për ndonjë lajm tjetër.

Doli sekretaria telefonike, kështu që i la një mesazh ku e njoftonte të takoheshin në lokalin e Mauro Romanit në rrugën Rizzoli me numër 68, për të diskutuar më tej rreth hetimit.

Më pas doli shpejt e shpejt për të vajtur në vendtakim: po priste gjithë ankth të merrte lajme për Daniele Santopietron.

Hipi në makinë dhe ndezi radion. Qetësohej kur e dëgjonte. Ndërroi shpejt shumë frekuenca të radios. Qielli sipër tij ishte i qetë dhe i kthjellët. Dëgjoi një zhurmë në radio. Ishte shumë e dobët.

Pas pak qielli u bë disi i mpitë.

Zhurma u bë edhe më e fortë. Po bëhej gati shurdhuese. Shumë shpejt qielli mori ngjyrë të errët, gati u bë natë.

Zhurma u bë gjithnjë e më e fortë, e më e padurueshme. Stefano nuk mundi ta duronte dot më dhe fiku makinën.

Papritmas zhurma ra.

Stefano mendoi se ishte shëndoshë e mirë dhe u mundua të hapte derën për të dalë nga makina, por shpejt e kuptoi se dera qe bllokuar dhe radioja u fik.

Anash nisi të dilte tym që po i digjte sytë.

Ndërkohë pa se dorezat e brendshme të dyerve nisën të luanin nga vendi, duke rrëshqitur si gjarpërinj.

Ishin gjarpërinj.

Stefano Xamanji po përjetonte një skenë makthi, me tymin që po i vriste sytë dhe gjarpërinjtë që po i zvarriteshin rreth e rrotull.

Duhej të bënte diçka patjetër nëse do donte të dilte gjallë nga makina, dhe madje duhej ta bënte sa më shpejt.

Fare rastësisht i ra ndërmend se kishte një letër gazete pikërisht aty prapa sediljes.

Mendoi ta digjte në mënyrë që t’i çorodiste gjarpërinjtë me tymin që do dilte dhe kështu t’ia mbathte.

Për fatin e tij të mirë, ia arriti qëllimit.

Në ikje e sipër pa tymin në qiell të venitej dhe të linte pas diçka të shkruar që i ngjalli frikë:

DO KTHEHEM

Stefano u drodh vetëm duke e menduar.

Tymi u davarit sikur mos të kishte ekzistuar hiç dhe makina shpërtheu me një zhurmë si gjëmim.

Stefano mendoi menjëherë për librin e kuq që kishte gjetur në qilarin e lokalit të Mauros. Ndoshta këto dy ndodhi ishin të lidhura në njëfarë mënyre me njëra tjetrën.

Ia mbathi me vrap ndërkohë. Ishte tepër i shqetësuar dhe vraponte si i çmendur nga frika. Dukej gati sikur kishte vetë djallin që po e ndiqte nga mbrapa. Por nuk mund të jetë djalli, mendoi.

Apo ndoshta ishte ai vërtet?

U mundua ta largonte atë mendim nga koka.

Duhej të rrinte i qetë, përndryshe për të do mbaronte gjithçka; por i dukej e vështirë pas asaj që kishte parë me sytë e tij.

“Jam i qetë, i qetë, i qetë, i qetëëëëë!!!”. Gati po luante mendsh.

Duhej ta mbante veten.

Mbaje veten, ndryshe mbarove. Mbaje veten!

Pothuaj kishte arritur te lokali i Mauros.

I mbetej edhe pak, maksimumi gjysëm kilometri.

Zëre se tani ia kishte dalë mbanë. Edhe pak dhe arriti. Ishte gjallë. Shëndoshë e mirë, për fat të mirë.

Më në fund tani mund të rrinte i qetë, pa djallin që i vraponte nga pas.

Të paktën kështu i dukej.

Duhej të kishte besim: nuk mund ta stresonte veten në atë farë feje.

Kushedi se çfarë do mendojë Elis kur të më shohë të katandisur kështu.

Stefano vajti te banaku i Mauros dhe porositi një nga ato pijet që vetëm ai dinte t’i përgatiste.

Pas pak minutave Mauro i solli specialitetin e tij: Bladi Meri me shumë piper. Nga ato që thoshin klientët e rregullt të lokalit, duhej të ishte vërtet një mrekulli.

Stefano mendoi se ia vlente vërtet ta provonte, kështu që ndoshta edhe do qetësohej.

Priti ca minuta, dhe më pas erdhi Elis.

Ajo u frikësua kur e pa aq të trishtuar dhe të zymtë dhe më pas e pyeti ç’ishte ajo gjë aq e tmerrshme që i kishte bërë vaki.

Ai ia tregoi.