Читать книгу Starożytne Królestwo Lehii. Kolejne dowody - Janusz Bieszk - Страница 9

Z wielką przyjemnością wracam do tematu Kroniki Prokosza, naszej perły wśród kilkunastu najstarszych kronik lehickich, ponieważ istnieje jej tekst w języku łacińskim, przechowywany w Bibliotece Narodowej w Warszawie (patrz bibliografia), który trzeba ocenić i porównać z tekstem w języku polskim. Należy tutaj przypomnieć, że wersję polską, a mianowicie rękopis odnaleziony przez generała Franciszka Morawskiego, wydany drukiem w 1825 roku, omówiłem szczegółowo w trzech książkach: Słowiańscy królowie Lechii (patrz s. 124–128), we Wstępie do Kroniki Prokosza, nowego wydania z 2017 roku (patrz s. I–XVII) oraz Królowie Lechii i Lechici w dziejach (patrz s. 54–68).

Według informacji wydawcy tekst kroniki w języku łacińskim został wydany w 1827 roku, na podstawie „wyimka przekazanego po łacinie”, którego wydanie sfinansował książę Aleksander Potocki, senator Królestwa Polskiego (1778–1845). Twierdzenie, że to bibliotekarz Hipolit Kownacki przetłumaczył na język łaciński kronikę Prokosza wydaną w 1825 roku i wydał w 1827 roku (J. Tazbir, patrz bibliografia), jest niepoważne, nieuprawnione i pozbawione jakichkolwiek dowodów. Ponadto wydawca w przedmowie nic nie pisze, aby tłumaczem „wyimka łacińskiego” kroniki był Hipolit Kownacki.

Widać z tego również, że nie zadano sobie trudu, żeby przeczytać obie wersje kroniki – polską i łacińską – które, mimo że są podobne i spójne, różnią się strukturą wewnętrzną utworu, liczbą i imionami starożytnych władców oraz fragmentami dodanych informacji i opisami panowania królów i rodu Toporczyków. Wszystko to przedstawię i udowodnię w dalszych podrozdziałach.