Читать книгу Papież i prezydent - Paul Kengor - Страница 13

1. 13 maja 1917: Echo

1 Papież Jan Paweł II, Redemptoris Mater, 25 marca 1987.

2 Papież Jan Paweł II, przesłanie anioła na uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, Castel Gandolfo, 14 sierpnia 2003.

3 Znakomitym źródłem, które dokumentuje takie przypadki, jest Marian Library/International Marian Research Institute na Uniwersytecie w Dayton (Ohio). Można tam przeczytać: „Statystyczna analiza objawień maryjnych daje następujące rezultaty. W XX wieku było 386 przypadków objawień maryjnych. W odniesieniu do nadprzyrodzonego charakteru 299 spośród 386 przypadków Kościół nie podjął »żadnej decyzji«. W 79 spośród 386 przypadków Kościół podjął »negatywną decyzję«, jeśli chodzi o nadprzyrodzony charakter. Na 386 objawień Kościół uznał, że nadprzyrodzony charakter występuje tylko w ośmiu przypadkach: Fatima (Portugalia), Beauraing (Belgia), Banneux (Belgia), Akita (Japonia), Syrakuzy (Włochy), Zeitoun (Egipt), Manila (Filipiny) (według niektórych źródeł) i Betania (Wenezuela)”. W sumie źródło wymienia osiem przypadków. Inne źródło, kardynał Tarcisio Bertone w swojej miarodajnej Ostatniej wizjonerce z Fatimy, twierdzi, że Kościół uznał jedynie piętnaście objawień maryjnych (s. 169). Są poważne twierdzenia o objawieniach maryjnych sięgające III wieku, z rzekomym objawieniem odnotowanym przez Grzegorza z Nyssy. Większość objawień uznanych przez Kościół zaczyna się jednak w XVI wieku, od Matki Bożej z Guadalupe, po czym nastąpiły słynne objawienia w miejscach takich jak Lourdes we Francji w 1858 roku.

4 Aby podać tylko jeden przykład, niezliczone tysiące, jeśli nie miliony, katolików są przekonane, że Matka Boża przez całe dziesięciolecia objawiała się (regularnie) w rejonie Medjugorie na terenie byłej Jugosławii. Wielu dostojników kościelnych uważa objawienia za prawdziwe, a przynajmniej dopuszcza taką możliwość. Papież Benedykt XVI był nastawiony przychylnie, podobnie Jan Paweł II i (podobno) papież Franciszek. Mimo to Kościół nie potwierdził objawień i wielu nadprzyrodzonych wydarzeń, które w przekonaniu wiernych tam się zdarzyły. Kościół nie spieszy się z takimi decyzjami.

5 Bertone, Ostatnia wizjonerka z Fatimy, s. 114.

6 Apostoli, Fatima, s. 74.

7 Ibidem, s. 75.

8 Zob. oficjalne oświadczenie Watykanu, The Message of Fátima, wydane przez Kongregację Doktryny Wiary Stolicy Apostolskiej, 26 czerwca 2000. Zostało też streszczone w: Apostoli, Fatima, 129–130; i Bertone, Ostatnia wizjonerka z Fatimy, s. 78–84.

9 To, co się wydarzyło w Fatimie, zostało opisane w niezliczonych artykułach, książkach, broszurach, postach internetowych i w każdej innej możliwej formie. Niektóre z nich są wiarygodne, inne nie. W swojej relacji opierałem się przede wszystkim na dwóch najnowszych książkach, które zdecydowanie polecam czytelnikowi: Andrew Apostoli, Fatima. Orędzie na dzisiejsze czasy, i Tarcisio Bertone, Ostatnia wizjonerka z Fatimy. Ta ostatnia zawiera słowo wstępne ówczesnego papieża Benedykta XVI i prawdopodobnie nie ma sobie równych jako najbardziej oficjalne współczesne źródło na ten temat. Korzystałem również z dokumentów watykańskich. Ponadto wyjątkowo dobrą pracą na temat Jana Pawła II, Rosji Michaiła Gorbaczowa i Fatimy jest mało znana książka Timothy Tindal-Robertsona, Fátima, Rosja i Jan Paweł II (przeł. Wincenty Łaszewski, Wydawnictwo Księży Marianów, Warszawa 1994). Powoływałem się często na tych trzech autorów ze względu na ich wyjątkową znajomość przedmiotu.

10 Apostoli, Fatima, s. 172–173.

11 Pełna relacja doktora Almeidy Garretta została zamieszczona w obszernym (396-stronicowym) zbiorze relacji naocznych świadków objawienia w Fatimie, skompilowanym przez Antonia Marię Martinsa, Novos Documentos de Fátima (Edicoes Loyola, San Paulo 1984). Relacja Garretta została przetłumaczona i zamieszczona w wielu źródłach fatimskich. Można ją znaleźć na stronie internetowej, www.fatima.org.

12 Ta relacja była przytaczana i cytowana w wielu opracowaniach. Tekst wykorzystany tutaj pochodzi z: Bertone, Ostatnia wizjonerka z Fatimy, s. 27.

13 Ibidem, s. 24–27.

14 Rozmiary tłumu ocenia się różnie, ale większość relacji szacuje liczbę obecnych na siedemdziesiąt tysięcy. Bertone twierdzi, że w samej Cova da Iria zebrało się siedemdziesiąt tysięcy (Bertone, Ostatnia wizjonerka z Fatimy, s. 25). Apostoli utrzymuje, że rejonie Cova da Iria było od czterdziestu do osiemdziesięciu tysięcy, a „kolejne dwadzieścia tysięcy zgromadziło się w promieniu ponad 30 kilometrów od miejsca objawień” (Apostoli, Fatima, s. 167).

15 Więcej relacji można znaleźć w: Apostoli, Fatima, s. 177–183; a także na stronie internetowej EWTN: http://www.ewtn.com/fatima/apparitions/October.htm.

16 Cyt. za: David Gress, The Second Fall, „National Review”, 12 lipca 1999.

17 Michael D. Hull, recenzja książki Johna Keegana, The First World War, zamieszczona w „Military History”, luty 2000, s. 66.

18 Cyt. za: George Nash, Sloaching Towards Catastrophe, „Imprimis” 21, nr 4 (kwiecień 1992).

19 Alfonso Costa, Declaration to the Congress of Free Thought, 26 marca 1911, cyt. za: Frere Michel de la Sainte Trinité, The Whole Truth About Fátima: The Secret and the Church, Immaculate Heart Publications, Buffalo 1989, t. 2.

20 Papież Pius X, Iamdudum in Lusitania, 24 maja 1911.

21 Giancarlo Finazzo, The Virgin Mary in the Koran, „L’Osservatore Romano”, 13 kwietnia 1978.

22 Fulton J. Sheen, The World’s First Love: Mary, Mother of God, McGraw-Hill, Nowy Jork 1952, s. 204–207.

23 Angelo Stagnaro, Pilgrimage to Where the Sun Danced, „National Catholic Register”, 9 maja 2010.

24 Sheen, The World’s First Love, s. 207.

25 Apostoli, Fatima, s. 35–36.