Читать книгу Eggo's in die skimberge - Kobie Kruger - Страница 8

In die ravyn

Mattie weet nie waar sy is nie. Die wêreld het donker geword. Sy voel geen lewe in haar lyf nie. Iets tref haar hard op haar rug. Water stroom by haar mond en neus uit.

“Haal asem, Mattie!” Dis Henk se stem. Hy slaan haar weer en weer op haar rug. Die water hou aan uitstroom.

“Jy moet nou asemhaal, Mattie!” soebat Henk.

Haar ore suis. Eindelik voel sy hoe daar lug in haar longe kom. Henk stamp weer hard met sy hande op haar rug. Sy kan voel hoe die lug by haar longe uitgaan … en weer inkom … Sy lê op haar maag op nat sand, kom sy agter. Dit voel of die wêreld rondskommel, al lê sy stil.

“Mattie – haal jy asem? Kan jy my hoor?”

Sy wil omrol, maar sy is bang sy val van die wêreld af.

“Mattie! Kan jy my hoor?”

Sy rol stadig om en maak haar oë oop. Henk se gesig kom in fokus.

“Mattie!” sê hy verlig.

Sy kyk vraend na hom.

“Jy’t gesink. Toe kry ek jou uit.”

Mattie maak weer haar oë toe. Die wêreld wieg nog rond. Sy kry koud en haar kop dreun. Of is dit die waterval wat so dreun?

Uiteindelik begin die wêreld stilstaan. Sy wil sien wat om haar aangaan. Met ’n gesukkel kom sy regop. Sy sien rotse en plante, en die bruisende kuil. Henk beduie na iets op die water. Sy moet hard konsentreer. Dit neem haar ’n rukkie om te sien waarna hy wys. Dit lyk soos ’n stukkende paal wat op die skuim onder die waterval ronddobber.

“Dis wat oorgebly het van ons vlot,” sê Henk. “Dit moes iewers rotse getref het. Die trommels lê seker op die bodem. Hulle’s te swaar om te dryf.”

Mattie knik net. Sy wil nie nou aan alles dink nie. Sy wil net ophou bewe. Water drup nog uit haar hare uit. Haar nat klere voel koud teen haar vel.

“Jy ly aan skok,” sê Henk. “Hoekom lê jy nie nog ’n rukkie nie?”

Mattie skud haar kop. Sy wil nie weer lê nie.

“Jy moet in die son kom,” sê Henk. “Jy sit in die koelte van ’n boomvaring.” Hy staan op, sit sy arms om haar en help haar in die son inskuif. “Sit nou jou arms en jou kop op jou knieë.”

Mattie trek haar bene op en laat rus haar kop en arms op haar knieë. Sy voel die son se warmte op haar rug. Dit voel goed.

’n Ruk later voel sy beter. Sy lig haar kop op en begin weer rondkyk. Daar is rotse en boomvarings om hulle, die waterval en die bruisende kuil voor hulle, en kranse – yslike kranse reg rondom hulle. Hulle is op die bodem van ’n diep bergskeur wat omring is deur loodregte kranse.

“Henk?”

Hy draai sy kop na haar toe.

“Hoe … kom ons hier uit?”

“Ons sal ’n deurkomplek kry,” sê Henk gerusstellend. “Daar moet iewers een wees.” Hy wys na die waterval. “Dis mos baie water wat daar afkom. Dit kan nie alles in die kuil bly nie – dit moet iewers heen vloei. En dit kan nie alles hier tussen die kranse bly nie, anders sou hier ’n meer gewees het. Ons moet die uitloopplek soek en kyk waarheen die water vloei.”

Mattie kyk weer na die soliede kranse om hulle. Henk is reg, dink sy. Daar moet iewers ’n plek wees waar die water wegvloei.

“Kom ons begin soek,” sê Mattie en staan op.

“Wil jy nie nog ’n rukkie rus nie?”

“Nee, ek is reg.”

Henk stap voor, al langs die kuil. Sy hoef hom net te volg. Haar bene voel dom en bewerig. Plek-plek is die oewer sanderig en groei daar boomvarings; plek-plek is dit rotsagtig en moet hulle oor die rotse klouter. Henk neem haar hand en help haar oor die rotse.

“Ek dink ek sien die plek,” sê Henk. Hy beduie na ’n ry mosbegroeide rotse.

Hulle klouter versigtig teen die gladde rotse op. Toe hulle bo is en afkyk, sien hulle die spoelsloot waarin die water wegvloei. ’n Ent verder vurk die sloot en vorm twee strome: ’n groter een en ’n kleiner een. Die groter stroom tuimel in ’n ondergrondse kanaal in; die kleiner een kronkel bogronds tussen die rotse weg.

“Kom,” sê Henk en begin in die rigting van die bogrondse stroom klouter. Toe hulle op die rotse bokant die stroom is, kyk Henk ondertoe.

“Dit lyk nie te diep nie,” sê hy en klim sit-sit teen die rotse af. Hy gly die laaste entjie af en kom op sy voete in die stroom te lande. Die water is omtrent heupdiepte.

“Kom,” sê hy vir Mattie en hou sy hand na haar uit. “Ek sal jou help.”

Sy klim versigtig ondertoe. Toe sy naby genoeg is om sy hand by te kom, gryp sy dit vas en gly in die stroom in. Sy skrik effens toe sy voel hoe sterk die water vloei. Boonop is die bodem klipperig en glad. Hulle moet skuif-skuif en sywaarts soos krappe stap om hul balans te hou.

Die stroom maak kronkels en draaie tussen die rotse deur. Plek-plek lê daar oorblyfsels van die vlot wat tussen die rotse vasgespoel het. Op een plek, tussen plante wat oor die water hang, dobber iets onder ’n rots rond – iets wat soos ’n fles vol flonkers lyk.

“Wag hier,” sê Henk. Hy skuifel nader en kry die fles onder die rots uit. Die fles is nog heel en die flonkers droog en veilig binne. Met die fles onder sy arm skuifel Henk terug na waar Mattie wag. “Kyk wat het ek vir ons vir aandete gekry,” sê hy en glimlag breed. Hy neem weer haar hand en hulle skuifel aan.

Die stroom begin breër en vlakker word. Die rotse is nou weg. Grootblaarplante hang oor die stroom se walle. ’n Ruk later vloei die stroom so breed en vlak dat die water net tot bokant hul enkels kom. Toe Henk weer opkyk na die kranse waarheen die stroom vloei, sien hy uiteindelik waarna hy gesoek het.

“Kyk – daar’s ons deurkomplek,” sê hy en beduie na ’n skeur in die kranse.

Terwyl hulle nader stap, kan hulle sien die skeur loop tot diep tussen die kranse in. Dit lyk soos ’n grotagtige kloof. Rankplante klou aan die rotswande van die kloofingang vas. Twee monsteragtige plante staan aan weerskante van die ingang – dit lyk of hulle die kloof bewaak.

“Snaakse plante …” sê Mattie.

Sy steek vas.

Henk gaan staan ook.

“Hulle – hulle beweeg nie, nè, Henk?”

Henk antwoord nie. Hy hou die plante onrustig dop.

“Hulle beweeg!” sê Mattie geskok. “Dis nie plante nie, Henk! Wat ís dit?”

“Ek weet nie,” sê Henk bekommerd.

“Wat moet ons doen? Weghardloop?”

“Nee. Staan net doodstil.”

“Hulle kom reguit na ons toe!” sê Mattie paniekerig. Sy knyp haar oë toe om kalm te bly. Toe sy hulle weer oopmaak, kan sy nie glo wat sy sien nie.

Twee vaalgroen gediertes wat regop loop, kom plonsend deur die water aangewaggel. Hulle het gladde pelse, groot oë en lang snoete; lang bolywe, dik armpies, slanke hande, kort bene en plat eendepote. Hulle sterte sleep in die water.

Mattie bewe soos ’n riet.

“Toemaar,” fluister Henk, “ek dink hulle is net nuuskierig. Probeer vriendelik lyk.”

Die gediertes kom staan reg voor hulle – die een voor Henk, die ander een voor Mattie. Hulle doen niks. Hulle maak nie ’n geluid nie. Hulle staan net en staar in Henk en Mattie se oë.

“H’m … hallo,” sê Henk versigtig vir die gedierte wat in sy oë staar. Dit lyk nie of die gedierte wil gesels nie. Hy hou net aan om in Henk se oë te staar.

Mattie glimlag bewerig vir die gedierte voor haar. Sy oë is groot en groen. Hy lyk rustig, dink Mattie. Hy soek nie skoor nie. Hy staar net in haar oë. Sy voel nou kalmer.

Uiteindelik het die twee gediertes genoeg gestaar. Hulle draai na mekaar en knik hul koppe vir mekaar. Dit lyk of hulle saamstem oor iets.

“Is – is alles reg?” vra Henk vir hulle. “Kan ons maar gaan?”

Die gediertes draai na Henk en beduie na die fles in sy hande.

“Harr-gugh?” vra hulle.

“O – die fles?” sê Henk. “Dis lekkertjies.” Hy skroef die deksel af en hou die fles na hulle uit. “Kry gerus daarvan.”

Die gediertes loer in die fles en frons. Dit lyk of hulle nie weet wat hulle moet doen nie. Henk haal ’n handvol flonkers uit en bied dit vir hulle aan. Hulle frons nog steeds.

“Kyk – mens eet dit,” sê Mattie. Sy neem ’n lekkertjie by Henk en sit dit in haar mond.

“Oerrgh?” sê die een gedierte.

“Oerr-gugh?” sê die ander een.

“H’m – ja,” sê Henk.

Die gediertes neem elkeen ’n lekkertjie en sit dit in hul monde. Die een wat voor Henk staan, kou fronsend aan die lekkertjie en sluk dit in. Die ander een kou ’n ruk lank, maar sy lang snoet raak skielik vol kreukels – dit lyk of hy wil nies.

“HUH … HARGH-TSJOE!” nies hy in Mattie se gesig. Haar hare vlieg agtertoe. Die gedierte se oë rek groot. Hy sit sy hande voor sy snoet en loer bekommerd deur sy vingers na Mattie. Die ander gedierte gee hom ’n vies kyk.

“Toemaar,” giggel Mattie terwyl sy stukkies gekoude flonker uit haar hare probeer kry.

“Oeggh,” sê die gedierte skaam. Hy hou nog steeds sy hande voor sy snoet. Sy maat gluur hom nog steeds vies aan.

“Agge nee, moenie so vir hom gluur nie!” sê Mattie vir hom. “Dit was net ’n ongeluk!”

Hy knik en hou op. Die gedierte wat genies het, laat sy hande sak en glimlag verleë. Hy draai na sy maat toe en hulle begin met brom- en steungeluide gesels. Toe hulle klaar gepraat het, draai hulle om, begin stap en beduie vir Henk en Mattie om hulle te volg.

By die kloof gaan staan die twee aan weerskante van die ingang.

“Hurg-hum,” sê hulle vriendelik en swaai hulle arms. Dit lyk of hulle sê: “Julle mag maar ons kloof binnekom.”

“Dankie,” sê Henk beleefd.

“Baie dankie,” sê Mattie. Hulle gaan binne en stap versigtig met die klipperige stroom langs. ’n Entjie die kloof in draai hulle om en waai vir die gediertes.

Die gediertes waai terug.

Nog ’n ent verder die kloof in draai hulle weer om en kyk of die gediertes nog daar is.

Hulle is weg.

“Henk!” fluister Mattie dringend. “Wat – watse goed is dit?”

“Ek … ek weet nie!”

“Maar jy kén mos diere, Henk! Soos wat lýk hulle vir jou?”

“Hulle lyk half soos … reuse-otters …”

“Reuse-otters? Is daar so iets?”

“Nee … ”

“Wat ís hulle dan, Henk? Watse diere praat so met mekaar en beduie?”

“Ek … ek kan nie dink wat nie. Ek weet nie.”

“En hoekom het hulle so in ons oë gestaar?”

“Ek weet nie, Mattie! Hou op vrae vra!”

“Dink jy ons droom dalk?”

“Is jy ernstig?” vra Henk bekommerd. “Ons kan mos nie al twee dieselfde droom droom nie!”

“Dalk ly ons aan skok en verbeel ons ons dinge.”

“Mattie, hou op nonsens praat. Ons verbeel ons nie dinge nie.”

Hulle stap verder sonder om te praat. Die geruis van die water maak sagte eggoklanke teen die rotsmure. Die kloof word effens nouer en donkerder. Strepies sonlig skyn nog plek-plek deur die rankplante wat ’n dak oor die kloof vorm. Die sonlig maak glinsterende patroontjies op die water.

“Die gedierte het darem woes genies,” sê Mattie skielik en begin giggel. Sy kan nie ophou nie. Henk bly maar stil en verduur die eggoklanke van die gegiggel. Miskien ly sy nog aan skok, dink hy, en dalk doen dit haar goed om te giggel. Eintlik voel hy self ook lus om te giggel – nie van skok nie, maar oor sy kop so deurmekaar voel van die ontmoeting met die vreemde gediertes.

Die kloof maak ’n paar draaie en kronkels, en skielik is die uitgang voor hulle.

Die uitgang is ’n rotslys, omtrent drie meter bokant die aarde. Die water spoel oor die rotslys en tuimel oor rotse ondertoe. Onder vloei dit oor ’n strokie vleiland in die rigting van ’n woud.

Aan die skaduwees van die kranse agter hulle kan Henk sien dat dit nog vroegmiddag is, en dat wes agter hulle is en oos voor hulle. As hulle die stroom volg, sal hulle oos en steeds verder weg van die huis af beweeg, maar oos is al rigting wat hulle kan gaan. Aan die noorde- en suidekant van die woud steek steil berghange uit, wat beteken dat hulle nog steeds in die ravyn is.

Henk beduie na ’n plek teen die rotse waar hulle ondertoe kan klim.

Onder volg hulle die waterstroom na die woud toe.

Dit is ’n stil, groen wêreld van reusagtige bome begroei met slingerende rankplante. Die woudvloer is ’n tapyt van mos en fyn plantjies. Plek-plek val skerfies goue sonlig deur die blaredak. Hoog in die boomtoppe roep ’n loerie.

Hulle stap suutjies aan, al langs die waterstroom. Die mostapyt voel sag onder hulle voete. Varings en rivierklokkies staan welig op die stroomwalle. Plek-plek is die plantegroei so dig dat hulle die stroom nie kan sien nie, en dan volg hulle maar die fluisterklanke van die water. Af en toe weerklink die liedjies van papegaaiduiwe en kanaries deur die boomtoppe. Origens is die woud stil.

“Dis mooi hier,” sê Mattie.

“Sjoe, ja.”

“Hier’s lekker baie touswaaie,” sê Mattie en beduie na die slingerplante wat in die bome hang. “As ek hier gewoon het, sou ek heeldag deur die bome rondgeswaai het en – waarna kyk jy, Henk?”

Henk beduie na ’n klompie eekhorinkies wat op ’n boomstomp sit en belangstellend na hulle staar.

Mattie weet diere skrik nie vir mense wat rustig lyk nie. Sy vou haar hande agter haar rug en neurie ’n wiegeliedjie. Die eekhorinkies bly doodstil sit. Hul ruie sterte staan soos vraagtekens in die lug. Toe Mattie en Henk verby is, begin die eekhorinkies met skril stemmetjies gesels.

“Hulle skinder nou oor ons,” sê Henk.

Af en toe hoor hulle iets in die blaredak, en as hulle opkyk, sien hulle apies of woudvoëls wat nuuskierig tussen die blare deur loer.

“Almal wonder wie ons is,” sê Henk.

Toe hulle ’n paar bosbokkies teëkom, kyk die bokkies net vir ’n oomblik aandagtig op en wei weer rustig verder.

“Hulle is niks bang vir ons nie,” sê Mattie verwonderd.

“Hier kom seker nooit jagters nie,” sê Henk.

Hulle stap en stap. Soms sien hulle bergpieke agter die boomtoppe uitsteek en dan wonder hulle hoe ver die ravyn nog strek.

“Wat’s fout?” vra Mattie toe Henk skielik gaan staan.

“Ek het iets gehoor …”

Hulle staan albei en luister, maar die woud is stil. Net die waterstroom fluister saggies.

“Soos wat het dit geklink?” fluister Mattie.

“Soos … groterige goed wat saggies beweeg.”

“Groterige goed?” sê Mattie benoud.

“Nie baie groot nie. Toemaar, ek het my seker verbeel.”

Mattie weet Henk verbeel hom nie sommer dinge nie, en sy voel ’n koue rilling teen haar rug afgly. Hulle stap weer aan.

’n Paar minute later gryp Mattie Henk se arm.

“Henk – luister!”

Hulle staan doodstil en luister gespanne na elke klank in die woud: ’n sagte bries wat die blare in die boomtoppe roer, die fluisterklanke van die water, voëls wat na mekaar roep, en iewers agter hulle – vae geluide, soos van groterige goed wat saggies oor droë blare beweeg. Ná ’n paar sekondes raak die geluide weg. Henk en Mattie bly staan, maar die woud is weer stil.

Hulle begin weer stap, maar stadiger en hulle ore bly gespits.

’n Rukkie later hoor hulle dit weer. Dit tref Henk dat hulle die geluide net hoor wanneer daar ’n bries deur die woud dwaal. Sodra die bries gaan lê, word die geluide stil.

“Dink jy iets agtervolg ons?” fluister Mattie onrustig.

“Ek glo nie. Ek dink ons hoor net woudgeluide in die wind.”

“Dink jy hier is luiperds in die woud?”

“Miskien. Maar dis nie luiperds nie.”

“Hoe weet jy dit?”

“Luiperds loop alleen. En hulle jag in die nag.”

Die sonlig val al hoe skuinser tussen die blare deur. Mattie verwonder haar aan die glinsterende patrone, maar toe die skaduwees in die woud begin dig raak, vra sy met ’n klein stemmetjie: “Henk? Dink jy ons sal weer ons pad hier uitkry?”

“Natuurlik sal ons,” sê Henk. “As ons dit nie vandag kry nie, sal ons dit môre kry.”

“Ek dink vandag is eintlik –” begin Mattie, maar wip van die skrik toe ’n vreemde gekerm deur die woud weerklink. Sy gryp Henk se arm. “Wat was dit?”

Henk antwoord nie. Hy staan doodstil en kyk rond.

Die woud is stil. Niks roer nie.

“Whaa-wha-whaaa,” weerklink die gekla weer deur die woud.

“Spook?” fluister Mattie paniekerig.

“Dis nie ’n spook nie,” sê Henk. “Daar’s nie so iets –”

“Whaa-wha-whaaa,” skree die ding weer, en ’n tweede een antwoord, “Wha-whaaa!”

“Twee spoke!” fluister Mattie benoud.

Henk kyk stip na ’n plek hoog in die takke skuins voor hulle. “Ek dink ek sien iets daar.”

Mattie kyk op, maar sien niks.

“Iets beweeg daar – dit lyk soos … Dis ’n groterige voël!” sê Henk. “En daar’s nog een – ’n entjie boontoe. Kyk –” Hy beduie waar Mattie moet kyk. “Sien jy hulle? Hulle’t snaakse dik snawels. Ek dink dis boskraaie.” Terwyl Henk praat, hop die boonste voël af na die tak waarop sy maat sit, en albei voëls loer nuuskierig oor hul dik snawels ondertoe.

“Ek wonder of hulle dink hulle sing mooi,” sê Henk.

Hulle begin weer stap. ’n Rukkie later sê Mattie: “Wat ek netnou wou sê, was ek dink vandag is eintlik al verby. Wat maak ons vannag?”

“Ek het aan ’n plan gedink,” sê Henk. “Ons soek vir ons ’n boom met takke wat laag oor die grond hang, soos ’n watervlier. Dan kruip ons onder die takke in en maak vir ons ’n hoop droë blare bymekaar om op te slaap.”

“Goed … Kan ons nie maar begin soek nie?”

“Ja, kom ons doen dit,” sê Henk. Hy kan hoor Mattie is moeg. Hy skroef die deksel van die fles af en hou dit na haar uit. “Ek dink jy’t ’n flonker nodig.”

Mattie steek haar hand uit om ’n lekkertjie te neem, maar ’n brulpadda spring reg voor haar op. Sy trap vinnig eenkant toe, struikel oor ’n boomwortel en stamp die fles uit Henk se hande uit. Die flonkers spat oor die woudvloer.

“Oeps – ek’s jammer,” sê Mattie ontsteld.

Henk beduie sy moet stilbly. Hy staar oor haar skouer na iets in die woud.

Mattie swaai om.

Teen die laaste sonstrale wat skuins deur die bome val, kom vae gedaantes te voorskyn. Hulle kom stadig nader. Hulle is doodstil.

Mattie wil vir Henk vra wat hulle moet doen, maar haar stem is weg van die skrik.

Henk probeer dringend uitmaak wat die gedaantes is, maar ’n lastige sonstraal skyn reg in sy oë. Boonop dreun sy hart so in sy ore dat hy skaars kan dink.

Die skadufigure kom nader. Uiteindelik kan Henk sien hulle is mans. Hulle is steeds doodstil. Die enigste geluide in die woud is die sagte geruis van droë blare wat vertrap word. Hulle kom ’n paar treë van Henk en Mattie tot stilstand. Hulle staan in ’n groep bymekaar.

Henk kan nou sien hulle is almal jonk en netjies geklee in vreemde, donkergroen uniforms en velstewels. Elkeen het ’n kruisboog en ’n pylkoker oor sy skouer.

Een van hulle kom nader. Hy lyk vriendelik.

“Hallo?” sê hy. “Wie is julle?”

Henk voel so deurmekaar dat dit hom ’n rukkie neem om te antwoord.

“Ons … ek is Henk … Sy’s Mattie.”

“En wat het julle daar?” vra die man en beduie na die lekkertjies op die mosvloer.

“Dis … h’m … flonkers,” antwoord Henk.

“Ekskuus?”

“Flonkers, Meneer.”

“Watse towerkragte het hulle?” vra die man.

“Tower- … towerkragte?” stamel Henk.

“Ja, towerkragte,” sê die man.

Henk loer na Mattie vir hulp, maar sien haar mond hang oop – dit lyk of sy vergeet het hoe om te praat.

“Weet julle nie?” vra die man.

“H’m … nee,” stamel Henk. “Ek bedoel … hulle … het nie so iets nie.”

“Alle edelstene het towerkragte,” sê die man geduldig. “Waarom het julle die steentjies hierheen gebring?”

“Steentjies?” sê Mattie. Henk is verlig om te hoor sy het haar stem teruggekry. “Dis nie steentjies nie, Meneer,” sê Mattie. “Dis lekkertjies!”

“Ekskuus?”

“Lekkergoed. Mens eet dit …”

“Hoekom het julle dit hierheen gebring?”

“Om te eet,” sê Mattie.

“Ek sien,” sê die man. “Hoekom strooi julle dit oor die woudvloer?”

“Ons het dit nie gestrooi nie!” sê Mattie.

Die man kyk weer na die flonkers op die mosvloer.

“Die fles het geval,” verduidelik Henk. “Toe val hulle uit.”

Die man knik, maar sy oë bly vol vrae. “Wie se gaste is julle?”

“Gaste?” sê Henk verward. “H’m … Nee, ons is nie –”

“Julle is op pad Loherin toe, nie waar nie?” sê die man.

“H’m – nee – ons … ek weet nie waar –” stamel Henk en raak stil.

Die man kyk vraend na Henk.

Henk skud net sy kop. Hy verstaan nie wat aangaan nie. Hoekom vra die man sulke snaakse vrae?

“Wie is julle dan?” vra die man met ’n frons. “Waar kom julle vandaan?”

“Ek is Henk,” herhaal Henk sy naam, dankbaar oor die maklike vraag. “Henk Velder. En sy’s Mattie Moolman. Ons kom van Gansdal af.”

Die man lyk dronkgeslaan.

“Gansdal?” sê hy. “In watter koninkryk is dit?”

Henk staar verward na die man.

“Wie is jul koning en koningin?” vra die man.

Henk begin wonder of hy droom. Hy loer na Mattie. Haar oë is groot en haar mond hang al weer oop.

“Is daar ’n rede waarom julle die vrae nie wil beantwoord nie?” vra die man met ’n frons.

“H’m … nee,” sê Henk. “Dis net … ons verstaan nie die vrae nie, Meneer. Gansdal is ’n dorpie – sommer ’n dorpie … in ’n boerdery-vallei … anderkant die berge –” Henk beduie in die rigting van die ondergaande son. “Ons het nie ’n koning of ’n koningin nie.”

Die man lyk geskok. Hy staan ’n rukkie doodstil, draai skielik na sy kollegas en praat saggies met hulle. Henk kan nie hoor wat hy vir die ander sê nie, maar hy kan sien hulle lyk ook geskok. Die man draai weer na Henk en Mattie.

“Wat kom maak julle hier?” vra hy ontsteld. “Hoe het julle hier gekom?”

“W-wat?” sê Mattie verward.

Henk skud net sy kop. Hy verstaan al hoe minder wat aangaan.

“Julle moet asseblief my vrae beantwoord,” sê die man. “Hoe het julle hier gekom?”

“Ons … ons het by die waterval afgeval,” sê Henk.

Die man skud sy kop. “Julle moet asseblief die waarheid praat.”

“Dit ís die waarheid, Meneer!” sê Mattie verontwaardig.

Die man kyk fronsend na Mattie.

Mattie kyk hom reguit in die oë tot hy knik en sê: “As dit so is, vra ek om verskoning. Dis egter belangrik dat ek moet weet hoe julle hier gekom het. Hoe het julle by die drakyne verbygekom?”

“Die … watsegoed?” vra Henk.

“Die drakyne – die wagte by die kloofingang.”

“O!” sê Henk. “Ja, ons het gewonder watse goed … In elk geval, dit was nie moeilik nie. Hulle’t beduie ons kan maar by die kloof ingaan. En toe gaan ons in.”

Die man skud sy kop. “Nee, ek glo dit nie.”

Henk haal sy skouers op.

Mattie gluur vir die man.

“Die drakyne sou julle nie ingelaat het nie,” sê die man en skud weer sy kop.

“Maar hulle hét,” sê Mattie. “En hier ís ons.”

Die man kyk weer na Mattie. Hy lyk verward. Ná ’n rukkie vra hy: “Hoe het dit presies gebeur?”

“Hulle het eers lank in ons oë gekyk,” antwoord Mattie. “Toe bied ons vir hulle flonkers aan, en gesels ’n bietjie, en toe laat hulle ons in.”

“Ek sien,” sê die man bekommerd. “En het hulle van die – h’m –” Hy beduie na die lekkertjies op die woudvloer. “Het hulle daarvan geneem?”

“Flonkers,” sê Mattie. “Ja, hulle het. En die een drakyn het vreeslik genies.”

Die man stel nie in die drakyn wat genies het belang nie. Hy kyk fronsend na die flonkers. “Tel dit op, asseblief. Sit hulle terug in die houer en gee dit vir my.”

Henk en Mattie skarrel rond om al die lekkertjies bymekaar te kry. Toe almal terug in die fles is, skroef Henk die deksel op en gee die fles vir die man. Hy gord dit aan sy pylkoker vas.

“Waar wou julle vannag slaap?” vra hy.

“H’m …” sê Henk en haal sy skouers op, “in die woud.”

“Kom liewer saam met my,” sê die man. “Ek kan vir julle slaapplek vir die nag gee.” Hy knik vir sy kollegas, draai om en begin stap. Henk en Mattie stap agter hom aan, gevolg deur die res van die mans.

Henk se kop voel deurmekaar. Hy verstaan nie waaroor die gesprek gegaan het nie. Hy besluit om eerder op die pad te konsentreer. Hulle het weggedraai van die waterstroom af, sien hy. Hulle stap nou in die rigting van die kranse aan die noordekant van die ravyn. Mattie stap doodstil langs hom. Hy wonder of sy ook so deurmekaar voel.

Dit word nou vinnig donker. Mens moet mooi kyk om nie in die bome vas te loop nie. Skielik gaan staan die man. Henk loop amper in hom vas. Die man stoot ’n gordyn van welige rankplante opsy. Agter die rankplante is daar ’n swaar houtdeur in ’n rotsmuur. Die man sluit die deur oop.

“Stap gerus binne,” sê hy.

Mattie en Henk gehoorsaam. Toe hulle binne kom, kyk hulle om hulle rond. Hulle is in ’n grot waarin ’n mistige, pêrelblou lig skyn. Die grot is smal en loop skuins opwaarts – dit lyk of dit ver opwaarts loop. Daar is ’n stel trappe in die rotsvloer uitgekap.

Toe almal binne is, stap die man weer voor en hulle volg hom teen die trappe op.

Niemand praat nie. Die enigste geluide in die grot is die sagte eggo’s van voetstappe op kliptrappe. Plek-plek hang daar lanterns teen die rotsmure. Almal se skaduwees gly soos spoke langs hulle teen die rotsmure op.

Hulle klim en klim. Henk wens die einde van die trappe wil nou in sig kom. Hy weet Mattie is moeg. Dit was ’n lang dag. Eindelik voel hy ’n koel bries bokant hulle by die grot inkom.

“Ons is amper bo,” fluister hy vir Mattie.

Kort daarna eindig die trappe in ’n smal bokamer van die grot. In die oorkantste rotsmuur is daar ’n ysterhek.

Die man stap nader, stoot die hek oop en beduie hulle moet uitstap.