Читать книгу Uważne współczucie - Paul Gilbert - Страница 7

Podziękowania

Paul

Czuję się szczęśliwy, mogąc powiedzieć, że jestem wdzięczny tak wielu osobom. Przede wszystkim, co oczywiste, dziękuję mojej rodzinie, w tym Hannah (która propaguje współczucie na własnej stronie internetowej www.compassionatewellbeing.com) i Jamesowi za wsparcie i otuchę, a szczególnie – i z wielką miłością – Jean (która zazwyczaj budzi się sama, by stać się świadkiem mojego porannego pisania). Obecnie posługuję się programem przetwarzającym mowę na tekst (chcąc pozostać przy życiu, nie mogę pisać na klawiaturze), tak więc Jean od świtu słyszy, jak gadam pod nosem. Z całego serca dziękuję za udzielone wsparcie i za włożoną pracę Chrisowi Ironsowi, Kirsten McEwan i Corinne Gale, którzy przez wiele lat współpracowali ze mną przy badaniach – i z którymi, jak zobaczysz, miałem szczęście publikować – oraz poczynili wiele mądrych uwag do tekstu książki. Wyrazy szczególnej wdzięczności przekazuję Andrew Gumleyowi i Christine Braehler za opracowanie i przetestowanie podejścia współczucia w przypadku psychozy.

Serdeczne podziękowania składam też na ręce znajomych i przyjaciół z Compassionate Mind Foundation (www.compassionatemind.co.uk), a w szczególności: Diane Woollands, Chrisa Gillespie, Jean Gilbert, Mary Welford, Deborah Lee, Chrisa Ironsa, Michelle Cree, Kena Gossa oraz Iana Lowensa. W Ameryce trenowali ze mną Lynne Henderson, Dennis Tirch i Russell Kolts, wnosząc wiele lat doświadczenia w medytacji i psychologii klinicznej do rozwoju terapii skoncentrowanej na współczuciu oraz pisząc książki na temat nieśmiałości, lęku i złości. Mauro Galluccio badał podejście oparte na współczuciu w prowadzeniu negocjacji międzynarodowych. W całej Europie – a także w innych częściach świata – mamy wielu współpracowników, którzy korzystają z tego modelu na własne inspirujące sposoby. Wysiłki tych osób stopniowo dostarczają twardych dowodów na to, jak cenne jest podejście bazujące na współczuciu do wielu elementów życia. Stosowanie naukowego, opartego na dowodach modelu pracy to coś, czemu wraz z Chodenem jesteśmy szczególnie wierni.

Słowa podziękowania kieruję do Chrisa Germera za inspirującą pracę nad uważnością i samowspółczuciem oraz za gotowość do dzielenia się wiedzą i poradami z życzliwością i mądrością. Zainspirował nas także Matthieu Ricard. Jesteśmy mu niezmiernie wdzięczni za pewne praktyki, za liczne dyskusje, za czas, jaki poświęcił na przeczytanie fragmentów tej książki, oraz za to, że podzielił się z nami swoją mądrością i okazał nam życzliwość. Z wieloma jego koncepcjami związanymi ze współczuciem można się zapoznać, śledząc jego profil w serwisie YouTube. Pionierką w tej dziedzinie jest również Kristin Neff, skupiająca się na samowspółczuciu.

Od wielu lat jesteśmy orędownikami zaawansowanych szkoleń z zakresu terapii skoncentrowanej na współczuciu. Dziękujemy bardzo Paulowi Lumsdonowi i Guyowi Daly’emu, którzy dzięki swojemu entuzjazmowi umożliwili pod względem finansowym i organizacyjnym przeprowadzenie w styczniu 2012 roku pierwszego szkolenia podyplomowego z tej dziedziny, będącego wynikiem współpracy między Derbyshire Healthcare Foundation Trust a University of Derby. Pracownicy tegoż uniwersytetu Linda Wheildon, Michael Townend, a zwłaszcza Wendy Wood, kierownik programu, włożyli szczególnie dużo pracy w organizację wspomnianego szkolenia. Doświadczenie i entuzjazm Wendy były źródłem szczerej radości i wielkiego wsparcia.

Kiedy w 1976 roku rozpoczynałem pracę kliniczną, miałem niewielkie pojęcie o tym, jak ważne jest ukazanie osobom dotkniętym problemami zdrowia psychicznego wagi rozwijania w sobie współczucia. Specjalne podziękowania muszę skierować do wielu osób, z którymi pracowałem przez ponad trzydzieści ostatnich lat. Nauczyły mnie one nie tylko tego, że współczucie jest ważne, ale także tego, że wraz z nim mogą się pojawić trudności i problemy, obawy, smutki i tęsknoty. Bez tych osób, bez ich odwagi, spostrzeżeń i wsparcia, rozumielibyśmy obecnie znacznie mniej.

Na koniec wyrazy nie mniej głębokiej wdzięczności i przyjaźni chcę przekazać Chodenowi: za entuzjazm i za zaangażowanie we wspólny projekt, za wytrwałość w chwilach zmęczenia oraz za wysiłek na rzecz równoważenia istotności wniosków naukowych z osobistą praktyką. Nasza współpraca bez wątpienia mnie zmieniła i wiele nauczyła. Mam nadzieję, że to jeszcze nie koniec tego procesu.

Choden

Chciałbym wyrazić swoje uznanie i zarazem podziękować mojemu duchowemu nauczycielowi lamie Jesze Rinpoczemu za mądre i pełne współczucia wsparcie oraz kierowanie mną na ścieżce buddyzmu przez wiele lat.

Chcę też podziękować Robowi Nairnowi za przyjaźń i mądrość w kształtowaniu naszego wyjątkowego podejścia. Nasza współpraca zaowocowała stworzeniem Mindfulness Association. Misją tego stowarzyszenia jest prowadzenie szkoleń z zakresu uważności opartej na współczuciu.

Chciałbym wyrazić swoje uznanie dla Mindfulness Association jako źródła nauk i praktyk uważności wspomnianych w rozdziałach 7 i 8 tej książki. Każdy, kto jest zainteresowany opisanym w tych rozdziałach treningiem uważności opartej na współczuciu, może zajrzeć na stronę www.mindfulnessassociation.net.

Dziękuję także osobom stanowiącym trzon Mindfulness Association, które nadały kształt wspomnianemu treningowi: Heather Regan-Addis, Nortonowi Bertramowi-Smithowi, Vinowi Harrisowi, Annick Nevejan, Fay Adams, Kristine Janson, Clive’owi Holmesowi i Angie Ball.

Dziękuję doktor Charlotte Procter za pracę nad podręcznikiem Mindfulness Scotland manual, który miał wpływ na nasz trening uważności, co częściowo znalazło swoje odzwierciedlenie w rozdziale 7 tej książki.

Na koniec, co nie umniejsza wcale jego wagi, dziękuję Paulowi za wsparcie i życzliwość w ciągu ostatnich kilku lat. Paul jest wspaniałym przyjacielem.

Z kolei wspólnie chcielibyśmy podziękować za ciężką pracę zespołowi Constable & Robinson. Na szczególne podziękowania zasłużyła Fritha Saunders, której nigdy nie brakowało słów otuchy i entuzjazmu. Wspaniale się z nią pracuje. Mieliśmy ogromne szczęście, że była redaktorką naszej książki.