Читать книгу Bóg. Nowa biografia - Philip C. Almond - Страница 12

Człowiek jako najwyższa forma stworzenia jest jedyną istotą stworzoną na obraz Boga. Ale co takiego w nas „obrazuje” Boga i co nam to mówi o jego naturze? Najprostsze wyjaśnienie można znaleźć we fragmencie Księgi Rodzaju, w którym mowa jest o człowieku jako „obrazie” swego stwórcy. Zaraz po stworzeniu człowieka Bóg powierzył mu władzę nad wszystkimi żywymi istotami. Według Enuma eliš to bóg Marduk stworzył człowieka z krwi boga Kingu: „Chcę zrobić strumienie krwi, chcę zbudować szkielet; chcę stworzyć istotę, co zwać się będzie człowiekiem… Aby na niego złożyć służbę bogów, a oni niech odpoczywają”[20]. W Księdze Rodzaju, inaczej niż w Enuma eliš, człowiek stoi między Bogiem a zwierzętami i jest namiestnikiem Boga na ziemi. Jeśli jednak człowiek ma wspólną ze zwierzętami cielesność (choć w przeciwieństwie do nich chodzi wyprostowany) i seksualność, to co ma wspólnego z Bogiem?

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.

Przypisy

1 O powołaniu Izajasza: Hans Wildberger, Isaiah 1–12: A Commentary, przeł. Thomas H. Trapp, Minneapolis, MN: Fortress 1991, ss. 246–278.

2 Zob. Rudolf Otto, The Idea of the Holy, Oxford: Oxford University Press 1958. Por. także Philip C. Almond, Rudolf Otto: An Introduction to His Philosophical Theology, Chapel Hill, NC, Londyn: University of North Carolina Press 1984.

3 Zob. Akkadian myths and epics, przeł. E.A. Speiser, w: James B. Pritchard, wyd., Ancient Near Eastern Texts Relating to the Old Testament (1950), Princeton: Princeton University Press 1969, ss. 60–119.

4 Theophilus, To Autolycus 3.28, przeł. Marcus Dods, w: ANF, II, s. 120 [W polskim przekładzie: Teofil z Antiochii, Do Autolika, 28.7, w: Pierwsi apologeci greccy, przeł. L. Misiarczyk, Kraków 2004, s. 462, podana jest liczba 5695 lat].

5 Henri-Charles Puech, Gnosis and time, w: Joseph Campbell, wyd., Man and Time: Papers from the Eranos Yearbooks, Londyn: Routledge & Kegan Paul 1958, s. 40.

6 Lactantius, The Divine Institutes 7.14, przeł. William Fletcher, w: ANF, VII, s. 211. Dlatego w miarę zbliżania się roku 2000 w pewnych odłamach chrześcijaństwa, datujących stworzenie świata na mniej więcej 4000 rok p.n.e., panowało coraz większe poruszenie.

7 Medieval sourcebook: twelfth ecumenical council: Lateran IV 1215, w: H.J. Schroeder, wyd., Disciplinary Decrees of the General Councils: Text, Translation and Commentary, St Louis, MO: B. Herder 1937, ss. 236–296. Dostępne pod adresem http://www.fordham.edu/halsall/basis/lateran4.asp (cyt. pol.: https://gloria.tv/article/saXpsp66WsZV6GDonrCHyDkuA).

8 Medioplatonizm to współczesna nazwa platonizmu z okresu od około 90 roku p.n.e. do III wieku n.e., kiedy to zastąpił go neoplatonizm Plotyna.

9 Justin Martyr, The First Apology of Justin 59, przeł. A. Cleveland Coxe, w: ANF, I, s. 182 [cyt. pol.: Justyn Męczennik, 1 Apologia, 59.1, w: Pierwsi apologeci greccy, s. 249].

10 Cyt. za: Jaroslav Pelikan, The Christian Tradition: A History of the Development of Doctrine, I: The Emergence of the Catholic Tradition (100–600), Chicago, Londyn: University of Chicago Press 1971, s. 36 [cyt. pol.: Jaroslav Pelikan, Powstanie wspólnej tradycji (100–600), przeł. M. Höffner, Kraków 2008, s. 37].

11 Theophilus, To Autolycus 2.4 (s. 95) [cyt. pol.: Teofil z Antiochii, Do Autolika, ks. II, 4.9, w: Pierwsi apologeci greccy, s. 400].

12 Irenaeus, Against Heresies 2.10.4, przeł. A. Cleveland Coxe, w: ANF, I, s. 370 [cyt. pol.: Ireneusz z Lyonu, Adverses haereses, przeł. J. Brylowski, Pelplin 2018, ks. II, rozdz. 10, 4, s. 118].

13 Oscar Cullmann, Christ and Time: The Primitive Christian Conception of Time and History, Londyn: SCM Press 1951, s. 65.

14 Plutarch, The E At Delphi 393b, w: Plutarch’s Moralia in Sixteen Volumes, V, przeł. Frank Coole Babbitt, Londyn, Cambridge, MA: William Heinemann and Harvard University Press 1969, s. 245 [cyt. pol.: Plutarch, O „E” delfickim, 393B, w: tenże, Moralia: wybór, t. 2, przeł. Z. Abramowiczówna, Warszawa 1988, s. 28]. Jeśli chodzi o niniejsze omówienie odwieczności Boga, szczególnie dużo zawdzięczam książce: Alan G. Padgett, God, Eternity and the Nature of Time, Eugene, OR: Wipf & Stock 2000. Por. też Gerhard May, Creation ex nihilo: The Doctrine of ‘Creation out of Nothing’ in Early Christian Thought, Edynburg: T & T Clark 1994.

15 Origen, On First Principles, przeł. G.W. Butterworth, Gloucester, MA: Peter Smith 1973, 4.4.1 (s. 316) [cyt. pol.: Orygenes, O zasadach, przeł. S. Kalinkowski, Kraków 1996, ks. IV, rozdz. IV, 1(28), s. 380].

16 Neoplatonizm to dzisiejsza nazwa tradycji filozoficznej, która powstała w III wieku i trwała aż do początku wieku VI, kiedy Akademia Platońska w Atenach została zamknięta.

17 Plotinus, The Enneads, przeł. Stephen MacKenna, Londyn: Faber 1956, 3.7.3, s. 225, [cyt. pol.: Plotyn, Enneady, I–III, przeł. A. Krokiewicz, Warszawa 2000, cz. III, rozdz. VII, 3, s. 330].

18 Augustine, The City of God 11.6, przeł. Marcus Dods, w: NPNFI, II, s. 208 [cyt. pol.: Augustyn, Państwo Boże, przeł. T. Kubicki, Kęty 2015, ks. XI, rozdz. VI, s. 409].

19 Augustine, The Confessions of St Augustine 11.13, przeł. J.G. Pilkington, w: NPNFI, I, s. 168 [cyt. pol.: Augustyn, Wyznania, przeł. Z. Kubiak, Kraków 1999, ks. XI, 13, s. 331].

20 Akkadian myths and epics, s. 68 [cyt. pol.: Enuma eliš czyli Opowieść babilońska o stworzeniu świata, oprac. J. Bromski, Wrocław 1998, s. 183].