Читать книгу Helene de Kock Keur 1 - Helene de Kock - Страница 8

Sowat ’n uur later is Dai gekleed in ’n deftige ligbeige pak met ’n bypassende hemp en gestreepte sydas. Hy gaan by ’n bloemiste in Kensington aan en kry die twee ruikers wat hy bestel het. ’n Klein knoopsgatruikertjie vir homself en ’n bruidsruiker vir Sylvia – spierwit orgideë en versilwerde blaartjies.

Toe sy die deur vir hom oopmaak, bly hy asof versteend staan. Al die keurige woorde, wat hy met soveel oorleg uitgedink het om haar mee te groet op hierdie môre, verwaai soos blare voor ’n rukwind. Sy het ’n lang, turkoois chiffonrok aan, wat alles aan haar beklemtoon – haar groot, pers oë, haar ivoorwit vel, haar smal middeltjie en slanke arms. Die blink, swart hare los op haar skouers. Soos dié van ’n bruid, dink hy verward.

“Hallo, Dai,” sê sy eenvoudig, en staan opsy sodat hy kan binnekom.

Voordat hy homself kan keer, raak hy aan haar hare. Sydraadjies, blink-blink draadjies van pikswart sy. Sy staan doodstil soos ’n beeld, maar hy kan die klop van haar hart in haar kuiltjie sien.

“Jy lyk pragtig . . .” Die woorde van elke bruidegom, wat voor die wonder van ’n meisie-bruid staan.

’n Sagtheid begin in haar viooltjie-oë en sprei oor haar hele gesig. “Dankie . . .”

Hoe is dit moontlik, dink Dai, dat ek kon gedink het ’n troudag is ’n dag in die gelyke gang van ander dae? Want Sylvia lyk nie net soos ’n meisie wat op ’n Saterdag ’n belangrike afspraak in die kerk gaan nakom nie. Sy lyk soos . . . ’n bruid. Sy het al die maagdelike misterie, die geheimenis van Eva in die nog onbesmette Eden. Selfs sonder die wit trourok, wat hy haar versoek het om nié te dra nie. Los dit maar wat, het hy gesê, dis mos darem geen konvensionele huwelik nie. Tog het hy vir haar ’n bruidsruiker gebring – soenoffer omdat hy haar mooiheid ter wille van sy sielerus wil mis kyk? Dit rym mos nie. Iewers is daar tóg ’n dwaling . . . En ongevraag kom daar by hom op die woorde van die jong Nederlandse digter Jacques Perk:

Is liefde dwaling, kan men zoeter dwalen . . .?

Voortgestu deur die emosionele krag van die oomblik, maak Dai sy mond oop om dit aan Sylvia te sê en alle mistastinge finaal uit te wis, maar sy draai om en tel haar silwer handsakkie op, wat op ’n stoel in die portaal lê.

“Hoe laat moet ons daar wees?” vra sy saaklik.

“Oor ’n halfuur . . .” antwoord Dai houterig, en help haar om die woonstel toe te maak. Hulle sal eers Maandag weer hierheen kom om haar laaste paar goedjies te kry.

In die motor op pad kerk toe is albei stil. Alles is mos gesê wat ons wou sê, dink Dai met verbete nugterheid dwarsdeur die hamerhoue van sy hart. Ons verstaan mekaar mos. Hoe goed is dit dat ek nie netnou hardop soos ’n skoolseun uit Jacques Perk aangehaal het nie. Dit sou net uitgeloop het op ’n onherroeplike betrokkenheid waarvoor nie ek of sy gereed is nie. Of is ons . . .?

Sylvia beweeg haar hande in haar skoot, en sy oog vang die flits van die groot diamant aan haar vinger. Hulle het dit gister gaan uitsoek by ’n juwelier in Old Bond-straat. ’n Klein tevredenheid kom lê soos ’n kolletjie warmte binne sy hart. Dis sý ring! Sý is syne. Amper syne . . . Dan word sy gesig hard. Dat die skurk van ’n Radcliffe destyds aan haar kon sê hy het geen geld vir ’n ring nie terwyl hy geld op Lord McKinnan se dogter mors! Dai en Radcliffe sien mekaar soms, want hy doen ook patologiese ontledings vir die Mounthallow-kliniek. Hy moet hom juis die een of ander tyd bel in verband met bevindings. Wel, hy het nou sélf ’n paar mededelings om aan hom te maak! Hy verstom hom darem nou nog dat Sylvia so wrintiewaar in Gretna Green wou gaan trou! Dit dui mos op ’n sterk romantiese streep! En nou? Onderdruk sy dit of het sy dit ontgroei? Ja, seker wat, stel hy homself gerus met valse tevredenheid. Maar dat die man haar so in die steek kon laat op die vooraand van hul huwelik – dit laat die wrewel weer in Dai klim! Hy wens uit sy hart hy kan die man ’n slag ’n ding of twee wys!

Op hierdie grimmige noot hou Dai stil voor die klein kerkie naby Hugo en Sanet se woonstel in Hampstead Heath. Hy help Sylvia uit en voel hoe die sagte materiaal van haar rok tussen sy vingers deurglip. Op die sypaadjie bly sy staan en sprei die mantilla, wat sy oor haar hare gaan dra, oop. Hy neem dit by haar. Dis ragfyn in sy groot hande en hy vrees dat dit sommer sal skeur.

“Laat mý . . .” sê hy nietemin, en hang die wasige stukkie kant oor haar swart hare. Hy buk vinnig die motor in en haal die ruikers van die agterste sitplek af. Sy slaan groot, vraende oë op na hom toe hy die ruiker orgideë in haar hande plaas.

“Ons tróú darem . . .!” verdedig hy, en sy maak hom heeltemal stom toe sy ’n vinnige, veerligte soentjie skuins op sy lippe druk. Hy hou sy eie angelier woordeloos na haar uit en sy speld dit aan sy lapel terwyl hy weer haar ruiker hou, sy oë ver op die groenigheid van Hampstead Heath se groot park.

Toe stap hulle aan na waar die klein Gotiese deurtjie van die kerkie reeds oopstaan.

“Ek het Hugo en Sanet toe gevra om as getuies op te tree,” sê hy gerusstellend en trek haar arm deur syne. “Verder is daar niemand.” Net voor hulle ingaan, fluister hy: “Sanet het vir ons die blomme gerangskik. Ek het gevra vir lelies . . .”

“Baie dankie . . . jy’s so bedagsaam,” sê sy asemrig en byna onhoorbaar.

“Nee wat!” lag hy saggies. “Ek doen altyd moeite as ek trou!”

Iemand binne moes hulle gewaar het, want die orrel word oopgetrek en Mendelssohn se troumars word dawerend, met groot entoesiasme gespeel. Dai sien Sanet se goue kop langs Hugo se donker hare in die bank tweede van voor af, en dit stel hom skielik oneindig gerus.

’n Uur daarna sit dokters Deetlefs en Malan met hul gades in ’n klein Italiaanse restaurantjie, en geniet ’n vrolike huweliksmaal. Daar heers dieselfde tintelende geselligheid as by enige bruilof. Dit laat die ronde Italiaanse eienaar se donker gesig genoeglik plooi, en hy bedien hulle met genot. Hugo skuif sy stoel agteruit en lig sy glasie sjampanje. Hy maak ’n toesprakie, wat Dai laat skud van die lag en Sylvia laat bloos tot agter haar ore, en sy swaai die swart hare terug in ’n verleë kopgebaartjie. Hugo eindig met ’n onhebbelike weergawe van “Lank sal hul lewe”. “En kinders by dosyne . . .” sing Sanet stout. Sy self het nog net twee maande om te wag vir haar en Hugo se eersteling.

“Gedra jou, skat!” lag Hugo toe hy gaan sit. “Moenie jou verbeel omdat jý die voorbeeld stel, dat almal moet volg nie!”

“Mag ek weet waarheen julle vir die naweek gaan?” vra Sanet toe die gelag bedaar.

Sylvia kyk ook vraend en met geringe terughoudendheid na Dai. Hy is gou om dit te merk en sit sy hand oor hare.

“Ons gaan na Stratford-on-Avon,” sê hy, en vertel aan Hugo en Sanet dat hy Sylvia eenmaal gevra het om saam met hom na ’n opvoering van The Two Gentlemen of Verona daar te gaan. “Ek het haar gevra omdat die liedjie ‘Who is Sylvia’ daarin voorkom, sien!”

“Skande!” sê Hugo kamma geskok. “Ek sou haar gevra het omdat sy pers oë het!”

“Ek glo nie hy weet dit nie!” antwoord Sylvia sedig.

“Natuurlik weet ek dit,” maak Dai saggies beswaar en kyk haar reg in die oë – voel tot sy innige ontsteltenis hoe begeerte ’n greep op hom kry, ’n lus losmaak om haar sagte mond te soen en te soen, sy vingers deur haar hare te trek en haar te vra wat, wat, o wát sy regtig dink! Toe hy hom weer kom kry, leun hy oor en druk sy lippe liggies, ondersoekend op haar mond. Sy sit doodstil, maar daar slaan ’n bewing deur in haar soen.

Sanet kyk met blink oë na hulle.

“En nóú?” vra sy tergend. “Na watter Shakespeare-drama neem jy haar hierdie keer?”

Dai hou sy kop skeef en tuit sy lippe.

“Love’s Labours Lost, dink ek!”

“Nee,” sê Sylvia lughartig, “seker The Comedy of Errors!”

Daar is so ’n gelag dat mense by tafeltjies langs en om hulle, opkyk en goedig glimlag. Selfs twee ouerige bolkeil-Londenaars lyk in ’n sekere mate geamuseerd. Want al is die meisie met die pragtige swart hare nou nie in wit gekleed nie, kan ’n mens sommer sien sy is ’n bruid. Sy en die witkopman by haar is so verlief dat ’n mens dit tog nie kan mis kyk nie . . .

’n Rukkie later gaan Dai en Sylvia sommer in die Malans se woonstel verklee, en toe vat hulle die pad. Teen die hoogmiddag ry hulle deur die popmooie klein dorpie, High Wycombe, op pad na Stratford. Sylvia dra ’n spierwit broekpak met lang, rooi krale en rooi armbande. Haar lang, los hare is met ’n wit-en-rooigespikkelde syserpie weggebind. Dai het die dak van die wit Mercedes teruggevou, en die wind sing verby hul ore en warrel die serpie om Sylvia se nek.

“Dis heerlik!” lag sy, en gooi haar arms in die lug sodat die armbande rinkel en hy ’n geurtjie van haar delikate parfuum kry.

Hy snuif waarderend.

“Ek stem saam! Lieflik! Wat is dit? Dioresse? Jolie Madame of Vent Vert?”

Sy laat sak dadelik haar arms, en al is sy oë op die pad, kan hy dadelik voel hoe sy waaksaam raak.

“Nee . . .” antwoord sy en vroetel aan die krale om haar nek. “Dis ’n parfuum wat ek spesiaal vir my laat meng het. Daar is so ’n oulike parfuumplekkie in Chelsea. Twee ou Franse dames het dit verlede jaar oopgemaak. Dit . . . dit was baie duur. Ek moes dit seker nie gedoen het nie, maar . . . dit is mos darem my troudag!”

Dai ry onmiddellik stadiger en trek van die pad af. Toe draai hy hom skuins op sy sitplek.

“Sylvia,” sê hy geduldig, “ek weet jy het nie met my getrou oor my geld nie. Voel jou dus van nou af vry om te koop wat jou hart begeer. Ek ken jou darem goed genoeg om te hoop dat dit nie Windsor Castle of ’n Griekse eiland of dalkies ’n Loire-kasteel sal wees nie!”

“Jy het baie vertroue in my . . .” antwoord sy gedemp.

Hy vat die hand wat met die krale speel vas.

“Ek het, ja. Maar moenie dink dat jy so lig daarvan gaan afkom nie. Eendag gaan ek jou tóg vra presies waarom jy ingewillig het om met my te trou!”

Hy sien hoe haar oë dieper word en haar mond roer ontredderd.

“Ontspan,” sê hy ietwat grimmig. “Ek het mos gesê eers ééndag!”

En met daardie woorde, weet Dai met helder insig, het hy meer as een ding in hierdie huwelik op die lange baan geskuif. Hy draai reg en skakel die motor aan. Ek sal ook nooit leer nie, dink hy. Ten spyte van alles wat vooraf gesê is, het daardie oomblik hom die gaping gebied om alle weerstand af te breek en hul huwelik op normale voet te laat begin. Want, redeneer hy met groot logika, al is dit nog nie gebaseer op liefde nie, is daar by hom ’n toenemende en ’n baie driftige bewustheid van persoog-Sylvia. Om die waarheid te sê, hy gee nie ’n duiwel om of hy die korrekte suster Saunders ooit weer sien nie!

Hy verander van rat en die motor skiet vorentoe. Hy ry vinniger as gewoonlik en ondervind ’n geklike begeerte om die pedaal heeltemal weg te trap. Onbewustelik was hy seker besig om dit te doen, want Sylvia vra skielik:

“Liewe aarde, Dai, het jy die rolprent Chitty Chitty Bang Bang nou onlangs gesien? Jy weet, die een van die vlieënde motor!”

Dai kry ’n laggie en ry dadelik stadiger.

“Jy moet oppas, mevrou Deetlefs, ek laat nie met my fout vind nie!” sê hy dreigend. “Ek laai jou nou-nou af!”

“O, ék sal regkom!” lag sy kamma vermakerig.

Dai kyk vlietend na haar, glimlag net en dink: Dis nes sy verdeksels sê, sy sál regkom! Of ek nou daar is of nie, sý sal regkom! Die gedagte ontstem Dai meer as wat hy kon droom, trouens, dit maak hom kwaad. Ek moes haar netnou gesoen het, dink hy met spyt. Ek moes haar koele onthouding skoon weggesoen het. En dan moes ek aan haar erken het dat ek vermoed, nee, ek is feitlik seker dat ek geweldig verwikkeld gaan raak met haar . . . en dat hierdie huwelik wat ek as skans wou gebruik, besig is om my te stroop van heelparty vooropgestelde idees! Dai skrik hom skoon simpel vir wat sy brein nou net geformuleer het. Hy bestuur soos ’n outomaat, handhaaf ’n konstante spoed, reageer refleksief, en hulle is dwarsdeur Oxford voordat hy dit weet. Toe die ou universiteitstad wegraak agter hulle, strek hy homself en sê onnodig:

“Nou nog Evesham en dan Stratford . . .”

Sy glimlag net met hom, en in die halflig van die someraand is haar gesigsuitdrukking vir hom duister – hy sien net die blink-wit van haar lag; haar oë word verskuil deur ’n string blouswart hare wat losgewaai het. Die byna magiese effek daarvan laat Dai hom verbeel dat hy sy eie hart kan voel klop. Wanneer, wonder hy met groot verslaenheid, het ek só begin voel? Was dit vanmôre toe sy in die deur gestaan en haar hare soos ’n sluier gedra het? Hoe is dit dan dat sy hart begin dwaal het voordat hy nog ’n verbod daarop kon plaas? Digter Jacques Perk sê as liefde ’n dwaling is, kan ’n mens nie soeter dwaal nie, en Kahlil Gibran sê jy moet die liefde glo as hy jou aanspreek. O, maar ek glo wél, sug Dai innerlik; ek glo, maar ek begryp nie! Is ’n man dan so geheel en al uitgelewer aan die gang van die liefde? Toe ek nie liefgehad het nie, het ek dit geminag, dit moeiteloos van my af weggeweer . . . Maar noudat die liefde gekom en asem in my geblaas het, wil ek berge versit – maar ek mag nie! Nie solank Sylvia reken: “Ek sal regkom!” nie . . .

Sonder dat hy daarvan bewus is, bestuur Dai met laaiende drif en hulle ry die rivierdorp Stratford-on-Avon teen ’n stywe spoed binne, wat die goeie inwoners ’n wenkbrou laat lig oor die verpeste toeriste. Toe Dai voor hul Tudor-herberg parkeer, loop hy om en help Sylvia met pynlike hoflikheid uit.

Die gryse ou hospita bekyk hulle met ’n geoefende oog. Druk met haar krom vinger op die besprekingsboek.

“U het vir twéé kamers gevra?” verneem sy onseker.

“Dis reg,” antwoord Dai so koel dat sy niks verder vra nie en net ywerig voor hulle uit die smal trappies optrippel na hul kamers. Die bagasie sal sy laat haal, verduidelik sy toe sy oopsluit. En aandete sal oor ’n halfuur wees.

Die kamertjies is knus en klein, die plafon so laag dat Dai moeite het om sy asblonde kuif netjies te hou.

“Die offers wat ’n mens darem bring ter wille van ’n bietjie atmosfeer,” brom hy net en Sylvia lag geamuseerd. Hulle spreek af dat hy haar oor twintig minute sal kom haal vir ete en dan gaan hulle na ’n opvoering in die Shakespeare Memorial Theatre.

Hulle geniet dan ook die opvoering, wat Twelfth Night blyk te wees, baie. Gedurende pouse stap hulle elk met ’n yskoue koeldrankie uit op die terras, en kyk af op die donkerblink waters van die Avon, wat vlak by die teater verbyvloei. Dis ’n soel aand en drie wit swane kom lui aangeswem om te kyk of daar dan nie vir hulle ook iets is nie.

“Is hulle nie pragtig nie . . .” adem Sylvia verruk, en leun vooroor met ’n ruising van die turkoois chiffonrok. Haar hare hang soos ’n gordyn om haar gesig, maar dan skud sy dit terug en vra met blink oë:

“Ag, Dai, hulle is só mooi!” Sy hou haar hand uit, en die mak swaan pik-pik speels na die slanke vingers bokant sy kop. “Het jy nie iets . . . het ons niks vir hulle om te eet nie . . .?”

Sy is so pragtig dat hy wegkyk na waar haar weerskaatsing in kringe van haar af wegdein. Toe sê hy laf:

“Nee, my ding! Ek het vergeet om vanaand se toebroodjie in my sak te steek! Maar sal môre te laat wees? Ons kan mos môre weer kom!”

“Goed . . .” sug sy en kyk hoe die sierlike voëls teleurgesteld uit die ligkring swem.

Skielik kan Dai dit net nie hou nie. Hy sit sy koeldrank op die baksteenmuurtjie van die terras neer, sê met arms oor sy bors gevou en op Afrikaans:

“My liefste engel, jy is so mooi, ek sal met plesier vir jou ’n swaan gaan váng ook! Ons kan vir hom ’n dammetjie in die badkamer laat installeer ook, as dit jou sal lief maak vir my!”

Sy kom orent, vee haar hare verbaas weg van haar wange.

“Ekskuus . . .?”

En Dai hou aan, nes ’n stout skoolseun wat ’n snaaksigheid ontdek het:

“Jy sal Afrikaans moet leer, my poppie! Ons twee sal nie vir áltyd in hierdie nat, groen landjie bly nie! Maar los dit maar vir eers. Laat my maar eers my praatjies praat! Dit troos my ’n bietjie . . .”

Sylvia kry ’n stadige, versigtige glimlaggie, nie seker of hy met spot of erns besig is nie. Hy ontferm hom oor haar en slaan weer oor na Engels:

“Jy moet daaraan gewoond raak dat ek soms Afrikaans praat, my vrou. Dis my moedertaal, en dit is vir my mooi . . .”

“Ek gaan dit ook leer,” sê sy beslis. “Is dit moeilik?”

“Nee wat, nie vir een wat regtig wil nie!”

Sy byt haar onderlip nadenkend vas, loer op na hom.

“Ek wil regtig!”

“Gaaf,” glimlag Dai, en hou sy arms gekruis om sy hande tuis te hou . . .

In die nanag lê Dai in die noute van sy kamertjie en worstel met homself. Dit het ek nou daarvan, dink hy met wroeging. Ek het die liefde getart met hierdie huwelik. Selfvoldaan het ek ’n oplossing bedink vir ’n kwelpunt in my lewe: Sylvia moet my ma en Martine uitmekaar hou. Mý vrou sou ’n buffer wees teen alle ander vroue. So moet dit mos wees. Maar nou is dit suster Saunders met wie ek in so ’n noue verband sal moet leef, want Sylvia ontvlug my. Sý sal haar nooit laat bind op so ’n onheilige manier nie. Want, die vesting van die liefde laat hom nie deur spotters gebruik nie. En die huwelik, dink Dai met ootmoedige berou, is bo alles die vesting van die liefde . . .

Die volgende dag gaan hulle die swane kosgee, soos wat Dai beloof het. Hulle bring ’n besoek aan die Shakespearean Grammar School soos wafferse toeriste, en stap in Henleystraat af om by Shakespeare se geboortehuis met sy roesrooi teëltjies en donker vensters met die baie loodpaneeltjies, in te loer. Hulle verwonder hulle aan die wiegie en bed waarin die groot dramaturg sou geslaap het. Bly half ontroerd staan by sy ou skoolbank, die hout donker en vol groefies. Op die boonste verdieping is daar interessante dokumente en ’n meer informele portret van Shakespeare deur Humphrey. Sylvia is intens geïnteresseerd, en Dai verlustig hom daarin om haar tersluiks dop te hou. Sy het ’n goudgeel rokkie aan wat haar lang bene ten beste vertoon. Sy lýk sommer soos ’n stukkie polsende lewe tussen al die geskiedkundige goedjies, dink Dai, toe sy ’n slag op haar tone staan om ’n voorwerp agter glas te bekyk. Hy lag toe sy huiwerig Sylvia Deetlefs in die besoekersboek teken. Dan gaan hulle ’n paar draaie roei in een van die platboomskuite met die twee leunsitplekke na mekaar gekeer. Dis salig om sommer net die spane in te steek in die donkergroen van die Avonrivier, en stadig oor die spieëlvlak aan te luier. So al roeiende vertel Sylvia hom van haar jeug. Haar moeder is vroeg dood en haar vader was ’n plattelandse algemene praktisyn in die Cotswolds. Hy is ook oorlede toe sy begin verpleeg het. Hy kon pragtig klavier speel; sy het seker haar talent van hom geërf. Later was daar Henry Radcliffe, en toe . . . niemand.

Dai vra nie verder nie, en hulle roei verby twee groot wit swane en onder die ou trembrug deur. Toe gaan hulle terug na die herberg en pak hulle goed. Onwillig om die dag te laat eindig, besluit hulle om nog ’n entjie te gaan ry.

Hulle vat sommer die pad na willekeur al langs die Avonrivier op, en kom by ’n klein plekkie genaamd Welford-on-Avon. Daar is grasdak-kothuisies tussen uitbundige blomakkers, en ’n geelgewaste messelkalkkerkie met ’n vierkantige Normandiese toring. Hier by Welford word die Avon ’n mooi, breë rivier. En aan die ander kant van die lang ou brug is daar ’n herberg.

“Tee?”

“Ja, altyd!” lag sy en hulle klim uit. Die herberg word genoem The Four Alls. Hulle sien spoedig waarom. Net onder die stoepafdakkie hang daar ’n naambordjie met vier verbleikte figuurtjies daarop en onder hulle staan geskrywe:

The king who rules over all

The parson who prays for all

The soldier who fights for all

The farmer who pays for all . . .

Hulle lag lekker en wil net instap toe Sylvia sê:

“Daar kort nog een . . .”

“O . . .?”

“Ja – The doctor who mends all,” sê sy en lag op na hom, sodat die kuiltjie in haar mondhoek dans.

Dai hou haar aan haar arm, trek haar tot teenaan hom en maak asof hy nie voel hoe sy verstyf nie. “En kán hy alles regmaak?”

Sy swaai behendig los en trek hom aan sy hand die duister teeplekkie binne.

“Dit hang alles af . . .” meen sy kripties. “Maar nóú is ek regtig baie dors!”

Op daardie noot begin hul lewe saam. Sy is beleef, vriendelik, selfs heeltemal gaaf, maar dis al. Tuis is sy die ideale eggenote vir ’n besige dokter. Sy luister met belangstelling na wat sy reeds saam met hom in die kliniek beleef het, en lewer stimulerende kommentaar. Daaroor is Dai werklik dankbaar, want dit beteken tog veel. Sy is bedagsaam, sy is korrek. Binne die eerste week is Dai verplig om vier besoekende dokters uit Amsterdam en Utrecht oor te nooi vir ete. Die Mounthallow-kliniek sal graag van hul dienste wil gebruik maak in die toekoms, en Dai druk dit op Sylvia se hart dat die onthaaltjie iets spesiaals moet wees. Hugo en Sanet word ook genooi. Dis ’n klinkende sukses. Sylvia vergas hulle op ’n deftige ete uit die boonste rakke, en die allerkeurigste eetservies. Op Hugo se aandrang, sing Dai vir hulle en Sylvia begelei hom. Dit word nie net ’n suksesvolle aand nie, maar ook ’n gemoedelike samesyn, en só word goeie betrekkinge gehandhaaf. Min mense, van watter geslag ook al, is bestand teen die bekoring van ’n oënskynlik gelukkige paartjie . . . veral as hulle soos Dai en Sylvia lyk en die man, wanneer hy maar ’n kansie kry, vlugtig in ’n gesprek, of langs die klavier, aan haar blink hare raak . . .

Maar by die kliniek is sy die onverstoorbare suster Saunders. Al wat die situasie enigsins onderskei van voorheen, is dat sy nou as suster Deetlefs aangespreek word. Hul huwelik het natuurlik grootskaalse reaksie uitgelok. Die verpleegsters was uit hulle velle van opgewondenheid, die susters was uitgelate-vriendelik, en selfs matrone Matthewson het vir dae lank almal met ’n milde moederlikheid behandel. Daar was van die langtermynpasiënte wat kalmeerpilletjies moes kry. Die ou tantetjie uit die Vrystaat is nog steeds in die kliniek, en eendag neem sy Sylvia vertroulik aan die hand en fluister:

“Ag hartjie, ek is só bly! Hy het juis vir my so hartgebroke gelyk daar op die vliegtuig! Die mans kry tog so maklik seer, veral sulke mooies soos hy! Maar nou het jy alles kom regmaak, nè?”

“O ja?” sê Sylvia met ’n geforseerde laggie en stryk oor die tannie se beddeken om dit glad te kry – ’n beweginkie oorgehou uit haar leerlingjare.

“Ja, hartjie! En laat ek nou vir jou sê, jy moenie terugsit nie! Bly op jou tone vir ’n man soos hy!”

Toe Sylvia haar by Dai en matrone Matthewson in haar kantoor voeg, is sy stroef, die mooi mond in ’n ergerlike plooi. Dai sit sy tee neer en kyk verbaas na haar. Sy ignoreer hom geheel en al, en wend haar na matrone. Sy, wat Sylvia is, sal die siek suster Dentmore se nagdiens vir die volgende twee maande doen, sê sy. Sy gee nie in die minste om nie. Dit sal natuurlik beteken dat mev. Thatcher ’n ruk lank alleen sal moet regkom; miskien kan ’n stafverpleegster haar uithelp . . . of hoe? Matrone se mond gaan oop in dankbare erkentlikheid, want dit was ’n groot probleem – en Dai voel hoe ’n ysige, doelgerigte woede in hom opstaan.

“Ek verbied dit ten strengste!” blaf hy sonder omhaal van woorde, neem Sylvia aan die arm en sê oor sy skouer: “Ek wil met suster Deetlefs praat!” Matrone se begrypende knik gaan by hulle verby. Hy stap so vinnig die gang af met Sylvia aan die arm dat sy moet trippel om by te bly.

“Los my arm!” sis sy nou behoorlik omgekrap. “Matrone sien ons, sy . . .” Sy loer verleë af in die gang. “. . . Sy kýk vir ons!”

“Mog sy ’n karkatjie kry!” sê Dai hard op Afrikaans, maar los eers haar arm toe hulle by die spreekkamergang indraai.

Hulle loop hulle feitlik trompop vas in dokter Radcliffe, ’n lang donker man, wat Sylvia met onverbloemde belangstelling aankyk.

“Hello, Sylvie . . .!” sê hy met ’n takserende laggie.

Voordat Sylvia ’n woord kan uiter, sê Dai bruusk:

“Ontmoet my vrou, Radcliffe!”

“Wát?”

Dis asof Sylvia uit ’n lang stilte ontwaak: sy staan ’n raps nader aan Dai en lig haar ken.

“Ons is twee weke gelede getroud, dokter Radcliffe . . .”

“’n Bietjie skielik, is dit nie . . .? sê-vra Radcliffe liefies, maar Dai sien dat hy witterig om die kiewe raak.

“Ja wat,” sê hy gemaklik, en slaan sy arm om Sylvia se smal skouers. “Dit was nie vir mý nodig om haar aan ’n lyntjie te hou nie!”

Sylvia snak effens na haar asem, en Dai het die onheilige satisfaksie om te sien hoe die man se gesig betrokke raak, hoe ’n pers woedegloed uit sy nek klim.

“Maar jy wou my seker gespreek het?” vra Dai druppend. “Kom, kom stap deur na my spreekkamer . . .” Byna onmiddellik slaan hy oor na ’n professionele toon: “Ek wil baie graag daardie verslag oor die Brentham-kind met jou bespreek!”

Henry Radcliffe kan nie anders nie as om agter Dai se breë rug aan te loop. Sylvia het haar gedurende hierdie onmoontlike gesprek uit die voete gemaak. En toe Dai haar ’n uur of wat later soek, deel ’n verpleegstertjie hom mee dat suster Deetlefs reeds weg is huis toe.

Toe Dai by die huis aanland en deur die vierkant aanstap na die sydeur, weet hy so seker as wat hy leef dat iets gebeur het. Byna al die ligte in die spitsdakhuisie brand. En toe hy instap, hoor hy Martine se helder lag in die sitkamer . . .