Читать книгу John Stockton. Autobiografia - John Stockton - Страница 7

Puszczona po wodzie kaczka po pluśnięciu dalej wybrzmiewa,

Nieprzewidziany ciąg zdarzeń żaby w stawie zdumiewa.

Spontaniczny uśmiech przypadkiem leczy złamane serce;

Mimochodem niesie ulgę człowiekowi w rozterce.

Dawno zapomniany murarz zmusił do współpracy kamienie

I tak samotny dom znosi wiatru niespokojne dudnienie.

Sportowiec marznie na deszczu, przygotowując duszę do walki nielekkiej

O dawno postawiony cel, który obrał, gdy był jeszcze dzieckiem.

Mysz pomyka wzdłuż drogi, prawie niezauważona,

Przysypiającego kierowcę budzi ryk trąby przerażonego słonia.

Tkanina marszczy się i pruje, lecz naprawiają ją nieznane szwy.

Każdy z nich to nieodgadniony znak, fragment tajemnej gry;

I tak wszystko, co robimy – byle jak czy doskonale –

Jest częścią większej machiny, nad którą nie panujemy wcale.

Kerry L. Pickett