Читать книгу Katryn - Jan Huisamen - Страница 5

Katryn Jonis leun met haar skouers teen die muur van die sel, haar oë toe. Sy sit plat op die klapperhaarmatras en die koue van die sementvloer sypel deur haar dun katoenrok, maar dit hinder haar nie. Sy geniet die stilte. Nie dat daar in die tronk ooit werklik stilte is nie. Dis ’n aanhoudende kabaal van seldeure wat klap, bevele wat geskree word of mense wat deur die gange marsjeer.

Die stilte wat sy geniet, is die stilte hier reg om haar. Die paar vrouens wat die sel met haar deel, is vanoggend almal weggevat om in die hof te verskyn.

Hulle aanhoudende gepraat en vieslike gevloek irriteer haar, maar gelukkig los hulle haar uit. Toe sy eergister hier aangebring is, het hulle dadelik om haar saamgekoek, maar die oomblik toe hulle hoor wat die klag teen haar is, het hulle weggesluip en in hulle eie hoek gaan bondel maak. Sy hoor so af en toe dat hulle na haar verwys as die “kondêm” – die een vir wie daar geen hoop is nie. Die een wat aans aan die ent van ’n galgtou gaan sterf.

Hoewel sy nie wil hê dat hulle so om haar moet saamdrom nie, maak dit tog seer. Soos gister. Sy het op haar matras gelê en gemaak of sy slaap toe nog ’n vrou ingebring word. Sy hoor toe hoe die nuwe vrou vra: “En daai een wat so toe-oog lê, wat is haar charge?”

“Moord, my suster, moord. Sy’t mos twee oumense se enigste klong met ’n mes doodgesteek.”

“Hiert! Wat sê jy?”

“Dis wáár. Jy kan mos sien sy’s nie soos ons nie, kom doer uit Namakwaland uit. Ons hou ons maar eenkant.”

Ja, dink Katryn, die vrouens is reg. Die charge ís moord. Kortendag moet sy voor die halsregter verskyn op aanklag dat sy vir Koos Klink met haar kombuismes doodgesteek het.

Maar watwou Namakwaland, sy is ’n grootvrou van die Richtersveld, met opregte Namabloed in haar are. Daar waar sy vandaan kom, praat hulle darem nie van die môre tot die aand van hoer en suip en dronkmanspaarties nie. En dan nog met elke tweede woord Boontoe roep.

Al sit sy ongemaklik so teen die muur, kom die slaap. En met die slaap kom die droom.

Sy is tussen die doringbome op die wal van die Grootrivier. Sy hardloop. Só gemaklik hardloop sy ten spyte van haar lang rok dat dit voel of sy sweef. Die son vang kort-kort die mes in haar regterhand dat dit ’n blink lig maak.

Sy weet wie dit is wat voor haar uitvlug. Dis Koos Klink. Hy is halfpad jonger as sy en hy het nie ’n lang rok aan nie, maar sy haal hom in, want haar woede is groter as sy vrees.

Nou is sy naby. Sy sien die donker kolle wat die sweet op sy kakiehemp maak. Hy kyk om en sy lees die vrees in sy oë. Dit laat haar nog vinniger hardloop. Nog net ’n paar tree, dan het sy hom. Hy struikel en hou sy hande op om die steek af te weer. Sy lig die mes hoog . . .

En dan kom die slag. Net soos dit daardie middag langs die rivier gekom het, en nes dit elke keer in die droom kom.

Die enigste verskil is die sterre voor haar oë. Langs die rivier het die sterre voor haar oë verskiet, en in die droom raak sy met ’n ruk wakker.

Dis ounag, maar Katryn se vaak is heeltemal weg. Dis elke keer se storie as sy die middag geslaap het en die droom gedroom het.

Twee van die skollievrouens is skuldig bevind in die hof. Hulle gaan môre gevonnis word. Toe hulle gistermiddag terugkom, het hulle vreeslik te kere gegaan, op die polisie en die bewaarders geskel en die regter se ma onder haar rok uit gevloek. Dit het later vir Katryn gevoel of sy haar vingers in haar ore kon druk en hulle nooit weer uithaal nie.

Nou is dit stil. Net af en toe kom daar ’n snik uit die een hoek.

Katryn is al bang vir hierdie wakkerlê snags, want saam met die wakkerlê kom die gedagtes. En die verlangens. Eers het sy dit uit haar kop probeer wegdruk, maar sy het gou geleer: baklei teen gedagtes is ’n baklei wat sy nie kan wen nie. Nou laat sy dit maar oor haar spoel soos die Grootrivier se bruin water.

Haar gedagtes loop, hulle loop ver terug, tot by Kortdoorn se dae. In hulle sinkhuisie sit sy en haar ma by die sterfbed van haar pa. Die een maal wat die dokter by haar pa was, het hy gesê dis tering, maar hulle Richtersvelders praat van die bloedhoes.

Vir maande moes hulle haar pa se lyding aanskou. Die droë hoesbuie waaraan hulle so gewoond geraak het, was die afgelope twee weke nog erger. Hierdie laaste week bid hulle nie meer vir genesing nie. Hulle bid net dat die Here hom so gou as moontlik sal kom haal.

Katryn weet haar pa sal nie die nag deurmaak nie. Toe sy weer ná ’n lang hoesbui die skuim en bloed van sy mond afvee, kyk sy na haar ma. ’n Ligte knikkie van haar kop; die tyd om te groet het aangebreek.

Die trane wel in Katryn se oë op toe sy haar pa se klam hand optel, die palm hard en vereelt van jare se graafsteek. Oorkant haar vou haar ma sy ander hand in hare toe. Die geluid van ’n klip wat op die sinkdak val, skiet soos ’n skoot bokhael deur die kamer. Toe nog een, en nog een.

“Ag, Here, bewaar ons!” kerm haar ma. “Ontsien die boosdoener dan nie die dood nie?”

Net so skielik hou die aanval op.

Katryn hardloop deur toe. Sy sukkel met die werwel van die onderdeur, bars uit buitentoe, maar haar oë stuit teen die pikswart donkerte. Die hoonlag skeur deur die stilte van die nag.

“Vrek, jou hond, jou maaksel van ’n moordenaar! Moenie dink vrek sal jou laat loskom nie. In jou graf sal ek jou óók bykom, vir jou en jou hele nageslag. Vrek, vrek, vrek!”

Toe die voetvalle van een wat weghardloop.

Terug in die kamer val Katryn voor die bed neer. Sy buig oor haar pa, haar ma se gehuil hard in haar ore. Nog voor sy na haar pa kyk, weet sy. Die bloederige bol skuim voor sy neus en mond word nie meer in en uit gesuig nie. Hy is dood.

Die oggend ná die begrafnis loop sy en haar ma styf by mekaar ingehaak kerkhof toe, elkeen met ’n bossie blomme. Hulle praat nog steeds oor die aanval. Almal vir wie hulle daarvan vertel het, het net die kop geskud en gesê dit moet ’n boosaardige doodsgees wees, want geen mens sal so iets aan ’n sterwende doen nie.

Of dit mens of gees is, een ding weet Katryn: sy stem sal sy onthou. As hy praat, op die aarde of uit die lug uit, sal sy hom herken.

Sy druk die geroeste hekkie oop, laat haar ma eerste inloop en draai om om die hekkie toe te maak. Haar ma se hoë gil laat haar omswaai. Brommers styg op uit die hoop stink gemors op haar pa se vars graf. Mensedrek.

Sy voel hoe haar maag opruk van die stank. Daarmee saam kom die woede. Witwarm soos ’n meslem uit die vuur skroei dit deur haar.

Soos die dae aanloop, bly kook dit in haar. Die ontering van haar pa se graf vreet aan haar soos seepsoda. Haar ma huil en die mense kom troos, maar Katryn hou haar gesig klipstil. Sy sê nie ’n woord nie, maar sy kyk elkeen fyn deur. Wie van julle het dit gedoen?

Die Vrydag moet sy Grootderm toe vir hulle winkelgoedjies. Soos sy vir mister Scholtz oor die toonbank haar bestelling gee, hoor sy mense met die stoeptrappies opkom. Daar word oor en weer gegroet.

Meteens verstyf haar hele lyf. Dit voel of ’n hand vol haelkorrels onder haar klere teen haar rug afrol. Daar het ’n nuwe stem bygekom. Hy praat vriendelik, maar daar is by haar geen twyfel nie: dis hý.

Sy draai stadig om.

Dis ’n gewone man; sy skat hom so in die veertig. Hy het ’n kakiehemp aan wat tot onder sy keel toegeknoop is en ’n kakiebroek wat bokknieë om sy effense krom bene maak. Op sy kop is ’n breërandhoed, ewe met ’n pienk flaminkveer in die tiervelband gesteek. Sy gesig is in ’n meelewende glimlag geplooi soos hy met die ander mense gesels.

Die jongetjie wat agter in die winkel werk, loop verby. Katryn roep hom nader en vra sag: “Piet, wie’s die oom wat daar met antie Maria staan en gesels?”

“Dis mos oom Abraham Klink. Hy en sy vrou, antie Sophy, het van Sendelingsdrif se wêreld af hiernatoe getrek. Hulle rondehuis staan sommer daar by ons. Dis seker nou al ’n maand of twee, het jy hulle dan nog nie gesien nie? Dis nou goeie mense daai. Almal wat met hulle blad gevat het, hou van hulle. Wil jy dagsê vir die oom?”

“Alte seker, ja.”

Sy vat haar suikersakkie winkelgoed voor hulle uitloop stoep toe. Dit maal deur haar kop: het sy nie dalk ’n fout gemaak nie?

Piet groet die mense een vir een en sy groet agter hom aan.

Abraham Klink draai om. “Môre, Piet!” Sy oë trek op skrefies soos hy lag. “En dié mooi meisiekind? Stel ’n man dan voor lat ek hoor.”

“Dis Katryn Goosen, oom Abraham. Sy’s die dogter van oom Willem wat mos laas week aan die bloedhoes dood is.”

Met die noem van haar pa se naam sien Katryn die verandering wat oor Abraham Klink kom. Sy het nie ’n fout gemaak met die stem nie.

Hy ruk sy hand terug. Al die vriendelikheid is weg uit sy gesig. In sy donker oë sien sy iets wat sy in haar ganse lewe nog nooit in iemand se oë gesien het nie.

Sy mompel ’n groet en draai om, struikel amper teen die trappies af. Op ’n drafstap vat sy die pad Kortdoorn toe. Wat gaan aan? Wat het haar familie gedoen om soveel haat in iemand te sit?

Iewers slaan ’n horlosie. Dit moet baie ver wees, want Katryn hoor die horlosie net as dit doodstil in die selle is, en as die karre in die strate ook stil is. Daar hoor sy dit weer. Sy tel die slae . . . twee, drie, vier.

Nou is dit amper opstaantyd op die plaas. Ag, wat sal sy nie betaal as sy net vir ’n paar minute agter Salmon se rug kan inskuiwe nie. Hierdie tronk se naam moet eintlik wees “die plek van groot verlang”. Daar is ander name wat ook sal pas, soos “die plek van ledigheid” of “die plek van vrees”, maar geen swaarkry is so groot soos die swaarkry wat verlang oor jou bring nie.

Sy verlang na haar plaas en sy verlang na haar kinders, maar van almal verlang sy die meeste na haar man. Toe sy ’n jongmeisie op Kortdoorn was, het die jongetjies die paadjie na Willem Goosen se huis snuif getrap, maar sy was souerig vir hulle. Sy het haarself belowe dat die man aan wie sy eendag haar lyf sal gee, eers langs haar in Kuboes se kerk voor eerwaarde Schmidt sal staan. Die kinders wat sy in die wêreld sal bring, sal nie voorkinders wees soos so baie ander jongmeisies in die Richtersveld s’n nie. Die mense het al begin praat dat sy ’n oujongmeisie raak, maar sy was as-aan.

Maar met Salmon Jonis het sy nie rekening gehou nie. Van die dag kort ná haar pa se dood wat hy voet oor die drumpel van hulle sinkhuis gesit het, het sy nooit weer na ’n ander man gekyk nie. Elke keer wat hy aan haar gevat het, kon sy voel hoe haar voorneme verflou.

’n Prikkeling kom oor haar lyf toe sy dink aan daardie Oujaarsdans by haar oompie-goed op Grootderm. Toe die Namastap begin, het sy vir haarself gesê: Katryn Goosen, as Salmon Jonis vanaand met jou stap, sal jy moet vashou. Jy sal moet sorg dat julle nie ’n voet buite die vuurkring sit nie.

Maar wat, soos die aand gevorder het en die dans al vroliker, het sy al minder omgegee. Toe hy haar oplaas uit die ligkring stuur en hand om die lyf na die digte bome by die rivier lei, het sy sonder ’n woord saamgegaan.

Die Maandagoggend het sy haar goed gevat en by hom in sy enkelkamer op Grootderm gaan intrek. “Saterdagnag het jy my lyf vir jou gevat, maar nou vat ek vir jóú. As jy ooit wil weet hoe dit voel as ’n hele es kole op jou kop omgekeer word, moet jy net met gedagtes in jou kop na ’n ander vroumens kýk.”

Nege maande later is Fluitjie, hulle oudste dogter, gebore. Dit was eers ná die geboorte van Pietertjie dat hulle Kuboes toe is om in die kerk wettiglik te trou voor die eerwaarde. En drie jaar later was die tweeling daar, Sona en Lizzie.

Toe sy by Salmon ingetrek het, het hy al ’n tydjie by CDM se boerdery gewerk. Dit was vroeërs meestal die melkery, varke, hoenders en groente, en sy het sommer gou ook werk gekry. Mister Vlok, wat toe nog ’n jong man was, was een van die voormanne by die varkboerdery.

Soos hulle gesin aangegroei het, het Salmon aansoek gedoen vir ’n huis, en sy onthou vandag nog hoe gelukkig hulle daar in die muurhuis op Grootderm gebly het. En hoe hard hulle gewerk het. Soggens donkermôre was sy en Salmon uit en weg, en dan moes Fluitjie en Pietertjie dinge raakvat by die huis. Nadat Fluitjie die huis aan die kant gemaak het, moes sy en Pietertjie die groentetuin natmaak.

Hulle kon met die tyd saam ’n troppie bokke aanskaf, en dit was Lizzie en Sona se werk om die vee veld toe te vat om te wei. Dit was tog te ougat om te sien hoe goed die twee kleintjies met die bokke en die lammers gewerk het.

Salmon het een klagte gehad, en dit was haar spaarsamigheid. Hy het haar dikwels verwyt: “Katryn, ons Jonisse kon baie lekker gelewe het as dit nie vir jou alewige spaardery was nie. Van die dag wat jy met daai verdomde poskantoorboek by die huis aangekom het, eet ons nie ordentlik nie. En die kinders dra flenterklere. Die mense wys al vinger na ons en sê hulle weet nie wat die Jonisse met hulle verdienste maak nie.”

Toe hy weer op ’n dag so kla, het sy vir hom met die oë beduie hulle moet uit. Hy’s ewe gehoorsamig buitentoe, want hy’t geweet sy praat nie oor grootmenssake voor die kinders nie.

“Kom, ons loop af rivier toe,” het sy gesê en in die paadjie voor hom uit geloop.

Hulle het onder die groot ou wilgerboom op die wal gaan sit. Voor hulle het die bruin waters verbygekabbel, en om hulle was die getjirp en gefluit van voëls. Die vinke was aan’t nes bou in die takke wat laag oor die rivier hang.

“Salmon, kyk vir my, moenie kop wegdraai nie. Kyk in my oë as ek met jou praat. Ek wil diep uit my hart uit praat, en ek wil nie môre moet oorpraat nie. Jy praat so ’n praat een keer en dan praat jy hom klaar.

“Jy ken my storie: dat my oupa Barend ’n witman was en my ouma Nama en dat hy haar dour anderkant Ploegberg by haar mense gaan afvat het. Dis hoekom my oë blou is soos ’n witmens s’n. My ouma het nie lank gehou nie, en later jare, toe my pa al jongman was, het my oupa met ’n witvrou getrou en ’n klomp kinders by haar gehad. Ek en daai kinders het saam grootgeraak hier op Grootderm, en dis waar ek geleer het van die vloek wat op jou rus as daar ’n bietjie bruin kleur in jou vel is. Jy is altyd tweede, jy is altyd agter, jy is altyd laaste. Daar is deure waar die witkind kan instap, maar jy moet omdraai. Ry jy met die motorkar, is jou plek op die agterseat, en ry jy met die lorrie, sit jy agter op die bak. Die enigste keer wat jy voorgestoot word, is wanneer die vuilwerk gedoen moet word. As die loon betaal word en die kos uitgeskep word, kry die witman die eerste en die meeste.

“Ek het myself geblo dat ek my oupa se wit kinders sal wys dat ek nêrens vir hulle sal agterstaan nie. Alles wat hulle doen, sal ek net so goed doen, en nog beter ook. Ek het dit reggekry ook, maar wat my neus in die kraalmis gesmeer het, was die skool. Toe die meester die skool op Grootderm kom begin het, kon húlle gaan en ék moes buite bly. Toe het ek geweet die vloek van ’n bruin vel is te groot om van jou af te skud. Barend Goosen se wit kinders het my verbygegaan en my hier teen die rivier agtergelaat. Daar was vir lank ’n wrok in my hart, en as dit nie vir jou en ons kinders was nie, sou daai wrok my binnegoed weggevreet het.

“Maar Salmon, ek het geleer daar is één manier waarop ons byna gelyk met die witman kan kom, en dis met geld. As jy voor die toonbank staan, praat jou geld net so hard as sy geld. Dis hoekom ek wil hê ons moet spaar. Want dis geld wat ons van die witman kan losmaak. Eerwaarde praat al lankal van die plan wat Kleurlingadministrasie glo het om plasies langs die rivier aan hardwerkende Namafamilies te gee. As daai kans kom, moet ons hom gryp. Ons kan nie lees of skrywe nie, maar ons kan met bokke werk en ons kan lusern plant. En ons kan tel. Gee vir ons ’n plasie en voor jy kan sê akkedis se stert loop ons met ons koppe in die lug. Dan hoef ons nie meer van smôrs tot saans ‘ja, baas’ en ‘nee, baas’ en ‘asseblief, baas’ en ‘dankie, baas’ te sê nie. Maar as daai kans kom, moet ons ’n geldjie in die boek hê, of die kans loop by ons verby.”

Salmon het diep gesug. “Ja, Katryn . . . Ek weet hoe jy voel, en soos jy voel, so voel ek ook. Maar wys vir my één Namafamilie wat ’n eie boerdery begin het en wat nie kort voor lank maar weer bakhand voor die witman moes gaan staan nie.”

“Ja, Salmon, ek weet. Maar dis omdat hulle nie ’n posboekie met ’n klompie geld in gehad het nie. Toe hulle gereedskap vir die tuine moes koop, was daar nie geld nie, en toe hulle aanteelvee moes koop, was daar nie geld nie. Of dit nou ’n witman of ’n bruinman is, as hy ’n boerdery aan die gang wil sit sonder ’n paar ekstra oulappe in die sak, is dit so goed hy ry die woestyn in op ’n kameel wat nie vooraf water gesuip het nie.

“As ek spaar, my man, moet jy my help. Maar voor jy my help, moet jy verstaan, dis hoekom ek nou die ding met jou kom bepraat het. Ons spaar solat ons eendag op ons eie plek kan staan, ons én die kinders.”

Salmon het lank na haar gesit en kyk, en toe sy twee swaar, eelterige hande op haar skouers gesit. “Ek het nie soveel geloof in die goewerment se planne soos jy nie, Katryn, maar ek het ’n groot geloof in jóú. As die kans kom wat jy van praat, moet jy maar die kopwerk doen, ek en die kinders sal ons lywe gee. Met ons lywe sal ons werk vir so lank as wat die liewe Here krag in ons sit.”

Sy was skoon bewoë van dankbaarheid. “Ek weet, my man,” het sy sag gesê. “Op die lywe van Salmon Jonis en sy kinders is daar nie ’n lui haar nie.”

“Ja, en die paar lui hare wat daar was, het jy uit ons uitgehel.”

Dit het haar laat lag, en sy het haar arms om sy nek gesit en hom styf vasgedruk.

Ná haar ma se dood het hulle die huisie op Grootderm opgegee en afgetrek Kortdoorn toe, na die sinkhuis waar Katryn grootgeword het. Hulle moes soggens vroeër opstaan om invaltyd by die werk te wees, maar hulle het nie omgegee nie. Hulle boktroppie was nou al stewig, en die vier kinders het hulle kant gebring met die versorging van die vee. Naweke het hulle almal van vroeg tot laat in haar ma se tuinerye gewerk. Met die geld wat hulle gespaar het, kon Katryn ’n paar aanteelooie en twee ramme bykoop.

Met die terugtrek Kortdoorn toe was daar net een vlieg in die salf: Abraham Klink. Want dis waar hy en sy gesin hulle onlangs tuisgemaak het, die sagsinnige antie Sophy en Koos en Joey, die twee kinders. Nou het Katryn ontdek hoe lyk die gevaarlikste vyand wat ’n mens kan hê. Hy lyk soos ’n onskuldige engel. Hy trek vir hom ’n kleed van goedheid en skynheiligheid en onskuldigheid aan en hy doen hom voor as die verontregte en die vals beskuldigde. Só ’n vyand was Abraham Klink.

Die Klinke was hakskeenbyters, hulle was sluipers in die nag. Koos en Joey was hulle pa se meelopers. Eers was dit net ’n bietjie moeilikheid hier en daar: ’n gat wat in die groentetuin se takskerm gemaak is sodat die bokke kon inkom en die tuinery vertrap; ’n messteek in elkeen van die waatlemoene en spanspekke as hulle net-net bekwaam raak vir pluk; kooksels boontjies in die nag gepluk; pampoene en skorsies afgebreek en stukkend gegooi; druiwetrosse gestroop van die ranke.

Leivore is gebreek, waterpype is stukkend gesny en die pomp wat haar pa nog gekoop het en waarmee hulle oor baie jare water na die lusernland gepomp het, het sand in sy sump gekry. Die bokkraal se hek is oopgemaak sodat die diere uitgekom en weggedwaal het. Of die lammerhok is helder oordag oopgelos sodat die lammers die ooie voor melktyd uitgesuip het.

Daar was geen bewyse nie, nie ’n enkele voetspoor nie, maar sy het geweet wie die skuldiges was. Elke keer het sy Port Nolloth se polisiestasie toe gebel en gesê sy wil ’n klag lê vir saakbeskadiging of betreding, maar elke keer is sy droëbek gelos. Sy het sersant Koekemoer oor en oor gesmeek dat die polisie moet kom help, maar hulle het nie een maal gekom nie.

Tot die sersant op ’n dag gesê het as sy nog één keer bel, sal hy haar kom oplaai en haar toesluit.

“Op watter klag nogal?” het sy gevra.

“Op die oomblik weet ek nie,” het hy op haar geskree, “maar teen die tyd wat ek op Kortdoorn kom, sal ek baie klagtes uitgedink het!”

Maar as jy ’n mens van die Richtersveld die seerste wil slaan, moet jy skade aan sy boktrop aanrig. Op ’n dag is een van die duur ramme wat Katryn met spaargeld uit die posboekie gekoop het, gevang en sy teelkliere afgesny.

Hierdie keer het sy die polisie op Springbok gebel. Sy het haar saak mooi verduidelik en die adjudant het gesê hy sal sorg dat Port Nolloth die saak ondersoek. Eers ’n week later kom sersant Koekemoer op Kortdoorn aan. Toe is sy klaar dreunlyf oor die lang gewag, en sy laat hom dit ook verstaan.

Sy het vir hom die hele kwessie met Abraham Klink uitgelê en al die voorvalle op haar vingers afgetel: dat dit twaalf jaar gelede begin het met die ontering van haar pa se graf, en die afgelope jaar die verwoesting van hulle tuinerye, die pomp wat gesaboteer is, die verskriklike skade aan haar boktrop.

Hoe meer sy verduidelik dat dit die Klinke se werk is, hoe meer stry die sersant met haar oor “bewyse”. Maar hy is darem daar weg om die Klinke te gaan ondervra.

Met die terugkom sê hy vir haar daar is geen bewyse nie, hy sal die saak moet sluit.

Toe vlam sy op soos ’n asbos en toe is dit die een woord op die ander.

Later het die sersant op haar geskree: “Jy is ’n liegbek en ’n kwaadstoker, Katryn Jonis! Jy lieg van goeie en ordentlike mense, mense wat nie ’n kooipister in die pad sal doodtrap nie! Hulle harte is seer en die trane loop oor hulle wange dat jy sulke bose goed van hulle kan dink en om dan nog daarmee polisie toe te hardloop! As jy my óóit weer hierdie slegte stuk sandpad van Port Nolloth af laat ry agter so ’n verdomde spul leuens aan, gooi ek jou agter in die wên en sluit jou vir ’n maand in ’n sel sonder venster op. En dan laat ek jou hierdie hele sestig myl met die voet terugloop. Weet jy waarvoor ek nou lus het? Ek het lus om jou nóú agter in die wên te laai en jou voor Abraham Klink te gaan afgooi sodat jy hulle om verskoning kan vra.”

Dit was die laaste strooi. Sy het haar vinger in Koekemoer se gesig gedruk en teruggeskree.

“Vat aan my vir enigiets anders en ek sal met jou saamgaan, maar vat aan my om voor Abraham Klink te gaan kruip, dan vat jy aan die hel se vuur! Skiet my lyf vol gate en dán vat jy my, anders slaat ek jou dat jy sal lyk of jy jou in ’n gekweste tier vasgeloop het. As Katryn Jonis verkeerd was, sal sy verskoning vra, maar nie vir ’n skynheilige duiwel soos daai man nie. Hoor jy vir my vandag: ek sal nóóit voor Abraham Klink gaan kruip nie!”

Sy onthou nog hoe die sersant teruggedeins het, en die skok en verontwaardiging op sy gesig dat sy so met hom durf praat het. Op daardie oomblik het sy geweet dat sy van hom ’n vyand gemaak het. Dit was eers later dat sy besef het hóé groot en hóé dodelik die vyand was.

Dit het nie gehelp om by bure en vriende te kla nie. Sy het agtergekom dat die mense hulle nie wou glo nie. In die oë van die mense langs die rivier was Abraham Klink met sy winkelbakkies ’n goedige oompie, en die veel jonger antie Sophy die gaafste mens wat jy jou kan voorstel. Ook op Koos en Joey was daar nie ’n speld te steek nie, goed gemanierde en voorbeeldige kinders.

Eendag het die ouderling selfs met Katryn en Salmon kom praat. Hy het hulle ernstig vermaan en hulle aangesê om na Kuboes te gaan en vir eerwaarde Schmidt te vra om vir hulle te bid sodat die duiwel wat haat in hulle harte saai, uit hulle lewe sou wyk.