Читать книгу Tot die dood ons skei - Malene Breytenbach - Страница 6

Reinhard loop om sy huis en gaan staan vir die hoeveelste keer op die agterste grasperk. Hier het sy gelê, dink hy, en kan hom die aaklige beeld van ’n bebloede Monique maar te goed voor die gees roep.

Die aand by die Trollips en Geert was heel lekker, en almal het moeite gedoen om sy aandag af te lei. Kira, steeds so mooi en sjarmant, het nie met die knippering van ’n ooglid te kenne gegee dat sy enigsins nog iets spesiaals vir hom voel nie. Hy weet hy het haar destyds bitter seergemaak en sy gewete pla hom steeds daaroor. Hy kan dink watter woede en vernedering in haar moes gekook het. Sy is egter sterk en trots en het haar pyn goed weggesteek.

Hy was dol oor haar, totdat Monique soos ’n son tussen die planete almal anders laat verdof het. Hulle was heel aan die begin dolgelukkig, totdat sy hom wreed ontnugter het. Kort duur die liefde, en lank duur die spyt. Hoe beter hy haar leer ken het, hoe meer het hy besef dat as jy verby die skoonheid kyk en die lus van die vlees vervaag, het sy nie naastenby die diepte en karakter wat Kira het nie.

Maar dit was te laat vir spyt. Hy moes vrede maak met sy keuse, al het dit al meer geskaaf. Rou geskaaf. En toe is Riaan ook nog daar. Om die kind se onthalwe het hy gesluk totdat dit in sy keel vasgesit en hom gewurg het.

’n Gekraak in die struike laat hom uit sy mymering opskrik. “Wie is daar?” roep hy, maar dis doodstil.

Hy besluit om ondersoek in te stel. Verbeel hy hom of vlug ’n skaduwee geruisloos weg? Binne die huis blaf en tjank die honde wat hy toegemaak het. Hy haas hom na die agterdeur. Die hele buurt hoor hulle nou en dis steurend. Maar enkele oggende tevore het niemand hulle kwansuis gehoor nie.

As iemand hier rondsluip, moet die polisie ondersoek kom instel. As hy die reg in eie hande neem, doen hy dalk net meer skade, want as hy iemand betrap, sal hy heel waarskynlik oorreageer.

Die speurder het hom dit op die hart gedruk dat hy haar enige tyd van die dag of nag kan skakel. Hy sluit oop, haal sy selfoon uit en roep die nommer op.

“Hallo, kaptein, Reinhard Brand hier. Jammer om jou op dié ongoddelike tyd te steur. Jy het seker geslaap.” Hy hoor haar gaap. “O, ek is jammer.”

“Praat maar, professor.” Die vaak stem is nou wakker.

“Ek kom van die Trollips af, hulle het my vir ete genooi. In die tuin het ek iets of iemand gewaar. Maar wie of wat dit was, het gou verdwyn.”

“Dis dalk daardie tuinier … Wag, ek kom onmiddellik, met polisieversterking. Ons sal daar soek.”

Sy lui af en hy loop na die voorhuis, waar hy deur die venster kyk terwyl die honde om hom maal. Ook maar goed Riaan is nie hier nie. Hy sug. Dis swaar om sonder sy kind te wees, maar hy moet aan Riaan se belang en geestestoestand dink.

Dit voel vir hom of daar skaars vyf minute verby is, toe hou die polisievoertuig met sy flitsende blou lig en die speurder se geel motor voor die huis stil. Hy jaag eers die honde kombuis toe en maak hulle toe voordat hy die voordeur gaan oopmaak. Van agter in die huis blaf die honde verwoed.

Lucille Wiid is in ’n sweetpak en haar hare is deurmekaar. By haar is twee polisiemanne.

“Hallo, professor, hier is ons,” kondig sy aan. “Sersant Adams en konstabel Truter gaan rondkyk. Konstabel Truter het sy wolfhond Smiley gebring om die spoor op te tel. Waar is jou honde? Hy vreet hulle dalk voor brekfis op.”

Reinhard wil lag vir haar manier van praat, maar hy bly sedig. “Ek het hulle toegesluit, julle kan maar vir Smiley bring. Ek hoop net die hond byt mense nie maklik nie.”

“Nee, hy’s goed getryn, professor,” verseker die konstabel hom plegtig. Hy haas hom om die hond agter uit die voertuig te haal en bring hom met die leiband nader.

“Oukei, manne, tjek die plek,” beveel die kaptein. “Ek gaan self met my flitslig om die huis loop.”

Reinhard loop saam met haar en hulle fynkam elke hoekie.

Sy draai terug na die huis. “Wel, hier’s niks te vind in die donker nie. Spore sal ons môre kom soek. Ek gaan kyk wat die poeliesmanne regkry. Gaan u maar in, professor.”

“Nee, ek soek saam.”

Van die hek af sien hy hoe die twee mans en die snuffelende hond langs die rivier soek. Die ligte van die flitse skyn hier en daar.

Hy en die kaptein stap oor die straat en draf agterna, maar naderhand gaan staan konstabel Truter. “Hier’s niks. Die booswig is skoonveld. Ons moet maar ligdag weer kom.”

Die kaptein draai na Reinhard. “Moet ek ’n polisiewag by u huis los?”

“Hemel, nee. Ek is groot en lelik genoeg om na myself te kyk, en my seun is veilig by sy ouma.”

“Oukei, professor.”

Groot genoeg maar lelik beslis nie, dink Lucille Wiid meewarig.

Nadat almal weg is, skakel Reinhard die ligte af, laat die honde uit en gaan kamer toe. Sou iemand nou sowaar kom om my leed aan te doen? wonder hy.

Van nou af sal hy gedurig oor sy skouer moet kyk. Hy hou nie daarvan om bedreig te voel nie, al dink hy hy kan hom goed verdedig as iemand handgemeen sou raak.

Mits die aanvaller hom nie probeer skiet nie …

Reinhard word wakker van die voordeurklokkie wat lui en besef die son skyn in. Dis al agtuur toe hy op die horlosie langs sy bed kyk. Hy het sowaar ná ure se wakker lê aan die slaap geraak en toe verslaap hy. Gelukkig is dit Saterdag.

Hy het net ’n kortbroekie aan en trek vinnig ’n T-hemp aan voordat hy deur toe draf.

“Stil, julle!” roep hy vir die blaffende poedels wat in die gang aangehardloop kom.

“O, môre,” groet hy verbaas, want kaptein Wiid staan daar in romp en bloes en lyk asof sy vanoggend meer moeite as gewoonlik met haar voorkoms gedoen het. Die honde ruik en lek aan haar hand en sy streel hulle koppe.

“Môre, professor. Jammer om ’n slapende hond … ekskuus, man … wakker te maak, maar ek het nuus. Goed of sleg, u moet maar self oordeel.”

Hy kry ’n nare voorgevoel. “Kom in, kaptein.” Hy staan terug en laat haar inkom.

Soekie verskyn in die gang, afdroogdoek in die hand, en kyk nuuskierig na hulle.

“Soekie, gaan maak asseblief vir ons koffie,” vra hy en beduie dat die kaptein sitkamer toe moet gaan.

Sy gaan sit nie, maar kyk hom deurpriemend aan.

“Laat ek nou maar met die deur in die huis val, professor. Ons manne soek al van vroegdag af vir spore van gisteraand se indringer. Ons het iets gekry, maar dit loop dood by die rivier.”

“Sit, asseblief,” nooi hy.

Sy gaan sit op die punt van die stoel. “Ons het vermoed ’n bergie kon hier kom lol het, maar toe vind ons iets anders.”

Sy bly stil om dit te laat insink.

“Wat anders?” vra hy en sit vorentoe.

“ ’n Lyk, professor.”

Hy gaap haar woordeloos van skok aan.

“Ja, dis die lyk van ’n bruin man, middeljarig, armoedig aangetrek, of in werksklere. Dit kan ’n bergie wees, maar ek vermoed dat dit dalk u tuinier kan wees.”

Ná ’n paar sekondes kry hy sy stem terug. “Dis verskriklik! Moet ek kom kyk of ek hom kan uitken?”

Sy knik, haar oë op skrefies getrek. “Hy’s al na die lykshuis geneem … en dis nie ’n mooi gesig nie. Ons het hom onder die brug gekry wat na die Coetzenburg-sportkompleks lei, halflyf in die rivier. Ons moet nog bepaal hoe hy dood is, maar my kontensie is hy’s geskop en herhaaldelik oor die kop geslaan, die arme ou. Ons dink hy is ongeveer dieselfde tyd as u vrou dood, maar die lykskouing sal dit uitwys. Dalk het hy iets gesien – die moordenaar besig om die daad te pleeg en weggevlug – maar die moordenaar het hom gekry en hom doodgemaak. En so gesorg dat hy – of sy – nie uitgeken kan word nie. Soos hulle in die stories sê: the plot thickens.”

Reinhard voel hoe hy verbleek het. Sy wange voel vreemd dood. As dié verdagte dood is, gaan hulle mos nou weer na ’n verdagte soek.

“Dalk is beide u vrou en hy deur dieselfde persoon of persone vermoor, dalk nie. Ons kry soms lyke van haweloses. U moet maar kom kyk of u hom kan herken, al is hy ’n bietjie voos.”

Die harde woorde word versag deur haar stemtoon en die simpatieke manier waarop sy na hom kyk.

Soekie kom in met koffie.

“Die polisie het ’n lyk in die rivier gekry,” vertel hy haar. Sy skrik só groot dat sy die skinkbord vinnig op die tafeltjie neersit en van die koffie stort.

“O jissis, Professor. Is dit nou nog ’n moord?”

“Ja, dit is,” beaam die kaptein.

Soekie lyk tranerig. “Dis nie dalk ons arme Abel nie, of hoe?”

“Ek moet gaan kyk of ek hom herken,” sê Reinhard. “Ek sluk net gou my koffie, dan gaan trek ek aan. Dalk is dit nie hy nie.”

“Ja, dit is hy. Dis Abel Brynders, my tuinier.”

Reinhard kyk na die gapende kopwonde. Sy maag kolk en hy moet sluk.

“Oukei, professor,” sê die kaptein. “Nou weet ons. Dankie dat u gekom het. Ek weet dis afskuwelik om te sien. Sal ek die familie laat weet?”

“Asseblief.”

Sy neem sy arm en lei hom uit.

Reinhard voel naar toe hulle by die lykshuis uitkom. Die lyk het sleg gelyk, maar dis ongetwyfeld Abel. Wat hom nog erger laat voel, is dat hy weet Monique is in dieselfde lykshuis. Dis verskriklik dat hy haar nog nie kon begrawe nie. Sy lê stokstyf bevrore in een van daardie laaie.

Hy ril, en nie van koue nie. Daar is ’n slegte smaak in sy mond.

“Sjym. Ek dink professor het ’n lekker koppie tee nodig.”

Hy gryns vir haar. “Eerder ’n sterk dop.”

Toe sy hom in haar motor huis toe neem, kyk sy kort-kort na hom. “Dis maar swaar tye, nè?”

“Inderdaad.”

“Een dag was alles nog hunky-dory, toe die volgende dag is alles onderstebo.”

Sy klink verbasend simpatiek, nie of sy Schadenfreude het nie, dink hy.

“My lewe is omgekeer, ja. My seun s’n ook. Ek wou hom vandag by sy ouma gaan haal, maar dalk moet hy ’n bietjie langer daar bly.”

“Ja, vir eers. Gaan kuier, maar los hom by die ou tannie. Nou nie dat ek veel van kinders af weet nie, want ek is single en available …”

Toe die woorde uitgeglip het, bloos Lucille bloedrooi. Hemel, wat sal die man van haar dink? Sy klink so onprofessioneel!

Sy loer na hom om sy reaksie te sien, maar hy sit met ’n stroewe gesig by die venster en uittuur. Sy ontspan weer. Dalk het hy nie agtergekom wat sy gesê het nie.

Hemel, maar die man is stunning. Dan is hy nog sjarmant en galant daarby. Die soort wat jou eerste laat instap en vir jou die deur oopmaak. Outyds maar oulik. Sy ma het hom mooi grootgemaak.

Sy loer na hom en die gedagte kom by haar op dat dit net lekker kan wees as daardie sterk arms jou omhels en daardie mooi mond jou soen. Nee, sy mag nie só aan ’n verdagte dink nie. Dis uiters onprofessioneel.

Al meer begin sy die nare vermoede kry dat iemand wat jaloers was sy vrou ingedoen het. Iemand wat hom wil hê. Daardie mooi professor van langsaan kon dit maklik gedoen het. Sy is wel slank, maar sy lyk fiks en dus sterk genoeg. En sy was in die omtrek. Sy het die motief, want hy het haar vir sy vermoorde vrou gelos. And hell hath no fury like a woman scorned. Dis nou een stukkie Shakespeare wat sy ken, want dis iets wat almal altyd vir mekaar aanhaal. Al het dit lank gelede gebeur, het die haat en jaloesie waarskynlik soos ’n kanker aan die professortjie gevreet. Toe wag sy net tot die tyd en omstandighede ryp is en Reinhard Brand uithuisig, en sy slaan toe.

Maar waarom sou dit haar so lank geneem het? Sou die gedurige vaskyk in die skone Monique haar naderhand skoon van haar trollie afgestoot het?

Die honde ken haar en die tuinier ook. Maar sou sy die tuinier ook kon uitwis? Hy was dalk ’n getuie. Dalkies het hy te vroeg vir werk opgedaag en haar op heterdaad betrap, besig om die mes in te druk in die vrou wat haar liefde verydel het.

Hoe sou sy dit reggekry het om die tuinier te oorrompel?

Nogtans, sy moet ondersoek word. Sy het kwansuis gaan draf en die konstabel het bevestig dat sy beswete by die moordhuis aangekom het. Iewers moet daar getuies wees wat haar sien draf het.

Hier is baie drade in hierdie lap verweef, Lucille Wiid, vertel sy haarself. Jy sal hulle baie mooi moet uitpluis.

Nadat sy die professor afgelaai het, ry sy tot langs die rivier en hou in ’n skaduryke kol stil. Sy moet dink. Dínk.

Die professor kon skelmpies teruggekom en sy vrou vermoor het, en toe die tuinier opdaag, moes hy uit die weg geruim word. Toe glip die professor weg en maak asof hy heeltyd in Kaapstad was.

Meteens is Lucille Wiid se oë vol trane. Sy het lanklaas gegrens. Sy wil nie hê dié man moet die moordenaar wees nie. Wat makeer haar tog vandag dat sy so simpel is? Dis daardie lyk wat so sleg gelyk het. Sy ril van kop tot tone.

Eers nadat sy lank daar gesit het, skakel sy die motor met ’n sug aan. Sy moet gaan hoor wat die nadoodse ondersoeke alles opgelewer het.

Reinhard sit nikssiende in sy studeerkamer en herleef die lykuitkenning. Hy vryf oor sy gesig en hare asof hy die herinnering wil wegvryf. Gewelddadige dood is sowaar nie aangenaam om te aanskou nie.

Hy sal vir arme Abel se vrou pensioen betaal, anders krepeer sy. Abel was die broodwinner.

Wat het hy wat Reinhard is nie gedoen nie? Wat het hy nie alles weggegooi nie? Die lewe het ’n manier om jou te straf. Die wet van vergelding, word dit genoem. As hy nou in die gemors is, het hý dit veroorsaak.

Meteens het hy ’n oorweldigende begeerte om Kira te sien. Kira soos sy was, met haar pragtige oë vol liefde en stralend van geluk. Haar blink hare en soenbare mond. Die manier waarop sy hom kon terg en dan klokhelder daaroor lag.

Hy kreun. Hy moet vergeet van haar, homself regruk, en gaan kyk hoe dit met Riaan gaan.

Riaan was lief vir arme ou Abel. Hy gaan huil as hy hoor Abel is dood. Meteens besef hy dat Kira en Liana niks van Abel weet nie en seker die jongste nuus sal wil hoor. Hy sal tog maar oorstap soontoe.

Hy maak die Trollips se hekkie oop en stap met die tuinpaadjie langs voordeur toe.

“Hallo,” groet hy toe hy Kira se slanke figuur herken waar sy besig is om gesiggies in ’n blombak te plant.

Sy staan blosend op, half verskrik, soos ’n diertjie wat deur ’n groter dier bedreig word. Dit maak hom sommer week.

“Lyk my ek maak jou skrik. Almal is ook so op hulle senuwees deesdae.”

“Hallo, Reinhard. Ek het jou maar net nie hoor aankom nie, dis al. Jy het altyd so gesluip …”

Sy byt op haar lip. Nee, herinneringe moet sy nie ophaal nie. Sy hurk weer sodat sy haar blosende gesig kan wegsteek. “Wag dat ek net die laaste plantjie vasdruk, dan kan ons gesels.”

Hy wag geduldig, maar sy is skoon onhandig, so bewus is sy van die groot figuur wat met sy duime in sy denim se sakke staan. Hy is besig om haar openlik te bekyk, asof hy wil bepaal presies hoe sy daar uitsien.

“Klaar,” kondig sy aan en trek die plastiekhandskoene uit. “Het jy lus vir koeldrank, of tee?”

“Koeldrank sal lekker wees, dankie.”

“Maak jou solank op die stoep tuis, dan gaan haal ek dit.”

Sy haas haar binnetoe en dink: Liana is nie hier nie, ek is alleen by hom. Waar dit altyd vir haar wonderlik was, is sy nou skrikkerig vir hom. Sy kan haar emosies skaars in bedwang hou en al raas sy met haarself, kan sy nie help om soos van ouds op hom te reageer nie.

“Ek het ongelukkig slegte nuus,” vertel hy haar toe sy met die koeldrankglase uitkom en hom een gee. Hy sit dit op die tafel neer, vleg sy vingers ineen, leun vorentoe en kyk haar stip aan. “Die polisie het Abel, ons tuinier, se lyk in die rivier gekry.”

Kira skrik so groot dat sy haar koeldrank stort. Vinnig sit sy die glas neer en probeer die nat kol afvee.

“Liewe hemel, nie arme Abel ook nie,” prewel sy. “Ons ken hom al jare lank.”

Reinhard frons diep en hy lyk bleker as gewoonlik. Spore van spanning wys op sy gesig. “Dis heel waarskynlik nie hy wat Monique vermoor het nie. Hy was in elk geval ’n goeie ou. Soos die kaptein gesê het: the plot thickens.”

Hy glimlag wrang, sit regop en neem sy koeldrankglas. Met een teug ledig hy dit. “Ek wou julle net kom vertel voordat julle dit in die koerante lees. Dis verstommend hoe alles in die pers uitslaan.”

Kira sit hom lam in die lyf en aanstaar. Abel is nou as verdagte uitgeskakel. Wie is dan skuldig?