Читать книгу Ζωντανή επιτυχία. 2825 ή μοίρα - იაკობ ცურტაველი - Страница 4

Γεννήθηκα σε μια οικογένεια, όπου ο πατέρας έπινε συχνά. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, δε δούλευε πουθενά και η μητέρα μου, αναγκαζόταν να εργάζεται ταυτόχρονα σε δύο δουλειές, έχοντας την ευθύνη για όλη την οικογένεια πάνω της. Θυμάμαι, όταν ο πατέρας έπινε, γινόταν οξύθυμος και συχνά φώναζε. Κάθε φορά μας έβριζε πολύ, εμένα, και τη μεγαλύτερη αδελφή μου. 'Oταν ήμουνα μικρό κοριτσάκι παιδιάριζα και δεν υπάκουα τον πατέρα μου. Δεν με κακομεταχειριζόταν, όμως στην αδερφή μου έριχνε συχνά ξύλο. 'Oταν ήταν αρκετά μεθυσμένος, γίνονταν πολύ άγριος και πάντα έψαχνε διάφορους λόγους για να τιμωρήσει και να χτυπήσει την αδερφή μου. Μπορεί για αυτό το λόγο, να της έμεινε μια πικρία και ένα κακό σημάδι στη μνήμη. Ακόμα και αργότερα, παρά το γεγονός ότι είχαν περάσει πολλά χρόνια, μερικές φορές θυμόταν την κακή συμπεριφορά του πατέρα μας. Εγώ πάντα αγαπούσα την αδελφή μου, αν και συχνά ήταν αυστηρή μαζί μου. Αλλά όταν έβγαινε βόλτα με τους συνομηλίκους της πάντα με έπαιρνε μαζί της. Έτσι, μεγάλωσα στον κύκλο των ενήλικων φίλων της. Τότε, μου άρεσε να φαντάζομαι ότι είμαι κι εγώ ενήλικη! Θυμάμαι πολύ καλά, πως φορούσα τα παπούτσια της μάνας μου με τα ψηλά τακούνια, και εμφανιζόμουν μπροστά στην… κούκλα μου!

Μεγαλώνοντας, πήγα σχολείο. Μου άρεσε πολύ να μαθαίνω γράμματα. Το σχολείο άνοιξε σε μένα έναν νέο και ακόμα άγνωστο κόσμο. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι πως πάντα ήμουν ονειροπόλα, πίστευα στα παραμύθια και στα θαύματα. Ίσως για αυτό το λόγο να μου συμβαίνουν και θαύματα!

Ένα καλοκαίρι, κάναμε βόλτα στο πάρκο με τις φιλενάδες μου. Συζητούσαμε τί πρέπει να κάνουμε για να γίνουμε πλούσιες και ευτυχισμένες. Θυμάμαι πως μια από τις φίλες μου, είπε:

– Αν είχα χίλια δολάρια, θα ήμουν ευτυχισμένη! Η άλλη φίλη μου, της είπε:

– Τί είναι χίλια δολάρια! Αυτό δεν είναι τίποτα για μένα. Αν εμένα μου έδιναν δέκα ή είκοσι χιλιάδες, τότε θα πέταγα στον έβδομο ουρανό από την χαρά μου! Εγώ θυμάμαι πως με σιγουριά και χωρίς δισταγμό, τους είπα:

– Θέλω να έχω εκατό χιλιάδες, ούτε κάτι περισσότερο, ούτε και κάτι λιγότερο από αυτό. Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε, ότι τα χρήματα αυτά θα μου έφταναν, για να μπορέσω να χτίσω την ευτυχία για τον εαυτό μου.

Στη βόλτα με τα κορίτσια, οι φίλες μου κι εγώ, πήραμε πολύ σοβαρά όλη αυτή τη συζήτηση. Αρχίσαμε να φανταζόμαστε πως είχαμε κιόλας γίνει πλούσιες. Τα κορίτσια ονειρεύονταν πόσα μοντέρνα φορέματα θα μπορούσαν να αγοράσουν, πόσα πολλά και όμορφα ψηλοτάκουνα παπούτσια θα μπορούσαν να διαλέξουν στα μαγαζιά. 'Oμως εγώ, χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν, μέσα μου ονειρευόμουν ένα όμορφο, επιπλωμένο σπίτι και ένα καινούργιο αμάξι.

Εκείνη την ημέρα είχε πολύ ζέστη. Κατά το απογευματάκι, εμφανίστηκαν από το πουθενά, μαύρα σύννεφα και μια ξαφνική βροχούλα μας έκανε να γυρίσουμε τρέχοντας πίσω στην αυλή μας. Μόλις φτάσαμε εκεί, βγάλαμε γρήγορα τα παπούτσια μας, και αρχίσαμε να τσαλαβουτάμε ξυπόλυτες μέσα στις λακκούβες. Χοροπηδώντας, αρχίσαμε να τραγουδάμε δυνατά, ένα χαρούμενο τραγουδάκι:

“Αχ βροχούλα μας βροχούλα, μην ποτίζεις εμάς, να ποτίζεις την ντομάτα και τα καλαμπόκια, αχ βροχούλα μας βροχούλα, μην ποτίζεις εμάς”…

Έτσι διασκεδάζαμε και δεν προσέξαμε πως η βροχή σταμάτησε και βγήκε ο ήλιος μέσα από τα σύννεφα. Εγώ πρώτη, σήκωσα το κεφάλι μου να κοιτάξω ψηλά. Έμεινα να θαυμάζω τον ουρανό, γιατί ακριβώς από πάνω μας… κρεμόταν ένα τεράστιο Ουράνιο Τόξο. Τέτοιο Ουράνιο Τόξο δεν είχα ξαναδεί! Το μόνο που μπορούσα να πω εκείνη τη στιγμή, ήταν απλά να φωνάξω πολύ δυνατά: Κοιτάξτε: “Ουράνιο Τόξο – Ουράνιο Τόξο – Κοιτάξτε ομορφιά”!! ! Εκείνη τη στιγμή ήμουν τόσο χαρούμενη που για λίγα δευτερόλεπτα δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τον ενθουσιασμό. Ένιωθα, ότι ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη Γη.

Ήμουν τότε, περίπου 9 ετών και δεν ήξερα πως, όταν θα μεγαλώσω θα θυμάμαι πολύ συχνά εκείνη την εικόνα με το Ουράνιο Τόξο, από τη παιδικά μου χρόνια! Βέβαια, τότε ακόμα, δεν ήξερα, ότι αυτές οι μνήμες θα με βοηθούσαν να αντιμετωπίσω πολλές δοκιμασίες της μοίρας. Δεν είχα ιδέα, ότι ο Φύλακας – Άγγελός μου, έτσι ονομαζόταν: Ουράνιο Τόξο! Αυτό το έμαθα αργότερα, όταν μεγάλωσα και διάβασα σε ένα βιβλίο, ότι σύμφωνα με τη ημερομηνία της γέννησής μου, έχω αυτόν τον Ουράνιο Προστάτη. Αυτός ο Ουράνιος Φύλακας – Άγγελος στάλθηκε για να μου εμπνεύσει τη δημιουργικότητα. Να φέρω την ελπίδα και τη χαρά, τη φώτιση και τις γνώσεις στους ανθρώπους. Φυσικά, δεν είχα ιδέα, για την άποψη, πως όταν ένα άτομο αμέσως μετά τη βροχή, δει ξαφνικά το Ουράνιο Τόξο, αυτό θεωρείται πως είναι το πιο ισχυρό σημάδι από τις Ανώτερες Δυνάμεις. Είναι ένας σπουδαίος οιωνός, πως αυτός ο άνθρωπος θα γίνει ένας από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο.

Με την οικογένειά μου, ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα που ήταν κάτω του μετρίου, μπορώ να πω φτωχικό. Στο σπίτι μας είχαμε παλιά έπιπλα, και αντί για κανονικά χαλιά είχαμε μικρά και στενά χαλάκια ραμμένα από τα χρωματιστά κομμάτια των υφασμάτων. 'Oταν ήθελαν να έρθουν να με επισκεφθούν οι φίλες μου, προσπαθούσα με διάφορους τρόπους να βρω δικαιολογίες για να μην τις αφήνω να μπαίνουν μέσα. Στο δωμάτιο που έκανα τα μαθήματά μου, υπήρχε μια παλιά ντουλάπα. Η πόρτα αυτής της ντουλάπας, γινόταν πολλές φορές για μένα ένας σχολικός πίνακας. Θυμάμαι, πως, πριν να φύγω από το σχολείο, έπαιρνα κρυφά, μικρά κομματάκια από κιμωλίες. Πίσω στο σπίτι, πάνω στην πόρτα της ντουλάπας, έκανα ασκήσεις, ζωγράφιζα και φανταζόμουν ότι είμαι δασκάλα. Πριν έρθει η μάνα μου από τη δουλειά, πάντα πρόσεχα να καθαρίζω καλά αυτή την πόρτα, όμως μια φορά δεν τα έμειναν σημάδια από τις κιμωλίες και το μυστικό μου αποκαλύφτηκε! Μόλις τα είδε η μάνα μου, έβαλε τις φωνές γιατί θεώρησε ότι της κατέστρεψα την ντουλάπα ζωγραφίζοντάς την.

Μετά από λίγο καιρό, μάλλον επειδή κουράστηκε να με μαλώνει, έφερε έναν καινούργιο μικρό πίνακα που είχε φτιάξει μόνη της. Ήταν ακριβώς ίδιος με αυτόν που είχαμε στο σχολείο. Ήμουνα τόσο χαρούμενη! Αυτό ήταν για μένα, το πιο όμορφο δώρο. Πολύ καλύτερο κι από το να μου είχαν αγοράσει μια όμορφη κούκλα. Είχα μια κούκλα, με ένα πόδι και την είχα για μαθήτριά μου, αφού φανταζόμουν ότι ήμουν δασκάλα! Τη μια μέρα, το όνομά της ήταν Μαρίνα και ήταν δήθεν άριστη μαθήτρια. Την άλλη μέρα της είχα δώσει άλλο όνομα: 'Oλγα. Η 'Oλγα δεν ήθελε να κάνει μάθημα και για αυτό το λόγο έπρεπε να τιμωρηθεί. 'Oταν μιλούσα με την κούκλα ποτέ δεν ένιωθα μοναξιά. Αυτό που θυμάμαι πολύ καλά, είναι πως τότε είχα ένα περίεργο συναίσθημα. Ένιωθα, ότι εκτός από εμένα στο δωμάτιο υπήρχε και κάποιος άλλος, ο οποίος παρατηρούσε πολύ προσεχτικά τί λέω και τί κάνω. Υπήρχαν στιγμές, που νόμιζα πως μέσα στο δωμάτιο καθόταν ολόκληρη τάξη από μαθητές οι οποίοι με άκουγαν με πολλή προσοχή. Για αυτό, πολύ συχνά μιλούσα μόνη μου και δεν αισθανόμουνα μοναξιά.

Μια φορά η μάνα μου με ρώτησε: -Λένα, με ποιους μιλάς συνέχεια;

– Με αυτούς, απάντησα τότε εγώ.

– Ποιοι είναι αυτοί; Με ενδιαφέρον ξαναρώτησε η μάνα μου.

– Με εκείνους, που με ακούν, απάντησα εγώ.

– Κορίτσι μου και ποιος μπορεί να σε ακούσει; Με ρώτησε με απορία.

– Δεν ξέρω τα ονόματά τους, αλλά ξέρω ότι είναι πολύ καλοί, απάντησα εγώ.

Φανταζόμουν λοιπόν για τον εαυτό μου, ότι είμαι δασκάλα. Μερικές φορές έμπαινα τόσο βαθιά στις φαντασίες μου, που δεν πρόσεχα πόσο γρήγορα περνούσε η ώρα.

Μια φορά στην 3η τάξη του δημοτικού, η δασκάλα, έβαλε σε ολόκληρη την τάξη μια έκθεση με ελεύθερο θέμα.

Στη δική μου έκθεση σκέφτηκα να γράψω για μια Μαγική Χώρα στην οποία υπήρχε ένα τεράστιο Ουράνιο Τόξο και γύρω από αυτό ο Ήλιος. Παντού υπήρχε πολύ αγάπη και χαρά. Σε αυτή την χώρα ζούσε ένας Καλός Μάγος μαζί με τους πιστούς βοηθούς του. Αυτός ο Καλός Μάγος, έβλεπε ότι μακριά, έξω από τη Μαγική χώρα ζούσε ένας δυστυχισμένος δάσκαλος, που έκλαιγε όλη την ώρα. Αυτός ο δάσκαλος ήθελε να διδάξει στα παιδιά πώς να γίνουν καλοί, έξυπνοι και σπουδαίοι άνθρωποι, με καθαρή καρδιά. Αλλά τα παιδιά δεν πρόσεχαν τί τους έλεγε ο δάσκαλος. Έτσι ο Καλός Μάγος αποφάσισε να πάρει το δάσκαλο στη Μαγική χώρα. Την επόμενη μέρα τα παιδιά δεν βρήκαν το δάσκαλο τους στο σχολείο και στενοχωρήθηκαν πολύ. Έκλαιγαν και παρακαλούσαν τον Καλό Μάγο να τον αφήσει να γυρίσει πίσω. Ο Καλός Μάγος είπε στα παιδιά, ότι ο δάσκαλος θα γυρίσει στο σχολείο μόνο υπό έναν όρο: Τα παιδιά, να ακούνε και να κάνουν αυτά που τους μαθαίνει ο δάσκαλος.

'Oταν τελείωσα αυτό το μικρό μου έργο, άφησα το τετράδιο για διόρθωση και όπως όλα τα άλλα παιδιά έφυγα για το σπίτι. Την ίδια μέρα θα γινόταν μια συνάντηση γονέων στο σχολείο, και περίμενα με ανυπομονησία, πότε θα έρθει σπίτι η μάνα μου. 'Oταν επέστρεψε, με δάκρυα στα μάτια με ρώτησε:

– Λένα, τί έχεις γράψει;

– Μανούλα, είπαν κάτι κακό για μένα; Ρώτησα εγώ με τρόμο.

– 'Oχι αγάπη μου! Εκεί στη συνέλευση, η δασκάλα σου διάβασε μπροστά σε όλους τους γονείς την έκθεση σου και όλοι συγκινήθηκαν πολύ ακούγοντας την κι εγώ πιο πολύ από όλους!

– Αχ μανούλα, κι εγώ νόμιζα ότι θα μου βάλεις τις φωνές, είπα εγώ.

– Τι λες κορίτσι μου γλυκό, γιατί να σε μαλώσω, αφού εσύ είσαι ένα τόσο καλό κι έξυπνο παιδί. Καρδούλα μου εσύ! Αγκάλιασε με, είπε η μαμά.

Φυσικά τότε ακόμα, δεν είχα ιδέα, ότι αυτή η μικρή μου δημιουργία θα ερχόταν στη ζωή μου, πολλά χρόνια αργότερα με μια άλλη μορφή…