Читать книгу Een Smidsvuur van Moed - Морган Райс, Morgan Rice - Страница 19

Dierdre roeide met al haar macht. Marco zat naast haar, en ze baanden zich een weg door de kanalen, richting de zee, waar ze haar vader voor het laatst had gezien. Haar hart werd verscheurd door angst toen ze zich herinnerde hoe haar vader dapper ten strijde was getrokken tegen het Pandesiaanse leger, en nog wel met onmogelijke kansen. Ze sloot haar ogen en schudde het beeld van zich af. Ze roeide nog sneller en bad dat hij nog niet dood was. Het enige dat ze wilde was op tijd terug zijn om hem te redden—of in ieder geval de kans krijgen om aan zijn zijde te sterven.

Naast haar roeide Marco net zo snel, en ze keek hem vol dankbaarheid en bewondering aan.

“Waarom?” vroeg ze.

Hij draaide zich om en keek haar aan.

“Waarom ben je met me mee gegaan?” drong ze aan.

Hij keek haar zwijgend aan, en keek toen weg.

“Je had met de anderen mee kunnen gaan,” voegde ze toe. “Maar je koos ervoor om dat niet te doen. Je koos ervoor om met mij mee te gaan.”

Hij keek recht voor zich uit en zei niets.

“Waarom?” drong ze aan. Ze wilde het wanhopig graag weten.

“Omdat mijn vriend heel veel bewondering voor je had,” zei Marco. “En dat is genoeg voor mij.”

Dierdre roeide nog harder, en haar gedachten dreven af naar Alec. Ze was zo teleurgesteld in hem. Hij had hen allemaal in de steek gelaten en was voor de invasie met die mysterieuze vreemdeling uit Ur vertrokken. Waarom? Ze kon alleen maar gissen. Hij was zo toegewijd geweest aan hun doel, aan de smederij, en ze was er zeker van geweest dat hij in tijden van nood de laatste zou zijn die zou vluchten. En toch had hij dat gedaan, net toen ze hem het hardste nodig hadden.

Het deed Dierdre twijfelen aan haar gevoelens voor Alec, die ze ook maar nauwelijks kende—en het zorgde dat ze sterkere gevoelens kreeg voor zijn vriend Marco, die zich voor haar had opgeofferd. Ze voelde nu al een sterke band met hem. Terwijl de kanonskogels over hun hoofden vlogen en de gebouwen om hen heen instortten, vroeg Dierdre zich af of Marco wel wist waar hij aan begonnen was. Wist hij dat hij, door met haar mee te gaan, door terug te keren naar het hart van de chaos, niet meer terug zou kunnen?

“We roeien de dood tegemoet, weet je,” zei ze. “Mijn vader en zijn mannen zijn op dat strand, achter die muur van puin, en ik ben van plan om hem te vinden en aan zijn zijde te vechten.”