Читать книгу Opowieść o papierowej koronie - Józef Czechowicz - Страница 6

Henryk jest królem.

Stanął właśnie w katedrze wawelskiej, w dzień koronacji. Oczy ma spuszczone. U stóp tyle dywanów, na których nogi biskupów i książąt w opiętych, zgrabnych butach. Brat królewski, Henryk głogowski, ma na napiętkach srebrne, cudnie rzezane ostrogi.

Połyski... lśnienia atłasu... ostre smugi jaśnień brylantowych... pastorał arcybiskupa płonie, jak miecz archanielski. Wszystko w smudze słońca.

Henryk machinalnie powtarza słowa przysięgi. Czuje, jak na łopatce i barkach namaszczają go tłuste palce dostojnika Chrystusowego.

I jednocześnie niepokój w nim: pomazaniec boży?... monarcha?...

Wreszcie ciężar klejnotów przytłacza mu głowę: to korona.

Nie czekając końca ceremonji, powstaje z kolan, idzie ku wrotom katedry, rozwartym na słońce. Stąpa ciężko. Za nim tysiące kroków.

Cały orszak parów i comesów, świta pozłocista w aksamitach, atłasach i jedwabiach.

Przed nim w dwóch szeregach dwunastu paziów................