Читать книгу Starożytne Królestwo Lehii. Kolejne dowody - Janusz Bieszk - Страница 8

Poniżej prezentuję trzy wybrane znamienne cytaty z wykładu profesora Samsonowicza „Początki narodu polskiego”, wygłoszonego w auli Uniwersytetu Warszawskiego 18 października 2016 roku (patrz film na You Tube i bibliografia).

Cytat 1

„Tym bardziej że są do tej pory zażarte walki między historykami, którzy widzą początki istnienia właśnie środowiska, z którego wyrosła polskość, wyrośli Polacy – 1000 lat przed Chrystusem – i są tacy, którzy uważają, że początki tego procesu to jest dopiero IV–V wiek po Chrystusie, drobiazg – 1500 lat różnicy, ale jednak dosyć istotna różnica w oglądzie tego właśnie zjawiska”.

Cytat 2

„Chwała na przykład należy się wielkiemu dziejopisowi, jakim był Wincenty Kadłubek, który starał się nie tylko opisać początki narodu polskiego, ale wprowadzić go do historii powszechnej. Wykorzystywał tutaj znajomość dzieł antycznych, by wplatać własną tradycję, własne doświadczenia z przeszłości, ale też narracje wywodzące się z wiedzy biblijnej i z tradycji grecko-rzymskiej, z obu naraz, no i trzeba powiedzieć, że przyczynił się niesłychanie do stworzenia, no nie wiem, czy legendy? Wiedzy o naszej przeszłości i o naszym współuczestnictwie w tworzeniu nowej Europy.

Już nie mówię o tym, że nasza chwała polega między innymi na tym, według właśnie Wincentego Kadłubka, żeśmy walczyli skutecznie, zwycięsko z nie byle kim, pokonaliśmy Juliusza Cezara, pokonaliśmy Rzymian, pokonaliśmy rozmaitych najeźdźców, między innymi tych, którzy uciekli z Troi i próbowali zabrać nam nasze ziemie, no pewnie, że szukali czegoś lepszego niż te tereny nad Morzem Śródziemnym, ale im się nie udało tego zrobić, bo my pokonaliśmy ich własną bronią, czyli mieczem. Notabene chcę powiedzieć, że myśmy pobili również nie tylko Juliusza Cezara, myśmy pokonali też Aleksandra Macedońskiego. Czy potrzeba jeszcze jakiegoś innego przykładu, żeby pokazać wielkość naszego kraju i wielkość jego historii? No chyba rzeczywiście już nie potrzeba. Mimo żeśmy pokonali również nie tylko z Cezarem Rzymian, ale już wcześniej Gallów też pokonaliśmy”.

Cytat 3

„Decydującą rolę pełnił tutaj w tworzeniu tej genealogii Polaków największy nasz historyk żyjący w XV wieku, Jan Długosz. On podtrzymał biblijny wywód od Noego, kreując jednocześnie Leha na protoplastę Polaków, takiego samego, jakim Eneasz był dla Rzymian. Te lektury zresztą nie tylko tych pisarzy, ale także Ptolemeusza, Herodota, Hipokratesa, pozwalały później uzupełniać, korygować narrację Długoszową, która pozostała dla szesnastowiecznych historyków polskich głównym źródłem wiedzy o początkach narodu, niekiedy poddawana bezlitosnej krytyce, ale to poeta krytykował, Jan Kochanowski, tak że nie wiem, czy warto się na niego powoływać.

Natomiast co warto na pewno zrobić, to jest, że sytuacja, o której pisali później tacy pisarze jak Decjusz, Wapowski, Bielski, Gwagnin, z upodobaniem opisywali starożytności sarmackie, podkreślając fakt zwycięskich, bohaterskich bojów Sarmatów z Rzymianami. Również Rzymian żeśmy pokonali, i to nie raz, parokrotnie, już nie będę mówił o rozmaitych innych wydarzeniach”. (Opracował autor).

Komentarz autora

Tak, tak drodzy historycy, absolwenci i studenci historii, jednak „niemożliwe” w 2016 roku stało się wreszcie „możliwe”! Przełomu w naszej pozaborowej historii dokonał właśnie w tym wykładzie nestor i guru polskiej historii, profesor Henryk Samsonowicz, i wielka Sława Mu za to!

Po raz pierwszy ujawnił on, że:

1) Funkcjonuje podział wśród zawodowych historyków na dwie spierające się grupy. Pierwsza to zwolennicy początków historii Polski od 1000 lat p.n.e., a druga od IV–V wieku n.e. Jedynie szkoda, że profesor nie podał nazwisk przedstawicieli tych grup, tak więc walka ta odbywa się po cichu, w gronie zainteresowanych naukowców, bez informowania społeczeństwa. Odnośnie do pierwszej grupy wydaje się, że podana cezura, 1000 lat p.n.e., jest tylko orientacyjna i umowna, która może ulec zmianie w zależności od uznania jeszcze starszych, udokumentowanych w źródłach wydarzeń czy artefaktów, na przykład panowania założyciela sarmacji europejskiej, króla Sarmaty, już na początku XXI wieku p.n.e., o czym przekona się Czytelnik w dalszej części tej książki.

Odnośnie do drugiej grupy także nastąpił postęp, ponieważ przesunięto o dwa wieki (z VI na IV wiek) żałosny, nieprawdziwy i alochtoniczny dogmat niemieckich historyków, dotyczący przybycia na nasze tereny Sławian z bagien Prypeci w VI wieku! Na razie chociaż tyle.

2) Zarówno Kadłubek, jak i Długosz byli wielkimi historykami, przekazywali wiedzę (!) o początkach narodu polskiego, wprowadzonego przez nich do historii powszechnej i współuczestniczącego w tworzeniu nowej Europy.

3) Leh był protoplastą Polaków.

4) Chronologicznie rzecz biorąc, nasi przodkowie pokonali następujących najeźdźców:

– uciekinierów z Troi,

– wojska Gallów,

– wojska Aleksandra Macedońskiego,

– legiony rzymskie Juliusza Cezara,

– Rzymian w zwycięskich, bohaterskich bojach Sarmatów, i to parokrotnie.

5) Nie warto powoływać się na krytykę poety Jana Kochanowskiego.

W związku z powyższymi stwierdzeniami profesora Henryka Samsonowicza mam ogromną osobistą satysfakcję, wieńczącą moje sześcioletnie badania dziejów starożytnej Lehii, czyli Polski, zgodnie z którymi funkcjonowała ona już od XXI wieku p.n.e. Wyniki tych badań zawarłem w moich czterech Księgach lehickich, wydanych w latach 2015–2019.

Opisałem w nich m.in. wyżej wymienione wydarzenia i działania militarne naszych przodków Lehitów czy Sarmatów oraz poparłem je 490 cytatami źródłowymi ze 165 kronik, roczników, dzieł oraz różnych opracowań lehickich – polskich i zagranicznych – w siedmiu językach obcych wraz z tłumaczeniem na język polski i komentarzem.

Zalecam wszystkim historykom, studentom, a także wszelkiej maści prześmiewcom i krytykantom Lehii zapoznanie się z omówionym wykładem oraz stosowanie zawartych w nim stwierdzeń i wniosków profesora Henryka Samsonowicza.

Jednocześnie zachęcam pierwszą grupę historyków, zwolenników początków Polski sprzed 1000 lat p.n.e., do ujawnienia się i odważnej prezentacji oraz obrony swojego stanowiska wobec sławiańskiego społeczeństwa polskiego i drugiej grupy historyków ortodoksyjnych. Jest bowiem najwyższy czas i sprzyjające warunki ku temu, ponieważ społeczeństwo polskie łaknie udokumentowanej informacji o swojej prawdziwej przeszłości i dziejach lehickich przodków oraz przywrócenia starożytnej lehickiej tożsamości narodowej Polski.

W końcu należy zrozumieć, że nieodwołalnie nastąpiło już otwarcie w badaniach starożytnej Polski, inaczej Lehii, w historiografii polskiej. Rozpoczął się proces ujawniania społeczeństwu polskiemu prawdziwych starożytnych lehickich dziejów narodu polskiego, pomijanych dotychczas w szkołach i na uczelniach.

Proszę również Szanownych Czytelników, aby przy czytaniu dalszych rozdziałów tej książki, w której po raz pierwszy w polskiej historiografii rekonstruuję, uwiarygodniam i przywracam sławiańskiemu społeczeństwu Polahów, czyli Polaków, najstarsze lehickie źródła historyczne z ich bogatą i bezcenną treścią, wzięli pod uwagę powyższe twierdzenia profesora Henryka Samsonowicza.