Читать книгу Met die oog op liefde - Malene Breytenbach - Страница 5

Naomi kom aan op die Kaapstadse stasie en gaan na die platform waarheen sy gestuur word. Sy kyk met behae na die trein wat daar wag. Dit is goudgeel en soos op die foto’s in die brosjure is daar groot oë op die kant geverf. Die Baxter-logo is onmiskenbaar. Haar hart raas behoorlik van opgewondenheid. Vandag begin die avontuur, en die beste daarvan is dat sy Anthony Baxter weer gaan sien. Sy kon hom eenvoudig nie uit haar gedagtes kry nie.

Sy kyk rond of sy hom nie dalk gewaar nie, maar hy is nie tussen die ander mense op die perron nie. Sy sleep haar tas nader en kyk na die ander se bagasie. Niemand het groot tasse gebring nie.

Ag nee, daar is Roelf Malan ook. Sy sug hardop. Loop ’n wye draai om hom. Gelukkig sien hy haar nie raak nie.

’n Blonde meisie kyk by een van die treinvensters uit, reguit na Naomi, maar sy groet nie. Dit is die mooi brilmaker wat Naomi in die wagkamer gesien het. Dus was haar aansoek ook geslaagd. Naomi vermoed dat hulle twee nie juis vriendinne gaan wees nie. Daardie ligblou oë omring deur swaar maskara was net te krities. Bykans vyandig.

’n Vrou in wit klere kom staan langs haar en glimlag vriendelik. “Goeiedag en baie welkom. Ek veronderstel jy is dokter Harker?”

“Ja, ek is.”

“Ek is dokter Lily Mpephu, die bestuurder van die trein vir dié reis.” Sy skud Naomi se hand.

“Aangename kennis. Jy is seker ’n Vhavenda, nè?”

Die vrou glimlag breed met spierwit volmaakte tande. “Ek is inderdaad, dokter Harker. Ek hoor jy het op Elim gewerk.”

“Ja, en ek het baie by daardie sendingdokters geleer.”

“Hulle doen goeie werk daar op Elim. Ek is daar naby gebore, op Alfred Baxter se plaas. Hy is meneer Max Baxter se broer. Die Baxters het my gehelp om ’n dokter te word. Meneer Max Baxter het vir my ’n beurs gegee om medies aan Wits te gaan studeer en nou werk ek vir Baxter Pharmaceuticals.”

“Dis vir my lekker om iemand te ontmoet wat uit daardie omgewing kom.”

“Dis mooi daar, nè?”

“Pragtig … en misterieus.”

Lily Mpephu lag. “Ja, die ou gelowe en bygelowe is nog sterk daar.”

Sy wink ’n portier nader. “Frans, neem asseblief vir dokter Harker na haar kompartement. Nommer drie langs myne in die eerste passasierswa.” Sy draai glimlaggend na Naomi. “Maak jou tuis, dokter. Die kompartemente is knap, maar ons hoop almal sal tevrede wees. Ons sal oor ’n uur vertrek sodra almal aangemeld en ons alles gelaai het.”

Naomi volg die portier wat haar tas neem, en wonder waar Anthony Baxter is. Haar kompartement is klein, maar sy is gelukkig om alleen in hare te wees. Sy wonder wie almal saam in dié wa gaan wees. Sy hoop regtig Roelf is nie te naby nie. Haar moed sak omtrent in haar skoene as sy dink dat hy weer in haar lewe ingestap het.

Sy kyk by die venster uit na die perron. Sien mense wat soos spyseniers lyk. Hulle dra uniforms met ABC Chef School op geborduur. Drie verpleegsters in uniform staan by dokter Lily Mpephu. Sy verduidelik iets en hulle luister aandagtig.

Waarom sal sy net vir almal sit en kyk? Sy moet met die mense gaan kennis maak. Sy klim af en loop na dokter Mpephu.

“Stel my asseblief voor aan die mense?”

“Sekerlik, al sal dokter Tony Baxter dit in die eetwa doen sodra die trein vertrek. Hy is nog nie hier nie. Ek hoop hy kom betyds.” Sy beduie na die een fris vrou wat met ’n glimlag na Naomi kyk. “Dit is suster Edith Ngobeni wat die hoofassistent van oftalmologie sal wees.”

Naomi skud haar hand. “Hierdie dames is verpleegkundige Thandiwe Gumede en verpleegkundige Iris van Wyngaardt wat ons sifters sal wees. Dames, dit is dokter Naomi Harker wat in oftalmologie wil gaan spesialiseer en nou onder dokter Baxter hier sal werk.”

Naomi groet die ander twee ook met die hand. “Ek dink ons gaan lekker saamwerk.”

“Kan ek jou aan die ander oftalmoloog voorstel?” vra Lily Mpephu.

“Ek ken hom reeds.”

“Ja, ons ken mekaar al van studentedae af,” hoor sy agter haar en draai om. Roelf staan met sy gewone spottende grinnik daar. Sy vererg haar van voor af vir die man.

“Dis goed dat julle mekaar ken,” sê Lily Mpephu.

’n Man geklee soos ’n chef, met ABC Chef School groot op sy sak, kom nader. Dokter Mpephu stel hom voor as Clyde Bosman, hoof van spyseniering en logistiek.

“Wel, hier sal darem een mooi vrou op die trein wees,” maak hy ’n grap.

“Jy sal jou moet gedra, meneer Bosman,” raas dokter Mpephu kastig. “Die Baxters keur dit glad nie goed dat mense verhoudings op die trein het nie.”

“Ek sal my personeel moet waarsku dat hulle nie tweede porsies vir mooi dokters mag gee nie.”

Laggend loop hy weg.

“Ek hoop die kos is lekker,” merk Roelf suur op.

“Dit sal wees,” sê dokter Mpephu en wink ’n fris man nader. “Hier is Peter Mazibuko, ons hoof van sekuriteit.”

“Ek en my personeel sal julle goed oppas,” sê Peter Mazibuko ernstig.

“Ek is seker julle sal,” sê Naomi.

“Ons hoop so,” sê Roelf.

“Julle kan nou na julle kompartemente gaan. Ons vertrek binnekort,” sê Lily Mpephu.

Almal is naderhand op die trein, maar Anthony Baxter is nog nie daar nie. Naomi kyk by haar deur uit en hoor Lily Mpephu vir iemand sê: “Dokter Tony is op pad. Hy moes die apteker by die lughawe gaan haal en haar vlug was laat.”

“Is dit nie sy verloofde nie?” hoor Naomi Roelf se stem vra.

“Hulle is nog nie verloof sover ek weet nie,” sê Lily. “Maar hulle ken mekaar al redelik lank.”

Naomi gaan weer na die venster, afgehaal oor Anthony Baxter wat toe nie getroud is nie, maar tog ’n vrou het vir wie hy lief is. Moenie verspot wees nie, vermaan sy haarself. ’n Man so begeerlik soos hy sal mos nie ’n alleenloper bly nie.

Sy sien twee mense op die perron aangedraf kom, met tasse wat hulle sleep. ’n Man en ’n lang, slanke jong vrou met welgevormde bene, vlamrooi hare en ’n mooi gesig. Die man is Anthony Baxter en sowaar, as dit moontlik is, is hy nog aantrekliker as toe Naomi hom laas gesien het. Die twee klim in die wa waar Naomi, Roelf en dokter Mpephu is. Naomi brand om in die gang uit te kyk om te sien by watter kompartemente hulle ingaan, maar sy beteuel haar. Hoe sal dit nou lyk as sy spioeneer? Sy hoor ’n deur oopgaan en Anthony Baxter se stem. Dit klink asof sy kompartement langs hare is. Sy is tussen hom en dokter Mpephu. Waarom wil haar hart nie normaal klop nie? Naomi, jy gaan nié vir dié man wys hy versteur reeds jou ewewig nie, raas sy met haarself. Hy behoort buitendien aan daardie skoonheid met die vlammende hare.

’n Sirene blaas skril en die trein begin beweeg. O, lekker. Uiteindelik is hulle op pad. Sy hoor ’n klop aan haar deur en maak oop. Snak omtrent na asem toe Anthony Baxter voor haar staan, sy oë opvallend in sy bruingebrande gesig.

“Welkom op die trein, dokter,” glimlag hy. “Is jy al tuis?”

“Dankie, ek het ’n lekker kompartement. Ek sien regtig uit na die reis.”

“Ons gaan almal middagete in die eetwa geniet en dan gaan ek die mense verwelkom. Jy het seker nog nie met enig-een behalwe dokter Lily kennis gemaak nie.”

“Ek het al van die mense ontmoet.”

Hy lyk verbaas. “Dis goed. Wel, dié wat jy nie ken nie, sal jy oor ’n halfuur in die eetwa ontmoet. Ek laat almal nou roep. Sien jou daar.”

Hy tree nou meer informeel op. Spreek haar nie soos by die onderhoud as u aan nie. Hy loop weer en sy maak haar deur toe. Leun daarteen. Sjoe, om weer van naby af direk in daardie blou poele te kyk is om van lam in die bene te raak.

*

Sy hoor die gekwetter van geselsende mense toe sy by die eetkompartement ingaan. Hulle sit reeds aan die rye tafels voor die vensters. Anthony Baxter, Lily Mpephu, die rooikopapteker en Roelf Malan sit saam by een groot tafel waar daar nog plek oop is. Naomi wil nie by Roelf sit nie en gaan sit oorkant die gang.

“Kom sit by ons, dokter Harker,” nooi Anthony Baxter. “Hier is nog genoeg plek.”

Sy is verplig om langs Roelf in te skuif en sien hy kyk haar skalks aan. Moenie weer idees kry nie, mannetjie, dink sy vies.

Anthony Baxter beduie na die mooi rooikop. “Dokter Harker, dit is Monique Retief, ons apteker. Monique, dis dokter Naomi Harker wat ook ’n oftalmoloog wil word.”

“Ag so? Aangename kennis.” Haar skerp roesbruin oë kyk Naomi egter met skaars verbloemde antagonisme aan.

Naomi let dadelik op dat daar geen verloofring aan haar slanke wit hand met ’n Franse manikuur pryk nie.

Die brilmaker het aangekom en kyk vies in hulle rigting. Sy gaan sit by die verpleegsters oorkant die gang. Wat sou haar makeer, wonder Naomi.

Anthony Baxter staan op. “Vriende,” roep hy hard. Almal word stil. “Welkom op die Baxter-trein. Julle is gekies vir julle kundigheid en omdat julle gewillig is om julle medemens in nood in moeilike omstandighede te dien. Julle sal hard moet werk, maar ek verseker julle dit sal ’n lonende en bevredigende ondervinding wees. Mense in die mediese beroepe se vernaamste doel is tog om heling te bring en lewenskwaliteit te verbeter.”

Naomi hou hom noukeurig dop. Hy kyk rond na almal, maar sy blik talm ’n oomblik op haar. Of verbeel sy haar net?

“Julle het almal kontrakte geteken. Die maatskappy veronderstel dat julle al die punte van die kontrak bestudeer het voordat julle geteken het. Julle werksomstandighede en pligte is breedvoerig daarin beskryf. Sal julle asseblief een-een opstaan en sê wie julle is en wat julle op die trein gaan doen? Ons begin by my. Ek is die hoofoftalmoloog, oftewel hoofoogarts, op die trein. Ons treinbestuurder is dokter Lily Mpephu. Staan asseblief op, Lily, sodat almal jou kan sien.”

Lily staan op, kyk rond en glimlag.

Anthony Baxter knik vir Naomi. Sy staan op. “Ek is dokter Naomi Harker. Ek wil in oftalmologie spesialiseer en is hier om praktiese ondervinding op te doen.”

Anthony Baxter knik glimlaggend en beduie dat Roelf Malan homself moet voorstel.

Hy staan nie heeltemal regop nie. “Ek is ’n oftalmoloog.” Hy gaan sit weer vinnig.

Die brilmaker staan op en sê met ’n parmantige houding, kop agteroor en een hand op ’n heup: “Ek is Welma Botma wat brille maak.”

Die mooi rooikop staan met ’n onwillige sug op, en kyk van links na regs. In ’n heserige stem sê sy: “Ek is Monique Retief, die apteker.”

So doen almal dit die een na die ander. Naomi konsentreer sodat sy die mense en hulle name kan onthou.

Lily Mpephu staan vervolgens op. “Mense, ons gaan julle nou wys hoe die trein lyk en waar die ontvangs en klinieke sal wees. Ons deel ook roosters uit. Julle sal sien daar is vaste tye vir etes om dinge vir almal, veral die spyseniers, maklik te maak. Hou asseblief daarby. Moenie te lank in die eetkamer bly nie en kom asseblief betyds. Ons moet ongelukkig badkamers deel. Dié is aan die agterkant van elke wa. Ons sal môre in Johannesburg wees. Daar sal die optometris dokter Braam Lotter en die teatersusters by ons aansluit. Ons sal hoogstens ’n uur lank daar staan, dan is ons volgende stop Polokwane. Lekker werk. As enigiets pla, kan julle na my of dokter Baxter kom, maar verkieslik na my.”

Clyde Bosman, geklee in chefklere, staan daar naby. Sy wink hom nader. “Mense, laat ek julle voorstel aan Clyde Bosman, ons hoof van spyseniering en logistiek. Hy is in beheer van die leerlingchefs en kombuispersoneel. Ek verseker julle: ons gaan lekker eet. As julle oor die kos wil kla, gaan asseblief na hom toe.”

Hy slaan ’n dreigende houding in en swaai sy hand in die lug. “Ek sal julle met die vleisbyltjie in die hand te woord staan.”

Almal lag en klap hande. Clyde glimlag, buig eers na links en regs soos ’n akteur voordat hy loop. Twee jong mans en ’n meisie kom uit en deel spyskaarte uit.

“Het julle lus vir wyn?” vra Anthony Baxter. “Ons werk mos nog nie.” Hy kyk na Naomi. “Toe, Kapenaar, waarvoor het jy lus?”

“ ’n Lekker glas sauvignon blanc, dankie. Enige soort.”

“Ek het ook lus vir wit wyn.”

Roelf en Monique Retief wil ook wyn hê, maar Lily Mpephu drink Appletiser. Die drank kom voor die kos en nadat alles geskink is, lig Anthony Baxter sy glas: “Op ’n suksesvolle reis op die oogtrein, mense.”

Naomi bestel hoenderpastei en slaai. Lily, Monique en Anthony volg haar voorbeeld, maar Roelf bestel biefstuk en dring aan dat die bees nog moet bulk.

Hy kyk die jong studentekelner kwaai aan. “Moenie vir my verkoolde vleis bring nie, hoor. Anders stuur ek dit terug.”

Die kelner lyk effe verskrik. Verseker hom dat hy sal kry wat hy vra. Naomi vermoed dat Roelf ’n puntenerige en waarskynlik klaerige eter gaan wees. So het sy hom geken. Sy is amper seker die vleis gaan nie na sy smaak wees nie.

“Wat is jou naam?” vra sy en kyk na die naamplaatjie op die student se bors. “Terence. Aangename kennis, Terence.”

“E … aangename kennis, dokter.” Waarom bloos die outjie? Sy glimlag vriendelik vir hom.

Anthony Baxter lag toe hy daar weghaas. “Ek dink ons gaan goeie diens uit dié kêrel kry, dokter Harker.”

“Sy is tog so vriendelik met die kelnertjie,” sê Roelf sarkasties.

Naomi vererg haar vuurwarm. “Ek is altyd vriendelik met kelners. Dis harde werk om mense te bedien. Dikwels is mense onbeskof of die kombuis maak foute en dan moet die arme kelners dit ontgeld.”

“Ek stem saam,” sê Anthony Baxter. “Ek was al self ’n kelner en dit het my baie oor mense geleer.”

“Was jy ’n kelner?” vra Naomi verbaas. Die man uit ’n ryk familie wat seker niks geskort het nie?

Anthony Baxter grinnik. “My pa het geglo dit leer ons om met mense te werk. ’n Medikus werk mos juis met mense. My pa het ook geglo dat ons dit nie te maklik moet hê nie. Dit gee ’n mens ruggraat om bietjie swaar te kry.”

“Absoluut,” sê Lily Mpephu. “Swaarkry leer ’n mens baie van die lewe en van oorlewing.”

“Ek dink nog altyd dit was onnodig om jou sulke werk te laat doen,” merk Monique Retief oordrewe simpatiek op. “Dit moes vernederend gewees het.”

Anthony kyk tersluiks na haar. “Nee wat, dit het my goed gedoen. Ek het geleer om met alle soorte mense klaar te kom, van hoog tot laag, van gaaf tot moeilik.”

“Daar kom seker hordes pasiënte na die trein toe?” vra Roelf.

Anthony knik. “Laas keer het die mense al van vroegoggend tougestaan. Ons kry maar min ruskans.”

Monique trek haar mondhoeke wrang af. “Dis ’n worsmasjien.”

Anthony kyk verontwaardig na haar. “Dis mense met gevoelens en pyn. Hulle is blind of swaksiende. Dis nie wors nie. Ons probeer soveel mense moontlik help, want al hulp wat baie van hulle ooit gaan kry, is dié wat ons kan gee.”

“Ekskuus, ek het dit nie so bedoel nie.”

“Ag, jy is eintlik reg, Monique,” spot Roelf en lag. “Die pasiënte word ingeryg.”

Naomi kan aan die spanning in Anthony se kakebeen sien dat hy hom vererg het. “As julle só na die mense kyk, moes julle nie gekom het nie. Hier gaan julle ’n les in nederigheid leer. Ons is nie hier vir ons plesier nie.”

Naomi vergelyk die twee mans en Roelf kom sleg daarvan af. Anthony is nie bloot ’n mooi man nie. Hy het goeie kwaliteite: ’n sterk karakter, mensvaardighede, deernis vir sy medemens. Roelf se geite en venyn gaan hom nog die harnas inja. Roelf kan hom tydelik goed voordoen en hy is goed gekwalifiseer, maar noudat hy die werk op die trein gekry het, gaan sy ware kleure wys. Lily Mpephu kyk ook afkeurend na hom uit die hoek van haar oog.

Die hoenderpastei kom eerste en daarna Roelf se biefstuk. Soos Naomi verwag het, lyk hy skepties.

“Dis te gaar.”

Anthony kyk priemend na hom. Naomi sien dat die vleis nie regtig te gaar kan wees nie. Dis dan rooi binne wanneer hy dit sny.

“Wil dokter ’n ander biefstuk hê?” vra die kelner, onseker en beleefd.

“Nee, toemaar, ek sal dit eet.” Hy val weg sonder om weer op te kyk.

Monique eet ook in stilte. Is Anthony Baxter regtig op dié meisie verlief, wonder Naomi. Sy is sexy en seker bekwaam, maar sy lyk nie asof sy by hom pas nie. Daar is iets negatiefs omtrent haar. ’n Katterige streep. Vriendelik is sy beslis nie.

Het Lily Mpephu nie gesê dat die Baxters verhoudings op die trein afkeur nie?

Indien wel, waarom bring Anthony Baxter sý meisie saam?