Читать книгу Jenna en die leesperd - Marga Jonker - Страница 5

Posh Roux

“Haai, poplap! Hallo, Sydney!” Jenna se pa loer by haar kamer in.

“Eeeek! Net nie ’n drukkie nie, Pa,” keer Jenna toe haar pa nader kom in sy vuil blou oorpak en sy oliebe­smeerde hande uithou vir hulle om te sien.­

“Hallo, oom Jakes,” sê Sydney.

Jakes Conradie se blou oorpak dra die tekens van sy besige motorwerkswinkel. Sy hande is altyd vol swart oliestrepe, al skrop hy hulle hóé skoon. Sy groen oë en rooi hare is al wat blink wanneer hy van die werk af kom.

“Ek en Jakkie gaan net gou draf, Jenna, dan kom gesels ek oor jou oefenprogram vir jou rug,” sê haar pa. Haar pa behoort aan die dorp se drafklub en glo dat ’n drafprogram vir Jenna sal help. “Maar daar is iemand by die voordeur vir jou.”

Jenna skrik. Ag, sy hoop nie dit is Posh nie. Sy is nog nie reg om die klere terug te gee nie, veral nie vir Miss Posh Perfect nie.

“Wag, ek kom saam,” sê Sydney. “Dalk is Dash ook daar.”

Jenna stap vinnig in die breë gang af dat die ou hout­vloer bewe. Sydney se tekkies twiet en piep soos benoude spreeukuikens so ver sy loop.

In die oop voordeur, langs Jenna se ma se antieke hoederak, staan Elzé Roux, oftewel Posh Perfect, omraam deur die deurkosyn soos ’n model uit ’n deftige tydskrif.

Die weer in die Breedekloofvallei is nog warm tot in die tweede kwartaal en die somer is steeds in die lug. Elzé is gepas geklee in ’n ligblou somersrok. Haar ­sandale het ’n effense hakkie, en die klein handsakkie oor haar ­skouer pas by die kleur van haar skoene. Kan sy ooit regtig van ’n plaas af kom?

“Hallo, Jenna. Hallo, Sydney,” sê sy.

“Hallo, hm, Elzé,” sê Jenna.

“Haai, hoezit,” sê Sydney.

“Jammer, ek wou nog die klokkie lui, maar julle tui­nier het gesê ek kan inkom,” sê Posh.

“Ons tuinier?” vra Jenna.

“Ja, die man met die oorpak en die olierige hande. Hy het gesê hy sal kyk of jy hier is, hy werk net hier,” sê Posh.

“O nee, dit is oom Jakes, Jenna se pa. Hy maak graag grappies,” sê Sydney.

Elzé Roux het dieselfde lengte en bou as Jenna, maar daar eindig alle ooreenkomste tussen hulle. Jenna het wilde, krullerige rooibruin hare wat sy sukkel om netjies te hou, en haar neus en wange is besaai met sproete.

“My ma het gesukkel om julle huis te kry, ons het al om die blok gery. Volgens die GPS woon julle in die Speelgoedmuseum,” sê Posh.

“Dit is die Speelgoedmuseum én Jenna-hulle se huis,” verduidelik Sydney.

“Ek volg nou nie so lekker nie, jy maak nie sin nie, Sydney. My ma was nogal vies, Jenna, want die adres wat jou ma ons gegee het, het ons eers na die ­museum toe geneem en toe na ’n motorwerkswinkel. Hoe moes ons nou weet julle huis is hier ingeprop tussen besig-hede?” sê Posh.

“Breedekloof is nog volgens die outydse stads- en streeksbeplanning verdeel. Destyds kon mense hulle besigheid en hulle huis op een erf bou,” sê Jenna.

Jenna druk met haar hand teen haar seer rug. Sy kan Posh nie peil nie. Wil sy nou beweer hulle kan nie hier bly nie, of is sy besig om fout te vind met hulle huis, of wat is haar probleem? Breedekloof is ’n groot dorp, maar darem nie ’n stad nie.

“Wel, ons woon mos nie hier op Breedekloof nie, ons plaas is by Slanghoek en ons ken nou nie die hele dorp nie,” sê Posh. “Julle aanwysings was net nogal vreemd. My ma kon nie dink daar woon mense hier in die besigheidsdeel van die dorp nie.”

Jenna se oupa het jare gelede ’n besigheidserf in Bree­de­kloof se middedorp gekoop. Hulle erf het ’n huis, ’n winkel en twee store ingesluit. Haar pa praat daarvan as hulle landgoed. Vandag woon Jenna, haar ma, pa en Jakkie in die huis agter die werkswinkel wat in 1909 gebou is. Hulle huis is een van die heel oudste geboue in die dorp.

Sydney se ma, Dalene, huur die winkelgedeelte, bekend as Die Sportwinkel-op-die-hoek, by haar pa. Jenna se pa se werkswinkel is net langs Die Sportwinkel-op-die-hoek en haar ouma se Speelgoedmuseum is net om die hoek. Ouma Stirrie woon na oupa Jacobus se dood alleen in die woonstel wat deel is van die Speelgoedmuseum. Haar sitkamer- en kombuisdeure maak oop in ’n tuin wat tot teenaan Jenna-hulle se huis strek.

“My ouma sê altyd ons woon twee strate lank: in-Sesdelaan-af-en-om-die-hoek-en-op-in-Dorpstraat,” verduidelik Jenna.

“Dit is juis Dorpstraat 7 wat so moeilik was om te vind,” sê Posh.

Jenna sug. Is dit nodig vir Posh om so aan te gaan? Wat kan sý nou daaraan doen? Posh se ma het ver­dwaal, maar hulle is mos nou hier.

“Julle erf is net so vreemd. Is dit nie raserig om so in die middel van die dorp te woon nie?” vra Posh.

“Net deur die dag. In die aand is dit baie stil hier,” sê Jenna.

“Kan ek gou Meg se ryspanklere kry?” kom Posh tot die punt. “My ma wag saam met my sussie in die ­motor. Ek is eintlik nogal haastig.”

“Ek kan hulle innooi,” sê Jenna.

“Nee, my ma was baie ongeduldig omdat ons so gesukkel het om julle huis te kry. Sy het gedink die GPS is stukkend. Sy is te vies om uit te klim,” sê Posh.

Jenna trek haar skouers op en begin in die gang afstap. “Kom ons gaan kry die klere,” sê sy oor haar skouer. Hulle stap in stilte na Jenna se kamer. Net die planke twiet en piep onder Sydney se netbaltekkies.

“Ek het nie geweet jy kan skouspring nie. Ek dog jy verkies dressage?” sê-vra Sydney.

“Haai, Sydney,” antwoord Posh verbaas, “ek het nie geweet ’n netbalbokkie soos jy ken die verskil tussen skouspring en ruiterkuns nie.” Posh is nie katterig nie, sy klink net soos ’n onderwyser wat verdwaas is oor ’n onderpresteerder se goeie antwoord.

“Jy kry mos altyd in die saalperiode linte en bekers vir jou dressage. Ek is eintlik slimmer en meer oplettend as wat ek lyk, hoor.” Jenna kan hoor Sydney het haar nou vir Posh vervies.

Jenna kyk in Posh se groot oë. Posh maak goeie oogkontak, maar Jenna wonder of sy ’n ysblok vir ’n hart het. Is sy aspris kil en hooghartig, of het sy net geen idee dat sy soos ’n bedorwe ekstrabevoorregte persoon klink nie? Of hou sy maar net nie van haar en Sydney nie?

“Sydney ry perd vir ontspanning, sy was al deel van Meg Kingsley se uitrygroep,” kom Jenna tussenbeide. “Sy weet nogal ’n paar dinge van perde af.”

“Ja, en Jenna weet mos ook baie van perde, so ek leer by haar ook,” sê Sydney.

“Ek ry al van vier jaar oud af perd,” sê Posh. “Meg het my al vantevore genooi om deel te wees van haar span, maar ek wil nie iemand van die ontwikkelingspan se plek neem terwyl ek my pa se eie perde kan ry nie. Hy kan bekostig om my aan enige kompetisie te laat deelneem en hy wil nie hê ek moet arm kinders se kanse bederf nie. Maar nou dat Meg se span so dringend iemand nodig het, is ek bereid om te help.”

Jenna voel of sy ’n boek uit die boekrak kan gryp en Posh oor die kop kan slaan. Sy het baie hard gewerk om in Meg se span te kom. Sy het ekstra ure by die stalle deurgebring en as stalhulp-assistent gewerk om ’n goeie verhouding met Ruby Storm op te bou. Ruby is die merrie wat Jenna in die kompetisie sou ry.

“My pa teel mos Friesperde – ons is die vyfde Roux-geslag wat met Friesperde teel in die Slanghoekvallei. Ongelukkig kan ek nie met hulle skouspring nie. Friesperde is vroeër gebruik as trekperde, maar ons rig ons Friesperde af as skou- en ryperde. Ons volg Neder­land en België se se moderne voorbeeld om hulle as ruiterkuns­perde te gebruik.”

Jenna en Sydney sê niks nie.

Posh praat voort asof sy ’n aktualiteitsprogram oor die radio aanbied. “Julle weet, omdat ek al soveel jare perdry, kan ek enige perdesportdissipline gou-gou ­baasraak.”

Jenna wil vir haar sê sy verstaan nou baie mooi, Posh hoef nie so oor en oor te verduidelik nie.

“Dit klink of jy ama-a-a-zing is met perde, en daardie gevriesde perde klink yskoud cool,” sê Sydney en rol haar groot bruin oë vir Jenna agter Posh se rug.

“So jy kom reg met Ruby Storm?” vra Jenna. Sy wens Posh gaan sê dat sy sukkel, maar sy weet Ruby is ’n briljante sportperd wat haar alles gee op die skouspringbaan. As die ruiter goed kan ry, sal Ruby haar beste gee.

“Meg is baie tevrede. Sy sê ek en Ruby Storm maak ’n wenspan.”

Jenna voel hoe die pyn in haar rug erger raak. Die prentjie van Posh op Ruby Storm laat al die spiere in haar lyf saamtrek. Ruby behoort nie aan haar nie, maar Jenna se liefde vir die merrie hang haar hele hart vol. Skouspring saam met Ruby het soveel opwinding in haar lewe gebring, maar nou is dit asof alles wat wonderlik was, soos water deur haar vingers geglip het.

Jenna raap die ryklere bymekaar en wil dit in Posh se arms stop, maar die meisie bekyk elke kledingstuk eers krities voor sy dit oor haar arm hang. Sy vryf ondersoekend met haar duim en voorvinger aan die materiaal, haar neus effens in die lug en haar lip op ’n stywerige strepie getrek.

“Dankie tog, die materiaal se kwaliteit is goed, en ek sal met hierdie kleure kan saamleef.”

“Gaan jy nou nie meer aan jou ander dressage-skoue deelneem nie?” vra Sydney.

“Nee, ek gaan steeds aan al my kompetisies deelneem soos altyd, want dit is nie op dieselfde tye as die Kingsley-span se skouspring nie.”

“Ek dink jou ma toet vir jou,” val Jenna haar in die rede.

Posh hang haastig die laaste van die ryklere oor haar arm en drafstap voordeur toe.