Читать книгу Bruidzilla - Marion Erskine - Страница 4

Die groot nood

Melville kriewel van honger mae tydens lunchtyd. Dis ’n besonder koue dag vir Junie en mense kom soek warm kos.

Tillie storm in vanaf die kombuis met ’n skinkbord in haar hand en vleg tussen die tafels deur in die rigting van die ou tannie in die hoek. Die bakkie met gazpacho klou vir lewe en dood en dis ’n wonder dat sy die bloedrooi sop met ’n glimlag voor die tannie kan neersit sonder dat ’n druppel gemors het. Sy wikkel terug kombuis toe.

“Juffroutjie,” vra ’n ouerige oom, “kan ons asseblief menu’s kry?”

“Nou daar, meneer,” roep Tillie terwyl haar selfoon in haar jeans se gatsak vir die sesde keer gedurende die laaste vyf minute vibreer.

“Waar is ons paella?” vra die man by tafel vier.

“Op pad,” sing Tillie.

“Excuse me!” roep ’n vrou in haar sakegewaad naby die kombuisdeur. “I’d like the bill, please!”

“Nou daar,” glimlag Tillie en storm by die kombuis in. Waar de hel is Phatiswa? Sy moes al ’n uur terug hier gewees het!

“Die paella word koud!” roep Alejandro van agter die stoof en vee met sy blou handdoekie die sweet van sy wange af.

“Ek sal nou vat, Alejandro,” sug Tillie en spoel haar gesig by een van die krane af.

“As die kospolisie jou sien, gaan ons ’n fine kry!” raas die stewige kok en swaai sy vinger in die lug. Alejandro is in Spanje gebore, maar het op driejarige ouderdom saam met sy ouers hier aangekom. Hy verstaan en praat ook Afrikaans, al is sy aksent geheel en al uniek. Hy is ’n goeie ou. Die twee en veertigjarige bachelor se hart is net so groot soos sy lyf, en hy en Tillie werk al oor die agt jaar saam. Die eienaar is Alejandro se oom, maar jy sien vir Fernando net wanneer hy voel hy wil gesig wys. Dit pas Tillie en die res van die werknemers heel goed, want hy kan by kampioenskappe goud wen vir moan. Sy lewe is altyd swaarder as almal anders s’n en dus voel hy beter wanneer hy hulle lewens moeiliker as syne maak. Tillie se ouma het altyd gesê: “Ag, hoe bitter is die kelk,” en haar baas is ’n lewende voorbeeld daarvan.

“Dis blykbaar net ek en jy in El Horno vandag,” sê sy. “Waar is Phatiswa?”

“Al weer laat.” Alejandro pluk ’n pan van die stoofplaat af. “Haar latest excuse is loadshedding. Asof net sy daardeur geraak word.”

“Dan kan sy ons ten minste bel!” sê Tillie vies, gryp die garnaal-paella en sit weer af na tafel vier.

“Excuse me!” roep die sakevrou wat haar rekening soek by tafel twaalf.

“Menu’s?” roep die oom van tafel vyf.

“Dame!” roep die tannie, wat kennelik onbeïndruk die gazpacho opsy geskuif het. “Kom asseblief hier.”

Die foon vibreer nóg ’n keer in Tillie se sak. Miskien is dit Phatiswa om te sê sy kom glad nie vandag in nie. Dit sal ’n bleddie disaster wees! Maar dit sal ook al die hoeveelste keer wees dat dit gebeur.

“Ek’s nou daar, mevrou,” roep Tillie, hol na die kasregister se toonbank en kry twee spyskaarte en die kaartmasjien. Sy gaan plak die spyskaarte op die oom se tafel neer en maak dat sy by die kwaai vrou by tafel twaalf kom. Dié se wenkbroue lyk behoorlik soos twee kappie-leestekens.

“I’ll have you know that I’ve written many reviews on Hellopeter,” rol die vrou haar oë terwyl sy die Exclusive Gold-lidmaatskapkaart aangee, haar naels rooi en lank.

“Ek’s jammer. We’re understaffed.”

“Julle het ’n besigheid. Bestuur dit soos ’n besigheid,” kom dit met ’n sterk aksent.

“Ons maak so,” antwoord Tillie en poog ’n verskonende glimlag. Die foon vibreer al weer in haar sak. Hemel tog. En haar skof is eers sesuur verby. Hoe erg gaan hierdie dag nóg raak?

“Dame?” sing-roep die skril gazpacho-tannie. “Ek wag!”

Tillie word deur die langnael-vrou ingelig: “I’m not going to tip you. This wasn’t service.”

“Ek’s jammer u voel so,” sê sy so vriendelik moontlik. Die vrou is reg. Sy het ingekom vir ’n ete en nie die diens gekry waarvoor sy gehoop het nie. “Jammer weereens.”

Sy skeur die strokie af, gee dit aan, plak die kaartmasjien op ’n leë tafel neer en draf terug na die ou tannie.

“Mevrou?” vra sy uitasem en vee haar hande aan haar voorskoot af.

“Die sop is koud,” antwoord die ou tannie met die styfgespuite kapsel.

“Dis gazpacho, mevrou.”

Die tannie wikkel haar kop soos ’n kobra wat wil spoeg. “Ek weet wat sóp is, juffroutjie. Ek sê jou sop is koud!”

“Gazpacho is ’n koue sop, mevrou,” verduidelik Tillie en wens sy kan die vibrerende selfoon wat haar aanhou pla doodslaan soos ’n bleddie muskiet.

“Sedert wanneer?” roep die tannie ontsteld uit.

“Sedert Spanje se bestaan,” antwoord Tillie, en sy kan voel haar glimlag-ghries is opgebruik vir die dag. Sy weet ’n kelnerin se job is nooit maklik nie, maar dis hierdie soort goed wat haar tot raserny dryf. Vir wat kom jy na ’n Meksi-Spaanse restaurant en maak asof jy die disse beter ken as die Spanjaard wat dit maak?

“Maak dit asseblief warm, of ek loop summier hier uit sonder om te betaal,” dreig die tannie en punt met haar pienk rosyntjielippe na die sop.

Tillie knik, tel die bakkie op en mik vir die kombuis.

“Juffrou, kan ons asseblief twee bieftor … til … las kry?” vra die oom by tafel vyf.

“Twee bieftortillas,” sê Tillie en glimlag weer. Die ou oom is al een wat nog nie met haar ongeskik was vandag nie.

“Hoekom sê jy die woord so snaaks?” Die duidelik dat die oom met die dik snor geselskap soek omdat sy vrou tot nou toe nog nie ’n woord gesê het waarvan Tillie weet nie.

Sy staan vir ’n oomblik stil by sy tafel. “Die Spanjaarde spreek twee l’e as ’n j-klank uit, meneer.”

“Dis nou interessant!” sê die oom. “Tor-tie-ja! Is jy van Spanje af?”

“Nee, ek’s hier uit Johannesburg. Soek meneer en mevrou iets om te drink saam met die tortillas?”

“My so-oooop!” roep die suurpruim-tannie.

Tillie draai om en glimlag. “Ek vat dit nou kombuis toe, mevrou.”

Dis nie asof die sop nóg bleddie kouer gaan word nie, dink sy wrewelrig.

“Net ’n groot bottel water,” vra die oom. “Koud, asseblief. Terloops, weet jy wat is ‘water’ in Spaans?”

Tillie knik. “Dit word ‘agua’ genoem, meneer.”

“Dit klink amper soos ‘aqua’!” verklaar die oom opgewonde.

“Dis reg.”

“Hoor jy, Vytjie?” sê die oom hard vir sy vrou, wat blykbaar nie goed kan hoor nie. “Water is ‘a-gua’ in Spaans!”

“Twee bieftortillas en ’n groot bottel agua,” bevestig Tillie en stap weg. “Koud.”

“Ek wag steeds!” gil die tannie voordat Tillie by die kombuisdeur in verdwyn.

“Alejandro, die tannie soek haar sop warm,” sê Tillie en plak die gazpacho voor hom neer. “En twee bieftortillas vir tafel vyf.”

“Warm gazpacho?” wil Alejandro een oktaaf hoër as gewoonlik weet. “Ek weier!”

“Sy soek dit warm,” herhaal Tillie. “Gooi sommer ook ’n hardlywigheidspil in, want sy’s vol stront!”

Die kombuisdeur slaan oop en Phatiswa kom ingestorm.

“Jammer ek is laat, daar was load-”

“Shedding,” sê Tillie en Alejandro byna gelyk.

Phatiswa rek haar oë. “Well, sorry that I live in the township, your highnesses.”

“Ons het ook loadshedding gehad, your majesty,” kap Alejandro terug. “And yet we managed to be on time.”

“Dis oukei, Phats,” keer Tillie voordat die twee aan mekaar spring. “Kan jy asseblief net die twee tortillas en bottel water aflaai by tafel vyf en vir die ou tannie haar warm gazpacho gee? Ek moet piepie. Ek knyp nou al van agtuur af!”

“Warm gazpacho?” vra Phatiswa geskok.

“Ek weet!” gil Alejandro, wat lyk asof hy huil terwyl hy die sop in ’n warm pan gooi.

“Ek’s nou terug,” sê Tillie en storm na die badkamer.

Sy maak dit net-net tot op die toilet. Wat ’n verligting. Genugtig. Dit is ook nie ’n lewe om op agt-en-twintig nie eens te mag pie wanneer jy wil nie.

Sy laat sak haar gesig in haar hande en sug hard. Dis nie hoe sy haar die lewe voorgestel het nie. Eerlikwaar nie. Die meeste van haar matriekklas is al getroud met rugbyspanne kinders en Instagram-posts van hoe hulle in Zanzibar vakansie hou. Party van hulle is al in ’n tweede of derde huwelik! Wat het sy om te wys? Boggherôl. Dis net sy en haar beste vriendin, Milanka, wat nog nie getroud is nie (wat sy van weet). Maar dit gaan ook waarskynlik binnekort verander, want Milanka en Jacques is die laaste ruk onafskeidbaar. Jacques Malherbe. Die mees perfekte man op aarde. Handsome, oulik én ryk. Tillie kan nou nog nie glo hoe dié twee liefdesduifies by mekaar uitgekom het nie. Wie’t ooit gedink sy sou onwetend Kupido speel?

Die foon vibreer op die teëlvloer waar haar jeans om haar enkels lê. Tillie gee nog ’n sug en haal dit uit. Praat van die duiwel. Nege WhatsApps. Veertien missed calls. Almal van Milanka!

Sy lees eers die boodskappe.

Tillie!!

Bel my. Dadelik. xx

Waar is jy?

Ignoreer jy my? Ek het nuus!!!! xx

Antwoord asseblief! [no image in epub file]

Ek weet jy werk, maar dit kan wag. My nuus is belangrik!!!

TILLIE!!!!!!!!!

[no image in epub file]

ANTWOORD JOU FOON!!!!! [no image in epub file]

Kyk, as die baas gepraat het, moet jy luister. Dit is al so van skooldae af. Tillie weet sommer Milanka gaan haar soos ’n goeie reisagent op ’n behoorlike guilt trip stuur hiervoor.

Sy ruk soos sy skrik toe die foon in haar hand vibreer. Sy haal diep asem voor sy antwoord.

“Hallo, Milanks.”

“Kan jy nie sien ek probeer jou al meer as ’n halfuur kontak nie?” roep Milanka ontsteld uit aan die ander kant.

“Ek is jammer,” probeer Tillie verduidelik. “Ons het ’n tekort aan –”

“Whatever,” onderbreek Milanka haar. “Raai wat!”

“Vertel my.” Die nuus kan enigiets wees. Milanka het haar verlede week twaalf missed calls gegee omdat Victoria’s Secret ’n uitverkoping gehou het. Gmf. Asof sý ooit sulke fancy panties sal kan bekostig. Vir wat nogal? Die laaste keer dat ’n man naby haar lyf gekom het, was amper tien maande gelede. Tinus was ’n great ou en sy het regtig baie van hom gehou, maar sy was so oorwerk dat sy aan die slaap geraak het terwyl hulle liefde gemaak het. ’n Man se selfbeeld kan dalk een so ’n vernedering hanteer, maar twee maal in twee weke? Sy het hard probeer verduidelik dat daar niks verkeerd is met sy tegnieke nie, maar dit was net te veel vir Tinus en hy’t aanbeweeg na lewendiger weivelde. Dis ook die rede hoekom sy toe maar Tinder van haar foon afgehaal het. Sy werk. En slaap. Werk. En slaap. Dis al lewe wat sy ken.

“Jacques het gevra om met my te trou!” gil Milanka so hard dat Alejandro dit waarskynlik in die kombuis kon hoor.

Tillie weet nie wat om te sê nie. Sy het die nuus wel die een of ander tyd verwag, maar die skok is te groot vir nou, hier waar sy op die toilet sit.

Praat, Tillie. Sê iets!

“Aitsa,” is al wat sy vir eers uitkry.

“Aitsa?” roep Milanka geskok uit. “Is dit al?”

“Jammer,” sê Tillie haastig en probeer heuning aansmeer. “Ek’s so bly vir jou, Milanks. Sjoe.”

“Vra my hoe hy die nuus gebreek het!” gil Milanka, uit haar vel.

“Hoe het hy die nuus gebreek?” na-aap Tillie soos ’n goeie kleuterskoolkind wat mooi luister na juffrou, en voel hoe haar kop begin verlep.

“Ek wou jou nie oor die foon vertel nie,” begin Milanka, “maar ek kan eenvoudig nie meer wag nie! En ek wil hê jy moet dit direk van my af hoor en nie eers op Instagram sien nie!”

“Dis baie dierbaar van jou,” dik Tillie dit soveel aan as wat sy kan. “Vertel my.”

“Jy weet mos Jacques en ek is nou in ’n vyfster-lodge hier naby die Krugerwildtuin?”

Nee, tensy jy praat van die tweehonderd foto’s wat jy op sosiale media gelaai het die laaste drie dae. Van afshow en ghrênd plekke in mens se keel afdruk, is Milanka Fouché die koningin én eerste prinses. En haar hashtags is genoeg om jou na goedkoop bokswyn te dryf. Dis #lovethisman, #happiestcouple, #eatthatkardashians, #mymanisthebest en moenie vergeet van #iwishicouldmarryhim nie, drie keer ’n dag.

“Ek het iets op Instagram gesien, ja,” poog Tillie ’n antwoord.

“Wel,” gil Milanka histeries, “al wat Jacques my vertel het gisteraand, nadat ons drie keer liefde gemaak het, is dat ek vanoggend vieruur gereed moes wees. Ons gaan Hoedspruit toe ry vir ’n verrassing.”

Drie keer se liefde maak. Milanka moes dit mos noem, want sy vertel vir almal hulle tweetjies “deel alles” met mekaar. Tillie glo in haar hart Milanka weet nie altyd wanneer sy afshow en wanneer sy net gewoonweg iets wil deel nie.

“Jy weet mos ek glo in rather late than ugly,” gaan haar vriendin voort. “So toe is ek al tweeuur op om myself mooi te maak.”

“Ek sien.” Tillie probeer om haar opgewondenheid ’n rapsie hoër te vat. “En toe, Milanks?”

“Toe wag daar ’n warmlugballon vir ons! Hoe romanties!”

“Dit is,” antwoord Tillie. Sy ís baie bly vir Milanka, want dis presies hoe haar vriendin van dinge hou. Groot en over the top. “En toe vra hy jou tydens die vlug?”

“Nee.” Milanka giggel. “Die ander ballonne was vol mense. By ons was dit net ek en Jacques en die vlieënier! Ons het soveel diere gesien. Kameelperde, sebras, ’n vlakvark met babatjies! Ag, noem dit, ons het dit gesien! Ons ballon het alleen onder ’n yslike kremetartboom geland en daar het sjampanje – die regte soort van Frankryk – en ’n heerlike ontbyt vir ons by ’n tafeltjie gewag!”

“Sjoe,” is al wat Tillie kan uitkry.

Daar is ’n harde klop aan die deur. “Tillie?” Dis Phatiswa.

“Coming!” roep sy.

“The old lady of the gazpacho wants to have your name so that she can complain to the management. I gave it to her,” roep Phatiswa binnetoe.

“Sure,” roep Tillie terug. Sy het niks minder verwag nie.

“Vriendin, luister jy?” kom Milanka se stem weer oor die selfoon. “Ek vertel jou die mees romantiese storie van my lewe en jy doen ander goed.”

“Ek wérk, Milanks.” Tillie wonder of Milanka agtergekom het dat haar sprokie van die toiletbak af aangehoor moet word. “My kollegas het my nodig.”

“Hulle kan wag.” Vir Milanka is dit die einde van die storie.

“Toe vra Jacques jou om te trou by die kremetartboom?” stuur Tillie die gesprek weer in die regte rigting.

“Nee!” Haar vriendin lag opgewonde, asof sy glad nie drie sekondes gelede haar gat gewip het nie.

“Nou wat toe?” Want natuurlik kan ’n sonsopkoms, ’n lugballon en “regte” sjampanje nie genoeg wees nie. Daar’s meer.

“Daar’s meer!” gil Milanka asof sy Tillie se gedagtes kon lees. “Toe kom ’n olifant aangestap. Jy weet hoe mal is ek oor olifante!”

“’n Olifant?” vra Tillie in ongeloof.

“Ja!” Milanka klink weer asof sy histeries raak. “Sommer mak, en in sy slurp het hy ’n boksie!”

Tillie kan nie glo wat sy hoor nie. “Was die verloofring in die boksie?”

“Ja, dit was! Maar vra my eers wie het op die olifant se rug gesit.”

“Iemand het op die olifant gesit en so na julle toe aangekom?” Dit begin vir Tillie na ’n Aprilgek-grappie klink.

“Ja! Raai wie? Ag, toe, raai!”

Tillie kan nie dink wie op aarde daardie tyd van die dag op ’n olifant se rug sou klim nie, en weet sy gaan verkeerd wees. “’n … e … ’n Dominee?”

“Ag nee, man,” sê Milanka, duidelik nie beïndruk met Tillie se verbeeldingsvermoë nie.

“Wie dan?”

“Bobby van Jaarsveld!” gil Milanka buite haarself. “Hy’t van die olifant afgeklim, my gegroet met ‘Goeiemôre, Milanka’ en in ’n spierwit pak klere – ek dink dit was Armani – by ’n wit klavier gaan sit.”

Nou klink dit soos ’n opmaakstorie. “Hoe het hulle die klavier daar onder die boom gekry?”

“Hoe moet ek weet?” Milanka klink half gekneus. “Moenie die beste dag van my lewe bederf met sulke tipe vrae nie, vriendin.”

“Jammer.”

“Anyhoo, toe sing Bobby ‘Net vir jou’,” vertel sy verder.

“En toe vra Jacques jou om te trou?” probeer Tillie weer. Hierdie storie kan nie getop word nie! Tensy ’n trop seekoeie nou om hulle gegalop en reënboë gepoep het.

“Nog nie! Onthou jy dat ek genoem het daar was ander mense in ander ballonne?”

“Ja, wat van hulle?”

“Wel, terwyl die son opgekom het oor die horison,” jubel Milanka, “het die ballonne vol mense om ons in die lug gedraai en hulle het saam met Bobby geharmonieer! ’n Flashmob-koor!”

“Ek kan dit nie glo nie,” sê Tillie, want sy kán dit wragtig nie glo nie. “En toe vra Jacques –”

“Amper!” keer Milanka. “Daar was ses ballonne. Een vir een het hulle banners laat sak, elkeen met ’n goue woord op. Milanka. Sal. Jy. Met. My. Trou?”

“Wow,” is al wat Tillie kan uitkry.

“En toe ek terugkyk na Jacques, staan hy op een knie en hou my ring uit en vra of ek syne sal wees solank ek leef.”

“En toe sê jy ja,” raai Tillie vir die eerste keer tydens die gesprek reg.

“Natuurlik!” gil Milanka. “En hulle het die olifant so mooi geleer. Toe ek ja sê, toe trompetter hy deur die hele Hoedspruit. Dit was perfek!”

“Ek … ek is so bly vir jou, vriendin,” sê Tillie, wat nou al amper voel asof sy tot in die toiletbak se water sak.

“Jy sal alles op Instagram sien!” verseker Milanka haar. “En natuurlik is jy my maid of honour!”

“Dit sal ’n eer wees. Baie dankie.”

“Ek en Jacques wil ’n paar goed met jou bespreek.” Milanka se stem het skielik die nodige gewigtigheid. “Werk jy Vrydag?”

“Tot ses, ja.”

“Fantasties,” sê die bride-to-be. “Ons tel jou dan by die werk op.”

“Kan ek net huis toe en my werksklere uittrek?” probeer Tillie.

“Nee,” smoor Milanka die gedagte net daar. “Dis belangrik en ons het nie tyd om te wag nie.”

“Goed dan.” Dit help nie sy stry nie.

Phatiswa klop hard aan die deur. “We need help, please! How long still?”

“Ek kom!” roep Tillie kwaai. Waar was Phats toe sý soos ’n afkophoender moes rondhol?

“Kyk na jou Instagram!” beveel Milanka. “En maak seker jy like elke foto! Repost as jy wil, maar ek weet mos jy sal wil!”

“Ek sal,” belowe Tillie.

“O ja, vriendin, ek wag nog dat jy die Abandoned Puppies se post moet share op Facebook. Ek vra jou al dae lank.”

Dit het weer by haar kop uitgewaai. “O ja, ek sal.”

“As die woefies self hulle posts kon share, sou hulle. Maar ons albei weet hulle kan nie. Ons is dit aan hulle verskuldig.”

“Jy is doodreg. Ek sal dit vandag nog share,” sê Tillie en kyk op haar horlosie. “Maar ek moet nou gaan. Weereens geluk, vriendin. Ek’s so bly vir julle.”

“Dankie. Toedeloe. Jacques wag vir my. Ek het hom belowe ons sal nog ’n keer liefde maak in die borrelbad voor ons uitboek!” roep Milanka en druk die foon dood.

Tillie kom verslae orent en trek haar broek op. Sy gaan staan voor die spieël, kyk na haar vaal hare en was haar hande. Die sproetgesig wat na haar terugkyk, is regtig nie jaloers nie. Sy gun Milanka al die geluk in die wêreld. Regtig. Sy’s net hartseer. Sy wonder of haar eie Prince Charming eendag sal kom. Sy’t nie ’n olifant, lugballon of enigiets fancy nodig nie. Net iemand wat haar ’n drukkie kan gee op ’n dag soos dié. Wat sal sy tog nie doen vir ’n doodgewone hug nie?