Читать книгу Ciemniejsze niebo - Mari Jungstedt - Страница 9

Muszle pobrzękiwały delikatnie w aluminiowej puszce, którą trzymał w ręce. Nurkował po nie tego ranka koło skał nieopodal El Pajar. Nie był to wprawdzie ten gatunek, jakiego potrzebował, ale muszli przegrzebka w ogóle nie było na Gran Canarii. Zresztą chodziło tylko o symbolikę. Uzbierał już pół puszki, powinno wystarczyć. Trudniejsze, niż sądził, okazało się znalezienie odpowiednich róż. Musiał przemierzyć całą okolicę, zanim znalazł odpowiedni kolor w ogrodzie koło domu położonego nieco wyżej w górach, który wyglądał na opuszczony. Wszedł na posesję i ściął tak dużo białych róż, ile tylko mógł unieść w rękach. Nie chciał kupować ich w sklepie, aby nie prowadził do niego żaden ślad.

*

Śledził ich przez całą drogę już od centrum jogi. Wsiedli do samochodu około godziny piętnastej trzydzieści i pojechali prosto do Arguineguín. Zajęło im to godzinę, gdy więc tam dotarli, sjesta akurat się skończyła i sklepy były znowu otwarte. Zaparkowali samochód koło centrum handlowego Ancora i poszli załatwiać swoje sprawy. Nasunął czapkę na głowę tak mocno, jak tylko się dało, aby nikt go nie rozpoznał, po czym poszedł za nimi. Po kilku godzinach pili kawę w barze Piporro na plażowej promenadzie. Mężczyzna zniknął potem w norweskim kościele dla marynarzy, który znajdował się na skałach tuż nad morzem. Kobieta chodziła sama po sklepach, a on nie spuszczał jej z oczu. Miała piękną figurę: długie, szczupłe ciało, czysto skandynawskie rysy twarzy i jasne jak len włosy. Ubrana była w prostą, niebieską, bawełnianą sukienkę i sandały na wysokich obcasach. Miał ochotę podejść do niej, przedstawić się i zaprosić ją na drinka. Siedzieć koło niej w restauracji i patrzeć na zachodzące słońce. Usiadła w restauracji Apollo nad morzem i zamówiła kieliszek wina. Niebawem znów pojawił się jej znajomy. Miał okulary słoneczne i kapelusz, jakby nie chciał być rozpoznany. Zamówili jedzenie, rozmawiali, a ona śmiała się zalotnie. Z daleka widać było, że łączy ich coś więcej niż przyjaźń. Zjedli obiad, wypili jeszcze trochę wina, a po skończonym posiłku poszli przytuleni w kierunku budynku mieszkalnego położonego powyżej kościoła. Zniknęli w bramie, skąd, jak się domyślał, nieprędko mieli wyjść. Ale nie było to dla niego problemem, nawet mu odpowiadało, bo im było bliżej wieczoru, tym lepiej dla niego.

Usiadł w pubie, skąd mógł dobrze obserwować ludzi przechodzących przez bramę. Zamówił piwo, zapalił papierosa i próbował się uspokoić. Zmrok otulił lekko tę małą nadmorską miejscowość. Lampy uliczne na promenadzie świeciły ciepłym, przyjemnym blaskiem. Dzięki temu panowała tu taka sama atmosfera, jak w całej starej wiosce rybackiej Arguineguín. Była to miła, lecz dość senna miejscowość na południowym wybrzeżu wyspy Gran Canaria. Zupełnie nie przypominała gwarnych centrów turystycznych Puerto Rico i Playa del Inglés, oddalonych zaledwie o kilka kilometrów, w których życie nie zamierało nawet nocą. Tutaj większość pubów i restauracji zamykano już około godziny dwudziestej trzeciej.

Zapłacił rachunek i przesiadł się na ławkę parkową, gdy nagle zobaczył, jak otwiera się brama. Minęła właśnie północ, pub był już zamknięty, a na ulicy nie było żywej duszy. Zorientował się, że kobieta jest sama.

Szła zdecydowanym krokiem w kierunku Supermercado León, jedynego sklepu nocnego w okolicy. W środku nikt się nie ruszał, a światło uliczne oświetlało mocno ulicę. Weszła do sklepu. Widział ją dobrze przez otwarte na oścież drzwi. Kupiła piwo i papierosy. Serce waliło mu w piersi, i zaschło mu w ustach. Kiedy wychodziła ze sklepu, zaczepił ją ktoś siedzący na jednej z ławek przed sklepem. Widział, jak zamienili ze sobą parę słów, po czym kobieta dała tej osobie kilka papierosów. Następnie udała się znów w stronę budynku, z którego wcześniej wyszła. Teraz albo nigdy.