Читать книгу Надлом - Илис Фисс - Страница 18

Баюся, што не прачнуся я заўтра

Баюся, што забуду той твар

Баюся, страціць істу аднойчы

Баюся, што ператваруся ў нішто

І гэты страх, спальвае знутры

І гэты страх, з’ядае мне мазгі

І гэты страх, бязмерна вяселіцца

І гэты страх, смяецца і здзекуецца

То трапятанне, на маіх костках рада танцаваць

То трапятанне, на ражон кішкі накруціць

То трапятанне, цела мае готава падраць

То трапятанне, прагне душу ў путы

Мянжа, з’ядае труп не змерзлы

Мянжа, абгрызае косткі

Мянжа, пакіне пыл толькі там

дзе быў надзеяў невідушчых моцы