Читать книгу Emma en die geheime gang - Marianna Brandt - Страница 7

Die klaskamers is net so vreemd. Dit lyk of die stoele spesi­aal vir oorgewig kinders gemaak is. Die deure is een en ’n half keer groter as normaal, en die gange tussen die tafels is ook baie wyer as in ’n gewone klas.

Emma trek die stoel langs Anja uit en gaan sit.

’n Skraal man met ’n poniestert en ’n Asterix-snor stel hom aan hulle bekend. “Ek is meneer Harry Hopman. Al die pad van Kaapstad af. Ek hou van ’n skool met ’n gesonde beleid. Dis hoekom ek hier is. Ons sal goed saamwerk. Ek hou van intelligente kinders en ek hoor julle almal is vet en slim.”

Sy is nie een van die twee nie, net gemiddeld, dink Em­ma.

“Op die rakkie onder julle banke sal julle ’n verversin­kie ter verwelkoming sien. Dis met komplimente van Koster­kloof Hoërskool,” sê meneer Hopman en sy glimlag strek van oor tot oor.

Anja en Willa steek dadelik hulle hande onder hulle banke in en haal ’n pakkie uit.

Emma loer ook onder haar bank in.

“Julle mag dit oopmaak en eet terwyl julle na my luis­ter,” sê meneer Hopman.

Emma sien hoe die kinders die pakkies gulsig oopmaak. Party skeur die papier sommer met hulle tande oop. Daar is ’n verskeidenheid lekkergoed en beskuitjies in.

Terwyl meneer Hopman op die bord skryf, hoor Emma hoe die klas sit en eet dat dit so kraak terwyl hulle notas afskryf.

Toe die periode verby is, is die verversings op en die as­blikke in die klas loop oor van papiere. Emma het nie eens aan hare geraak nie.

“Hoekom eet jy nie jou lekkers nie?” vra Anja.

“Ek is nie honger nie. Ons het dan nou net ontbyt gehad.” Emma kan nie verstaan waar die kinders hulle groot eetlus vandaan kry nie. Hulle is erger as sywurms.

“Kan ek joune maar kry?” vra Anja.

“Ja, seker,” sê Emma en gee die pakkie vir haar.

Toe eerste pouse aanbreek, gaan almal saal toe waar verskillende soorte sop en pannekoek met heerlike vulsels saam met ’n melkskommel bedien word. Emma sien hoe die kin­ders toustaan vir die eetgoed.

Anja en Willa kom aangestap, elkeen met ’n beker sop en ’n pannekoek.

“Word ons elke dag so bederf, of is dit maar net om vir die nuwe kinders welkom te sê?” vra Emma. “Ons het mos kos vir pouse saamgebring. Hoekom het hulle die koshuis se kombuis nie laat weet nie?”

“Vandag is nie ’n uitsondering nie,” sê Anja tussen sluk­ke sop deur. “Ons kry elke dag iets lekkers vir pouse.”

Hulle volgende klas is Geskiedenis. Juffrou Niekop, ’n plank­dun middeljarige vrou met kort, styf gekartelde bruin hare en groot voortande, staan voor die bord toe hulle ná pouse in die klas kom.

“Goeiemôre, klas,” sê sy terwyl sy elke kind haarfyn be­kyk soos wat hulle by haar tafel verbyloop.

Toe almal sit, vra sy: “Almal hier?”

Sy kyk oor die klas. “Ja, julle is. Goed.”

Pateties, dink Emma. Sy kan mos sien ons is almal hier. Al die stoele is vol.

Juffrou Niekop vou haar dun arms.

“Vandag gaan julle meer hoor oor die rol wat meneer Snop­ke en sy vrou in die gemeenskap speel.”

“Ons ken die storie, Juffrou,” kla een van die seuns. “Ons hoor dit al van laerskool af.”

“Dit maak nie saak nie. Hier is nuwe kinders in die skool­ en hulle moet ingelig word. Dis ’n opdrag van meneer Snopke,” sê sy. “So jy sal maar net weer moet luister, Jobus.”

“Oukei, Juffrou, maar nog net dié een keer,” sê Jobus.

“Jy sal dit weer hoor as jy volgende jaar nog hier is.” Juffrou Niekop klem ’n liniaal in haar seningrige hand vas en slaan hard op haar lessenaar.

Sy lig haar benerige ken en kyk oor die klas.

Toe sy seker is sy het almal se aandag, sê sy met ’n stroopstem: “Meneer Skieter Snopke is ons dorp se engel … Waar daar hulp nodig is, help hy – veral die armes. Hy is ook ons dorp se burgemeester, en hy doen alles uit die liefde van sy hart.

“Mevrou Sophie Snopke is baie betrokke by welsyn. Sy het verlede jaar die nasionale prys vir Diens aan ’n Naaste ontvang. Toe die dorp deur vloedwater meegesleur is, het sy self ingespring en gehelp. Sy is die dorp se ander engel.”

Dis seker hoekom dit so goed gaan met meneer en me­vrou Snopke, dink Emma. Ouma San sê altyd as jy goed doen aan ander kom dit dubbel terug na jou toe.

Emma is nou bly haar pa het ’n plaas naby Kosterkloof gekoop. Sy hou van die skool en die koshuis. Sy het ’n lekker bed en die kos is heerlik. En sy hou ook van haar kamermaats.

Tweede pouse storm die kinders met hulle kosblikke uit na die skoolterrein. Iemand stamp aan Emma se arm.

“Haai, Em!”

“Hendrik!”

“Lekker plek hierdie, nè?”

Sy sien hoe hy saam met ’n groot seun verbystap en iets uit sy kosblik haal. Uit nuuskierigheid maak Emma haar kos­­blik oop en vind die lekkerste hamburger, ’n stuk koek, vrug­tesap en ’n groot staaf sjokolade daarin.

“Ons gaan snoepie toe. Kom jy saam?” vra Willa skielik agter haar.

“Ek sal saamstap, maar ek wil regtig nie nog iets hê om te eet nie,” sê Emma. ’n Lang ry kinders met leë kosblikke staan en wag om gehelp te word.

Toe sien hulle die nuwe onderwyser, die aantreklike meneer Valkens, tussen die kinders in die ry staan.

“Wat maak hý hier?” vra Emma. Onderwysers eet mos in die personeelkamer. As hier so baie kos vir die kinders is, het die onderwysers seker ook?

“Dalk is hy lus vir iets uit die snoepie. Hoekom kla jy, Em­ma? Hy’s die oulikste onnie wat ons nog gehad het.” Willa hou haar hart vas. “Hy’s ’n hunk. Ek is mal oor blonde ouens met blou oë.”

Anja gee haar ’n stamp aan die boarm. “Toe nou, kan jy nie sien hy weet hy maak meisies se knieë lam nie?”

Toe die skool uiteindelik uitkom, is Emma skoon moeg om teen kos en lekkergoed vas te kyk. Middagete is weer net so oorvloedig, en teetyd is daar tien verskillende koeke om van te kies. Emma eet net een stukkie wortelkoek.

Daardie aand kry hulle pastas en pizzas en die heerlikste Italiaanse roomys. Nie net dit nie, maar ook braaihoender, vleis en vark.

Ná ete bel Emma haar ma.

“Hoe gaan dit in die koshuis?”

“Baie goed, Ma. Ons eet ons net dood,” sê Emma en weet dadelik die ou gesegde het vir haar ’n heel nuwe betekenis hier in Kosterkloof se koshuis gekry.

“Maar dis mos lekker!”

Emma weet haar ma dink sy maak ’n grap.

“Ma, wat betaal Pa om vir my en Hendrik hier te laat bly en skoolgaan?”

“Presies dieselfde as vir die koshuis in die stad.”

“Is Ma seker?”

“Hoekom vra jy? Dis wat jou pa gesê het.”

“Ma, dis nie ’n koshuis nie, dis ’n hotel!”

“Wel, ek is bly julle is so gelukkig daar.”

Emma probeer verduidelik, maar kan nie deurdring tot haar ma nie. Dis omdat sy nie die plek gesien het nie.

Toe sy aflui op haar selfoon, sien sy vir Hendrik aan­kom.

“Hei! Ek het nou net met Ma gepraat. Dit gaan goed daar, en ek het vir haar gesê dit gaan goed met ons,” sê Em­ma vinnig. “Wat dink jy van die skool?”

“Blêrrie great. Het jy van die pannekoek geëet? Dit was awe­some!”

“Nee, ek kan nie so baie eet nie, Hendrik. Ons eet ons dood hier.”

“Aag, kom nou, Em. Daar’s niks so lekker soos lekker kos nie.”

“Pas net op dat jou broeke nie ook so styf begin sit soos die ander ouens s’n nie,” waarsku Emma. “O, ja, het jy gehoor hier word nie rugby of sokker gespeel nie?”

“Ja, ek het. Maar dis oukei. Ek sal maar eet en swot. Dis wat die ouens hier doen.”

Emma kan nie glo wat sy hoor nie. Hendrik was nog altyd mal oor rugby. Hy het in graad agt al in hulle vorige skool­ se tweede span gespeel.

Op pad terug kamer toe sien Emma een van die meisies van die kamer langsaan hulle.

“Haai, ek is Janine. Ek wou al met jou praat,” sê die meisie met die lang bruin hare en vriendelike groen oë.

Emma glimlag. “Ek’s Emma. En ek kan sommer sien jy’s ook nuut hier.”

“Hoe so?” vra Janine met ’n frons.

“Al die kinders hier is spekvet,” fluister Emma. “Ons twee met ons maer lywe staan uit soos ’n geel puisie.”

Janine lag. “Dis ’n goeie beskrywing.”

Sy loer in die gang af en sê dan geheimsinnig: “Daar’s iets wat ek jou wil vra.”

“Ja?” Emma kyk na die aantreklike meisie met die atletiese lyf in die stywe jeans en rektoppie.

“Ek haat melk. Ek raak skoon naar daarvan,” kla Janine.

“Great! Dit maak twee van ons. Ek is ook allergies vir melk,” sê Emma.

Janine sug. “Maar nou móét ons voor etes milkshakes drink!”

“Ek stuur dit net terug,” antwoord Emma. “Hulle kan jou nie dwing nie.”

Janine glimlag. “Ek gaan dit probeer. Ek het vanaand van ete af weggebly, net daaroor.”

“Dis nie nodig nie. Doen net wat ek doen,” sê Emma.

“Oukei, ek sal, dankie!” Voor Janine by haar kamer ingaan, draai sy om na Emma en sê: “Ons moet weer praat.”

“Ja, ons moet.”

Emma stap na haar kamer en gaan lê en dink op haar bed. Janine is sekerlik net soos sy en Hendrik ook nie van ’n kinderhuis nie. As die meeste kinders in dié plek uit kinderhuise kom, hoekom neem hulle dan ander kinders soos sy en Hendrik en Janine in?

Dit kan nie wees oor die bietjie geld wat hulle ouers be­taal nie. Dit kos tog seker baie meer as dit om in ’n plek soos dié te bly.