Читать книгу Kard. Stefan Wyszyński - Małgorzata Pabis - Страница 16

Gdy 1 sierpnia 1944 roku wybuchło Powstanie Warszawskie i młodzież zapytała ks. prof. Wyszyńskiego, co mają zrobić, ten po modlitwie i namyśle powiedział do młodych mężczyzn: „Ja bym na waszym miejscu poszedł. Tam giną ludzie”. Dla dziewcząt miał inne zadanie: „Wy nie strzelajcie. Jesteście po to, żeby nieść życie. Tam najbardziej potrzebna będzie modlitwa”¹². Gdy młodzi go posłuchali i ruszali w drogę, patrzył za nimi i im błogosławił. Potem udał się do kaplicy, gdzie długo leżał krzyżem i się modlił. Sam – pod pseudonimem „Radwan” – pełnił w czasie powstania rolę kapelana okręgu wojskowego Żoliborz-Kampinos oraz szpitala powstańczego w Laskach.

To, co wówczas przeżył ks. Wyszyński, było dla niego lekcją na całe życie. „Lata pracy wśród ociemniałych, a zwłaszcza długie miesiące pracy w szpitalu powstańczym bardzo wiele mnie nauczyły. To więcej niż uniwersytet, bo to głębokie zrozumienie bliźniego, czego się na ogół z książek nie nauczy. Szacunku dla człowieka nabywa się nie wtedy, gdy widzi się go w pozycji bohaterskiej, ale gdy widzi się człowieka w udręce”¹³ – wyznał.