Читать книгу Voor Zonsopkomst - Морган Райс, Morgan Rice - Страница 12

Kate slaagde erin om in een recordtijd op school te komen. Normaal gesproken werd ze op een gegeven moment ingehaald door Madison, maar ze was zo kwaad geweest dat ze er minder dan vijfenveertig minuten over had gedaan.

Zweet droop over haar rug terwijl ze haar fiets in de rekken naast de parkeerplaats zette. Ze wist, zelfbewust, dat haar gezicht vuurrood en vlekkerig moest zijn.

Op dat moment stopte er een auto achter haar, en stapte Tony uit.

“Oh God,” mompelde Kate hardop.

Tony was haar crush. Hij speelde bij het football team, ging om met alle coole mensen, en toch, ondanks dat alles, was hij echt een geweldig persoon. Hij was het soort jongen dat voor iedereen tijd maakte. Hij zag de kinderen op school niet door de lenzen van hun groepjes. Kate was geen ondergeschikt meisje voor hem—ze was gewoon Kate Roswell. Soms had Kate het gevoel dat hij de enige was die haar niet vergeleek met haar knappere, populairdere, grappigere zus.

“Kate,” zei hij, terwijl hij zijn deur dicht gooide. “Hoe gaat het?”

Kate voelde zich ongemakkelijk. Ze wilde dat ze daar niet druipend van het zweet en uitgeput voor hem stond.

“Goed,” zei ze, het enige dat ze kon bedenken.

“Hey,” zei hij met een enigszins vragende uitdrukking. “Je ziet er anders uit vandaag. Je hebt iets met je ogen gedaan.”

“Mascara,” antwoordde ze, en ze voelde zich nog ongemakkelijker.

“Het staat je goed,” zei hij nuchter. “Het was me niet eerder opgevallen hoe blauw je ogen zijn.”

Kate’s buik kriebelde. Als het niet zijn bedoeling was om met haar te flirten, dan deed hij niet erg zijn best.

“Hey, is het niet je verjaardag vandaag?” voegde hij toe.

Ze kon het niet helpen, ze moest zwijmelen. Hoe wist hij dat? Ze kon zich niet herinneren dat ze het hem verteld had.

“Uh, ja, dat is het,” zei ze.

Tony glimlachte en liet zijn prachtige, parelwitte tanden zien. “Gefeliciteerd.”

Hij leunde naar voren en trok haar naar zich toe om haar te knuffelen. Kate stond daar, stijfjes. Haar hele lichaam leek geëlektrificeerd. Ze wilde hem terug knuffelen maar was bang dat als ze haar armen zou optillen, er zweetplekken ter grootte van China zichtbaar zouden zijn.

Tony liet haar los.

“Dank je,” stamelde ze, en voelde zich de grootste nerd ter wereld. Ze wilde dat ze cool kon zijn. Ze wist dat Madison nooit in paniek zou zijn geraakt als haar crush haar gewoon een knuffel had gegeven.

“Hey, kijk,” zei Tony. Hij keek over haar schouder terwijl het football team de parkeerplaats op liep. “Ik moet gaan. Fijne verjaardag, oké?” Hij liep al weg, en keek over zijn schouder. “Als ik je bij de lunch zie krijg je een muffin van me.” Toen liep hij zijn vrienden tegemoet.

Kate drukte haar tas dicht tegen zich aan, zich goed bewust van het feit dat ze zojuist een zootje van die hele interactie had gemaakt. Het was de opmerking over haar ogen die haar van haar stuk had gebracht. Ze kon het niet helpen; ze vroeg zich af of Tony met haar aan het flirten was geweest. Misschien was er een klein deel van hem dat haar ook leuk vond.

“Kate!” schreeuwde iemand, en toen ze zich omdraaide zag ze haar drie beste vriendinnen naar haar toe lopen.

Dinah Higgins, Nicole Young en Amy Tan waren Kate’s beste vriendinnen sinds ze elkaar in de brugklas hadden ontmoet. Dinah was Afrikaans Amerikaans en kwam uit een grote, warme familie die meer tijd voor Kate leek te hebben dan haar eigen familie. Ze droeg haar haar in nette vlechtjes, met rood en wit er doorheen gevlochten. Nicole woonde alleen met haar vader; haar moeder was gestorven aan kanker toen ze nog maar heel klein was. Ze was door en door Californisch, maar probeerde dat te verbergen onder lagen van zwarte jurken en motorlaarzen. Omdat ze van nature blond haar had, verfde ze het vaak in allerlei verschillende kleuren. Nu waren de punten fel oranje. Amy was het meisje waar Kate het meest hecht mee was. Haar ouders waren allebei Chinees, en waren naar Amerika verhuisd om haar en haar broer een betere toekomst te geven. Als gevolg daarvan was er een enorm cultureel verschil tussen Amy en haar ouders. Ze zagen haar een beetje als een rare, met haar liefde voor popcultuur, haar obsessie met reality TV, en haar maffe persoonlijkheid. Het was om die redenen dat Kate en Amy zo hecht waren. Amy was ook het buitenbeentje van haar familie.

De drie meisjes grepen Kate was en knuffelden haar.

“Gefeliciteerd met je verjaardag!” riepen ze.

Veel van de andere kinderen op de parkeerplaats keken vol afschuw naar hen om—zij waren te cool om zich zo te gedragen in het openbaar. Maar het kon Kate niet schelen. Ze hield van haar vriendinnen en hoe ze ervoor zorgden dat ze zich speciaal voelde, ondanks het feit dat ze gewoontjes en saai was vergeleken met Madison.

“We hebben cadeautjes!” straalde Dinah. Ze haalde een slecht ingepakt cadeautje uit haar tas en drukte het in Kate’s handen.

“Maak de mijne eerst open,” voegde Nicole toe, die een kleine doos naar Kate toe schoof.

“Je kunt wel raden wat dit is,” zei Amy, die haar een boekvormig pakje overhandigde.

Kate werd bedolven door alle cadeaus. “Bedankt, jongens,” straalde ze. “Ik weet niet wat ik moet zeggen.”

“Gewoon openmaken!” riep Nicole.

Ze gingen naast de tennisbaan op het gras zitten. Kate maakte al haar cadeautjes open—een doos chocolade van Dinah, een paar schedel-en-botten oorhangers van Nicole, en een tweedehands exemplaar van Romeo en Julia. Kate was dol op Shakespeare en op romantische tragedies, en ze zou het liefst de hele avond doorbrengen met lezen.

“Jullie zijn de beste,” zei ze, en ze knuffelde hen.

Amy stootte haar vriendin aan. “Dus… wat heeft Moeder Monster vanochtend gezegd? Heb je felicitaties gehad?”

Kate schudde haar hoofd. “Nee.” Toen herinnerde ze zich de kaart van Max. “Max was de enige die het zich leek te herinneren.”

Ze haalde de kaart tevoorschijn. Hij was een beetje gekreukeld in haar tas. Ze maakte de envelop open en zag een glinsterende roze kaart met een bloem op de voorkant. Het was het soort kaart dat je een vierjarige zou geven, maar ze was nog altijd dankbaar. Max moest zijn zakgeld eraan hebben uitgegeven; hun moeder zou hem zeker niets hebben geleend.

Aan de binnenkant van de kaart stond: “Voor mijn zus op haar verjaardag.” Hij had geen boodschap geschreven, alleen “Kate” bovenaan en “Max” onderaan. De aanblik van de simpele kaart deed haar hart weer samentrekken en herinnerde haar aan de pijnlijke, teleurstellende ochtend. Voor Kate zichzelf kon bedwingen, begon haar onderlip te trillen.

“Kate!” riep Dinah, die haar armen om haar heen sloeg. “Wat is er aan de hand!”

Kate probeerde te praten maar haar tranen overweldigden haar. Alle drie de meisjes wisten hoe lastig haar thuissituatie was—ze hadden naar haar geluisterd en haar door drie jaar van kwelling heen gesleept—en waren niets dan bezorgd om hun vriendin.

“Mam zei,” begon Kate, hard snikkend, “dat ik niet kan studeren. Dat ik moet werken om mee te betalen aan Madisons schoolgeld.”

Amy’s mond viel open. Dinah wierp Kate een gepijnigde blik toe. Nicole kneep in haar arm.

“Dat kan ze niet maken!” riep Amy.

“Dat is zo oneerlijk,” zei Nicole fronsend. “Je kunt altijd bij mijn familie wonen als je onder haar dak vandaan moet.”

“Of bij die van mij,” voegde Dinah toe. “Mijn moeder is dol op je. Dat weet je.”

“Bedankt,” mompelde Kate. “Maar ik weet niet wat ik moet doen als ik niet kan studeren. Dat was mijn ontsnappingsplan, weet je?”

De meisjes knikten. Ze hadden veel gepraat over studeren, en hadden zelfs gesproken om naar dezelfde universiteit te gaan zodat ze niet uit elkaar zouden hoeven.

“Ik weet gewoon niet wat ik moet doen,” voegde Kate toe, en ze moest zich wederom aan haar tranen overgeven.

“Ik ga er vanuit dat Madison niet voor je is opgekomen,” zei Amy. Ze haatte Madison om het feit dat ze niet voor Kate op kwam en probeerde Kate altijd duidelijk te maken dat ze niet zo soft moest zijn voor haar zus. Volgens Amy zou Madison hun moeder moeten aanspreken op het feit dat ze Kate zo slecht behandelde, in plaats van onschuldig haar complimentjes en aandacht op te likken.

“Nee,” antwoordde Kate somber.

“Hey,” zei Nicole, die een arm om haar vriendin heen sloeg. “Het komt goed. Je hebt ons, en we zullen op je letten. Er zal iets gebeuren dat alles verandert. Dat beloof ik.”

Kate wist niet hoe ze daar zo zeker van kon zijn. Nicole had het altijd over dat de dingen zouden veranderen en dat alles uiteindelijk wel goed zou komen, maar de dingen leken voor Kate alleen maar slechter te worden. Haar vader dronk steeds meer, haar moeder kreeg steeds meer grip op haar leven, en Madison werd steeds afstandelijker terwijl haar status als gouden kind werd bevestigd. Kate’s leven leek in een neerwaartse spiraal te gaan, en het verliezen van haar kans om te studeren was de laatste strohalm.

Nicole bleef maar doorgaan. “Het schoolgala is binnenkort,” zei ze. “Wie weet wat er daar gebeurd.”

“Oh, alsjeblieft,” antwoordde Kate. “Jongens zijn wel het laatste wat ik nu aan mijn hoofd heb.”

“Oh echt?” zei Amy fronsend. “Want ik dacht toch echt dat ik net een zekere Tony Martin een zekere Kate Roswell een knuffel zag geven op de parkeerplaats.”

Ondanks haar verdriet deed die gedachte Kate wel een beetje goed. Er speelde een glimlachje om haar lippen. “Ja. Hij, ehm, hij zei dat mijn ogen mooi waren met de mascara.”

“Oh mijn God!” schreeuwde Dinah. “Hij vind je helemaal leuk!”

Kate lachte en schudde haar hoofd. “Dat weet ik niet zo zeker. Hij is aardig tegen iedereen.”

“Ja, aardig,” zei Amy, “niet flirterig!”

Nicole wierp haar een triomfantelijke blik toe. “Ik zei toch dat het allemaal wel beter zou worden?”

Kate zwaaide met haar handen en probeerde de opwinding van haar vriendin te temperen.

“Ik denk niet dat het zo zit,” zei ze.

“Misschien vraagt hij je wel naar het gala,” gilde Dinah.

De gedachte deed Kate’s buik kriebelen van opwinding. Was er een kans dat hij haar zou vragen? Toen herinnerde ze zich haar mascara, en hoe ze had gehuild.

“Oh God, ben ik uitgelopen?” vroeg ze paniekerig.

“Nee, meid,” antwoordde Dinah. “Je ziet er goed uit. Maar ik zal je mooi maken tijdens de lunch, als een traktatie voor je verjaardag!”

Dinah was dol op make-up. Vanwege haar grote familie had ze niet de gelegenheid om alle kleding en schoenen te kopen die ze nodig had om de trends bij te houden, dus was ze altijd bezig met het aanpassen van haar kleren en het maken van make-up. Ze was ongelofelijk creatief geworden. Ze moedigde anderen altijd aan om meer met hun looks te experimenteren. Nicole was de enige andere die losging met haar uiterlijk. Amy probeerde neutraal te blijven om haar familie niet op stang te jagen, hoewel ze wel een voorliefde had voor minirokjes en knielaarzen wanneer ze de kans kreeg.

Kate was de enige die nooit echt haar identiteit liet zien middels mode. Ze had het gevoel dat de keuzes die ze maakte specifiek waren om haar moeder te irriteren. Sinds ze was gestopt met het dragen van haar moeders zijdeachtige, geplooide, pastelkleurige jurken en ze niet langer naar schoonheidswedstrijden ging, was ze een tomboy geworden. Maar ze wist niet of ze echt een tomboy was, of dat ze gewoon genoot van de wetenschap dat het haar moeder kwaad maakte als ze zich zo kleedde.

Kate glimlachte. Als er een kans was dat Tony haar zou meevragen naar het gala, dan kon ze zichzelf net zo goed de kans gunnen. Ze voelde zich al een miljoen keer beter dan tijdens haar boze fietstocht die ochtend. Ze wist dat haar vriendinnen er voor haar waren.

“En kijk, als Tony me niet naar het gala vraagt, dan is dat niet zo erg,” voegde Kate toe. “We kunnen altijd met zijn allen gaan.”

“Ik ben zo blij dat je dat zegt,” antwoordde Amy. “Ik denk niet dat mijn ouders me met een jongen in een auto laten stappen!”

Ze lachten. Het voelde goed om te weten dat ze voor elkaar klaar stonden, dat ze niet afhankelijk waren van jongens om zich te vermaken op het gala.

De bel ging en de meisjes stonden op, waarna ze uiteen gingen. Amy en Kate hadden allebei wiskunde dus ze liepen arm in arm door de gangen.

Ineens voelde Kate Amy in haar arm knijpen. Ze keek op en zag Madison met haar cheerleader vriendinnen bij de kluisjes hangen. Ze stond met haar rug naar Katen en Amy toe en had niet door dat ze achter haar stonden. Ze vertelde een verhaal dat de andere meisjes liet gieren van het lachen.

“En toen zei Moeder, ‘Jongedame, je gaat schoonmaakster worden zoals ik, zodat Madison kan gaan studeren.’ Kun je het geloven? Ik was van, ‘Oh mijn God, ze verandert mijn zusje in een slaaf!’ En dat op haar zeventiende verjaardag! Weet je, ik kreeg een auto voor mijn zeventiende. Zij krijgt niets.”

Ze brulde van het lachen, en de andere meisjes deden met haar mee. Kate’s maag draaide zich om. Hoe kon Madison haar zo belachelijk maken? Ze wist dat Madison thuis niet voor haar opkwam, maar ze had nooit gedacht dat ze tegen haar vriendinnen over haar tegenslagen zou roddelen.

Amy klampte zich vast aan Kate’s arm in een poging haar te steunen en haar met beide benen op de grond te houden. Ze leidde Kate langs Madison en de groep gemene meiden. Terwijl Kate langsliep, wist ze dat Madison haar zou zien, en dat ze zou beseffen dat ze haar had horen praten.

Ze keek over haar schouder naar haar zus. Hun blikken ontmoetten elkaar, en Madison leek een beetje geschrokken. Maar behalve dat gaf ze geen blijk van erkenning dat ze Kate’s gevoelens had gekwetst. Toen wendde ze haar blik af en richtte ze haar aandacht weer op haar vriendinnen. Kate slenterde naar haar klaslokaal, en voelde zich slechter dan ooit tevoren.