Читать книгу Karoo-Kantate - Marié Heese - Страница 4

Sy wou nie baklei nie. Sy’t op haar tande gebyt en weggekyk en probeer om haar doof te hou. Maar dié oggend was die gekoggel net een keer te veel.

“K-k-k-k-k, g-g-g-g-g,” maak die flippen swartkopmeisiekind haar na. “Oe-eee-oe, oe-eee-oe. Aap-p-p aap-p-p aap, aap, aap.”

Die groepie kinders lag uitbundig en hop gebukkend om haar rond met bakarms en sleephande soos ape.

“K-k-k-k-k, g-g-g-g-g, oe-eee-oe,” hou die voorste hans­­wors aan met koggel. Sy roggel in haar keel asof sy ’n aanval kry. Dan skree sy: “Aap! Jy’s ’n aap! Mense maak nie sulke geluide nie!”

Meteens kan sy nie meer stilsit onder hierdie getart nie. Sy lanseer haarself van die trappie waarop sy gesit het en bestorm die swartkop, hard genoeg dat dié agteroor val dat sy hik. Nou’s hulle aanmekaar. Dis klappe en vuishoue en pluk en ruk en skop en trap. Die res van die groepie vorm ’n jillende kring. Stof slaan op van die speelgrond se dorre gruis.

“Vat haar, vat haar, gee haar gas!”

Dit word gou duidelik: nie almal is aan die swartkop se kant nie, noudat dit oorlog is. Nie almal sal spyt wees as sy ’n slag goed gesmeer word nie.

Hulle rol ’n paar keer om. So woedend is sy dat sy die oorhand kry en wydsbeen op die swartkop se maag sit met albei hande in dié se woeste dik boskaas geklem. ’n Wilde vuishou tref haar in die oog, maar sy skud net haar kop en gebruik haar greep op die hare om haar treiteraar se kop hard teen die grond te stamp.

Sy skree: “Ek oefen!” Stamp! “Ek oefen, en jy sal my nie keer nie!” Stamp, stamp! “Ek oefen, want ek’t geblo ek sal, en ek sal nie ophou nie! Dis ar-ti-ku-LA-sie!” Stamp op die LA! “OEfeninge!” Stamp op die OE!

Dit voel vir haar asof al die hartseer en al die swaarkry en al die kwaadgeit van die afgelope tyd hier voor haar in een mens kom sit het, en asof sy dit alles voor haar kan vermorsel en wegklap. “Jy soek my al lankal,” grom sy en pluk weer aan die swart hare. “Jy soek my, en jy’t my gekry!”

“Watchit, julle! Watchit!”

Die toeskouers het ’n naderende onderwyser gewaar. Gemaak doodluiters verdwyn hulle een-een in verskillende rigtings tussen die ander kinders op die speelgrond.

Die onderwyser aan diens gee met opset genoeg tyd vir die skuldiges om hulle uit die voete te maak. Soek nie nou, aan die einde van die kwartaal, onnodige drama nie. Buitendien is een van die bakleiers Coach se groot hoop op die 100 m-meisies onder veertien by volgende kwartaal se WP Uitnodigingspele. Nee wat, liewer maak soos die drie ape: Sien, hoor en spreek geen kwaad nie.

Die twee bakleiers steier vinnig orent. Hulle het meteens ’n gedeelde doel: om nie uitgevang en gestraf te word nie. Een skarrel kleedkamers toe. Die ander een sluip om die hoek.

Natuurlik het niemand iets gesien nie.