Читать книгу Szungit - rosyjski kamień zdrowia - Lilia Grauberger - Страница 15

O cechach szungitu, wtedy zwanego kamieniem aspidowym, wspominano oficjalnie już 300 lat temu.

Pierwsze pisemne wspomnienie pochodzi z XVI wieku i łączy się z imieniem Bojarina Xenia Romanowna. Zesłana na północ Bojarina (wtedy Karelia uznawana była za koniec świata) cierpiała na ataki padaczki i została ułaskawiona przez Borisa Godunowa. Miejscowi pokazali biednej kobiecie „uzdrawiające źródło”, które wypływało z podstawy kamienia aspidowego. To źródło wody miało uzdrowić kobietę. Bojarina Xenia piła wodę z tego źródła i kąpała się w nim. Wkrótce potem była zdrowa i urodziła zdrowe dziecko.

Siedmioro dzieci, które urodziła przed zesłaniem na północ, zmarło w wieku niemowlęcym. To dziecko, Michail Feodorowitch Romanow, było założycielem pierwszej dynastii carskiej w Rosji, który panowała przez ponad 300 lat. W celu upamiętnienia cudownego uzdrowienia Bojareny Xenii źródło to nazwano „źródłem Zarewna”.

Znacznie później, ok. 1707 roku, car Piotr I założył na tym terenie hutę miedzi. Jeden z pracowników tej huty cierpiał na poważną chorobę. Pewnego dnia miejscowi pokazali mu „źródło Zarewna”. Chory przez kilka dni pił tę wodę i kąpał się w źródle. Po krótkim czasie znów był zdrowy. Opowiedziano o tym przypadku carowi Piotrowi I, który zlecił zbadanie źródła. Badania wykazały, że woda ma „uzdrawiające” działanie w przypadku chorób wątroby i nerek, szkorbutu, anemii i w wielu innych przypadkach. Za pomocą tej wody leczono kilka osób cierpiących na wymienione chorób. W wyniku tej kuracji choroby znikały w ciągu kilku dni lub tygodni.

W tamtym czasie wybuchła wojna szwedzka. Wielu żołnierzy cierpiało na zatrucia, szczególnie podczas gorącego lata w 1709 roku.

Car wiedział, że kamień aspidowy posiada właściwości antyseptyczne i dlatego Piotr Wielki (jak go w międzyczasie nazwano) kazał każdemu żołnierzowi nosić w plecaku kawałek kamienia aspidowego. Wrzucano go do naczynia z wodą i uzyskiwano w ten sposób świeżą i odkażoną wodę. W wielu dokumentach historycznych wspomina się, że car w specjalnej uchwale zarządził, aby żołnierze używali tylko wody odkażonej kamieniem aspidowym.

Dokumenty wskazują, że lato podczas bitwy pod Połtawą było wyjątkowo gorące, a źródła wody wyschnięte. Woda na drodze przemarszu armii była nieświeża.

Kamień aspidowy jako środek przeciwko złej jakości wody doprowadził do tego, że w rosyjskiej armii nie zgłaszano problemów żołądkowych. Natomiast żołnierze szwedzcy mieli poważne dolegliwości z powodu nieświeżej wody. W końcu szwedzka armia skapitulowała podczas bitwy pod Połtawą, a armia Piotra I wygrała wojnę.

Około roku 1717 ponownie zaczęto badać święte wody. Badania były przeprowadzane przez lekarzy przybocznych – L. Blumentrosta i Pavelinę na zlecenie Piotra I. Byli to doświadczeni lekarze, którzy znali się na ówczesnych metodach naukowych, a przede wszystkim cieszyli się zaufaniem rosyjskiego cara. Wkrótce ustalono, że ta woda „przydatna jest w leczeniu wielu chorób”. Niedługo potem oficjalnie otwarto kurort i opublikowano nowe zarządzenie „Choroby i ich leczenie za pomocą marsowej wody”. Kurort ten nazwano „Marcjalne wody” na cześć boga wojny – Marsa.

„Te wody leczą wiele poważnych chorób takich jak szkorbut, hipochondria, choroby stawów i kamienie nerkowe, normalizuje pragnienie, krwawienie miesiączkowe u kobiet, zatrzymuje nadmierne krwawienie, padaczkę, wypędza pasożyty… i mają silne działanie przeciwko innym chorobom…”

Kurort szybko stał się popularny. Nic w tym dziwnego, skoro sam Piotr I ze swoimi krewnymi cztery razy w roku odwiedzał kurort w celach wypoczynkowych i leczniczych.

Budowano tam, kolejne zamki i budowle, które po śmierci Piotra Wielkiego nie były pielęgnowane. Działalność kurortu wstrzymano na ponad półtora wieku, a większość zamków i budowli została zburzona lub zawaliła się. Dopiero ok. 1910 roku wybudowano nieopodal źródła drewniany pomnik na cześć 300. rocznicy założenia dynastii Romanowów. Kurort popadł w zapomnienie i był jedną wielką ruiną. Tylko miejscowi nadal korzystali z żywej wody kamienia aspidowego i jak dawniej leczyli nią swoje choroby.

Nauka posuwała się naprzód na całym świecie, również w Rosji. Ok. 1880 roku rosyjski profesor Alexander Inostranzew poprowadził mineralną ekspedycję aż do Morza Białego. W trakcie drogi przez Karelię ponownie odkrył kamień aspidowy i jako pierwszy uznał go za minerał kategorii pierwszej. Opisał kamień aspidowy i nazwał go szungitem od nazwy wioski Szunga, w której odnalazł kamień. Najpierw ze względu na swoją czarną barwę kamień używany był jako pigment w farbach. Następnie, ze względu na swój połysk, wykorzystywany był przy budowie okazałych budynków w Sankt Petersburgu oraz do restaurowania zabytkowych budowli w mieście.

W ścianach i podłogach katedr Isakijewskiego oraz Kazańskiej – dwóch znaczących budowlach Sankt Petersburga – mieszczą się wspaniałe wartościowe mozaiki stworzone z szungitu. Pierwszy rosyjski kurort „Marcjalne wody” został w 1954 roku ponownie odbudowany i otwarty. Specjalizuje się w chorobach aparatu ruchowego, takich jak artroza, zapalenie stawów, osteochondroza, reumatyzm, osteoporoza itp. Choroby te leczone są za pomocą wody i pasty szungitowej.

Dobra atmosfera pośród wspaniałej natury, historyczne budowle kurortu, jego historia oraz efekty terapii szungitem sprawiają, że miejsce to jest uwielbiane przez gości z całego świata.