Читать книгу Eksklusief uit Eden - Marida Fitzpatrick - Страница 5

Oorsee! Sy gaan oorsee! Sy moet haar keer of sy huppel uit Grethe se kantoor.

Mia was nog nooit oorsee nie. Om die waarheid te sê, was sy nog in weinig ander plekke as Potchefstroom. Negentig persent van haar volwasse lewe, twee en twintig uit die vyf en twintig jaar, het sy in Potchefstroom in haar ouerhuis gewoon. Die verste wat sy nog ooit was, is Kleinmond in die Kaap. Sy wou ná haar studie by die Potchefstroomse universiteit oorsee gaan, maar haar pa wou niks daarvan hoor nie.

Nou gaan sy Midde-Ooste toe, van alle eksotiese plekke! Kamele op goue sandduine in uitgestrekte woestyne, oliesjeiks met harems vol vroue met sluiers en geheimsinnige oë wat in soet parfuumwolke verleidelik dans … Sy kan gil van opgewondenheid!

Maar wag, daar is ook altyd oorlog in die Midde-Ooste. Sy onthou nog die opskrif in haar matriek-Geskiedenishandboek: Die nimmereindigende Midde-Oosterse konflik. O hemel, sê nou daar’s oorlog in Bahrein? Sê nou sy moet tussen mortiere of missiele of wat hulle ook al in oorlog gebruik, koes en hardloop om haar storie te kry?

Sy gaan sit voor haar rekenaar. Haar hart klop wild. Sy kan nie glo sy het dit reggekry om Grethe te oortuig nie. Waar sy die moed vandaan gekry het, weet sy nie. Ou Grethe, soos die kantoor haar agter haar rug noem, het nog nooit van haar gehou nie. “Dis niks persoonliks nie,” het sy eenkeer vir Mia gesê sonder om ’n oog te knip. “Dis maar net jou tipe gesig. Dit werk net nie vir my nie.” Ou Grethe moet vandag ’n besonder goeie of slegte dag beleef dat sy so maklik ingegee het.

Wag tot haar ma en pa hoor! Hulle wou nooit hê sy moes oorsee gaan werk nie, maar hulle sal baie beïndruk wees dat haar werkgewer genoeg vertroue in haar het om haar oorsee te stuur. In hul oë sal dit amper so goed soos ’n bevordering wees.

Mia hoor al hoe mevrou-professor Henriëtte Bindeman gemaak terloops vir die ander vroue by die Potchefstroomse leeskring sê: “Ja, jong, Mia se werk het haar na Bahrein gestuur. Jy weet, in die Midde-Ooste? Sy’s so besig, jong. Vat nie grond nie.”

En sy sien al haar naam in Grethe se redakteursbrief (daar waar Terry-Lee se naam gewoonlik pryk): Lees die skitterende artikel deur ons sterjoernalis Mia Bindeman, wat uit Bahrein in die Midde-Ooste berig. Dink net hoe jaloers gaan Terry-Lee wees!

’n Regte, egte nuusstorie. Nuusweek se hoofartikel! Sy het só lank gewag vir hierdie kans. Al vir agttien maande sleep sy haar lyf elke oggend werk toe om TV-gidse te skryf met opsommings oor wat in flieks en sepies gebeur. Daar is ook net soveel maniere om te sê X raak verlief op Y, A is woedend vir B, en T kry ’n verrassende besoek uit die verlede.

Nou kry sy uiteindelik die kans om haarself te bewys. Al is dit in ’n oorlogsone. O hemel, sy beter dit net regkry. Mislukking is nie ’n opsie nie. Sy sal Grethe, haar ouers, niemand weer in die gesig kan kyk nie. Sy móét net slaag.

Goed, sy moet nou kalmeer. Sy moet nog op die internet oplees oor Bahrein en die Shia-fundamentaliste. Maar eers gaan sy haar oorwinning met ’n Cinnabon vier.

Met haar ringvinger (die enigste vinger wat nie taai is van die Cinnabon nie) kliek sy op die muis om by Beeld se webblad te kom. Die Suid-Afrikaanse konstruksiemaatskappy McMillans, lees sy en vat nog ’n hap Cinnabon, het die Al Dana-veerboot gehuur vir ’n partytjie om ’n konstruksiemylpaal te vier. Al die Suid-Afrikaners wat op die boot was, het óf vir McMillans gewerk óf was metgeselle van McMillans-werknemers. Sover vasgestel kon word, het 34 mense, onder wie ses Suid-Afrikaners, die ontploffing oorleef.

Goed, sy moet beslis met van die oorlewendes praat, en natuurlik met familie van die oorledenes. Sy moet sommer vandag al ’n kontak by McMillans kry, nog voordat sy vanaand vlieg. Vanaand … Vandag is Maandag, 2 Mei. Dit beteken sy sal môre op 3 Mei land … Ag hemel tog!

Sy probeer daarvan vergeet en lees verder: Islamitiese Shia-fundamentaliste het na bewering die bom op die McMillans-veerboot geplant om vir die Weste die boodskap te gee dat hulle uit die Midde-Ooste moet bly. Hulle is veral nie ten gunste daarvan dat soveel Westerlinge in die Midde-Ooste werk nie.

Sy tik Bahrain in Google se soekkassie in. Sy hou asem op. Sê nou dis ’n bar, oorloggeteisterde landskap met geboue voos geskiet deur missiele en kindertjies sonder ledemate? Hoe kan sy dan vir Grethe sê sy wil nie meer gaan nie?

Verlig blaas sy haar asem uit toe sy op die eerste paar webblaaie sien daar is nie oorlog in Bahrein nie. Eintlik lyk dit soos ’n baie stil en vreedsame plek. ’n Klein woestyneiland omring deur helderblou see – die Persiese Golf, om presies te wees.

In historiese geskrifte word daar na Bahrein as die Tuin van Eden, die Paradys en die Pêrel van die Persiese Golf verwys, lees Mia. O, dit klink soos ’n fantastiese plek! Dis die kleinste Arabiese nasie in die wêreld. Saoedi-Arabië lê wes van die eiland en Katar suid. Van Doebai af is dit sowat ’n uur se vlug.

Bahrein is ’n Moslemland, die amptelike taal is Arabies en die land se amptelike naam is die Koninkryk van Bahrein, lees sy. ’n Monargie, soos die Britte. Oe, sy wonder of hulle ’n mooi, eksotiese prinses het. Of beter nog, ’n eksotiese prins. Die koning wat die land regeer se naam is sjeik Hamad bin Isa Al Khalifah.

Dit het Mia etlike maande geneem om die minister van gesondheid, Manto Tshabalala-Msimang, se naam te onthou. Sy sal mos nooit hierdie sjeik se naam in ’n dag kan memoriseer nie, dink sy en sug.

Die sjeik is blykbaar ’n baie goeie koning, want sedert hy in 1999 oorgeneem het, is daar weinig, indien enige, politieke onrus in die land. Die Shia-fundamentaliste het in die 1980’s en 1990’s moles gemaak in Bahrein, en ’n klomp mense is dood in die geweld tussen die regering en die fundamentaliste. Hulle het hotelle en restaurante met plofstof aangeval. Maar sedert die koning se oorname is hulle stil – dit wil sê, tot nou toe.

Alle aanduidings is dat ’n terroristegroep genaamd Jaish Islamiyah vir die bomontploffing op die veerboot verantwoordelik was, lees Mia. Dié groep bestaan glo uit Shia-fundamentaliste en het in die 1980’s bekend gestaan as die Islamitiese Front vir die Bevryding van Bahrein. Hulle het in 1981 onsuksesvol probeer om die regering met ’n staatsgreep omver te werp.

Toe sy Jaish Islamiyah op Google intik, skrik sy. Die organisasie word in die meeste lande, insluitend Bahrein, verbied. Verskeie webblaaie beskryf Jaish Islamiyah as ’n uiters gevaarlike ekstremistiese terroristegroep. Letterlik vertaal beteken die naam “Weermag van God”. O hemel, waarin het sy haar begewe?

’n Australiese webwerf sê: We advise you to exercise a high degree of caution in Bahrain because of the high threat of terrorist attacks. Statements by international terrorist groups have called for attacks against Western interests in the Gulf region. Dit klink amper net so erg soos oorlog. Maar sy kan nie nou omdraai nie.

Die volgende naam wat sy op Google intik, is Malan Retief. Sy het al ’n paar keer met hom gesels, maar sy moet presies weet met wie sy meeding.

Meer as ’n duisend skakels kom op. Natuurlik al sy wonderlike berigte en artikels.

Die eerste webblad op die ellelange lys is dié van Mondi, een van die gesogste joernalistieke toekennings in Suid-Afrika. Hoofseun Malan se aantreklike gesig pryk daar langs sy lys prestasies. Hy het die afgelope drie jaar elke jaar ’n Mondi-toekenning gewen. Die vorige twee jare was dit vir Scoop van die Jaar en laas jaar vir die beste ondersoekende joernalis. Dit was vir sy onthullings oor korrupsie in een of ander regeringsdepartement.

Op Verslag se webwerf lees sy Malan Retief het begin vanjaar op agt en twintigjarige ouderdom die jongste mens ooit geword om as die koerant se hoofverslaggewer aangestel te word. Ag tog! Dis so goed sy moet die Comrades teen Bruce Fordyce hardloop.

Mia Bindeman tik sy in die Google-soekkassie. Teleurstelling kom sit op haar skouers toe sy die resultate sien. Presies drie! Een is Sasima, die webblad van Potchefstroom Gimnasium waar sy op hoërskool was – haar naam verskyn by die reëlingskomitee vir Sasima-alumni. Die ander een is Nuusweek se webblad waarop haar naam en e-posadres gegee word sodat kykers foute in die TV-gids kan aanmeld. En die derde een is haar persoonlike blog wat sy en Stephanie nou die dag in ’n oomblik van waansin geskep het. Dit bevat ’n belaglike foto van haar en ’n opskrif wat sê: Die Mal Wêreld van Mia.

As Malan Retief dit moet sien, vou hy seker dubbeld soos hy lag.

Nou moet sy wat Mia is met kampioen Malan meeding. Maar sy sal dit regkry, besluit sy. Sy gaan die scoop der scoops kry! En daarmee saam gaan sy sommer vir Malan ’n bietjie aarde toe bring.

Die aand op die lughawe is Mia tot in haar murg toe moeg. Dit was ’n dolle gejaag van ’n dag. Nadat sy al die agtergrondinligting op die internet gekry het, moes sy ’n skootrekenaar, internasionale diens vir haar selfoon, dollars en wie weet wat als nog reël. En tussendeur met die skakelbeampte van McMillans praat om ’n onderhoud met een van hulle direkteure in Bahrein te kry. Toe moes sy huis toe jaag om te gaan pak.

Haar vlug vertrek eers heelwat later, maar sy het klaar haar bagasie ingeteken en haar instapkaart gekry. Die skootrekenaar en kamerasak dra sy saam as handbagasie, want sy is bang dit word gesteel. Die band van die skootrekenaarsak sny in haar skouer in en die kamerasak val heeltyd van haar ander skouer af. Ag nee, wat te erg is, is te erg, besluit sy. Sy het nie krag om met hierdie swaar vrag rond te stap nie. Sy gaan liewer by die instaphekke sit, al is dit nog ure voor haar vlug. Buitendien is sy eerder vroeg as laat.

Toe sy uitasem op een van die silwer stoeltjies neerval, kan sy nie glo wie by die trappe afgewarrel kom nie: Malan Retief. Was natuurlik in die besigheidsitkamer daar bo. Warrel is die enigste manier om sy afdaling met die trappe te beskryf, want stap of hardloop is dit nie. Daarvoor is dit heeltemal te vrolik en selfversekerd – asof hy op ’n verhoog is en nou enige tyd ’n klopdansvertoning gaan lewer. Hy dra ook ’n skootrekenaar en ’n kamerasak, maar dié is blykbaar gewigloos, want hy doen dit met die grasie van tien jong Afgaanse honde.

Mia gryp die koerant wat twee stoele verder lê en skud dit oop om agter die breë blaaie weg te kruip. Sy het nie nou krag vir Malan Retief nie. Die laaste keer toe sy hom gesien het, was by Februarie se Persklubfunksie. Hy het nogal met haar gedans en, moet sy toegee, baie lekker gedans. By al sy talente en deugde het hy ook ’n heerlike lang, lenige lyf. Sy was so bly toe die aantreklike, suksesvolle Malan háár vra. Hy het so lekker geruik en sy wou net in vervoering raak …

Maar toe los hy haar in die middel van ’n liedjie net so op die dansvloer. “Jammer, Mia,” het hy gesê, “daar’s net iemand met wie ek gou moet praat.” Toe sy omkyk, sien sy hom afpyl op die voorsitter van die Suid-Afrikaanse Nasionale Redakteursforum, wat pas by die deur ingestap het. Sy was woedend. En sy het haar voorgeneem om nooit weer met hom te dans nie, al is hy hoe mooi, al is sy stoppelbaard hoe sexy en al kan hy hoe lekker langarm.

Malan sien haar deur die genade nie en mik reguit vir die instaphekke. Hy het sowaar ’n vroeër vlug as sy. Mia gooi die koerant briesend neer. Sy glo dit nie! Hy loop klaar voor, vyftien-stroop.

Van bo in die vliegtuig lyk Bahrein so klein dat Mia wonder of hulle ooit daar sal kan land. Droog en wit lê die eiland soos ’n stuk kurk en dobber in die helderblou see. Uit die lug lyk dit nie na Eden nie. Dit lyk skaars of daar ’n boom is, wat nog te sê ’n boom met verbode vrugte.

En ’n verleidelike groen slang sal nie ’n halwe dag hier hou nie. Hy sal oral uitstaan teen die dor landskap. Alles is plat, uitgestrek en in verskillende skakerings van wit. Dis asof die woestynson alle kleur weggebrand het. Maar terselfdertyd skoongebrand het. Gesuiwer het. ’n Rein, wit eiland. Soos ’n maagdelike bruid. Haar ma sal daarvan hou.

Op pad van die lughawe af sê die taxibestuurder ’n mens kan die hele eilandjie binne ’n uur of wat platry. Nie dat enigiemand in dié stadium ’n uur saam met haar in ’n motor sal wil deurbring nie, dink Mia. Dis Dinsdagmiddag halfvyf en gisteraand toe sy uit Johannesburg vertrek het, voel soos ligjare gelede. Sy het dieselfde klere aan waarmee sy gisteroggend werk toe is en sy het eergisteraand in haar woonstel laas gebad. Haar lang, donker hare hang in olierige slierte.

Nou staan sy hier voor die baie indrukwekkende Sheraton Hotel. Sy weet nie hoe sy gedink het ’n Midde-Oosterse hotel moet lyk nie, maar só ’n gladde Westerse yspaleis het sy nie verwag nie. Ten minste darem iets met parfuum en sluiers, of ’n bietjie goud en pers.

Maar goed, meneer Patrick Beling is seker nie hier om Arabiese nagte in wit satyn te geniet nie. Vir hom is dit seker hoe meer Westers, hoe beter. Hy is die Amerikaanse bedryfsdirekteur van McMillans Construction. Die maatskappy se skakelbeampte het vir haar sy nommer ge-SMS toe sy op die vliegtuig was en sy het hom van die lughawe af gebel. Hy het gesê hy kan haar by sy hotel sien – so gou as moontlik.

Haar opwagting by die luukse hotel is net so onelegant soos sy op die oomblik lyk. Met ’n groot gesukkel strompel sy met haar reuse-tas, handbagasie, kamerasak en skootrekenaar deur die groot draaideur – een van daardie wat voel of dit jou hakskene jaag, hoewel dit baie stadig beweeg.

Gee tog dat meneer Beling nie hierdie jammerlike toneel aanskou nie, dink sy terwyl sy sweterig spook om al haar besittings uit die deur te bevry. Toe sy opkyk en ’n gesofistikeerde man in ’n ontwerperspak in die hotel se sitkamer sien wag, weet sy dis hy. Net haar geluk. Hy sal ook nie opstaan om haar te help nie.

’n Portier kom tot haar redding en bied aan om haar bagasie tydelik te bêre.

So gesweet en afgemat as wat sy is, so vars en stylvol lyk die sitkamer en meneer Beling. Hy is so blink soos sy van klink – kon net sowel ’n aanbieder vir Verimark gewees het.

“Aangename kennis,” sê hy met ’n swaar Amerikaanse aksent en druk haar hand só hard dat sy sweer sy kan haar handbeentjies hoor kraak. Sy tande is net so wit soos Grethe s’n. Sy wonder of hy dit ook elke drie maande laat bleik.

Hulle gaan sit op twee reusagtige gestreepte banke met oordadige bont kussings. Die bank is so hoog en sy sink so diep in die kussings weg dat net die punte van haar skoene die vloer raak. Soos Alice in Wonderland. Dit laat haar nog belagliker voel.

Maar sy haal haar notaboekie en pen uit en probeer so hard as wat sy kan om soos ’n professionele, deurwinterde joernalis te lyk. Meer Ruda Landman, minder Alice in Wonderland.

“Dis jammer oor die omstandighede waaronder ons ontmoet,” sê sy op haar beste Potchefstroomse Engels.

“Ja, ek het gisteraand al geland. Ek moes so gou moontlik kom om die families te ondersteun,” sê meneer Beling.

“Hoeveel van u werknemers was op die boot?”

“Ses en vyftig. Agt en veertig is dood. Agt het oorleef. Feitlik ons hele bestuurspan in Bahrein is uitgewis.”

“Het hulle metgeselle saam met hulle gehad?”

“Ja, die meeste van hulle. Ons is nog nie seker hoeveel van die gades en metgeselle ook dood is nie, maar dis meer as dertig.”

“Ek is baie jammer om dit te hoor.” Sy probeer so opreg moontlik klink, soos die ontelbare kere wat sy as joernalistieke groentjie by die Potchefstroom Herald misdaadslagoffers moes bel en sê: “Ek is verskriklik jammer oor wat met jou gebeur het.”

Meneer Beling skud sy kop en gee ’n lang sug, soos iets wat afblaas. “Ja, dit is erg.”

Dis nou tyd om die groot vraag te vra en sy skuif ongemaklik tussen die Alice in Wonderland-kussings rond. Sy moet dit versigtig benader. Een verkeerde skuif, een verkeerde woord en Alice val deur die rabbit hole.

“Ek weet dis ’n baie moeilike tyd vir almal,” begin sy en maak eers keel skoon. “Maar ek sal baie graag met van die familielede van die slagoffers of oorlewendes wil praat.” Snaaks hoe die woorde “oorlewendes” en “oorledenes” so na aan mekaar is. Sy moet altyd baie mooi konsentreer sodat sy nie die verkeerde een gebruik nie.

Hy kyk af na sy hande wat inmekaargestrengel op sy skoot lê. Dan kyk hy op na haar met oë wat leeg is van enige belofte. “Dit sal nie moontlik wees nie.”

“Hoe bedoel u dit sal nie …?”

“Kyk, juffrou, hierdie mense is getraumatiseer. Ek gaan hulle beslis nie blootstel aan al wat ’n joernalis is wat op soek is na sensasie nie.” Al sy aanvanklike vriendelikheid is nou weg.

“Meneer Beling, ek is beslis nie op soek na sensasie nie. Ek wil bloot ’n menslike invalshoek gebruik.”

“Jy sal daardie invalshoek maar iewers anders moet kry.” Hy kliek sy Cross-pen, glip dit met ’n behendige beweging in die leeromhulsel van sy Filofax en staan op. “Jy sal my ongelukkig nou moet verskoon.”

Paniek gryp haar hart vas. Sy probeer ook opvlieg, maar sukkel om uit die kussings orent te kom. Toe sy uiteindelik op is, smeek sy hom onbeskaamd: “Wag, meneer Beling, net ’n oomblik, asseblief. Kan u nie net vir een of twee familielede vra of hulle bereid sal wees om met my te praat nie?”

Sy asem diep in toe sy sien hy oorweeg haar versoek.

“Laat ek gou die skakelbeampte van ons Bahreinse tak bel.” Hy stap uit op die hotel se stoep sodat sy nie na die foongesprek kan luister nie.

Sy sink weer in die kussings weg. Asseblief asseblief asseblief tog. Laat iemand asseblief tog met haar praat. Haar vingers vou outomaties om haar duime. Van kleins af hou sy altyd duimvas as sy iets baie graag wil hê.

Hoekom het die man ingestem om haar te sien as hy geweet het hy gaan nie bereid wees om haar te help nie?

Sy gesig is onpeilbaar toe hy terugkom. Sy hou asem op.

“Jammer, ek kan jou nie help nie,” spreek hy die tyding uit.

Sy voel soos ’n misdadiger wat gevonnis word. Sy wil soos ’n prokureur in ’n Amerikaanse hofdrama opvlieg en skreeu: “Beswaar, U Edele!” Maar al wat sy uitkry, is ’n verslane “O”.

“Nou sal u my regtig moet verskoon.”

Vir die tweede keer probeer sy haar uit die gulsige bank se gestreepte bek bevry. Sy smeek opnuut: “Asseblief, meneer Beling. U is my enigste kontak hier. Ek het al die pad hierheen gevlieg.”

Nou het sy hom blykbaar kwaad gemaak. “Juffrou, ek kan nie verantwoordelikheid neem vir u maatskappy se besluite nie.”

“Maar u kan tog sekerlik vir my een sin kommentaar namens McMillans gee.” Nou skraap sy die bodem, soos Grethe altyd sê.

Selfs dié armsalige strooihalm ruk hy wreed uit haar hand. “Nee. Soos ek gesê het: McMillans het besluit om glad nie met Nuusweek te praat nie.”

“Maar ek –” begin sy desperaat.

“Juffrou, nou mors u werklik my tyd. Ek kán u nie help nie. Totsiens.”

En siedaar verdwyn hy, sy Cross-pen en sy Filofax uit die sitkamer.

Mia sak tussen die kussings terug. “Sluk my nou maar heel in,” sê sy vir die bank. “Daar gaan buitendien niks van my oorbly as Grethe klaar is met my nie.”

Toe sy uiteindelik die krag bymekaargeskraap kry om haar lyf na haar hotel te sleep, bring die portier haar bagasie. Die draaideur spoeg haar steunend en kreunend aan die ander kant van die Sheraton se vyfsterwêreld uit.

Buite omvou die Midde-Oosterse hitte en bedompigheid haar. Die tydjie in die hotel met sy lugversorging, marmer en graniet het haar van koue laat ril. Sy verwelkom die hitte wat soos ’n kombers op haar hoendervleisvel neersak.

Maar dis ook net vir ’n oomblik lekker, dan begin die sweet haar weer aftap. Meimaand is dit klaar ontsettend warm in Bahrein. Die toeristeseisoen is van November tot Februarie, die res van die tyd is dit te warm. In die middel van die somer brand die woestynson warmer as vyftig grade Celsius te midde van honderd persent humiditeit.

Sy kyk oor die straat hoe die wit van die sand en die huise in die laatmiddagson glinster. Dis pragtig hier, moet sy toegee, ’n besonderse skoonheid. Nie Suid-Afrika se welige kleurvolheid nie, maar mooi op ’n ander manier.

Die lug ruik warm en sout. Amper verstikkend as ’n mens te diep inasem. Terwyl sy voor die hotel vir die taxi staan en wag, bekyk sy die mense. Arabiere in lang, wit jurke en kopdoeke. Vroue in bhurkas – die swart klede wat hulle van kop tot toon bedek met net hul oë wat deur ’n skrefie in die materiaal uitsteek.

Mia wonder hoe die vroue dit in daardie swart tente uithou. Dit moet ondraaglik wees in hierdie hitte. Gelukkig hoef sy nie self ’n kopdoek te dra nie; Bahrein is een van die meer liberale Arabiese lande. In Saoedi-Arabië sou sy dit byvoorbeeld nie kon waag nie.

Die mense hier praat meestal Arabies, maar ook Hindi en Urdu, het sy op die internet gelees. Die tale klink sag en rond om haar, asof die sprekers die woorde soos suiglekkers in hul monde rol. En die sinne klim en val soos musiek; soos vreemde, eksotiese gesange.

’n Moslemgesin met ’n spul kindertjies kom met die trappe opgestap en sy probeer met ’n groot gesukkel haar bagasie uit hul pad verwyder. Haar tas stort by ’n trappie af en sy buk om dit op te tel.

Toe sy uitasem tot verhaal kom en opkyk, kan sy nie glo wie voor haar staan nie: Malan Retief! Hy het nou seker haar hele lompe gespook aanskou. Hoeveel vernederings gaan sy nog vandag moet verduur?

“Kan ek jou help?” bied hy aan. Dit sou opreg geklink het as hy nie so geamuseerd geglimlag het nie.

“Nee, dankie,” antwoord Mia kil. “Ek kom reg.”

Sy wonder waar hy nou vandaan kom. Beslis nie van ’n vliegtuig waar hy, soos sy, ’n tien uur lange slapelose nag moes deurbring tussen ’n skreeuende kind en ’n snorkende vet man nie. Daarvoor lyk hy heeltemal te vars en uitgerus.

Op Malan Retief se planeet is daar seker ’n geheime tonnel waardeur vliegtuigpassasiers kruip wat hulle binne enkele sekondes van hul vlugvoosheid verlos. Dit stryk sommer ook hul klere en sit nuwe jel in hul hare, sodat hulle soos akteurs in ’n Nivea for Men-advertensie daar uitstap. Dis hoe Malan vanoggend lyk: sy swart hare is op so ’n manier gestileer dat dit glad nie gestileer lyk nie, asof hy bloot sjiek gebore is.

Verder is hy ’n advertensiebord vir ontwerpersname: Carducci-baadjie, Pringle-hemp, Levi-jeans wat net reg aan sy lenige lyf pas en pragtige bruin leerskoene wat waarskynlik ’n ontwerpersnaam dra wat sy nie sal kan uitspreek nie.

“Wat maak jý hier? Skiet hulle ’n toneel van 7de Laan of Egoli in Bahrein?”

Hy vou sy arms en leun teen een van die hotel se pilare. Glimlag steeds geamuseerd. Sy wens haar hart het nie so wild geklop nie. Wat gaan aan met haar? Sal Malan Retief dan nou so ’n uitwerking op haar hê?

Maar sy hou haar koel. “Ja,” antwoord sy gemaak ernstig. “Egoli wil hoor of hulle jou as ’n ekstra kan gebruik. Hulle sukkel glo om gehoorsame kamele te kry.”

Hy lag met sy kop agteroor. “Hulle kan my nie bekostig nie.”

“En ek kan nie bekostig om hier te staan en geselsies maak nie. Ek weet nie van jou nie, maar ek het ’n storie om te doen.”

“Lyk my jy’t my voorgespring.”

“Hoe so?”

Hy knik na die binnekant van die hotel. “Met Beling.”

“O, ja. Maar hy wou niks sê nie. McMillans gaan glad nie met die pers praat nie.”

“Nie met die pers nie of nie met jou nie?” Weer ’n geamuseerde grinnik op sy gesig.

Hy het haar nou skoon van haar wysie af. Kan dit wees dat meneer Beling wel met ander joernaliste praat en net besluit het om nie met háár te praat nie?

“Wat bedoel jy?” Sy probeer koel en kalm klink, maar sy voel soos ’n idioot.

“Wel, Mia, jy ís van Nuusweek.” Hy sit sy hand gemaak simpatiek op haar skouer. “Julle is nou nie juis bekend vir gesaghebbende politieke joernalistiek nie.”

Sy ruk haar skouer weg. “O, en Verslag is die toonbeeld van politieke erns. Wie was nou weer Sondag op julle voorblad? Was dit Patricia Lewis of Amor?”

Hy lag weer. “Nie nodig vir sarkasme nie. Ek sê maar net.”

“Ek sê ook maar net.”

Sy lag nie meer saam nie. Sy is moeg en wil by die hotel kom. Die laaste van haar kragte kan sy nie nou inspan om Malan Retief se pittighede en gekamoefleerde beledigings te trotseer nie. En sy weet nie wat met haar aangaan dat sy skoon die ritteltits het net omdat hy met haar praat nie.

“Die punt is dis ’n koerantstorie, Mia. Die tipe artikel wat Nuusweek wil hê, gaan jy nie hier kry nie.”

“Moet jou nie bekommer oor die tipe artikel wat ek moet kry nie.”

“Ek bekommer my glad nie.” Weer daardie glimlag, asof hy heimlik vir haar lag.

“Ek’s bly vir jou.” Sy kan nie meer haar irritasie wegsteek nie.

“Van wanneer af doen jy nuus? Laas toe ek met jou gepraat het, het jy nog TV-gidse geskryf.”

“Wel, dinge verander,” sê sy styf.

Hy kyk op sy horlosie en mik na die draaideur. “Jy sal my nou moet verskoon,” sê hy formeel. “Ek het ’n afspraak.”

“Dis reg so. Ek besef jy’s baie besig en belangrik,” sê sy net voor hy in die draaideur verdwyn. Hy antwoord haar nie. Sy wens die deur wil hom vaskeer en in ’n vakuum afsluit, sodat iets uit die dak hom kan opsuig en laat disintegreer.

Sy kan die man nie verdra nie! Maak nie saak hoe hard sy probeer om selfversekerd en koel in sy teenwoordigheid te wees nie, hy kry dit altyd reg om haar soos ’n idioot te laat lyk, klink en voel. En terselfdertyd keer hy alles in haar lyf om.

Vergeet van hom en geniet die avontuur, beveel sy haarself. Dis ’n lieflike dag en jy’s in Bahrein.

Maar sy kry dit nie reg om innerlike kalmte te bewerkstellig deur op die omgewing te fokus nie. Sy hou heeltyd vir Malan deur die hotel se glasfasade dop om te kyk of meneer Beling met hom gaan praat.

Haar taxi daag op en die bestuurder laai haar bagasie in die kattebak. Net voordat sy in die taxi klim, sien sy hoe meneer Beling Malan se hand hartlik skud asof hulle ou vriende is. Hoe het hy dit reggekry? dink sy platgeslaan. Dis ’n ramp.