Читать книгу Wanneer water wyn word - Jacqueline Leuvennink - Страница 9

Pa het op 16 begin werk en was die eerste werker op Paternoster wat ’n voertuiglisensie gekry het. Later kry hy ook ’n vragmotorlisensie. Nou ry hy vis en kreef aan Kaapse hawe toe. Die moeilikheid kom wanneer hy op pad terug by boeta Sauls op Mamre stop. Hy is Pa se broer wat in Walvisbaai trol. Dis wanneer jy diepsee visvang.

As boeta Sauls op Mamre is, steek die broers graag ’n dop saam. Eenkeer kry ons die tyding dat Pa deur die polisie by Malmesbury gevang is. Die mense kom sê hy is nou in die hande van die Pote. Die trok het blykbaar net op twee wiele gery. Sy lisensie word vir ses maande opgeskort.

My pa se suster, Selma, help vir Ma om ’n oplaai te kry sodat hulle polisiestasie toe kan ry om te sien wat gedoen kan word om Pa weer uit te kry. Ek hou nooit van sulke goed nie. Ma ook nie. Dis onverantwoordelik en dit maak Ma kwaad vir hom. Vir my ook. Daar kom sit ’n harde gevoel in my nek en skouers. Ons wil onse koppe kan oplig. Dronkwees laat jou ágtertoe gaan. En ek hou van vorentoe gaan.

Dis nie eens asof Pa agterna verleë is of ooit kom sê dat hy jammer is nie. Deels omdat dit in die oë van die gemeenskap soort van aanvaarbaar is dat ’n man drink. Ma sluk dus ook maar haar frustrasies en hou tussen als deur steeds die kroon op sy kop. Meer deur wat sy hom toelaat as wat sy sê.

Dit irriteer my dat hy tuis nie ’n vinger hoef te verroer as hy nie so voel nie. Hy beskou dit eenvoudig as sy reg. Ma sorg altyd dat sy kos op tafel is en as hy koffie of tee wil hê, spring sy om hom te bedien. Selfs as hy beskonke is en die kos of drinkgoed dikwels net so bly staan sonder dat hy ooit daaraan raak.

Naweke help sy hom bad in die groot sinkbad in die kamer. Sy was selfs sy rug vir hom. En sy klere lê netjies uitgesit op die bed: van die spierwit onderklere tot die blink gepolitoerde skoene en ’n snyersbroek.

Uncle Willie Japhta is onse dorp se mans se tailor. Hy ry al die pad uit die Strand om Paternoster se mans se broeke vir hulle te kom maak. So leer hy my ouers ken. Toe my tweede oudste suster, June, hoërskool toe moet gaan, bied hy aan dat sy by hulle kom bly. Hy betaal haar skoolgeld vir haar in ruil daarvoor dat sy hom naweke en vakansies met die kleremakery help.

Dis ’n uitkoms vir Ma-hulle en die Japhtas is goed vir June; die kinders word later soos eie broers en susters vir haar. Ons ander beny haar so ’n bietjie; ons dink sy het dit darem nou baie makliker as ons in ’n huis met ’n badkamer en elektrisiteit. June kla egter by ons dat sy nie hou van die naaldwerk nie. Sy val nietemin in by die grootmense se reëlings. Dis eers veel later dat ons hoor hoe veronreg sy gevoel het omdat my ouers dié groot besluit geneem het sonder om haar eers daarin te ken.

Daar is dinge wat my ook krap en kwaad maak. Soos toe iemand kom sê ons groot, geliefde hond, Brutus, is geskiet. Hy lê in die veld tussen die witmenshuise aan die agterkant van die hotel. Ons het nie veel nie. Ons diere is vir ons belangrik. En Brutus is soos familie, ’n regte huishond. Hy klits graag al om my kuite.

My hart is seer. Als rondom ons is oop en almal se diere loop waar hulle wil. Ons hond het per ongeluk geloop waar hy nie moes nie. Ons het rede om te dink die man wat hom geskiet het, is nogals my pa se baas. Hy is ’n inkommer. ’n Vreemde man. Daar is niks wat ons kan doen nie. Absoluut niks. Ons sê tel nie veel nie. Pa gaan tel vir Brutus op en ons begrawe hom naby die huis.

Dieselfde man rig eendag sy geweer op my toe ek aalwyn in die veld gaan pluk vir ’n seer op ’n kind se been. Die veld op Paternoster behoort aan almal. Ek het loop en soek na die plant. Toe ek buk om dit te pluk, skree die man ek moet gee pad. Hy is regtig ’n anderster mens. Ons ken tog almal vir mekaar? Hoekom moet hy nou sy langloopgeweer na my toe wys?

Dit smyt my in ’n duwweltjieveld van frustrasie. Ek gryp blitsig die stuk aalwyn en maak my uit die voete. Dit help nie ek vertel vir iemand daarvan nie. Dit gaan net vir Pa ontstig. Netnou gaan maak hy weer moeilikheid. Dan word dit ’n groot ding. Pa klou klipvas as hy ’n ding beetkry. Soms moet ’n mens laat los.

Ons kinders hou liewers terug en uit. Dis beter om stil te bly. Daar word reeds genoeg op ons werf geskel. Maar ek haat die gevoel van magteloosheid wat soms om my skouers kom hang. Ek moet keer teen die kwaadwees wat ook in my wil begin stoel.