Читать книгу กำเนิดความกล้าหาญ - Морган Райс, Morgan Rice - Страница 14

อเล็กวิ่งผ่านป่าในค่ำคืนอันมืดสนิท มีมาร์โคอยู่เคียงข้าง เขาสะดุดรากไม้ที่โผล่พ้นพื้นที่ปกคลุมด้วยหิมะ เขาวิ่งไปพลางสงสัยว่าเขาจะเอาตัวรอดออกไปได้หรือไม่ หัวใจของเขาเต้นรัวในขณะที่เขาวิ่งหนีเอาชีวิตรอด กระหืดกระหอบ ใจอยากหยุดแต่ต้องพยายามรักษาระยะห่างกับมาร์โคไว้ เขาเหลือบมองข้ามไหล่ไปด้านหลังเป็นครั้งที่ร้อยในขณะที่แสงสว่างจาก เปลวไฟ เริ่มจางลง และเริ่มหายไปในป่าที่พวกเขาหนีมา เขาผ่านบริเวณที่มีต้นไม้หนาแน่น และในไม่ช้า เปลวไฟก็หายไปโดยสิ้นเชิง ขณะนี้ทั้งสองอยู่ท่ามกลางความมืดมิด

อเล็กเลี้ยวและพยายามคลำหาทางในขณะที่วิ่งชนต้นไม้ ลำต้นหวดเข้ากับไหล่ กิ่งไม้ขูดเข้ากับแขน เขาวิ่งเข้าไปในความมืดที่อยู่ด้านหน้า แทบไม่รู้ทาง พยายามไม่สนใจกับเสียงประหลาดที่อยู่รอบกาย เขาได้รับคำเตือนมาก่อนแล้วสำหรับป่าแห่งนี้ ว่าไม่มีใครเคยมีชีวิตรอดออกไปได้ และเขายิ่งมีความรู้สึกนี้ชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อเข้าลึกขึ้นไปเรื่อย ๆ เขารู้สึกได้ถึงอันตรายที่นี่ สิ่งมีชีวิตอันชั่วร้ายที่ซุ่มซ่อนอยู่ทุกหนแห่ง ป่านี้หนาแน่นมากจนยากที่จะเคลื่อนไหว และกิ่งไม้เกี่ยวพันรอบตัวเข้ามากยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ ทุกย่างก้าวเขาเริ่มสงสัยแล้วว่า คงดีกว่าหรือไม่ ถ้ายอมอยู่กับเปลวเพลิงด้านหลัง

“ทางนี้!” เสียงที่ออกมาแสดงถึงความไม่พอใจ

มาร์โคคว้าที่ไหล่ของเขาและดึงเขาให้เลี้ยวไปทางขวา ระหว่างต้นไม้ใหญ่สองต้น มุดใต้กิ่งไม้ที่โน้มลงมา อเล็กวิ่งตามไป ลื่นไปบนหิมะ และไม่ช้าก็ผ่านเข้ามากึ่งกลางป่าทึบ กลายเป็นที่โล่งแจ้งมีแสงจันทร์ส่องถึงคอยนำทางพวกเขา

พวกเขาหยุด ก้มตัวไปข้างหน้า มือทั้งสองจับสะโพกไว้ หายใจหอบ เขามองตากันแวบหนึ่ง และอเล็กมองข้ามไหล่ตัวเองไปยังด้านหลังของป่า เขาหายใจเสียงดัง รู้สึกเจ็บหน้าอกจากอากาศเย็น กระดูกซี่โครงเจ็บระบม และเริ่มสงสัย

“ทำไมพวกมันถึงไม่ตามเรามา?” อเล็กถาม

มาร์โคยักไหล่

“บางทีพวกมันรู้ว่าป่าแห่งนี้จะช่วยจัดการเราให้ก็ได้”

อเล็กฟังเสียงของทหารแพนดีเซีย แต่ไม่มีเสียงใด ๆ เลย แทนที่จะเป็นเสียงของทหาร พวกเขากลับได้ยินอีกเสียงหนึ่งที่แตกต่าง – เป็นเสียงทุ้มที่คำรามด้วยความโกรธแค้น

“ได้ยินไหม?” อเล็กถาม ขนคอของเขาตั้งชัน

มาร์โคส่ายหน้า

อเล็กยืนรออยู่ที่นั่น สงสัยว่าจิตใจของเขากำลังล้ออะไรเล่นกับเขาอยู่หรือเปล่า ต่อจากนั้นไม่นาน เขาได้ยินเสียงนั้นอีก มันเป็นเสียงคำรามจากระยะไกล ข่มขู่ ไม่เหมือนที่อเล็กเคยได้ยินมาก่อน เขาหยุดฟังเสียงนั้น ในขณะที่เสียงเริ่มดังยิ่งขึ้น เมื่อสิ่งนั้นเข้ามาใกล้

มาร์โกจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาตื่นกลัว

“รู้แล้วล่ะว่าทำไมพวกเขาจึงไม่ตามเรามา” มาร์โกบอก เสียงของเขาบ่งบอกว่าจำที่มาของเสียงประหลาดนั้นได้

อเล็กเริ่มสับสน

“หมายความว่าอะไร?” เขาถาม

“วิลวอกซ์” เขาตอบ ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “พวกเขาปล่อยพวกมันออกมาตามล่าเรา”

คำ วิลวอกซ์ ทำให้อเล็กเกิดความหวาดกลัว เขารู้จักพวกมันตั้งแต่เด็กแล้ว และเคยได้ยินคำร่ำลือว่าพวกมันอาศัยอยู่ในป่าแห่งหนาม แต่เขาคิดอยู่เสมอว่า พวกมันเป็นสัตว์ที่มีอยู่แต่ในตำนานเท่านั้น ว่ากันว่าพวกมันเป็นนักล่าที่น่ากลัวที่สุดในยามค่ำคืน เป็นสัตว์แห่งฝันร้าย

เสียงคำรามเริ่มดังยิ่งขึ้น ฟังดูเหมือนกับจะมีหลายตัว

“วิ่ง!” มาร์โกอ้อนวอน

มาร์โกหมุนตัวกลับในขณะที่อเล็กออกวิ่งไปพร้อมกัน และทั้งสองก็วิ่งอย่างรวดเร็วเข้าไปในป่า อะดรีนาลีนถูกสูบฉีดเข้ากระแสเลือดในขณะที่อเล็กวิ่งไป เขาได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังเต็มสองรูหูของเขา ขาทั้งสองแทบจะจมลงไปในกองหิมะ เสียงรองเท้าบูทเหยียบหิมะ ในไม่ข้าเขาก็ได้ยินเสียงของเจ้าสิ่งมีชีวิตกลุ่มนั้นใกล้เข้ามาด้านหลัง และเขารู้ด้วยว่ากำลังถูกวิ่งไล่โดยสัตว์ดุร้ายที่ไม่สามารถวิ่งหนีได้

อเล็กสะดุดรากต้นไม้คะมำไปชนยังต้นไม้อย่างจัง เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด พยายามสลัดความเจ็บปวดทิ้งแล้ววิ่งต่อ เขากวาดตามองไปที่ป่าเพื่อหาทางหนี ด้วยรู้ดีว่าเวลาเหลือน้อยแล้ว แต่ไม่มีทางหนีเลย

เสียงคำรามยิ่งดังขึ้น ในขณะที่กำลังวิ่งอยู่นั้น อเล็กมองข้ามไหล่ไปยังด้านหลัง – และทันทีที่หันไป เขาได้เห็นสิ่งที่คิดว่าไม่อยากเห็น เพราะที่ตามพวกเขามาติด ๆ คือสัตว์ที่น่ากลัวที่สุดที่คนเคยเห็น มันมีทั้งหมดสี่ตัว วิลวอกซ์มีรูปร่างคล้ายหมาป่า แต่มีขนาดใหญ่เป็นสองเท่า มีเขาแหลมเล็กสองข้างโผล่ออกมาทางด้านหลังของหัว และมีตาแดงโตหนึ่งดวงอยู่ระหว่างเขาทั้งสองข้าง อุ้งมือของพวกมันมีขนาดเท่าอุ้งมือหมี และมีกรงเล็บยาวโผล่ออกมา หนังของมันเป็นมันและดำเหมือนสีของกลางคืน

เห็นพวกมันในระยะใกล้แบบนี้ อเล็กรู้ตัวดีว่าเขาเหมือนคนที่ตายแล้ว

อเล็กทุ่มพลังที่เหลือทั้งหมดเร่งตัวออกไปข้างหน้า ฝ่ามือทั้งสองของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งที่อากาศหนาวเย็น ลมหายใจออกของเขาจับตัวแข็งอยู่ต่อหน้าเขา วิลวอกซ์อยู่ใกล้เพียงแค่ยี่สิบเมตรเท่านั้น และเขารู้ดีจากแววตาและจากน้ำลายที่ไหลย้อยลงมาจากปาก ว่าพวกมันต้องฉีกร่างพวกเขาเป็นชิ้น ๆ แน่ เขามองไม่เห็นทางที่จะหนีรอดได้เลย เขามองไปที่มาร์โคด้วยหวังว่าจะมีสัญญาณบอกถึงแผนการอะไรบ้าง แต่มาร์โคก็มีสีหน้าสิ้นหวังไม่ต่างจากเขา แน่นอนว่าเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเช่นกัน

อเล็กหลับตาลงและทำสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อน: เขาสวดมนต์ภาวนา เขามองเห็นภาพชีวิตทั้งหมดผ่านเข้ามาในดวงตา มันช่วยเปลี่ยนอะไรบางอย่างในตัวเขา ทำให้เขาตระหนักว่าชีวิตเป็นสิ่งที่น่าอภิรมย์เพียงใด และทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังยิ่งขึ้น เมื่อพยายามที่จะรักษาชีวิตไว้

ได้โปรดเถิด พระผู้เป็นเจ้า ช่วยพาผมออกไปจากที่นี่ หลังจากทุกสิ่งที่ผมทำกับพี่ชายของผม ขออย่าให้ผมต้องจบชีวิตที่นี่เลย ไม่ใช่ในสถานที่แห่งนี้ จากสิ่งมีชีวิตพวกนี้ ผมขอทำทุกอย่าง

อเล็กพลันลืมตาขึ้น มองขึ้นไปด้านบน และทันทีที่เขามองขึ้นไปนั้น ครั้งนี้เขาสังเกตเห็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่ต่างจากต้นอื่น ๆ กิ่งของมันเป็นตะปุ่มตะป่ำ และคล้อยต่ำลงมา สูงพอให้เขาเอื้อมมือคว้าแล้วกระโดดขึ้นได้ เขาไม่รู้ว่าวิลวอกซ์สามารถปีนต้นไม้ได้หรือไม่ แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

“กิ่งไม้นั่น!” อเล็กร้องตะโกนใส่มาร์โค ชี้มือไปที่ต้นไม้

พวกเขาวิ่งตรงไปยังต้นไม้พร้อมกัน และขณะนั้นเองที่วิลวอกซ์ใกล้เข้ามา ห่างเพียงไม่กี่ฟุต พวกเขากระโดดขึ้นและคว้าไปที่กิ่งไม้โดยไม่หยุดวิ่ง พร้อมกับดึงตัวเองขึ้นไป

มือของอเล็กลื่นเนื่องจากหิมะที่เกาะอยู่ตามกิ่งไม้ แต่เขาพยายามเกาะไว้ได้สำเร็จ เขาพยายามดึงตัวเองขึ้นไปยังกิ่งที่สูงขึ้นไปจนกระทั่งตัวเขาอยู่พ้นจากพื้นหลายฟุต ทันใดนั้น เขาพยายามกระโดดขึ้นบนกิ่งต่อไป ที่สูงขึ้นไปอีกสามฟุต มาร์โคเคียงข้างเขาไป เขาไม่เคยปีนต้นไม้ได้รวดเร็วอย่างนี้มาก่อนในชีวิต

พวกวิลวอกซ์มาถึงต้นไม้แล้ว พวกมันคำรามอย่างดุร้าย กระโดดขึ้นและพยายามตะปบเท้าของพวกเขา อเล็กรู้สึกได้ถึงลมหายใจอันร้อนผ่าวที่ส้นเท้าของเขา ก่อนที่เขาจะยกขาขึ้นสูงหลบเขี้ยวของมันเพียงนิ้วเดียว ทั้งสองยังคงปีนต่อด้วยแรงขับของอะดรีนาลิน จนกระทั่งพวกเขาอยู่พ้นขึ้นไปจากพื้น 15 ฟุต และรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น

ในที่สุดอเล็กก็หยุดปีน ยึดเกาะกิ่งไม้ไว้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี หายใจหอบเหนื่อย เหงื่อไหลย้อยลงมาแสบตาของเขา เขามองลงไปด้านล่าง เพ่งมอง ภาวนาว่าขออย่าให้วิลวอกซ์ปีนต้นไม้ได้เลย

ในที่สุดเขาก็โล่งใจที่เห็นพวกมันยังอยู่บนพื้น ขู่คำรามและส่งเสียงดัง ในขณะที่กระโดดขึ้นต้นไม้ แต่แน่นอนว่าพวกมันปีนต้นไม้ไม่เป็น พวกมันใช้กรงเล็บขีดข่วนลำต้นอย่างดุร้าย แต่ก็ไร้ประโยชน์ใด ๆ

ทั้งสองคนนั่งอยู่บนกิ่งไม้ และในขณะที่ประจักษ์ถึงความจริงที่ว่าพวกเขาปลอดภัยแล้ว ถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก มาร์โคระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ยังความประหลาดใจให้อเล็กเป็นอย่างยิ่ง มันเป็นเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะของความโล่งอก เป็นเสียงหัวเราะของคนซึ่งรอดพ้นเงื้อมมือของมัจจุราชด้วยวิธีการที่เหลือเชื่อ

อเล็กตระหนักถึงความฉิวเฉียดนี้ ไม่อาจกลั้นหัวเราะได้เช่นกัน เขารู้ดีว่าพวกเขายังห่างจากคำว่าปลอดภัยยิ่งนัก รู้ว่าพวกเขาไม่อาจหนีจากที่แห่งนี้ไปได้ และรู้ว่ามีโอกาสที่จะต้องจบชีวิตในสถานที่แห่งนี้ แต่สำหรับตอนนี้ อย่างน้อยพวกเขาก็ปลอดภัย

“ดูเหมือนฉันจะเป็นหนี้ชีวิตนายนะ” มาร์โคบอก

อเล็กส่ายหน้า

“อย่าเพิ่งขอบคุณฉัน” อเล็กพูด

พวกวิลวอกซ์ยังส่งเสียงคำรามอย่างโหดร้าย แผงขนที่ด้านหลังหัวของพวกมันตั้งชัน และอเล็กมองขึ้นไปยังต้นไม้ที่อยู่ด้านบน ด้วยมืออันสั่นเทา เขาต้องการปีนสูงขึ้นไปอีก และสงสัยว่าพวกเขาจะปีนขึ้นได้สูงอีกเพียงใด สงสัยว่าพวกเขาจะมีทางออกจากที่นี่หรือไม่

ทันใดนั้น อเล็กรู้สึกตัวแข็งทื่อ เมื่อมองขึ้นไปเขาถึงกับผงะ เหมือนถูกตีด้วยความน่ากลัวที่ไม่เคยประสบมาก่อน ที่กิ่งไม้เหนือพวกเขาขึ้นไปนั้น สิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดที่พวกเขาเคยเห็นกำลังจ้องมองลงมา ด้วยความยาวแปดฟุต ร่างกายคล้ายงู แต่มีขาทั้งหมดหกชุด แต่ละชุดมีกรงเล็บยาว หัวของมันมีรูปร่างคล้ายปลาไหล มีดวงตาแคบเล็กสีเหลืองด้านที่จ้องมองมาที่อเล็ก มันอยู่ห่างไปเพียงไม่กี่ฟุต หลังโค้งงอ ส่งเสียงขู่ฟ่อ เปิดปากขึ้น ด้วยอาการตกตะลึง อเล็กแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่ามันจะอ้าปากได้กว้างขนาดนี้ – กว้างพอที่จะกลืนเขาเข้าไปทั้งตัว และเขารู้ จากเสียงสั่นกระดิ่งที่หางว่า มันพร้อมที่จะจู่โจม – และสังหารพวกเขาทั้งคู่

ปากของมันเลื่อนเข้ามาใกล้คอของอเล็ก และเขาโต้ตอบอย่างไม่ตั้งใจนักด้วยการกรีดร้องและกระโดดถอยหลังจนมือหลุดจากกิ่งไม้ มาร์โคกระโดดตามเขาไป คิดเพียงอย่างเดียว ให้หนีให้พ้นจากความตายจากเขี้ยวมรณะที่อยู่ในปากอันใหญ่มหึมานั้น

เขาไม่ได้คิดถึงสิ่งที่รออยู่เบื้องล่างเลยแม้แต่น้อย เมื่อเขาลอยละลิ่วลงมาในอากาศ โดยปราศจากการควบคม และเมื่อเขาได้คิดก็นับว่าสายไปเสียแล้ว ว่าเขากำลังหนีเขี้ยวพิษชุดหนึ่งไปหาเขี้ยวอีกชุดหนึ่ง เขาเหลือบมองไปด้านหลังและมองเห็นพวกวิลวอกซ์ยืนอ้าปากน้ำลายหกอยู่ ไม่มีสิ่งใดที่จะปกป้องเขาจากการตกลงมานี้ได้เลย

เขาได้แลกความตายหนึ่งกับอีกความตายหนึ่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว