Читать книгу Starożytne Królestwo Lehii. Kolejne dowody - Janusz Bieszk - Страница 7

W IV Księdze lehickiej chciałbym Drogim Czytelnikom zaproponować odwiedzenie wraz ze mną starożytnego Królestwa Lehii, czyli powrót do naszych korzeni sławiańsko-lehickich, również w zakresie użycia starodawnych pięknych nazw i pisowni, a mianowicie: Lehia, Leh, Lehy, Lehici, Lehistan, Ariowie-Sławianie, Sławianie, sławiański, Polah, Polahy, Polehy, Polahia itd., które będą nam stale towarzyszyć w niniejszej narracji.

Odkryjemy wszystkim Sławianom-Polahom starożytny świat ich wielkich przodków, a także początki naszej zinstytucjonalizowanej państwowości, w obecnie dla nas trudno wyobrażalnym okresie XXI wieku p.n.e.! Poznamy 93 władców starożytnych panujących w okresie do V wieku n.e. oraz dalszych 73 średniowiecznych rządzących do XIV wieku n.e., razem 166 władców Lehii panujących przez 35 wieków, a dokładnie 3448 lat, od 2078 roku p.n.e. do 1370 roku n.e. – od króla Sarmaty do króla Kazimierza III Wielkiego.

Jednocześnie muszę wyjaśnić, że według nowo odkrytych źródeł, omówionych w kolejnych rozdziałach, nasi lehiccy kronikarze odnośnie do lat panowania starożytnych władców Lehii zastosowali inny przelicznik Roku Świata (R.Ś.), a mianowicie Rok Stworzenia Świata (R.S.Ś) to 4000 lat p.n.e., a nie stosowany dotychczas przeze mnie, to jest w moich książkach – 3761 lat p.n.e., nowy przelicznik wydłużył okres panowania władców starożytnej Lehii, ale także ukazał rzeczywisty czas. Musiałem bezwzględnie skorygować te daty (patrz szczegóły w rozdziale II, pkt 4).

W rozdziale I prezentuję cytaty z rewelacyjnego wykładu profesora Henryka Samsonowicza, ujawniającego istnienie grupy historyków, która przyjmuje za początki narodu polskiego 1000 lat p.n.e. i potwierdza zwycięskie walki naszych przodków w starożytności z Gallami, Aleksandrem Macedońskim oraz Sarmatów z Juliuszem Cezarem i Rzymianami. Profesor uznał także Leha za protoplastę Polaków, a Kadłubka i Długosza za naszych największych historyków średniowiecznych, przekazujących wiedzę (!) o początkach naszego narodu.

Powyższe rewelacje, moim zdaniem, zdecydowanie obalają dotychczasową pozaborową narrację naszej historiografii i potwierdzają moje badania historyczne oraz ich wyniki zawarte w czterech Księgach lehickich!

Chciałbym w tym miejscu podziękować panu profesorowi Henrykowi Samsonowiczowi za te wypowiedzi, które zapowiadają duże pozytywne zmiany w postrzeganiu i badaniu strożytnej Polski, czyli Lehii, zgodnie zresztą z licznymi źródłami lehickimi, polskimi i zagranicznymi, które cytuję w moich czterech Księgach lehickich.

W rozdziale II, kolejny raz wyręczając historyków, jako pierwszy w kraju publikuję i omawiam tekst Księgi I (Liber I), kroniki Prokosza w wersji łacińskiej, i porównuję do Księgi I w wersji polskiej, w tym dotychczas nieznany tekst „O pochodzeniu Toporczyków”, pochodzący przede wszystkim z kroniki biskupa Zolawy Lamberta z XI wieku. Po analizie obydwu tekstów, wersji polskiej i łacińskiej (przetłumaczonej na język polski), prezentuję łączny poczet starożytnych królow Lehii według Prokosza.

W rozdziale III jako pierwszy publikuję i omawiam tekst odnalezionej Księgi II Kagnimira z XI wieku O starożytnych rodach w Polanii, znakach rycerskich, zwanych w ojczystej mowie herbami. Tekst ten umożliwił, także po raz pierwszy w polskiej historiografii, opracowanie list panujących w Lehii 12 wojewodów, w dwóch okresach. Również prezentuję poczet starożytnych królów Sarmacji, inaczej Lehii, według Kagnimira.

W rozdziale IV omawiam zaginione i poszukiwane najstarsze kroniki lehickie i przedstawiam tekst Programma literarium bibliofila biskupa J.A. Załuskiego z 1743 roku. Jednocześnie obalam kuriozalne, bezpodstawne i fałszywe oskarżenia polskiej historiografii wobec bibliofila i historyka Przybysława Dyamentowskiego o sfałszowanie kilkunastu lehickich kronik! Prezentuję także poczet starożytnych królów Lehii według odpisów Dyamentowskiego, który opracował go, opierając się na dostępnych mu w XVIII wieku kronikach Nakorsza Warmisza i Wojnana z IV–VIII wieku oraz Prokosza z X wieku.

W rozdziale V, w ramach „metody kolejnych przybliżeń”, przedstawiam do dalszej analizy wstępny, roboczy poczet starożytnych władców Lehii od XXIII wieku p.n.e. do IV wieku n.e., opierając się na pocztach królów według Prokosza, Kagnimira, Dyamentowskiego i Sarnickiego.

W rozdziale VI prezentuję finalny, pełny, poprawiony i uzupełniony poczet władców wielkiej dynastii lehickiej, panujących od XXI wieku p.n.e. do XIV wieku n.e.

W rozdziale VII jako pierwszy publikuję w dwóch zbiorach 25 bezcennych obszernych pocztów królów plemion Ariów-Sławian Indoscytów oraz Prabałtów, zachowanych do dziś dzięki odpisom Dyamentowskiego z najstarszych kronik lehickich.

W rozdziale VIII omawiam starożytne Królestwo Lehii jako królestwo autochtonów Ariów-Sławian, w tym jego budownictwo i transport lądowy, panujących królów, inne królestwa związane sojuszami, jak również organizację i funkcjonowanie imperium Lehitów oraz imperium Sarmatów-Wenedów wraz z żeglugą morską i śródlądową.

W rozdziale IX przedstawiam kolejnych 10 pocztów królów Lehii według polskich i zagranicznych źródeł, obejmujących okres od VI do XI wieku, które dowodzą panowania tych królów.

W rozdziale X prezentuję tekst i omawiam jako pierwszy unikatową nieznaną Historię Sarmacji o Lehu i Synach iego; o położeniu Kraiu Sarmackiego i o Narodach w tym kraiu pokoleniami żyiących, pisaną z przerwami przez trzech wojewodów Żelizów, w okresie od VII do XI wieku.

W rozdziale XI przedstawiam zrekonstruowaną Kronikę Lęhitów i Polanów Miorsza z XI wieku.

W rozdziale XII prezentuję zrekonstruowaną Kronikę Lęhitów i Polanów Mateusza Cholewy z XII wieku.

W rozdziale XIII publikuję sławne starożytne przykazania oraz szlachetne zasady i zwyczaje sarmackie Ariów-Sławian.

W rozdziale XIV przedstawiam i omawiam uaktualnioną o nowe źródła listę 25 kronik lehickich opisujących Lehię, Lehów i Lehitów.

Chciałbym też wyrazić wdzięczność i podziękować wszystkim Czytelnikom, którzy nawiązali ze mną kontakt i przesłali do wykorzystania różne informacje i materiały źródłowe. Szczególnie Panu Waldemarowi Wróżkowi za pomoc w znajdowaniu i opracowywaniu nowych ciekawych źródeł historycznych dotyczących Lehii, jak również Panu Sławomirowi Sosnowskiemu. W ten sposób wspólnie odtwarzamy starożytne dzieje naszej ukochanej sławiańskiej ojczyzny Lehii, czyli Polski.

Wielka sława starożytnemu Królestwu Lehii i jego lehickim królom!

Autor