Читать книгу Çmimi I Ferrit - Federico Betti, Federico Betti - Страница 5

V

Stefano Xamanji nuk banonte në Bolonja; aty kishte vetëm një apartament garsonier që e përdorte sa herë që i duhej të rrinte në qytet për arsye pune.

Vendbanimi i tij ishte San Laxaro e Savenës, një qytezë sa dilje në periferi.

San Laxaro ishte shumë e qetë, të paktën kështu i dukej Stefanos.

Shtrihej pothuaj tre kilometra përgjatë rrugës Emilia dhe kishte një popullsi rreth tridhjetë mijë banorë duke përfshirë edhe fshatrat rreth e përqark.

Stefano banonte në bulevardin Republika.

San Laxaro e Savenës ishte vendi klasik ku dihej gjithҫka për gjithsecilin (ose thuajse gjithҫka), sidomos për të porsaardhurin e fundit, që në këtë rast ishte ai vetë.

Të gjithë bashkëqytetarët e tij ishin shumë të lumtur që e njihnin, duke ditur që ai ishte një polic i zoti, me aq sa tregohej për të rreth e rrotull. Në veҫanti zonjusha Ema Simoni, komshia që kishte te shtëpia (dhe mu ngjitur te dera).

Kur e takonin në rrugë, të gjithë e falenderonin për ato ҫfarë po bënte për qytetin. Nganjëherë, nëse mungonte për njëfarë kohe si rrjedhojë e ҫështjeve të punës, me t’u rikthyer të gjithë njerëzit bëheshin kureshtarë se përse kishte munguar.

Dhe ai u përgjigjej me aq sa mundte dhe me aq sa i lejohej.

Kur e dinte se Stefano gjendej në shtëpi, Ema e ftonte menjëherë për të pirë një gotë ҫaj, apo edhe për të ngrënë drekë.

Specialitetet e saj të gatimit ishin picat me bazë panҫete dhe domate të freskëta. Natyrisht që atij i pëlqenin shumë.

Qëkur Stefano i kishte thënë ҫfarë pëlqente, ajo gjithmonë i jepte nja dhjetë copa picash me një enë të vogël plastike ngjyrë blu.

Herë pas here, Stefano merrte edhe pak me vete kur shkonte në Departamentin e policisë së Bolonjës.

Edhe Elis, sapo i provoi, u dashurua menjëherë me ato specialitete të veҫanta.

Sa herë që kishte ndonjë problem me pistoletën e tij kalibër 38, Stefano kalonte njëherë nga dyqani i armëndreqësit Antonio Polini në rrugën Mezzini, që ndodhej nga ana tjetër e Bulevardit Republika.

Zoti Polini ishte një burrë jo shumë i gjatë me flokë të shkurtra dhe mjekër me majucë.

Pas njëfarë kohe të qëndrimit të tij në San Laxaro, Stefano Xamanji ishte bërë mik edhe me Luixhi Maxetin, pronari i dyqanit modest të pjesëve metalike mu para shtëpisë së tij.

Madje e kishte kuptuar se banonte në një vend shumë të bukur larg kaosit, thoshte vetë ai, dhe për këtë gjë ishte mëse i kënaqur.

Nuk mund të jetonte më në një qytet të mbipopulluar siҫ ishte Bolonja, kështu që ishte vënë në kërkim të diҫkaje më të qetë dhe më në fund e kishte gjetur.

Stefano dhe Elis arritën te shtëpia e saj.

«Futemi menjëherë në kuzhinë» ia bëri Elis.

U drejtuan të dy tek vendi ku gjendeshin ato fjalët e shkruara që Elis ia kishte treguar Stefanos në Departamentin e policisë.

Si për ҫudi, nuk ishin më... aty.

Nuk kishte asgjë. Sikur kishte avulluar gjithҫka.

Elis nuk dinte si ta shpjegonte.

Ishte mosbesuese dhe nuk do ta kishte besuar nëse nuk do e shikonte vetë me sytë e saj.

«Të betohem se këtu ishin» ia bëri Elis.

«Je e sigurt se nuk po gabon? Ndoshta ke fjetur pak sonte natën dhe je e lodhur».

«Jam dyqind për qind e sigurt» ia ktheu Elli.

«Për mendimin tim do bëje mirë sikur të merrje ca kohë pushim» i tha Stefano.

«Të thashë që jam e sigurt, madje shumë e sigurt. Të betohem se në mëngjes këtu gjendeshin. Pikërisht te vendi këtu ku gjendemi ne tani të dy» përsëriti me bindje vajza.

«Dakort, ta zëmë se ke të drejtë. Po si e shpjegon ti faktin se tani nuk gjenden më këtu?» e pyeti Stefano, tërë kureshtje.

«Nuk e di se ҫ’përgjigje të të jap. Zhdukja e fjalëve të shkruara më ҫudit edhe mua shumë, kështu që nuk di ҫ’të të them» ia ktheu Elis.

«Tani unë po iki, ndërsa ti ҫlodhu pakëz».

Elis tundi kokën.

Stefano doli dhe ajo vajti të shtrihej mbi divanin e vogël në sallon.

Pas gati njëzet minutash që kishte mbetur vetëm... ra zilja e telefonit.

«Aa...» Elis nuk e mbaroi dot fjalën dhe mbylli telefonin.

Kishte frikë se mos ishte prapë ai zëri. Se mos ishte prapë Zëri.

Po në qoftë se nuk ishte Zëri, por ndokush që kishte nevojë për të komunikuar me të?

Nuk dinte ҫ’përgjigje të jepte.

U shtri përsëri mbi divan dhe pas pak ra përsëri zilja e telefonit.

Ҫfarë i duhej të bënte? Të përgjigjej? Të priste derisa të pushonte zilja? Ishte vërtet enigmë.

Pas ca momentesh ngurrimi, vendosi të përgjigjej.

«Alo?» ia bëri.

«Hajt takohemi... kurajo. Mos ki frikë. Nuk duhet të kesh frikë».

«Kush je?» pyeti ajo.

«Njihemi mirë, madje... shumë mirë...».

«Kush je? Si e ke emrin?».

«Nuk ka rëndësi kjo».

Elli e mbylli telefonin prapë.

Njihemi shumë mirë. Të takohemi. Ik pirdhu. Kushdo qoftë, është një shkërdhat që të ҫan trapin. Po kush është? Dhe ҫa mutin do prej meje? Ik o pirdhu. Nuk mund të më ҫajë trapin kështu. Nëse arrij të mësoj se kush është, do t’ia ҫaj bythën në katërsh. Ik pirdhu trap. Vafsh në të s’ëmës tani këtë moment, hajvan. Nëse nuk më lë të fle sonte mbrëma, betohem se do ta kërkoj derisa ta kem mu para syve dhe pastaj do t’ia zbraz gjithë karikatorin mu në mes të koqeve, dhe nëse nuk mjafton, do t’i zbraz edhe një karikator tjetër. Ik pirdhu.

Gati kishte ardhur mbrëmja. Mendoi të hante ndonjë kafshatë, kështu që vajti në kuzhinë.

Hapi frigoriferin dhe nxori prej andej ca nga ato picat e shijshme të Ema Simonit, që Stefano kishte marrë me vete atë mëngjes nga San Laxaro. Ndoshta ato do t’ia ngrinin pak humorin për ndonjë moment, nësë nuk do shihte... ato fjalë të shkruara. Ato fjalë të shkruara, ia dhjefsha racën.

Ishin fiks si ato që qenë shkruar një ditë më parë.

Hajt takohemi njëherë!

Do jemi të lumtur bashkë!

Ishte gjithҫka në të njëjtën radhë si një ditë përpara, fjalët e shkruara fije e për pe, pa ndryshimin më të vogël.

«Stefano!!!» bërtiti Elis gati sikur nuk po gjente më zë në grykë për një javë të tërë.

Kapi telefonin dhe mori Departamentin e policisë me shpresë se do ta gjente kolegun e saj aty.

Por për fatin e saj të keq, centralistja e seksionit të Vrasjeve e njoftoi se ai ishte larguar për në shtëpi dhe se do kthehej vetëm të nesërmen.

Elis mallkoi fatin e keq dhe mendoi se mos ndoshta do ta gjente në apartamentin e tij në Bolonjë. Mori në telefon atë numër, por ai nuk gjendej aty; atëherë duhej të ishte në San Laxaro. Duhet ta gjente me ҫdo kusht. Kishte patjetër nevojë që t’i tregonte ato ҫa i kishin ndodhur. Por si ta gjente?

Dinte vetëm se banonte në San Laxaro të Savenës, por nuk e dinte as adresën, as numrin e telefonit, as edhe ndonjë gjë tjetër që mund ta ndihmonte në gjetjen e tij.

Sidoqoftë duhej të gjente një mënyrë. Ҫfarëdo lloj mënyre, ia dhjefsha racën, vetëm që ta gjente.

Patjetër që nuk do arrinte dot të flinte, por prapëseprapë e provoi njëherë.

Kishte kaluar gjysëm ore, dhe atë ende nuk e kishte zënë gjumi, kështu që vendosi të ҫohej.

I duhej të gjente Stefano Xamanjin, dhe me kohën, të dy bashkë do u duhej të gjenin Santopietron.

Ashtu e pagjumë, hipi në makinë dhe u nis për në San Laxaro të Savenës.

Rruga ishte shumë errësirë dhe po aq e populluar me njerëz, kushedi pse. Ndoshta kishte ndonjë festë aty në Bolonjë. Ku i dihej. Por...

Nuk e shtrydhi më trurin dhe mendoi t’i jepte makinës, duke shmangur njerëzit e shkujdesur që ecnin nëpër rrugë në atë orë të vonë.

«Gomar, shiko ku ecën!» bërtiti me të madhe.

Dhe përsëri vazhdoi me fjalë të tilla si: mos më hajde para, hajvane, mbaj anën ku ecën, apo gomar boll i dhe makinës dhe kthehu në shtëpi! Ja kështu ndodhin edhe aksidentet.

Ishte e xhindosur me të gjithë, gjithmonë për shkak të atij tipit që i telefononte në mbrëmje vonë, dhe kurrë gjatë ditës.

«E marrtë dreqi, mbaj anën tënde!» vazhdonte të bërtiste.

Pothuajse kishte mbërritur në San Laxaro. Për fat, i mbeteshin të bënte edhe dy milje.

Në orën njëmbëdhjetë të mbrëmjes kaloi tabelën ku shkruhej SAN LAXARO E SAVENËS.

Ishte e rraskapitur nga rruga, edhe pse shumë e shkurtër.

Nuk e dinte me saktësi në cilën rrugë banonte Stefano Xamanji, kështu që mendoi të pyeste ndokënd se mos e njihte. Vajti tek bari në Rrugën Karlo Jussi aty ku kryqëzohej me Rrugën Rexho Emilia, që ishte i vetmi i hapur në atë orë.

Tek muri mbrapa banakut ishin shkruar disa fjalë si p.sh.: “Tek ne, do gjeni aperitivin më të mirë që ekziston”, “Pi tek ne, ha ku të duash”, dhe akoma të tjera si “Një pije që të liron nga të gjitha hallet si kurrë ndonjëherë”.

Elis u mundua të gjente pronarin për të marrë vesh se mos e njihte personin që ajo po kërkonte.

Pa nga e majta një burrë me mjekër dhe iu ngulit në kokë se ndoshta ai ishte personi që do ta ndihmonte për të gjetur Stefano Xamanjin.

«Mos e dini edhe se ku banon?» ia bëri ajo.

«Po për ҫfarë arsye doni ta dini?».

«Sepse kam një nevojë të ngutshme për t’u takuar».

Burri heshti.

«Atëherë e dini se ku mund ta gjej, të lutem?».

«Në San Laxaro... natyrisht».

«Në ҫfarë rruge, e kisha fjalën».

«Ah...» ngurroi për pak burri «Në Bulevardin Republika» ia bëri në fund.

«Faleminderit për informacionin» i tha.

Dhe shtoi duke folur me vete: Faleminderit, shakaxhiu i leshit.

“Në San Laxaro... natyrisht... Ik o pirdhu”.

Elis doli jashtë.

U vu në kërkim të rrugës që i kishte treguar ai burri.

Pas pesë minutave, pa nga e majta një tabelë: Rruga Karlo Jussi. Pikërisht ajo që po kërkonte.

Në banesën e parë pa mbiemrin e Stefanos mbi një tabelë të vockël afër një tufe zilesh njëra pas tjetrës.

Mendoi t’i binte ziles edhe pse ishte e vetëdijshme për orën e vonë.

Iu përgjigj një zë i ngjirur dhe i përgjumët.

«Stefano, jam Elis».

Në atë moment Stefano u hutua, por pastaj i ra në të.

«Ҫfarë ka?» ia bëri ai.

«Kam nevojë të ngutshme për të folur me ty».

«Pikërisht tani. Po është vonë. Është... mesi i natës. Ҫfarë bën në këtë orë në San Laxaro?».

«Duhet të flas me ty. Më lër të ngjitem, të lutem» ngulmoi ajo prapë.

Stefano i tha të futej brenda.