Читать книгу เส้นทางแห่งวีรบุรุษ - Морган Райс, Morgan Rice - Страница 14

ราชาแม็คกิลประทับอยู่ที่ท้องพระโรงด้านบนในปราสาท ในท้องพระโรงส่วนพระองค์ ห้องที่ทรงใช้เพื่อกิจการส่วนพระองค์ ประทับอยู่บนบัลลังก์ที่ทำจากไม้แกะสลัก ทอดเนตรมองโอรสธิดาทั้งสี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า เคนดริค โอรสองค์โตสุด อายุยี่สิบห้าปี เป็นนักรบที่ดีและเป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง ในบรรดาลูกทุกคน เขาเหมือนราชาแม็คกิลมากที่สุด ซึ่งนั่นช่างน่าแปลก เพราะเคนดริคเป็นลูกนอกสมรสที่เกิดกับหญิงนางหนึ่ง ที่ทรงลืมไปนานแล้ว ราชาแม็คกิลทรงเลี้ยงเคนดริคร่วมกับโอรสธิดาองค์อื่น ๆ แม้ในตอนแรกราชินีจะคัดค้าน โดยทรงยื่นเงื่อนไขว่าพระราชาจะต้องไม่มอบบัลลังก์ให้เขา ในตอนนี้เงื่อนไขนั้นกลับทำให้พระองค์ทรงเจ็บปวด เนื่องจากเคนดริคเป็นชายหนุ่มที่ดีที่สุดที่ทรงรู้จัก เป็นลูกชายที่พ่อควรภาคภูมิใจ ไม่มีใครเหมาะสมจะเป็น

รัชทายาทมากไปกว่าเขา

คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขานั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง กาเร็ธ เป็นบุตรคนที่สองแต่เป็นบุตรคนแรกที่เกิดจากการสมรส เขาอายุยี่สิบสามปี ผอมบางมีแก้มตอบและดวงตาโตสีน้ำตาลลอกแลก บุคลิกของเขาแตกต่างจากพี่ชายคนโตของเขาเป็นอย่างมาก กาเร็ธไม่มีลักษณะใด ๆ เหมือนเคนดริคเลย พี่ชายเป็นคนตรงไปตรงมา ส่วนกาเร็ธจะซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงไว้ เคนดริคเป็นคนที่มีความภาคภูมิและทระนง แต่กาเร็ธเป็นคนไม่ซื่อสัตย์และไม่จริงใจ พระราชาแม็คกิลทรงเจ็บปวดที่รู้สึกไม่ชอบโอรสของตนเอง และทรงพยายามหลายต่อหลายครั้งที่จะแก้นิสัยของโอรส แต่หลังจากช่วงหนึ่งในสมัยวัยรุ่นของโอรส ทรงตัดสินพระทัยว่านิสัยของโอรสคนนี้ถูกชะตากำหนดมาแล้ว ทั้งเจ้าเล่ห์เพทุบาย หิวอำนาจและทะเยอทะยานในทุกทางที่ผิด นอกจากนี้พระองค์ยังทรงรู้ว่ากาเร็ธไม่มีความรักให้แก่สตรี และยังมีชายคู่รักมากมาย หากเป็นราชาองค์อื่นคงจะขับไล่โอรสเช่นนี้ไปแล้ว แต่ราชาแม็คกิลทรงใจกว้างกว่านั้น นี่ไม่ใช่เหตุผลที่จะไม่รักลูกชาย พระองค์ไม่ได้ตัดสินเขาจากเรื่องนี้ สิ่งที่พระองค์นำมาตัดสินคือความชั่วร้าย และเจ้าเล่ห์ของเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่พระองค์ทรงมองข้ามไปไม่ได้

บุตรคนที่ยืนต่อจากกาเร็ธคือธิดาคนที่สอง เกว็นโดลีน นางเพิ่งอายุครบสิบหกปี เป็นสตรีที่งดงามที่สุดที่พระองค์เคยทอดพระเนตร และลักษณะนิสัยของนางยิ่งโดดเด่นกว่ารูปโฉม นางจิตใจดี มีเมตตาและเอื้อเฟื้อ เป็นสตรีที่ดีที่สุดที่ทรงรู้จัก ในเรื่องนี้นางมีคุณสมบัติเทียบเท่าเคนดริค นางมองดูราชาแม็คกิลด้วยความรักที่บุตรีจะมีต่อบิดา และพระองค์ทรงรู้สึกได้ถึงความจงรักภักดีในแววตานั้น ทรงภาคภูมิใจในตัวธิดาคนนี้ยิ่งกว่าโอรสทั้งหลายเสียอีก

คนที่ยืนต่อจากเกว็นโดลินคือ รีส โอรสคนเล็กสุด เด็กหนุ่มอายุสิบสี่ปีที่มีความทระนงและมุ่งมั่น กำลังจะเติบโตเป็นชายหนุ่ม ราชาแม็คกิลทรงพอใจอย่างยิ่งที่โอรสได้เข้าร่วมในกองทหารยุวชน และทรงมองออกแล้วว่าเขาจะเติบโตเป็นผู้ชายแบบไหน พระองค์ไม่สงสัยเลยว่าวันหนึ่ง รีสจะเป็นโอรสที่ดีที่สุดของพระองค์ เป็นผู้ปกครองที่ดี แต่ยังไม่ถึงเวลานั้น เขายังเด็กเกินไป ยังมีสิ่งที่ต้องเรียนรู้อีกมาก

พระราชาแม็คกิลทรงสับสนขณะที่สำรวจตรวจตราโอรสธิดาทั้งสี่ ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทรงภาคภูมิใจระคนผิดหวัง ทั้งขุ่นเคืองและรำคาญ เนื่องจากมีบุตรอีกสองคนหายไป ลูอันดา ธิดาองค์โต ซึ่งแน่นอนว่าคงกำลังเตรียมตัวสำหรับงานอภิเษก และการที่นางกำลังจะแต่งงานออกเรือนไปอยู่อาณาจักรอื่น นางจึงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการคัดเลือกรัชทายาท แต่ก็อดฟรีย์ โอรสคนกลางวัยสิบแปดปี ก็หายตัวไป ราชาแม็คกิลทรงหน้าแดงด้วยความกริ้ว

นับตั้งแต่ก็อดฟรีย์ยังเป็นเด็ก เขาก็แสดงความไม่สนใจในราชบัลลังก์ เป็นที่เห็นได้ชัดเจนมาตลอดว่าเขาไม่สนใจและไม่ต้องการ และที่ราชาแม็คกิลทรงเสียพระทัยอย่างยิ่งคือการที่ก็อดฟรีย์เลือกที่จะทิ้งชีวิตไปในโรงเหล้ากับเพื่อนเสเพล ทำให้ราชวงศ์ต้องอับอายและไร้เกียรติ เขาเป็นคนเกียจคร้าน นอนเกือบทั้งวัน เวลาที่เหลือก็หมดไปกับการดื่มเหล้า ใจหนึ่งทรงโล่งอกที่เขาไม่มาอยู่ที่นี่ด้วย แต่อีกใจทรงรู้สึกว่าเป็นการดูหมิ่น ที่จริงทรงคาดการณ์เรื่องนี้ไว้แล้ว และได้ส่งทหารออกไปค้นหาตามโรงเหล้าแล้วนำตัวกลับมา พระราชาประทับอยู่เงียบ ๆ รอคอยจนกระทั่งพวกทหารกลับมาถึง

ประตูไม้โอ๊คบานหนาเปิดออก และพวกทหารเดินแถวเข้ามา ลากก็อดฟรีย์เข้ามาด้วย ทหารดันเขาออกมา ก็อดฟรีย์ถลาเข้ามาในห้องเมื่อทหารปิดประตูตามหลัง

พี่น้องคนอื่น ๆ หันไปมอง ก็อดฟรีย์สกปรก เหม็นกลิ่นเหล้าคลุ้ง ไม่โกนหนวดเคราและแต่งตัวไม่เรียบร้อย เขายิ้มกลับมา อวดดีเหมือนเช่นเคย

“สวัสดี พระบิดา” ก็อดฟรีย์ทูล “นี่ข้าพลาดความสนุกอะไรไปหรือเปล่า?”

“เจ้าจะต้องยืนอยู่กับพี่น้องของเจ้า แล้วรอให้ข้าพูด ถ้าหากเจ้าไม่ทำ พระเจ้าช่วยด้วยเถอะ ข้าจะล่ามเจ้าไว้ในคุกใต้ดินรวมกับนักโทษคนอื่น ๆ และเจ้าจะไม่ได้เห็นอาหาร...เหล้ายิ่งไม่ต้องพูดถึง.. ไปอีกสามวัน

เต็ม ๆ”

ก็อดฟรีย์มองพระบิดาอย่างท้าทาย ในแววตานั้น ราชาแม็คกิลทรงเห็นขุมพลังล้ำลึก บางอย่างที่เหมือนกับพระองค์ ประกายบางอย่างที่วันหนึ่งจะมีประโยชน์กับก็อดฟรีย์เป็นอย่างดี หากเขาสามารถก้าวข้ามสิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ไปได้

ก็อดฟรีย์ยังดื้อดึงจนถึงที่สุด เขารออยู่ถึงสิบวินาทีก่อนจะยอมทำตามในที่สุด ค่อย ๆ เดินทอดน่องไปรวมกับคนอื่น

ราชาแม็คกิลทอดพระเนตรโอรสธิดาทั้งห้าที่ยืนอยู่ตรงหน้า ลูกนอกสมรส คนเบี่ยงเบน ขี้เมา ธิดา และโอรสคนเล็ก เป็นส่วนผสมที่ประหลาด และพระองค์ไม่อยากเชื่อว่าพวกเขาทั้งหมดถือกำเนิดมาจากพระองค์ ตอนนี้ ในวันอภิเษกของธิดาคนโต เป็นภาระที่พระองค์ต้องเลือกรัชทายาทจากทั้งห้าคนนี้ จะเป็นไปได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม มันช่างเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์ พระองค์ยังทรงแข็งแรงและสามารถปกครองต่อไปได้อีกสามสิบปี รัชทายาทที่ทรงเลือกในวันนี้อาจจะไม่ได้ขึ้นครองราชย์อีกหลายทศวรรษ เป็นธรรมเนียมที่น่ารำคาญสำหรับพระองค์ มันอาจจะเหมาะสมดีในรัชสมัยของพระบิดาของพระองค์ แต่ตอนนี้ไม่เห็นประโยชน์

พระราชาทรงกระแอม

“พวกเรามารวมกันในวันนี้ตามจารีตที่สืบต่อกันมา พวกเจ้ารู้ดีว่าวันนี้เป็นวันอภิเษกของธิดาคนโตของข้า ภาระจึงตกแก่ข้าที่จะต้องแต่งตั้งรัชทายาท ผู้ที่จะสืบราชบัลลังก์แห่งอาณาจักรนี้ หากข้าตาย ไม่มีผู้ใดเหมาะสมจะปกครองมากไปกว่าพระมารดาของพวกเจ้า แต่กฎมณเฑียรบาลระบุว่าผู้ที่ได้รับแต่งตั้งจึงสามารถสืบทอดราชบัลลังก์ได้ ดังนั้นข้าจึงต้องเลือก”

ราชาแม็คกิลทรงหยุดคิด เกิดความเงียบครอบคลุมไปทั่ว พระองค์ทรงรู้สึกถึงการรอคอย ทรงทอดพระเนตรดวงตาของพวกเขา และเห็นการแสดงออกที่แตกต่างกันไป ลูกนอกสมรสดูโล่งอก เขารู้ดีว่าจะไม่ถูกเลือก เจ้าคนเบี่ยงเบนตาวาวด้วยความทะเยอทะยาน ราวกับคิดว่าจะถูกเลือกอย่างแน่นอน เจ้าขี้เมามองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่สนใจอะไร ส่วนธิดามองมาด้วยความรัก รู้ดีว่านางไม่มีส่วนในเรื่องนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็รักในบิดา เช่นเดียวกับโอรสคนเล็ก

“เคนดริค ข้าคิดเสมอว่าเจ้าเป็นลูกชาย แต่กฎทำให้ข้าไม่อาจมอบบัลลังก์ให้แก่คนที่ไม่มีสิทธิ์สมบูรณ์ตามกฎหมาย”

เคนดริคโค้ง “พระบิดา ข้าไม่เคยคาดหวังให้ทรงทำเช่นนั้น ข้าพอใจกับสิ่งที่มีแล้ว ได้โปรดอย่าให้เรื่องนี้ทำให้ต้องลำบากพระทัย”

ราชาทรงเจ็บปวดกับการตอบรับของเขา ทรงรู้สึกว่าเขามีความดีอย่างแท้จริง และยิ่งต้องการจะแต่งตั้งให้เขาสืบทอดราชบัลลังก์

“ทีนี้ก็เหลือพวกเจ้าอีกสี่คน รีส เจ้าเป็นเด็กหนุ่มที่ดี ดีที่สุดที่ข้าเคยพบ แต่เจ้ายังเด็กเกินไปที่จะมีส่วนในเรื่องนี้”

“ข้าก็หวังเช่นนั้น พระบิดา” รีสทูลตอบ พร้อมคำนับเล็กน้อย

“ก็อดฟรีย์ เจ้าเป็นหนึ่งในโอรสสามคนที่ชอบด้วยกฎหมายของข้า แต่เจ้าเลือกที่จะทิ้งชีวิตไปใน

โรงเหล้า กับเรื่องโสมม เจ้าได้รับอภิสิทธิ์มากมายในชีวิต แต่เจ้ากลับปฏิเสธทุกสิ่ง หากข้าจะมีความผิดหวังอันยิ่งใหญ่ในชีวิต สิ่งนั้นก็คงเป็นเจ้า”

ก็อดฟรีย์หน้าบึ้งตึง ขยับตัวอย่างอึดอัด

“เอาล่ะ ถ้าเช่นนั้น ข้าก็คงจะหมดธุระตรงนี้แล้ว ข้ากลับไปที่โรงเหล้าได้แล้ว ใช่ไหม พระบิดา?”

เขารีบโค้งคำนับอย่างล้อเลียน แล้วหันหลังเดินข้ามห้องไป

“กลับมาที่นี่!” ราชาแม็คกิลตวาด “เดี๋ยวนี้!”

ก็อดฟรีย์ยังคงเดินต่อ ไม่สนใจพระองค์ เขาเดินไปดึงประตูเปิดออก ทหารสองนายยืนอยู่ตรงนั้น

ราชาทรงกริ้ว ขณะที่ทหารมองพระองค์อย่างลังเล

แต่ก็อดฟรีย์ไม่ได้รอ เขาพุ่งตัวผ่านพวกนั้นไปยังโถงด้านนอก

“จับเขาไว้!” พระราชาตะโกน “แล้วพาไปให้พ้น อย่าให้ราชินีเห็นเขา ข้าไม่อยากให้แม่ต้องทุกข์ใจที่เห็นสภาพเขาในวันแต่งงานของธิดา”

“พะยะค่ะ ฝ่าบาท” พวกทหารทูล ปิดประตูแล้วรีบวิ่งตามเขาไป

พระราชาแม็คกิลประทับนั่ง หอบหายใจ พักตร์แดง พยายามสงบอารมณ์ เป็นครั้งที่พันที่ทรงสงสัยว่าทรงทำสิ่งใดไปจึงได้มีลูกเช่นนี้

พระองค์หันกลับมายังโอรสธิดาที่เหลือ ทั้งสี่มองมาที่บิดา คอยอยู่เงียบ ๆ พระราชาทรงหายใจเข้าลึก พยายามตั้งสมาธิ

“ตอนนี้ก็เหลือแค่สองคน” ทรงตรัสต่อ “และจากพวกเจ้าสองคนนี้ ข้าต้องเลือกหนึ่งคนเป็นรัชทายาท”

ราชาแม็คกิลหันไปหาธิดา

“เกว็นโดลิน นั่นคือเจ้า”

เกิดความเงียบไปทั่วห้อง ทุกคนดูตกตะลึง โดยเฉพาะเกว็นโดลิน

“ท่านตรัสถูกแล้วหรือ พระบิดา?” กาเร็ธทูลถาม “ท่านตรัสว่าเกว็นโดลินอย่างนั้นหรือ?”

“พระบิดา ข้ารู้สึกเป็นเกียรติ” เกว็นโดลินทูล “แต่ข้าไม่อาจรับได้ ข้าเป็นสตรี”

“ถูกแล้ว ไม่เคยมีสตรีขึ้นครองบัลลังก์ของแม็คกิล แต่ครั้งนี้ข้าได้ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนธรรมเนียม

เกว็นโดลิน เจ้าเป็นสตรีที่มีจิตใจดีและมีน้ำใจที่สุดที่ข้าเคยพบ เจ้ายังอายุน้อย แต่ด้วยประสงค์ของพระเจ้า ข้าจะยังไม่ตายในเร็ว ๆ นี้ และเมื่อเวลานั้นมาถึง เจ้าจะชาญฉลาดพอที่จะปกครองแผ่นดิน อาณาจักรนี้เป็นของเจ้า”

“แต่พระบิดา!” กาเร็ธทูลเสียงดัง หน้าซีดเผือด “ข้าเป็นโอรสคนโตตามกฎหมาย! ตามประวัติศาสตร์ของราชวงศ์แม็คกิล บัลลังก์จะตกแก่โอรสคนโต!”

“ข้าคือราชา” ราชาแม็คกิลตรัสอย่างขุ่นเคือง “และข้าเป็นผู้กำหนดกฎ”

“แต่นี่มันไม่ยุติธรรม!” กาเร็ธโอดครวญ “ข้าควรจะได้เป็นราชา ไม่ใช่น้องสาวของข้า ไม่ใช่สตรี!”

“หุบปากของเจ้าได้แล้ว เจ้าหนุ่ม!” ราชาแม็คทรงตวาด สั่นเทิ้มด้วยความกริ้ว “เจ้ากังขาการตัดสินใจของข้าอย่างนั้นหรือ?”

“นี่ข้าถูกมองข้ามไปเพราะสตรีอย่างนั้นหรือ? นั่นคือสิ่งที่พระองค์คิดกับข้าอย่างนั้นหรือ?”

“ข้าตัดสินใจแล้ว” ทรงตรัสตอบ “เจ้าจะต้องเคารพมัน แล้วทำตามอย่างเชื่อฟัง เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ในอาณาจักรของข้า ตอนนี้พวกเจ้าออกไปได้แล้ว”

ทุกคนโค้งคำนับอย่างรวดเร็วแล้วรีบออกไป

แต่กาเร็ธหยุดอยู่ที่ประตู ไม่อาจพาตัวเองออกไป

เขาหันกลับมา เผชิญหน้ากับพระบิดาเพียงลำพัง

ราชาแม็คกิลทรงเห็นความผิดหวังในสีหน้าของเขา แน่นอนว่าเขาคาดหวังว่าจะได้รับการแต่งตั้งเป็น

รัชทายาทในวันนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเขาต้องการที่จะรัชทายาทเป็นอย่างยิ่ง ซึ่งไม่ได้ทำให้ราชาแม็คกิลประหลาดพระทัยเลย และนั่นคือเหตุผลสำคัญที่ไม่ทรงเลือกเขา

“ทำไมพระบิดาทรงเกลียดข้า?” เขาทูลถาม

“ข้าไม่ได้เกลียดเจ้า ข้าเพียงแต่เห็นว่าเจ้าไม่เหมาะที่จะปกครองอาณาจักร”

“เพราะอะไร?” กาเร็ธร้องถาม

“เพราะนั่นคือสิ่งที่เจ้าแสวงหา”

กาเร็ธหน้าแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าราชาแม็คกิลมองเขาทะลุถึงเนื้อแท้ที่สุดของเขา พระราชาทอดพระเนตรและเห็นความเกลียดชังแผดเผาอยู่ในดวงตาของโอรส อย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้

กาเร็ธผลุนผลันออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีก แล้วกระแทกประตูตามหลัง

ราชาแม็คกิลทรงตัวสั่น ท่ามกลางเสียงสะท้อนก้อง พระองค์ยังจำแววตาของโอรสและรู้สึกถึงความเกลียดชังอย่างล้ำลึก ลึกยิ่งกว่าศัตรูของพระองค์เสียอีก ในช่วงขณะนั้น ทรงคิดถึงอาร์กอน คิดถึงคำพูดของเขาที่ว่าอันตรายนั้นอยู่ใกล้

เป็นไปได้ไหมว่ามันจะใกล้ถึงเพียงนี้?