Читать книгу Choroby wirusowe w praktyce klinicznej - Группа авторов - Страница 90

Podczas ostatniej pandemii grypy, spowodowanej przez nowy wariant wirusa A/H1N1/2009, przypadki ostrego ZMS opisywano w pewnym odsetku (0,4–7%) pacjentów hospitalizowanych z powodu zakażenia o ciężkim przebiegu, szczególnie u dzieci i młodzieży (najczęściej u dzieci < 10. rż.). Bardzo rzadkim, lecz szczególnie niebezpiecznym powikłaniem grypy, jest opisywane w pojedynczych przypadkach nadostre ZMS, obarczone wskaźnikiem śmiertelności na poziomie 50–75%. Zapalenie osierdzia dotyczy kilku procent pacjentów hospitalizowanych z powodu grypy i przebiega z reguły łagodnie, chociaż opisywane są też pojedyncze przypadki współwystępowania zapalenia osierdzia i zapalenia płuc lub zespołu ostrej niewydolności oddechowej, o znacznie cięższym przebiegu. Badania mające na celu wykrycie RNA wirusa grypy w próbkach mięśnia sercowego przeprowadzano dotychczas rzadko; genom wirusów grypy wykrywano u < 1% pacjentów z objawami ZMS lub DCM.

Zakażenie ludzkim wirusem niedoboru odporności (human immunodeficiency virus, HIV) również pozostaje w związku z ZMS lub DCM. Mimo że bezpośrednie uszkodzenie mięśnia sercowego przez HIV zdarza się rzadko, kardiomiopatia może być wynikiem zakażenia innymi wirusami, przyjmowania leków przeciwretrowirusowych lub zaburzeń kurczliwości mięśnia sercowego pod wpływem białka gp120 HIV. W badaniach prowadzonych przed wprowadzeniem terapii przeciwretrowirusowej o wysokiej aktywności (highly active antiretroviral therapy, HAART) ZMS rozpoznawano u > 50% pacjentów. Po wprowadzeniu HAART liczba przypadków ZMS u ludzi zakażonych HIV żyjących w krajach rozwiniętych znacząco spadła. Jednak w krajach rozwijających się, w  których dostęp do HAART jest ograniczony, zapadalność na związane z zakażeniem HIV zapalenie mięśnia sercowego w ostatnich latach wciąż rośnie.