Читать книгу Szczęście za horyzontem - Krystyna Mirek - Страница 7

To był ułamek sekundy. Chwila tak krótka, że nikt nie byłby w stanie jej świadomie zauważyć. Zbyt maleńka. Człowiek nie zdąży nawet mrugnąć. Wydaje się, że niewiele może się zdarzyć w tak nikłym ułamku czasu.

Czasem jednak ułamek sekundy wystarczy, by komuś zawalił się świat.

Justyna miała wrażenie, że naciska hamulec całą wieczność, a samochód nie reaguje. Z pewnością trwało to jednak bardzo krótko, bo na liczniku miała sto dwadzieścia kilometrów na godzinę, a wpadła w poślizg nagle. Droga była sucha, noc ciepła, ten cholerny deszcz pojawił się znikąd. Nawet jej przez myśl nie przeszło, że mokra ulica stanie się tak niebezpieczna od razu.

Nie zastanawiała się nad takimi sprawami. Jechała szybko, szczęśliwa, wręcz w euforii. Po udanej imprezie i dwóch kieliszkach wina. A także po pierwszym od wielu miesięcy wieczorze, kiedy zapomniała na chwilę o wielkim brzuchu, zbliżającym się porodzie, komplikacjach, którymi straszyli ją lekarze, opuchniętych stopach i oddechu łapanym z coraz większym mozołem. Uginania się pod podwójnym ciężarem szczęścia, którego najpierw tak bardzo pragnęła, a teraz z ogromnym trudem znosiła.

Zaproszenie od koleżanki z liceum przyjęła z radością. Wśród roześmianych dziewczyn znów poczuła się młoda, wolna i pełna życia. Ale zabawa posunęła się za daleko. O dwa kieliszki czerwonego wina.

Tak, oczywiście, kobieta w ósmym miesiącu ciąży nie powinna. Justyna doskonale o tym wiedziała.

To był tylko ten jeden raz – usprawiedliwiała się. – I naprawdę niewielka ilość. Przez tak wiele tygodni zdrowo się odżywiała, że miała już serdecznie dość tej grzeczności i dyscypliny. Rzygała słowami: dieta, zdrowie, odpowiedzialność. Wielki brzuch jej ciążył, butów nie mogła włożyć bez pomocy i po najmniejszym nawet wysiłku dyszała jak stary gruźlik. Chciała choć przez chwilę znów poczuć się normalnie. Z koleżankami z liceum nie widziała się od lat, poniosło ją.

Teraz jednak otrzeźwiała natychmiast.

Samochód gwałtownie się zatrzymał na poboczu w rowie, z wgniecenia na masce unosił się gęsty dym o nieprzyjemnym zapachu. Auto uderzyło w jedno z drzew rosnących przy leśnej drodze. Wokół panowała okropna cisza. Justyna słyszała jeszcze w uszach swój własny krzyk sprzed kilku sekund, pisk opon i odgłos mocnego uderzenia. Potem wszystko ucichło.

Zaciskała dłonie na kierownicy i oddychała pospiesznie. Żyła i chyba nic jej się nie stało. Nie czuła bólu, jakby w ogóle straciła kontakt ze swoim ciałem. Niczego, nawet delikatnego dyskomfortu, a przecież właśnie z całej siły rąbnęła rozpędzonym autem w drzewo.

Położyła dłoń na brzuchu.

– Wszystko w porządku? – zapytała w przestrzeń. Czuła się nieco nieswojo, przełamując panującą ciszę. Odpowiedź nie nadeszła. Brzuch był twardy jak napięty do granic możliwości bęben, a dzieci nieruchome.

Westchnęła. Nosiła bliźniaki i choć bardzo pragnęła zostać mamą, ten wielki tłumok przywieszony na jej brzuchu, ciężki i nieporęczny, coraz bardziej ją męczył. Potwornie bała się porodu, a do tego nie wszystkie wyniki miała w normie i lekarz na każdej wizycie straszył komplikacjami. Tak ją to przerażało, że nie mogła spać w nocy ani na niczym się skupić. Zastanawiała się, czy w ogóle jest odpowiednią kandydatką na matkę. Miała wrażenie, że w jej przypadku instynkt macierzyński nie działa jak trzeba. Nie przyznawała się nikomu do tych uczuć. W biurze trzy koleżanki od lat starały się o dzieci i bardzo agresywnie reagowały na jakiekolwiek jej narzekania. Miała przecież to, za co one gotowe były wiele oddać, co próbowały zdobyć, godząc się na bolesne badania, rujnujące intymność terapie i bardzo drogie leki.

Uważały, że Justyna od świtu do zmroku powinna się cieszyć swoim stanem i promienieć wdzięcznością. Ona też tego chciała. Wyobrażała sobie ciążę jako piękny czas oczekiwania. Tymczasem od początku bardzo źle się czuła i doskwierały jej dolegliwości tak nieromantyczne jak skurcze, wymioty, upławy i inne rzeczy, o których się nie mówi w eleganckim towarzystwie.

W domu też nie bardzo chciała się skarżyć. To ona pragnęła dziecka, był to wyłącznie jej pomysł. Sławek, jej partner, zgodził się dlatego, że o to poprosiła. I naprawdę mocno tego pragnęła, nie spodziewała się tylko, że będzie to takie trudne.

Justyna uspokoiła się nieco. Położyła rękę na brzuchu i pogłaskała napiętą skórę. Ból, którego podświadomie się spodziewała, nie nadchodził. Najwyraźniej jakimś cudem wszystko było w porządku. Wtedy pojawiła się pierwsza myśl – wydostać się stąd.

Nie była pewna, czy powinna sama starać się wyjść z rozwalonego pojazdu, czy też czekać na pomoc. Była przerażona. Za nic nie chciała narazić dzieci, a jednak dwa kieliszki wina ciążyły na jej sumieniu niczym ołowiane sztaby zdolne utrzymać kilkutonowy statek w miejscu. Ona też nie mogła się poruszyć, podjąć żadnej decyzji.

Wreszcie uznała, że druga opcja wydaje się rozsądniejsza, na wszelki wypadek lepiej się nie ruszać. Mogła przecież mieć jakieś wewnętrzne obrażenia, których nie zauważyła. Należało czekać na pomoc. Jednak prowadząca przez las droga nie była uczęszczana, być może do rana nikt się tutaj nie pojawi. I wtedy jej oszołomiony mózg przeszyła druga myśl. Policja! Co będzie, jeśli ktoś wezwie do wypadku policję?

Ciężarna kobieta prowadząca pod wpływem alkoholu wpadła na drzewo. Nikt jej nie zrozumie. To będzie skandal! Pewnie nawet miejscowa gazeta o tym napisze. Wszyscy się dowiedzą. Także w pracy i w biurze Sławka. Po czymś takim może nawet ją zwolnią. To były pierwsze chaotyczne myśli, jakie zaczęły panicznie płynąć jej przez głowę.

Odwróciła się z trudem i wyciągnęła telefon z torby leżącej na fotelu pasażera. Zdumiała się, jak wiele czasu zajęło jej trafienie palcem w przycisk. Wydawało się, że wszystko jest w porządku, tymczasem ręce trzęsły jej się tak, że ledwo zdołała przyłożyć słuchawkę do ucha.

Długo trwało, zanim Sławek odebrał.

– Co jest? – zapytał, kaszląc, wyraźnie zaspany.

– Potrzebuję pomocy. Miałam wypadek. – Głos drżał jej z niepokoju. Nie dała mu czasu, by przyjąć tę wiadomość, i szybko dodała: – Bardzo się boję.

– Justyna! – krzyknął, natychmiast rozbudzony. – Co się stało? Jesteś w szpitalu?

– Nie. Na leśnej drodze, na pustkowiu, w aucie. Uderzyłam w drzewo, nic mi chyba nie jest, ale potrzebuję pomocy – wyjaśniła, powoli wypowiadając słowa. Wiedziała, że będzie musiała się przyznać do wszystkiego, ale wstyd sprawił, że przeciągała to, jak tylko mogła.

– Dlaczego nie wzięłaś taksówki, tylko jeździsz po nocy? – Najwyraźniej Sławek nieco uspokoił się na wiadomość, że nic jej się nie stało. Znowu można było rozpoznać permanentne niedospanie. – Wiesz, że ciąża ci nie służy. Przyjadę do ciebie, ale wezwij pogotowie, może będą szybciej. Aha, i od razu policję. I tak trzeba będzie pewnie czekać, a protokół do ubezpieczenia się przyda.

Justynie szybciej zabiło serce na myśl o tym, jak Sławek zareaguje na to, co zrobiła.

– Jest gorzej, niż myślisz – wyszeptała. – Piłam. Tylko dwa kieliszki, czerwone wino ponoć zdrowe dla krążenia – tłumaczyła się chaotycznie. – Do tego miałam sto dwadzieścia na liczniku. Zamkną mnie w ósmym miesiącu ciąży, urodzę w więzieniu. – Teraz, kiedy wypowiedziała te słowa na głos, obraz sytuacji naprawdę do niej dotarł i nie była w stanie powstrzymać emocji, które jak dotąd posłusznie trzymały się na boku i nie wchodziły jej w drogę. Zaczęła nagle rozpaczliwie płakać.

– Kurwa mać! A co z dziećmi? – zaklął Sławek. Justynie wydało się znamienne, że to pytanie padło dopiero teraz.

– Chyba dobrze, nie wiem. Nie mogę się ruszyć! – zawołała. Kiedy już raz pozwoliła sobie na płacz, trudno jej było przestać.

– Módl się, żeby było okej, bo cię oskarżą o narażenie życia dzieci i naprawdę będziesz mieć przejebane. – Odpowiedź Sławka, zamiast przynieść spodziewaną otuchę i uspokojenie, jeszcze bardziej ją zdenerwowała. Dobrze wiedziała, że zawaliła. Nie potrzebowała, żeby jej to wypominał, nie po to do niego zadzwoniła. Szukała wsparcia i rady.

– Trzeba szybko dzwonić na pogotowie, może im się coś stało? – powiedziała cicho coraz bardziej zaniepokojona. Wprawdzie wydawało jej się, że wszystko jest w porządku, ale nie mogła przecież mieć pewności.

Po drugiej stronie słuchawki zapadła cisza. Justyna zdążyła zmartwić się, że Sławek się rozłączył, zanim ponownie usłyszała jego głos.

– Czekaj! – powiedział stanowczo. – Nigdzie nie dzwoń. Ja zaraz do ciebie przyjadę. Zamienimy się miejscami. Wezmę to na siebie – mówił niewyraźnie, chyba się jednocześnie ubierał w pośpiechu. – Powiemy, że jakiś lis wyskoczył na drogę albo inna durna sarna. Ja na szczęście jestem trzeźwy. Co ci do cholery strzeliło do głowy, żeby wsiadać po pijanemu za kółko?!

– Nie wiem – Justyna rozpłakała się jeszcze mocniej. – To był jakiś impuls. Normalnie przecież nie robię takich rzeczy. Poza tym to tylko dwa kieliszki wina.

Sławek przerwał jej, kazał natychmiast podać dokładną lokalizację, porwał kluczyki do auta i zatrzasnął drzwi mieszkania. Nie było sensu teraz o tym gadać. Wiedział, że to był pierwszy raz. Justyna miała wyjątkowego pecha. Tak bardzo wszystkiego pilnowała przez ostatnie miesiące. Dieta, witaminy, odpowiednia ilość wody, snu, regularne badania. Może za mocno się starała i w końcu to napięcie stało się nie do wytrzymania? Wokół ciąży toczyło się teraz całe ich życie. A do tego dochodził jeszcze niepokój o dzieci. Od przyszłego tygodnia Justyna miała iść do szpitala. Na wszelki wypadek, bo aktualne wyniki badań nie podobały się lekarzowi.

Zrobiło mu się jej żal. Ale zaraz potem zazgrzytał zębami z wściekłości, po czym z rykiem silnika i głośnym wizgiem wyjechał z podziemnego parkingu. Też nie był święty. Lubił imprezy. Miał wielu znajomych. Współczuł Justynie, że od tylu miesięcy musi rezygnować z tylu przyjemności. Nie pić, nie szaleć podczas górskich wędrówek, nosić ten wielki brzuch, rzygać, źle wyglądać, mieć spuchnięte stopy. Ale chciała tego i on zgodził się dla niej na wyzwanie zwane rodziną.

Lubił Justynę. Podobała mu się od pierwszego momentu, kiedy zobaczył na spływie kajakowym drobną szatynkę o niebieskich oczach. Dzielnie radziła sobie z falami, choć dopiero debiutowała w nowej roli. Szybko nawiązał z nią kontakt i już kilka tygodni później zostali parą. Chyba jej nie kochał, bo za bardzo nie wiedział, na czym takie uczucie miałoby polegać, ale lubił najbardziej ze wszystkich kobiet, które znał. Do tego stopnia, że nawet chciał, by miała to swoje wymarzone dziecko. Wiedział, jak wielkie spustoszenie w kobiecej psychice może wywołać takie niespełnione pragnienie. Miał kilku przyjaciół starających się o potomstwo i nieraz obserwował, jakie to trudne, co miesiąc przeżywać wielkie rozczarowanie.

Im udało się bez problemu. Aż za dobrze. Nie planowali od razu wychowywać bliźniaków, ale cóż, z prawami natury się nie dyskutuje. Przyjął także i to. Ale chyba nie był szczególnie przywiązany do swoich przyszłych dzieci, bo pędząc teraz autostradą, wcale o nich nie myślał. Tylko o Justynie i o tym, jak bardzo chce ją uratować. Nawet jeśli ceną miałyby być własne kłopoty i nieprzyjemności.

***

Justyna nie wiedziała, jak długo już tak siedzi. Drogą nie przejechał ani jeden samochód. Teraz, kiedy Sławek się rozłączył, cisza wokół znów przerażająco dźwięczała w uszach. W poświacie księżyca las z minuty na minutę stawał się coraz bardziej nieprzyjemny. Za chwilę nadejdzie świt i może nawet zrobi się pięknie, ale teraz mrok tylko podkreślał grozę sytuacji. Justyna ściskała w dłoniach telefon. Dręczyło ją przekonanie, że powinna natychmiast dzwonić na pogotowie. Nadal nie czuła brzucha, jakby stał się ciałem obcym. Nic jej nie bolało. Ale strach co rusz podpełzał pod gardło. Przeczuwała, że dzieje się coś niedobrego.

Jednocześnie ogromnie się bała. Sławek miał rację. Naraziła dzieci na niebezpieczeństwo. Prowadziła pod wpływem alkoholu. To nie była sprawa, z której można się wywinąć w łatwy sposób. Musiała jeszcze chwilę poczekać. Sławek obiecał pomóc. Był jej najbliższą osobą. Wiedziała, że może na niego liczyć. Jeśli obiecał, że przyjedzie, zrobi to.

Pogłaskała brzuch i szybko cofnęła rękę wystraszona. Miała wrażenie, że dotyka zimnego kamienia. Nie mogła dłużej czekać. Włączyła telefon, wybrała numer pogotowia zdecydowana dzwonić bez względu na konsekwencje i wtedy zobaczyła w lusterku światła nadjeżdżającego samochodu. Zrobiło jej się niedobrze ze strachu. Kto to mógł być? Wybawiciel czy ktoś, kto ją potępi bez chwili wahania za to, co zrobiła? Może nawet pstryknie zdjęcie i wrzuci na Facebooka? Taka fotka to byłby przebój. Zdjęcie z głupią babą, która w tak koszmarnie nieodpowiedzialny sposób naraziła swoje nienarodzone dzieci.

Być może sama też by wyciągnęła aparat. A potem wrzuciła do internetu, przegryzając w pracy poranną kawę jakąś smaczną przekąską. Zwykła biurowa rozrywka. Jakże rzadko wtedy myśli się o ludziach, którzy są oceniani. Co czują? Jakie okoliczności doprowadziły ich tam, gdzie się znaleźli. Bliźni tak łatwo dzisiaj rzucają wirtualnymi kamieniami.

Otarła czoło wilgotne ze strachu i przejęcia.

Samochód zatrzymał się obok i z ulgą rozpoznała srebrnego mercedesa Sławka. Mężczyzna szybko wysiadł, podbiegł do niej, po czym nie bez trudu otworzył drzwi od strony kierowcy. Do środka wpadło świeże chłodne powietrze i wtedy nagle czas jakby od nowa się włączył. Zniknęło wrażenie nierealności, adrenalina spadła i Justyna poczuła ból, a zaraz potem przerażenie.

– Wysiadaj! – krzyknął Sławek, ignorując strach malujący się na jej twarzy. – Nie ma wiele czasu, ruch na drogach coraz większy, zaraz nas tu ktoś zastanie. A ja jeszcze muszę nasze auto odstawić gdzieś w krzaki.

– Nie mogę! – rozpłakała się. Przeczucie, że coś jest nie tak, było coraz silniejsze. Dopiero teraz, kiedy teoretycznie powinna być już bezpieczna, tak naprawdę dotarło do niej, co się stało. Zrozumiała, że może stracić ciążę. – Dzieci! Co z dziećmi?

– Teraz za późno, żeby o tym myśleć – zniecierpliwił się Sławek. – Zaraz zadzwonię na pogotowie, tylko się przesiądź na drugą stronę, bo cię faktycznie zamkną, dziewczyno.

Wiedział, co mówi. Auto było w fatalnym stanie. Justyna też, choć najwyraźniej zupełnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Być może działał szok albo wypity alkohol. To nie miało znaczenia. Nikt nie mógł się dowiedzieć, że to ona prowadziła. Wytargał ją prawie bezwładną z auta i przeprowadził na drugą stronę. Otworzył drzwiczki i z wielkim trudem posadził na fotelu pasażera. I wtedy zobaczył krew.

Płynęła po nodze Justyny wprost na jasną tapicerkę samochodu i wycieraczkę pod jej stopami.

Nieważne – zadecydował. Jeśli teraz jej powie, Justyna tylko zdenerwuje się jeszcze bardziej, a przecież i tak miał zamiar zadzwonić po karetkę. Lekarze się tym zajmą. Nie odezwał się. Obiegł auto, sprawdził, czy nie zostawili jakichś śladów, obejrzał siedzenie, które było czyste, i zajął miejsce przy kierownicy. Dopiero wtedy wezwał pogotowie.

– Ratunku! – krzyczał, starając się brzmieć jak najwiarygodniej. – Mieliśmy wypadek. Moja żona jest w ósmym miesiącu ciąży. Krwawi. To bliźniaki, błagam o pomoc! – Udawane przejęcie w jego głosie zamieniło się w autentyczne. Kiedy bowiem odwrócił głowę, zobaczył Justynę i wiedział, że jej spojrzenia nie zapomni do końca życia. Miała wielkie puste źrenice i krew na wyciągniętych w górę dłoniach. Chyba właśnie do niej dotarło, co się stało.