Читать книгу Çmimi I Ferrit - Federico Betti, Federico Betti - Страница 4

IV

Elis rrinte e shokuar dhe e tmerruar gjatë gjithë kohës që Stefano i rrëfeu gjithҫka i kishte ndodhur.

Ndërkohë u mendua edhe për atë që kishte ndodhur në shtëpinë e Santopietros dhe u mundua t’i lidhte të gjitha ndodhitë me njëra tjetrën.

«Stefano» tha Elis «isha te shtëpia e Santopietros sot mbasdite nga ora tre dhe e gjeta teksa kishte kapur një njeri tjetër. Një kavie njeri. Qëllova për t’a hequr qafe, por e mbërthyer nga paniku gabova në shënjestër».

«Dhe pastaj?» ia ktheu Stefano.

«Vrava kavien».

«Dua të them se ke vrarë një të pafajshëm dhe ai shkërdhata është akoma vërdallë dhe i pashqetësuar si kurrë ndonjëherë?».

«Atë doja të thoja edhe unë» ia ktheu Elis.

Elis dhe Stefano dolën nga lokali i Mauros dhe u përpoqën të qetësoheshin të dy duke bërë një xhiro me makinë nëpër Bolonjë. Ndoshta do kishte efekt.

Kur u lodhën së ecuri dhe së foluri, u përshëndetën me njëri tjetrin duke lënë takim të nesërmen në Departamentin e Policisë.

U ndanë nga njëri tjetri dhe u nisën për t’u ҫlodhur në shtëpi.

Me të mbërritur në apartamentin e saj të përkohshëm në kryqendrën e Emilia Romanjës, Elli (kështu e thërriste miqësisht Stefano) bëri një dush me ujë të ftohtë dhe u shtri mbi krevat.

Sapo kaluan gati dhjetë minuta, e zuri gjumi.

Ҫuditërisht, pas gjithë atyre që kishin ndodhur gjatë ditës, arriti të flinte mirë dhe me t’u zgjuar u ndje e lumtur për këtë gjë, edhe pse kishte arritur të flinte vetëm pak.

Zgjimi i kishte ardhur krejt padashur nga zilja e telefonit.

Zor se merrte telefonata kaq vonë në mbrëmje. Ndoshta diҫka e rëndë kishte ngjarë. Ndoshta diҫka që kishte lidhje me rastin që po ndiqte bashkë me Stefanon.

E alarmuar, ngriti receptorin.

Ndjeu një fishkëllimë të pazakontë dhe nisi të shqetësohej.

«Nuk njihemi. Apo jo?».

Ajo nuk u përgjigj dhe vazhdoi të dëgjonte.

«Përgjigju! Është e vërtetë që njihemi? Përgjigju po».

Kishte frikë. Mos ishte Santopietro? Jo, ai nuk kishte atë timbër zëri. Nuk mund të ishte ai.

Por kush ishte atëherë?

Ndërkohë vazhdonte të dëgjohej ai zë.

«Mos bëj gjasme sikur nuk di gjë, sepse e di fare mirë që jemi takuar».

Gjithnjë e më e frikësuar, Elis e mbylli telefonin.

U shtri prapë në krevat dhe u përpoq ta zinte gjumi.

Por nuk po arrinte dot më.

Vendosi të ngrihej dhe të shkonte të pinte diҫka të freskët.

Sapo hyri në kuzhinë, pati një ndjesi të ҫuditshme sikur diҫka kishte ndryshuar. Por nuk dinte ҫfarë.

Në fund vuri re diҫka të padëshifruar që qe shkruar mbi dysheme:

Do takohemi përsëri!

Bashkë do jemi të lumtur!

Nuk po e kuptonte se ҫfarë domethënie mund të kishin ato fjalë.

Nuk po arrinte dot t’i shpjegonte.

I duhej të fliste patjetër me Stefano Xamanjin.

Iu duk një mendim i mirë ndërkohë, të provonte prapë të flinte, me shpresë se do ia dilte mbanë.

U shtri dhe mbylli sytë.

“Do ta zini ju vendin e tij ... Ma vratë... Do ta zini ju vendin e tij... Do të paguani për këtë që bëtë... do ta paguani...”.

Po mundohej shumë ta zinte gjumi, por ishte e kotë.

Prapë zgjuar që zgjuar rrinte.

Ndërkohë ra edhe njëherë zilja e telefonit. Ishte katër e mëngjesit.

Elis ngriu.

Dridhej.

Nuk donte të përgjigjej.

Po sikur të ishte Stefano ai që po telefononte pasi mund t’i kishte ngjarë ndonjë gjë e pazakontë ashtu siҫ i kishte ngjarë edhe asaj?

Vendosi, e tëra nën ankth, që të merrte vesh se kush qe.

«Njihe...».

Elis e mbylli telefonin, duke u dridhur e tëra.

Mendoi me kujdes të mbyllte dyer dhe dritare dhe të priste ditën tjetër për t’u takuar me kolegun dhe t’ia rrëfente atij të gjitha fije e për pe.

“Do ta zini ju vendin e tij...”.

Duhej të qetësohej.

“E vratë... do ta paguani për këtë që bëtë... Do ta zini ju vendin e tij...”.

Elis ishte pak të thoje e dëshpëruar. Nuk i hiqeshin nga mendja ato fjalë të Santopietros.

Duhej të arrinte ta hiqte mendjen prej andej. Të paktën deri sa pa gdhirë mirë akoma, të mundej të ҫlodhej edhe nja dy orë ose tre.

Ndërkohë u kthye në kuzhinë për të parë se mos ndoshta i rastiste ndonjë prej atyre fjalëve të shkruara mbi dysheme.

E shtrydhi trurin edhe për ca momente por nuk nxori asgjë prej gjëje. Fjalët e shkruara ishin krejt të padëshifruara, por një kuptim duhej ta kishin.

Fundja edhe një kuptim të vogël fare.

U bë shtatë e mëngjesit ndërkohë.

E lodhur nga qëndrimi në shtëpi pa bërë gjë fare, donte të dilte jashtë dhe të ecte në këmbë.

Kur doli jashtë, mendoi të merrte një gazetë, para se të shkonte në punë.

U ndal tamam në rrugën Rizzoli, pothuajse para fast-food-it të mikut të Stefanos, kështu vendosi të hynte brenda dhe t’i fliste.

Mauro ishte i zënë me përgatitjen e porosive të nevojshme për klientët gjatë drekës, duke ditur që një pjesë tashmë e kishte gati të mbaruar.

Sapo pa Elisin, vajti menjëherë ta takonte.

«Mirëdita» e përshëndeti Mauro «keni marrë vesh ndonjë të re nga ai grabitësi i mëngjesit të djeshëm?».

«Asgjë pothuajse» iu përgjigj Elis «për të qenë të saktë, vetëm banesën ku rri dhe veprat penale që ka kryer në të kaluarën».

«Asgjë tjetër?» e pyeti miku i Xamanjit.

«Asgjë» ia ktheu Elis, me keqardhje.

Zoti Romani mendoi t’i ofronte ndonjë pije, por ajo nuk pranoi duke i thënë se nuk ndihej mirë.

Fill pas kësaj, u përshëndetën me njëri tjetrin dhe ajo vajti drejt e në Departamentin e policisë.

Mezi priste të mësonte të rejat mbi rastin në fjalë, nëse kishte ndonjë te re, dhe të fliste ballë për ballë me Stefanon për atë që i kishte ndodhur atë natë.

Ai gjendej i ulur mbi tryezën e punës dhe po e priste.

«Tungjatjeta, Elis. Si po ia kalon?» e pyeti Stefano Xamanji.

«Jo dhe shumë mirë» ia ktheu ajo «Nuk kam mbyllur sy gjithë natën. Jam tepër e lodhur».

«Ҫ’është ajo gjë aq e tmerrshme që të ka ndodhur dhe që nuk të ka lënë të flesh fare?».

«Pikërisht për këtë doja të të flisja, Stefano».

«Fillo pra të thuash ҫfarë të mundon, Elli. M’i rrëfe të gjitha: jam shumë kureshtar » tha ai.

«Kur u ndamë dje në mbrëmje, vajta drejt e në shtëpi dhe direkt e në shtrat. Pas pak ra telefoni. Për momentin mendova se ishe ti që po telefonoje sepse kishe nevojë për ndonjë gjë, por jo, nuk ishe ti. Më foli një zë i pazakontë dhe nisi të më thoshte që njiheshim me njëri tjetrin... që njihesha me atë... Stefano… që njihesha me atë!».

«Epo, mund të jetë e vërtetë, gjithsesi» i tha Stefano, i qetë.

«Nuk e kam dëgjuar kurrë atë zë. Unë nuk e njoh!» ia ktheu Elis gjithmonë e më nervoze.

«Por nuk mbaroi me kaq» vazhdoi më tej të thoshte «Kur hyra në kuzhinë, vura re disa fjalë të ҫuditshme të shkruara që s’i kam parë kurrë. Dhe të betohem se dje mbasdite nuk ishin».

«Mund t’i ketë shkruar ndonjë hajdut që ka hyrë në apartamentin tënd për të të lënë një mesazh të koduar».

«Por shtëpia ishte e gjitha në rregull».

«A je vërtet e sigurt për këtë?».

«Shumë e sigurt» iu përgjigj Elis.

«Hajde, të arsyetojmë për këto që kanë ndodhur pasi të pimë diҫka lart» propozoi Xamanji.

«Dakort jam».

Të dy bashkë vajtën te makinetat automatike që gjendeshin në korridoret e departamentit të policisë, nga ku Xamanji mori një kafe madje pyeti edhe Elisin nëse donte edhe ajo një.

Ajo iu përgjigj me një jo dhe shtoi se qe tepër nervoze për ta pirë një kafe.

«Si thua sikur sot pas lodhjes së punës, të vija në shtëpinë tënde dhe t’i hidhja një sy atyre ҫa janë shkruar mbi dyshemenë e kuzhinës?».

«Do isha shumë e kënaqur» ia ktheu Elis.

Ndërkohë të dy iu përveshën punës.