Читать книгу Voor Zonsopkomst - Морган Райс, Morgan Rice - Страница 13

Kate overleefde haar eerste twee lessen, hoewel haar humeur er niet beter op werd. Ze was opgelucht toen de bel ging en het lunchtijd was, en ze weer naar haar vriendinnen kon.

Kate stond met haar vriendinnen in de rij van de drukke kantine en probeerde niet teveel naar de selectie van voedsel te kijken. Het zag er niet best uit. Als vegetariër had Nicole de meeste moeite om dingen te vinden die ze kon eten. Vandaag had ze aardappelwafels en bonen, terwijl Dinah en Amy het enigszins beter getroffen hadden met kip tikka masala en rijst. Kate vond dat de curry er iets te vet uitzag, maar Dinah, die iets voller was dan de rest, kon het niets schelen; ze was lang en goed geproportioneerd. Amy was superslank en leek alles te kunnen eten dat ze wilde zonder aan te komen. Nicole leek alleen door haar opgewonden karakter al op gewicht te blijven.

Uiteindelijk koos Kate voor een salade. Hoewel ze wist dat haar moeders beschimpingen over haar gewicht nergens op sloegen, had ze het gevoel dat misschien, als ze gewoon die paar kilo’s kwijt zou raken, haar moeder niet zo streng meer voor haar zou zijn.

“Meid,” zei Dinah toen ze haar bord zag, “vertel me niet dat dit alles is wat je eet. Verdomme, het is je verjaardag! Neem dan ten minste een toetje!”

Kate liet zich in haar stoel zakken.

“Nou, Tony zei dat als hij me tijdens de lunch zou zien, hij een muffin voor me zou halen,” zei ze.

De andere drie grijnsden en wierpen elkaar veelbetekenende blikken toe. Kate voelde zich een beetje stom dat ze erover was begonnen.

“Oh mijn God,” zei Nicole ineens.

Iedereen stopte met giechelen en keek rond om te zien waar ze naar keek.

Er was zojuist een bloedmooie jongen de kantine ingewandeld.

“Oh,” zei Kate, die zich weer omdraaide. “Dat is Elijah. Hij is een laatstejaars, en is hier ongeveer een maand geleden begonnen. Ik heb Madison over hem horen praten.”

“Die goddelijke man loopt hier al een maand rond en dit is de eerste keer dat ik hem zie?” ze Nicole zonder een bittere toon in haar stem. Ze leek in de ban van hem, alsof ze haar ogen niet van hem af kon houden.

Ook Dinah leek hem wel wat te vinden.

“Oh zeker weten. Hij heeft wel iets weg van Leonardo DiCaprio in Titanic.”

“Maar geheimzinnig,” mompelde Nicole. “Duister en geheimzinnig.”

Kate wierp weer een blik op hem. Elijah was opvallend aantrekkelijk. Maar van wat ze Madison haar moeder had horen vertellen, was Elijah een beetje een eenling. Hij leek nooit iemand te hebben om mee om te gaan. Madison had geprobeerd hem over te halen met haar groep om te gaan, maar hij was terughoudend geweest, iets dat Madison persoonlijk had opgevat. Sindsdien had ze besloten dat hij een beetje een freak was en dat hij haar aandacht niet waard was.

Hij leek inderdaad behoorlijk ontwijkend. Sterker nog, dit was waarschijnlijk de eerste keer dat Kate hem in de kantine had gezien. San Marcos was een grote school, maar Elijah was niet bepaald het type dat opging in de menigte. Ze vroeg zich af waarom ze hem niet vaker had gezien.

“Weet je nog wat we zeiden over het gala?” zei Nicole. “Ik neem het terug. Ik zou jullie drie in een oogwenk dumpen als het zou betekenen dat ik met hem kon gaan!”

Iedereen begon te lachen. Iedereen, behalve Kate. Ze staarde naar Elijah en bekeek de manier waarop hij zich door de menigte baande. Hij was zo lichtvoetig dat het bijna leek of hij zweefde. Hij had een gracieuze manier van bewegen, alsof elke stap deel was van een dansroutine. Het was hypnotiserend.

Toen draaide hij zich om, alsof hij voelde dat iemand naar hem keek. Hun ogen ontmoetten elkaar in de drukke kantine. Op dat moment voelde Kate een sensatie in zich opwellen zoals ze nog nooit eerder had gevoeld. Het was alsof ze geraakt werd door de bliksem, alsof alle zenuwuiteinden in haar lichaam in brand stonden.

Er liep een groep jongere kinderen langs Kate’s tafel, die haar zicht belemmerden.

Toen ze eenmaal voorbij waren, was Elijah weg.

Ze strekte haar hals in een poging hem door de deur te zien gaan waar hij heen was gelopen, maar ze kon hem helemaal niet meer zien. Hij was verdwenen.

“Jongens,” zei Kate tegen haar lachende vrienden, “hebben jullie dat gezien?”

Ze keken haar verward aan.

“Wat gezien?”

“Elijah. Het ene moment liep hij daar, en toen was hij ineens verdwenen.”

Ze bleef naar de plek kijken waar ze hem een moment eerder nog had gezien. Hij had de kantine onmogelijk zo snel kunnen verlaten.

“Elijah,” lachte Nicole, die theatraal naar haar hart greep. Toen keek ze Kate zogenaamd agressief aan. “Ik vecht voor hem, weet je. Vuisten, haren trekken, krabben, de hele mikmak.”

De meisjes begonnen weer te lachen, maar Kate deed niet mee. Ze bleef staren naar de plek waar Elijah had gestaan. Haar hoofd tolde.

Wat had ze zojuist meegemaakt?