Читать книгу Հեթանոսական երգեր - იაკობ ცურტაველი - Страница 6

Նըվագե՛ կիթառդ, ո՛վ իմ Մելինա,

Լուսինն է ցաթեր, վերքի պես լանջքիս.

Երգդ, իբրև ըսպունգ, կը ծըծե ահա

Աստղերն երկընքին, արցունքներն աչքիս:

Աշխարհը մոռնա՜նք. ջուրին վրա` լուսնին

Լուսասփյուռ ճամբա՛ն ըլլա մեր ճամբան…

Երբ պըսակեմ գլուխս ողկույզով, Մելի՛ն,

Սըրտիս արյուննե՛ն իսկ գինի կ’ըլլան:

Թող երգդ հըրճըվի՜. Ծովը լուսավետ

Անդունդին աղով կ’օծե գանգուրներդ`

Զոր խառնեց ահա սյուքը` լարերուդ:

Թող երգդ արփենա՜. լեցուցի գինին

Կիթառիդ տոսախ պորտին մեջ հըրուտ…

Աստղի՜կն է նըստեր մեր նավուն քիթին: