Читать книгу ชะตาแห่งมังกร - Морган Райс, Morgan Rice - Страница 12

ราชากาเร็ธทรงพระดำเนินไปมาอยู่ในห้องบรรทมด้วยความว้าวุ่น พระองค์ยังทรงตกพระทัยกับความล้มเหลวในการยกดาบ ทรงพยายามที่จะประมวลผลที่เกิดขึ้น ราชากาเร็ธทรงคิดอะไรไม่ออก พระองค์แทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเองช่างเขลาที่พยายามจะยกดาบประจำราชวงศ์เล่มนั้น ซึ่งไม่เคยมีแม็คกิลคนใดยกได้มาเจ็ดชั่วอายุแล้ว ทำไมพระองค์จึงคิดว่าทรงมีดีกว่าบรรพบุรุษ? ทำไมพระองค์จึงทรงคิดว่าตัวเองน่าจะแตกต่าง?

พระองค์น่าจะทรงรู้ดี น่าจะทรงระวัง ไม่ควรจะประเมินพระองค์เองสูงเกินไปเลย  น่าจะทรงพอใจกับราชบัลลังก์ของพระบิดา ทำไมพระองค์จึงต้องพยายามทำด้วย?

ตอนนี้บรรดาพสกนิกรต่างรู้ว่าพระองค์ไม่ใช่ผู้ที่ถูกเลือก ตอนนี้เรื่องนี้คงจะทำให้การครองราชย์ของพระองค์ต้องสั่นคลอน บางทีพวกนั้นอาจจะมีเหตุผลให้สงสัยพระองค์เกี่ยวกับการสวรรคตของพระบิดา พระองค์ทรงเห็นว่าทุกคนมองพระองค์อย่างแตกต่างไป เหมือนกับพระองค์ทรงเป็นผีดิบ เหมือนกับทุกคนเตรียมตัวรอราชาองค์ต่อไปกันแล้ว

ที่ร้ายไปกว่านั้นราชากาเร็ธทรงไม่แน่พระทัยในตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิต ตลอดพระชนม์ชีพพระองค์ทรงมองเห็นชะตาของพระองค์อย่างชัดเจน ทรงมั่นใจว่าพระองค์ถูกกำหนดมาให้แทนที่พระบิดา เพื่อครองราชย์และยกดาบขึ้นมาได้ ความมั่นใจของพระองค์สั่นคลอนอย่างที่สุด ตอนนี้พระองค์ไม่แน่พระทัยในทุกสิ่ง

และที่แย่ที่สุดคือพระองค์ไม่สามารถหยุดการมองเห็นภาพพระพักตร์ของพระบิดา ที่ทรงเห็นก่อนจะยกดาบ นี่คือการแก้แค้นของพระบิดาอย่างนั้นหรือ?

“ไชโย” มีเสียงเยาะเย้ยดังขึ้นช้า ๆ

ราชากาเร็ธทรงหันไปอย่างตกพระทัยที่มีคนอื่นอยู่ในห้องนี้ด้วย พระองค์ทรงจำเสียงนี้ได้ทันที เป็นเสียงที่ทรงคุ้นเคยมากมาหลายปี เป็นเสียงที่พระองค์ทรงดูแคลน มันคือเสียงของพระชายา

เฮเลนา

นางยืนอยู่ที่มุมห้องอีกฟาก มองดูพระองค์พลางสูบกล้องยาฝิ่น นางหายใจเข้าลึกแล้วกลั้นไว้ จากนั้นจึงค่อยผ่อนออกช้า ๆ ดวงตานางแดงก่ำ ซึ่งพระองค์ทรงรู้ว่านางสูบฝิ่นมานานเกินไป

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” ราชาตรัสถาม

“นี่มันก็ห้องหอของข้าเหมือนกัน” นางตอบ “ข้าอยากจะทำอะไรที่นี่ก็ได้ ข้าเป็นชายาท่านและเป็นราชินีของท่าน อย่าลืมสิ ข้าปกครองอาณาจักรนี้เท่ากับท่าน แต่หลังจากความล้มเหลวของท่านในวันนี้แล้ว ข้าคงจะใช้คำว่าปกครองได้ไม่เต็มปากนักหรอก”

ราชากาเร็ธพระพักตร์ร้อน เฮเลนามักจะมีวิธีโจมตีพระองค์ด้วยวิธีนอกกติกาที่สุดเสมอ ในจังหวะที่ไม่เหมาะสมที่สุดด้วย พระองค์ทรงดูแคลนนางยิ่งกว่าสตรีใดในชีวิต แทบไม่อยากเชื่อว่าทรงตอบตกลงแต่งงานกับนาง

“อย่างนั้นหรือ?” ราชากาเร็ธตะคอก ทรงหันหลังแล้วเสด็จไปหานางด้วยความกริ้ว “เจ้าลืมรึว่าข้าเป็นราชา นางโสเภณี ข้าสั่งขังเจ้าได้ เหมือนกับคนอื่น ๆ ในอาณาจักรของข้า ไม่ว่าเจ้าจะเป็นชายาของข้าหรือไม่ก็ตาม”

นางหัวเราะ พ่นลมหายใจทางจมูกอย่างเย้ยหยัน

“แล้วอย่างไรต่อเล่า?” นางกระชากเสียงถาม “ประชาชนของท่านสงสัยเรื่องรสนิยมทางเพศของท่านบ้างไหม? ไม่สิ ข้าล่ะสงสัยเรื่องนี้จริง  คงไม่มีอยู่ในโลกแห่งแผนการของกาเร็ธสินะ คงไม่อยู่ในความคิดของชายผู้ที่กังวลมากกว่าใคร ว่าคนอื่นจะมองตัวเองอย่างไร”

ราชากาเร็ธประทับนิ่งตรงหน้านาง ทรงรู้ว่านางมีวิธีมองพระองค์ได้ทะลุปรุโปร่ง ซึ่งนั่นทำให้พระองค์ทรงหงุดหงิดไปถึงแก่น ทรงเข้าใจคำขู่ของนางและรู้ว่าการโต้เถียงด้วยจะไม่มีผลดี ดังนั้นจึงทรงประทับนิ่งอยู่เช่นนั้นอย่างเงียบ ๆ และรอคอย ทั้งที่ทรงกำหมัดแน่น

“เจ้าต้องการอะไร?” ราชากาเร็ธตรัสถามช้า ๆ พยายามควบคุมพระองค์เองจากความหุนหันพลันแล่น “เจ้าคงไม่มาหาข้าหรอก หากเจ้าไม่ต้องการอะไร”

นางหัวเราะแห้ง ๆ เป็นหัวเราะที่เสแสร้ง

“ถ้าข้าอยากได้อะไรข้าก็จะเอา ข้าไม่จำเป็นต้องมาขออะไรจากท่านหรอก แต่ข้าอยากจะบอกอะไรบางอย่างกับท่าน ทั้งอาณาจักรของท่านเพิ่งได้เป็นสักขีพยานความล้มเหลวในการยกดาบของท่าน เรามาถึงไหนกันแล้วล่ะ?”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร ที่ว่าเรา?” ราชาตรัสถาม พลางสงสัยว่านางจะมาไม้ไหนเรื่องนี้

“ตอนนี้ประชาชนของท่านก็ได้รู้ในสิ่งที่ข้ารู้มานานแล้ว ว่าท่านผู้ล้มเหลว ท่านไม่ใช่ผู้ที่ถูกเลือก ขอแสดงความยินดีด้วย อย่างน้อยก็ได้รู้กันอย่างเป็นทางการแล้ว”

ราชากาเร็ธพระพักตร์บึ้งตึง

“พระบิดาก็ทรงยกดาบไม่สำเร็จ นั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับการปกครองที่มีประสิทธิภาพในฐานะราชา”

“แต่มันมีผลกับการเป็นราชาของพระองค์” นางสะบัดเสียงตอบ “ทุกช่วงเวลาของการเป็นราชา”

“ถ้าเจ้าไม่มีความสุขกับการไร้ความสามารถของข้านัก” ราชากาเร็ธทรงกริ้ว “ทำไมเจ้าไม่ไปจากที่นี่เสียล่ะ? ทิ้งข้าไปสิ ทิ้งการแต่งงานจอมปลอมของเราเสีย ตอนนี้ข้าเป็นราชาแล้ว ข้าไม่ต้องการเจ้าอีกต่อไปแล้ว”

“ข้าดีใจที่ท่านพูดเรื่องนี้ขึ้นมา” นางบอก “เพราะนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ข้ามาที่นี่ ข้าอยากให้ท่านยุติการแต่งงานของเราอย่างเป็นทางการ ข้าต้องการหย่า มีชายคนหนึ่งที่ข้ารัก ชายที่แท้จริง ที่จริงเขาเป็นอัศวินคนหนึ่งของท่าน เขาเป็นนักรบ เรารักกัน เป็นรักแท้ ไม่เหมือนความรักที่ข้าเคยมี หย่ากับข้าเสีย ข้าจะได้ยุติความสัมพันธ์ลับ ๆ นี้ ข้าอยากให้ความรักของเราเปิดเผย และข้าอยากจะแต่งงานกับเขา”

ราชากาเร็ธทรงจ้องมองนางอย่างตกตะลึง รู้สึกใจหายราวกับถูกแทงด้วยมีดสั้นเข้าที่พระอุระ ทำไมเฮเลนาถึงต้องการเปิดเผย? ทำไมต้องเป็นตอนนี้ จากเวลาไหนก็ได้? มันมากเกินไปสำหรับพระองค์ ทรงรู้สึกเหมือนโลกกำลังซ้ำเติมตอนที่พระองค์ล้ม

ราชากาเร็ธเองก็ทรงประหลาดพระทัยที่รู้ว่าพระองค์มีความรู้สึกลึกซึ้งบางอย่างกับเฮเลนา เพราะเมื่อทรงได้ยินคำพูดของนางที่ขอหย่า มันทำให้พระองค์รู้สึกบางอย่าง และทำให้ไม่พอพระทัย มันทำให้พระองค์ทรงรู้ว่าไม่ต้องการหย่าขาดจากนาง หากเป็นพระประสงค์ของพระองค์เองนั่นก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่หากเป็นความต้องการของนางนั่นจึงเป็นอีกเรื่อง พระองค์ไม่ต้องการให้นางมีทางของตัวเอง มันไม่ง่ายเช่นนั้น

ที่สำคัญที่สุดราชากาเร็ธทรงสงสัยว่าการหย่าจะมีผลต่อความเป็นราชาของพระองค์อย่างไร ราชาที่ทรงหย่าคงจะทำให้เกิดคำถามมากมาย และพระองค์ทรงพบว่ารู้สึกหึงหวงอัศวินคนนี้ และไม่พอใจที่นางโยนการขาดความเป็นชายของพระองค์ใส่พระพักตร์ พระองค์ต้องการแก้แค้นคนทั้งคู่

“เจ้าจะไม่ได้อย่างที่ต้องการหรอก” ราชาตวาด “เจ้าผูกมัดอยู่กับข้า ต้องติดอยู่กับข้าในฐานะภรรยา ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าเป็นอิสระ และหากข้าได้เจอตัวอัศวินที่เจ้าลอบเป็นชู้ด้วย ข้าจะจับมันทรมานและประหารเสีย”

เฮเลนาร้องขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด

“ข้าไม่ใช่ภรรยาของท่าน! ท่านไม่ใช่สามีของข้า ท่านไม่ใช่ผู้ชาย การแต่งงานของเรามันไม่ศักดิ์สิทธิ์ นับตั้งแต่วันที่มันถูกกุขึ้นมา เป็นแค่การร่วมมือกันที่จัดขึ้นเพื่ออำนาจ  เรื่องทั้งหมดนี้ทำให้ข้าขยะแขยงมาตลอด และมันทำลายโอกาสเดียวของข้าที่จะได้แต่งงานอย่างแท้จริง”

นางหอบหายใจ เมื่อโทสะพลุ่งพล่านขึ้น

“ท่านจะต้องหย่าให้ข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะเปิดเผยให้ทั้งอาณาจักรได้รู้ว่าท่านเป็นผู้ชายแบบไหน ท่านเลือกเอา”

แล้วเฮเลนาก็หมุนตัวหันหลังให้พระองค์ แล้วเดินออกไปทางประตูที่เปิดอยู่ โดยไม่สนใจจะปิดประตูตามหลัง

ราชากาเร็ธประทับอยู่เพียงลำพังในห้องผนังหิน ฟังเสียงสะท้อนของเสียงฝีเท้านาง และทรงรู้สึกเย็นไปทั่วพระวรกายอย่างที่ไม่อาจจะสลัดทิ้งได้ ยังมีสิ่งใดมั่นคงพอจะให้พระองค์ยึดถือไว้ได้อยู่หรือไม่?

ราชากาเร็ธประทับอยู่เช่นนั้น พระวรกายสั่นสะท้าน ทอดพระเนตรประตูที่เปิดอยู่ ทรงประหลาดพระทัยที่เห็นใครคนอื่นกำลังเดินเข้ามา พระองค์ยังไม่ทันได้มีเวลาบันทึกการสนทนากับเฮเลนา ยังไม่ทันได้วิเคราะห์คำขู่ของนาง เมื่อใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังเดินเข้ามา เฟิร์ธนั่นเอง การก้าวเดินอย่างร่าเริงของเขาหายไปขณะที่เดินเข้ามาอย่างลังเล สีหน้ามีความรู้สึกผิด

“กาเร็ธ?” เขาทูลถามน้ำเสียงไม่มั่นใจ

เฟิร์ธจ้องมองพระองค์ด้วยดวงตาเบิกกว้าง ซึ่งราชากาเร็ธทรงเห็นว่าเขารู้สึกแย่เพียงใด พระองค์คิดว่าเขาควรจะรู้สึกแย่ อย่างไรก็ตามมันเป็นเพราะเฟิร์ธที่ผลักดันให้พระองค์ทรงยกดาบ เป็นคนที่โน้มน้าวพระองค์ในที่สุด เป็นคนที่ทำให้พระองค์ทรงคิดว่าพระองค์เป็นมากกว่าที่เป็นอยู่ หากไม่มีเสียงกระซิบของเฟิร์ธ ใครจะรู้? บางทีราชากาเร็ธอาจจะไม่ลองยกดาบนั่น

ราชากาเร็ธทรงหันไปหาเขาด้วยความกริ้ว ในที่สุดก็ทรงพบเหตุผลที่จะระบายโทสะทั้งหมดใส่เฟิร์ธ เขาเป็นคนปลงพระชนม์พระบิดา เป็นเฟิร์ธ เด็กเลี้ยงม้าโง่เง่าที่พาพระองค์มาสู่เรื่องวุ่นวายทั้งหลายนี้ ตอนนี้พระองค์ทรงเป็นเพียงผู้สืบราชบัลลังก์แม็คกิลที่ล้มเหลวอีกคนหนึ่งู

“ข้าเกลียดเจ้า” ราชากาเร็ธทรงกริ้ว “ตอนนี้จะสัญญาอะไรอีกเล่า? ไหนล่ะความมั่นใจของเจ้าว่าข้าจะสามารถยกดาบนั่นได้?”

เฟิร์ธกลืนน้ำลาย ดูเป็นกังวลอย่างมาก เขาพูดไม่ออก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีอะไรจะกล่าว

“ข้าขอโทษ ฝ่าบาท” เขาทูล “ข้าผิดไปแล้ว”

“เจ้าผิดหลายเรื่องเชียวล่ะ” ราชากาเร็ธตวาด

ที่จริงแล้วยิ่งราชากาเร็ธทรงคิดเรื่องนี้มากขึ้นเท่าไร ก็ยิ่งรู้ว่าเฟิร์ธผิดอย่างไร หากไม่ใช่เพราะเฟิร์ธ พระบิดาก็คงยังมีพระชนม์ชีพอยู่ในวันนี้ และพระองค์จะไม่ต้องเจอเรื่องวุ่นวายพวกนี้ ภาระของการเป็นราชาก็จะไม่ตกใส่พระเศียร เรื่องทั้งหลายนี้จะไม่ผิดพลาด พระองค์ต้องการวันธรรมดา ๆ ที่พระองค์ไม่ได้เป็นราชา เมื่อตอนที่พระบิดายังอยู่ ทรงปรารถนาให้ทุกสิ่งกลับมาและเป็นเหมือนเช่นเดิมขึ้นมาทันใด แต่ก็ทรงทำไม่ได้ อย่างไรก็ตามพระองค์ทรงโทษเฟิร์ธสำหรับเรื่องทั้งหมดนี้

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” ราชากาเร็ธตรัสถาม

เฟิร์ธกระแอม ดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“ข้าได้ยิน…ข่าวลือ…เรื่องซุบซิบของพวกคนรับใช้คุยกัน มีข่าวมาถึงข้ามาอนุชาและขนิษฐาของพระองค์กำลังมีคำถาม  มีคนเห็นทั้งสองพระองค์ในพื้นที่ของคนรับใช้ กำลังสำรวจปล่องทิ้งปฏิกูลเพื่อหาอาวุธสังหาร มีดสั้นที่ข้าใช้ปลงพระชนม์พระบิดาของพระองค์”

ราชากาเร็ธพระวรกายเย็นเฉียบเมื่อได้ยินคำพูดนั้น พระองค์ทรงตัวแข็งด้วยความตกพระทัยและความกลัว วันนี้จะมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกหรือไม่?

พระองค์ทรงกระแอม

“แล้วพวกเขาพบอะไรไหม?” ราชาตรัสถาม พระศอแห้งผาก แทบจะเปล่งคำพูดออกมาไม่ได้

เฟิร์ธส่ายหน้า

“ข้าไม่รู้ ฝ่าบาท ที่ข้ารู้คือทั้งสองพระองค์กำลังสงสัยบางอย่าง”

ราชากาเร็ธทรงรู้สึกเกลียดเฟิร์ธขึ้นมาอีกอย่างที่ไม่ทรงรู้เลยว่าจะสามารถรู้สึกได้ หากไม่ใช่เพราะความผิดพลาดของเขา หากเขากำจัดอาวุธอย่างสมควรแล้ว พระองค์ก็คงไม่ต้องมาอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เฟิร์ธทำให้พระองค์ต้องเสี่ยง

“ข้าจะพูดเพียงครั้งเดียวเท่านั้น” ราชากาเร็ธตรัส พลางก้าวเข้าไปหาเฟิร์ธ แล้วยื่นพระพักตร์เข้าไปใกล้ ทอดพระเนตรเขาอย่างไม่พอพระทัยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดที่สุด “ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีกต่อไปแล้ว เจ้าเข้าใจไหม? ไปให้พ้นหน้าข้า และอย่ากลับมาอีก ข้าจะลดตำแหน่งเจ้าไปให้ไกลจากที่นี่ และหากเจ้าเหยียบย่างเข้ามาในกำแพงปราสาทนี้อีก ขอให้แน่ใจได้เลยว่าข้าจะสั่งขังเจ้า”

“ไปได้แล้ว!” ราชากาเร็ธทรงตวาด

เฟิร์ธน้ำตาคลอหน่วย หันหลังและวิ่งออกไปจากห้อง เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องอยู่นานหลังจากที่เขาวิ่งไปตามทางเดิน

ราชากาเร็ธทรงหวนกลับไปคิดเรื่องดาบ คิดถึงความพยายามที่ล้มเหลวของพระองค์ ทรงอดคิดไม่ได้ว่าพระองค์ทรงหาเรื่องเดือดร้อนให้กับตัวเอง ทรงรู้สึกเหมือนผลักตัวเองตกจากหน้าผา และนับจากนี้เป็นต้นไปพระองค์จะทรงพบแต่ความเสื่อมเสีย

ราชาประทับนิ่งอยู่เช่นนั้น ราวกับหยั่งรากลงพื้นหินทามกลางความเงียบที่ก้องอยู่ ในห้องบรรทมของพระบิดา ทรงตัวสั่นและสงสัยว่าพระองค์ทรงจัดการให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง พระราชาไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มั่นใจในตัวเองเช่นนี้มาก่อน

นี่คือความหมายของการเป็นราชาอย่างนั้นหรือ?

*

ราชากาเร็ธรีบเสด็จขึ้นไปตามบันไดวน ทรงรีบขึ้นไปชั้นแล้วชั้นเล่า เพื่อไปยังเชิงเทินชั้นบนสุดของปราสาท พระองค์ทรงต้องการอากาศบริสุทธิ์ ทรงต้องการเวลาและพื้นที่เพื่อคิด ราชากาเร็ธทรงต้องการมองอาณาจักรของพระองค์ในมุมกว้าง ทรงต้องการโอกาสที่จะได้เห็นราชสำนักและประชาชนของพระองค์ เพื่อจดจำว่าทั้งหมดนี้เป็นของพระองค์ แม้จะมีเหตุการณ์ที่เป็นเหมือนฝันร้ายมาตลอดทั้งวัน แต่พระองค์ก็ยังคงเป็นราชาอยู่นั่นเอง

ราชากาเร็ธทรงไม่สนพระทัยบรรดามหาดเล็กและวิ่งไปเพียงลำพัง ทรงก้าวขึ้นบันไดไปขั้นแล้วขั้นเล่า พลางหอบหายใจ พระองค์ทรงหยุดที่ชั้นหนึ่งระหว่างทาง ทรงก้มพระวรกายและหอบ น้ำพระเนตรไหลลงมาตามพระปราง ราชากาเร็ธยังคงทอดพระเนตรเห็นพระบิดาทำพระพักตร์ถมึงทึงใส่พระองค์อยู่ตลอดทาง

“ข้าเกลียดท่าน!” ทรงตะโกนกับอากาศที่ว่างเปล่า

ราชากาเร็ธทรงสาบานได้ว่าพระองค์ได้ยินเสียงหัวเราะเย้ยหยันตอบกลับบมา พระบิดาทรงพระสรวล

พระองค์ทรงต้องการไปจากที่นี่ พระราชาทรงหันหลังและวิ่งต่อไป พุ่งไปอย่างรวดเร็วจนกระทั่งในที่สุดพระองค์ก็ไปถึงชั้นบนสุด พระองค์กระโจนผ่านประตูออกไปสู่อากาศสดชื่นในฤดูร้อนที่ปะทะพระพักตร์

ราชากาเร็ธทรงสูดหายใจลึก พยายามหายใจให้ทัน ทรงพอพระทัยที่ได้อยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์และสายลมอันอบอุ่น ทรงถอดฉลองพระองค์ตัวนอกออก ซึ่งเป็นฉลองพระองค์ของพระบิดา แล้วโยนลงกับพื้น อากาศร้อนเกินไป และพระองค์ไม่ต้องการสวมมันอีกต่อไป

ราชากาเร็ธรุดไปยังริมเชิงเทินแล้วทรงยึดกำแพงหินไว้ พลางหอบหายใจ และทอดพระเนตรลงไปด้านล่างยังเขตราชฐาน พระองค์ทรงเห็นฝูงชนมากมายกำลังทยอยออกจากปราสาท พวกเขากำลังออกจากพิธี พิธีของพระองค์ ทรงแทบจะรู้สึกได้ถึงความผิดหวังของพวกเขาจากตรงนี้ พวกนั้นดูตัวเล็กมาก พระองค์ทรงประหลาดพระทัยที่พวกเขาทั้งหมดอยู่ใต้การควบคุมของพระองค์

แต่นานเท่าไรกันเล่า?

“การเป็นราชานี่ช่างน่าขัน” มีเสียงดังขึ้น

ราชากาเร็ธทรงหันมาและต้องประหลาดพระทัยที่เห็นอาร์กอนยืนอยู่ตรงนั้น ห่างไปราวหนึ่งฟุต เขาสวมเสื้อคลุมสีขาวมีผ้าคลุมศีรษะและถือไม้เท้า อาร์กอนมองพระองค์อยู่ มีรอยยิ้มที่มุมปาก แต่ดวงตาเขาไม่ได้ยิ้มด้วย มันเปล่งประกายจ้องตรงมาที่พระองค์อย่างทะลุปรุโปร่ง ซึ่งทำให้ราชากาเร็ธทรงระวังพระองค์ ดวงตาของเขามองเห็นมากเกินไป

มีหลายสิ่งที่ราชากาเร็ธทรงอยากบอกกับอาร์กอน ทรงอยากถามเขา แต่ตอนนี้หลังจากที่ทรงยกดาบไม่สำเร็จ พระองค์กลับนึกเรื่องที่ทรงต้องการถามไม่ออกสักข้อเดียว

“ทำไมท่านถึงไม่บอกข้า?” ราชากาเร็ธทรงโอดครวญ น้ำเสียงแฝงด้วยความสิ้นหวัง “ท่านน่าจะบอกข้าว่าข้าไม่ได้ถูกกำหนดมาให้ยกดาบเล่มนั้น ท่านควรจะช่วยไม่ให้ข้าต้องอับอาย”

“แล้วทำไมข้าต้องทำเช่นนั้น?” อาร์กอนถาม

ราชากาเร็ธทรงพระพักตร์บึ้งตึง

“ท่านไม่ใช่ที่ปรึกษาที่แท้จริงของราชา” ราชาทรงตรัส “ท่านอาจจะให้คำปรึกษาที่ถูกต้องแก่พระบิดาของข้า แต่ไม่ใช่กับข้า”

“อาจเป็นเพราะพระบิดาของท่านทรงสมควรได้รับคำแนะนำที่ถูกต้อง” อาร์กอนตอบ

ราชากาเร็ธทรงกริ้วอย่างยิ่ง พระองค์ทรงเกลียดชายผู้นี้ และทรงโทษเขา

“ข้าไม่ต้องการเห็นท่านแถวนี้อีก” ราชากาเร็ธตรัส “ข้าไม่รู้ว่าทำไมพระบิดาถึงทรงจ้างท่านไว้ แต่ข้าไม่ต้องการท่านในราชสำนักของข้า”

อาร์กอนหัวเราะ น้ำเสียงแหบต่ำน่ากลัว

“พระบิดาของท่านไม่ได้จ้างข้า เจ้าหนุ่มผู้โง่เขลา” เขาบอก “พระอัยกาของท่านด้วย ข้าถูกกำหนดให้มาที่นี่ ที่จริงจะบอกว่าข้าจ้างพวกเขาก็คงได้”

จู่ ๆ อาร์กอนก็ก้าวมาข้างหน้า และจ้องมองราวกับกำลังมองทะลุไปถึงวิญญาณของราชากาเร็ธ

“จะบอกเช่นนั้นกับท่านได้ไหม?” อาร์กอนถาม “ท่านถูกกำหนดให้มาที่นี่หรือเปล่า?”

คำพูดของเขากระทบใจราชากาเร็ธ ทำให้ทรงเย็นวาบไปทั่วพระวรกาย นั่นเป็นสิ่งที่ราชากาเร็ธเองทรงสงสัย พระองค์ทรงกังขาว่านี่คือคำขู่หรือไม่

“ผู้ที่ครองราชย์ด้วยโลหิตจะปกครองด้วยโลหิต” อาร์กอนประกาศ และเมื่อพูดจบเขาก็หันหลังและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวก่อน!” ราชากาเร็ธทรงตะโกน ไม่ต้องการให้เขาจากไป พระองค์ทรงต้องการคำตอบ “ท่านหมายความว่าอย่างไร”

ราชากาเร็ธทรงอดรู้สึกไม่ได้ว่าอาร์กอนกำลังส่งข้อความถึงพระองค์ ว่าพระองค์จะไม่ได้ปกครองอยู่นานนัก พระองค์ทรงต้องการรู้ว่านั่นคือสิ่งที่เขาบอกใช่หรือไม่

ราชากาเร็ธทรงวิ่งตามเขาไป แต่เมื่อเข้าไปใกล้ อาร์กอนกลับหายตัวไปต่อหน้าต่อตาพระองค์

ราชากาเร็ธทรงหันหาไปรอบ ๆ แต่ไม่พบอะไร พระองค์ทรงได้ยินเสียงหัวเราะแหบต่ำดังมาจากที่ไหนสักแห่งในอากาศ

“อาร์กอน!” ราชากาเร็ธทรงตะโกน

พระองค์ทรงหันหาอีกครั้ง แล้วเงยพระพักตร์ขึ้นไปสู่สวรรค์ คุกพระชานุลงข้างหนึ่ง และหงายพระพักตร์ขึ้น พลางตะโกนก้อง

“อาร์กอน!”