Читать книгу Szczury Wrocławia. Szpital - Robert J. Szmidt - Страница 5

piątek, 9 sierpnia 1963, godzina 20:27

Państwowy Szpital Kliniczny Nr 2

Akademii Medycznej we Wrocławiu

Klinika Psychiatrii przy ulicy Kraszewskiego 25

– Jesteś tego pewna?

Doktor Zadrożny zatrzymał się raptownie kilka kroków przed szerokimi, obitymi blachą drzwiami, zerkając podejrzliwie za siebie, w perspektywę oświetlonego kilkoma gołymi żarówkami piwnicznego korytarza, jakby chciał sprawdzić, czy nikt za nimi nie idzie.

– Tak, Piotrusiu – wysapała lubieżnie Żaneta prosto w jego ucho. – Jestem tego pewna. Absolutnie.

Minęła wciąż niezdecydowanego lekarza, ocierając się krągłym biodrem o jego udo, zmysłowo, ale zarazem mocno, jakby miał do czynienia z wielką napaloną kotką. Dłonią musnęła wykrochmalony szpitalny kitel, od szwu na ramieniu, przez kieszonkę, gdzie tkwiło chromowane wieczne pióro, najnowszy prezent od żony, aż po zapięcie, w którym palec kochanki utkwił niczym hak w pysku złowionej ryby. Zadrożny dał się pociągnąć w kierunku drzwi, choć szarpnięcie nie było wcale silne.

Nie opierał się, ponieważ doskonale wiedział, że czekają go chwile, których długo nie zapomni – a jeśli chodzi o seks, widział i robił takie rzeczy, o jakich inni mężczyźni, nawet ci, co posiadali naprawdę bogatą wyobraźnię, mogli jedynie pomarzyć.

Od rozpoczęcia studiów Piotr zaliczył więcej dziewczyn i kobiet, niż mógł spamiętać, w tym parę naprawdę wyjątkowych… okazów – tak, okazów, ponieważ dla niego nie były niczym więcej niż myśliwskimi trofeami.

Szczupły, przystojny, w miarę wysoki, z ciemnymi, zaczesanymi do tyłu włosami i twarzą wojownika, którą zdobiła pieczołowicie przystrzyżona broda, wyglądał jak książę z bajki albo rycerz na białym koniu. Do tego miał nienaganne maniery i co najważniejsze, był znanym na mieście lekarzem – w tym szarym świecie kimś naprawdę znaczącym i bogatym. Pieniądze, szyk i brak zahamowań pozwalały mu na dokonanie każdego podboju, jaki tylko zaplanował. Tuzinami uwodził nieziemskie piękności, pozbawiał cnoty największe świętoszki – raz nawet zdeflorował wyjątkowo ponętną zakonnicę – najbardziej jednak ze wszystkich babek uwielbiał te pokręcone, gotowe na wszystko nimfomanki, takie jak kobieta, która właśnie go wciągała do pomieszczenia pełniącego funkcję szpitalnej kostnicy, gdzie – da Bóg – wspólnie spełnią największe z jej perwersyjnych marzeń.

Śmiał się, gdy powiedziała mu podczas jednej z wcześniejszych potajemnych schadzek – jako lekarz złamał chyba wszystkie zasady etyczne, moralne i zawodowe, uprawiając dziki seks z powierzoną jego pieczy pacjentką – że jej najskrytszym marzeniem jest pieprzenie się na zwłokach kogoś, kto zmarł dosłownie chwilę wcześniej. Pragnęła doznać orgazmu na ciele, które nie zdążyło jeszcze ostygnąć.

Nie byłby sobą, gdyby nie zapytał: „Dlaczego? Skąd takie właśnie, nietypowe marzenie?”. Odpowiedziała szczerze, patrząc mu prosto w oczy: „Bo tak”.

Zastanawiał się potem nad tym wielokrotnie, lecz nawet przy swej rozległej wiedzy zawodowej nie był w stanie dotrzeć do sedna. Miał to jednak gdzieś. Spełniając nietuzinkowe zachcianki Żanety, wyrywał się choć na chwilę z nudnej rutyny pozostałych romansów. Żaneta Kręt była tak rozpasaną nimfomanką, że jej rodzona matka, kobieta głęboko wierząca, zdecydowała się na oddanie lubieżnicy do zamkniętego zakładu psychiatrycznego, czyniąc to w nadziei, że współczesna medycyna zdoła dokonać tego, czego nie umieli osiągnąć nawet kapłani. Tydzień wcześniej bowiem, za podszeptem proboszcza, poddała Żanetę egzorcyzmom, które, rzecz jasna, nic nie dały.

Krętówna nie urzekła Piotra urodą, choć długie ciemne włosy i posągowa sylwetka stawiały ją w czołowej dziesiątce dotychczasowych podbojów. Nie chodziło nawet o demoniczną wręcz żywiołowość i niespożyte siły – te cechy charakteryzowały przecież każdą nimfomankę, z którą miał wcześniej do czynienia. Dał się porwać fantazji Żanety; dzikiej, niczym nieskrępowanej, przełamującej bez oporów każde tabu. Łącznie z tym ostatecznym.

Przećwiczyli w ciągu wiosny i pierwszych miesięcy lata całą Kamasutrę, robili też rzeczy, o których dawno zapomniani autorzy najdoskonalszego z podręczników miłości nawet nie pomyśleli. Do finalnego spełnienia ich związku pozostało tylko…

Długo musieli czekać na ten moment. W klinice psychiatrycznej rzadko dochodziło do zgonów, a zajmujący jedno ze skrzydeł oddział neurologiczny także nie należał do placówek, w których ludzie padali jak muchy. W efekcie należąca do szpitala maleńka kostnica od miesięcy świeciła pustkami. Tego dnia jednak uśmiechnęło się do nich szczęście – jeśli można tak powiedzieć o udanej próbie samobójczej nieszczęśnika przywiezionego dosłownie pięć minut temu, zakutanego w kaftan, bredzącego w kółko o powstających z martwych ludziach, których nie da się w żaden sposób zabić, i o boskiej karze, która w ciągu najbliższych dni zmieni ten świat w dziewiąty krąg piekieł.

Słuchając bełkotu szaleńca, Zadrożny zaczął się poważnie zastanawiać, czy podobnych przypadków nie będzie teraz więcej. Kwarantanna, której poddano jakiś czas temu miasto, plotki szerzone dzień i noc przez coraz liczniejsze rzesze panikarzy, wypatrywanie symptomów choroby u najbliższych w nieustannym napięciu i strachu, wszystko to musiało się odbić na zdrowiu psychicznym wrocławian.

Aż dziw, że szpital nie pęka jeszcze w szwach, pomyślał, patrząc na zamykające się za nim drzwi kostnicy.

Żaneta zręcznym ruchem zasunęła skobel. W wykafelkowanej od podłogi po sufit piwnicy gmachu kliniki było dużo chłodniej niż na zewnątrz. Pot pokrywający ich rozgrzane nie tylko upałem ciała zrobił się natychmiast lodowaty, przyprawiając oboje o dreszcze, lecz wrażenie to szybko ustąpiło – przynajmniej w wypadku Zadrożnego.

Krętówna oparła się o stojący pośrodku pomieszczenia stół sekcyjny, na którym pod bielszym od śniegu prześcieradłem spoczywało ciało samobójcy. Idiota wyrwał się sanitariuszom, gdy ci próbowali przeprowadzić go z karetki do budynku. Mający ręce spętane za plecami mężczyzna rozpędził się pochylony i wyrżnął głową w mur, roztrzaskując sobie czaszkę.

Piotr, który nadzorował jego przyjęcie i nie chciał wywołać paniki w placówce, kazał ułożyć umierającego na noszach i przetransportować prosto do kostnicy. Olśnienia doznał w momencie, gdy klnący pod nosem sanitariusze znikali we wnętrzu budynku. Uświadomił sobie, że oto los zesłał mu w końcu okazję, na którą tak długo czekał, nie zwlekając więc nawet sekundy, pognał na drugie piętro, aby wyprowadzić Żanetę z oddziału zamkniętego. Zabierał ją na „terapię indywidualną” tak często i o tak różnych porach, że dyżurne pielęgniarki przestały zwracać na to uwagę. Interesowało je tylko jedno: by wpisał ten fakt w rejestr.

Żaneta była wniebowzięta, usłyszawszy, dokąd i po co idą. Tak mocno dyszała mu kark, gdy schodzili do piwnicy zakratowanymi ze wszystkich stron schodami, iż mógłby dać słowo, że doznała pierwszego orgazmu na samą myśl o odwiedzeniu kostnicy.

Teraz wydawała się równie, a może nawet jeszcze bardziej podniecona. Nachylała się nad zwłokami, które jeszcze nie ostygły. Drżącą dłonią uniosła kraniec wykrochmalonego na sztywno prześcieradła. W blasku jedynej żarówki, która oświetlała w tym momencie pomieszczenie, przyjrzała się twarzy martwego mężczyzny; pociągłej, zastygłej w pełnym bólu grymasie, lecz mimo to przypominającej oblicze Piotra. Fizjonomia leżącego na stalowym katafalku mężczyzny była wyjątkowo blada, choć nie nabrała jeszcze charakterystycznej trupio sinej barwy.

– Cudownie – mruknęła Żaneta, odwracając się do stojącego za jej plecami i właśnie rozpinającego spodnie Zadrożnego.

Zrzuciła szpitalną koszulę, pod którą oczywiście nie nosiła bielizny, i ponownie nachyliła się nad stołem, zawisając tułowiem tuż nad pokrytym białym całunem ciałem samobójcy. Syknęła, a potem zadrżała, gdy poczuła w sobie kochanka. Jej nabrzmiałe sutki szorowały po szorstkim płótnie okrywającego zwłoki prześcieradła przy każdym mocnym pchnięciu, z jakim Piotr w nią wchodził. Zamknęła oczy, napawając się niewyobrażalną rozkoszą dostarczającą jej nie jednego, ale całej serii orgazmów, spełnieniem nieosiągalnego zdałoby się marzenia, a gdy otworzyła je ponownie…

– Jezusie Nazareński!

Odskoczyła od stołu, potrącając zaskoczonego Piotra, który – nieświadom powodu tak gwałtownej reakcji i ograniczony opuszczonymi do kostek spodniami – nie zdołał utrzymać równowagi i padł jak długi na wykafelkowaną posadzkę.

– Czyś ty oszala…?! – wrzasnął wściekle, ale zamilkł w pół słowa, widząc, że naga Żaneta stoi jak sparaliżowana zaledwie krok od stołu, na którym zazwyczaj przeprowadzano sekcje, i spogląda w niemym przerażeniu na trupa. – Co się stało? – zapytał dużo łagodniejszym tonem, gramoląc się z podłogi i podciągając w pośpiechu spodnie, co poszło mu łatwiej, niż sądził, ponieważ czar chwili prysnął także w jego wypadku.

– On… On… – mamrotała roztrzęsiona Żaneta. – On otworzył oczy! – zdołała w końcu wydukać, przypadając do zapinającego pasek Zadrożnego i wtulając się w niego z całych sił. – Ten umarlak spojrzał na mnie!

Samobójca ożył? Niemożliwe.

Piotr zbadał go dokładnie. Człowiek z takim urazem głowy nie miał prawa przeżyć aż do tej chwili. Musiał skonać na noszach, zanim go tutaj dostarczono, może chwilę później, a martwi, jak powszechnie wiadomo, nie otwierają oczu. Zadrożny zadrżał jednak, przypominając sobie rojenia samobójcy o zmartwychwstańcach.

Odsunął od siebie przerażoną kochankę, by podejść do stołu. Leżący na nim młody mężczyzna miał otwarte oczy, poruszył właśnie powiekami przy kolejnym mrugnięciu.

– Kurwa jego mać… – wymamrotał Zadrożny, rozpoznając tę twarz. – Popamiętacie mnie, Cieniawski, oj, popamiętacie! Wstawaj, gnoju, i to już!

Jednym ruchem zerwał prześcieradło, odsłaniając nie kaftan bezpieczeństwa, lecz spraną szpitalną piżamę. Zaśmiałby się w głos, gdyby nie był tak wkurzony zrujnowaniem randki, której być może – a raczej na pewno – nigdy już nie zdoła powtórzyć.

– Kto to jest? – pisnęła wciąż roztrzęsiona Żaneta, nie spuszczając wzroku z podnoszącego się sztywno mężczyzny.

– Szanowny pan Mateusz Cieniawski we własnej, jeszcze nie nadgniłej, ale już cuchnącej osobie. Nasz przesławny chodzący trup… – Piotr szarpnął ociągającego się pacjenta za kołnierz, stawiając na nogi w momencie.

– To on nie żyje? – Krętówna zrobiła wielkie oczy.

– I tak, i nie – odparł rozbawiony jej pytaniem Zadrożny.

– Co?!

– To bydlę cierpi na syndrom Cotarda… – doprecyzował poirytowany Zadrożny, ale zanim zdążył dokończyć zdanie, dotarło do niego, że roznegliżowana wciąż kochanka nie ukończyła psychiatrii, zatem nie posiada aparatu pojęciowego, który by jej pozwalał na zrozumienie, o czym mowa. Dodał więc pośpiesznie: – Wydaje mu się, że umarł, dlatego nie je, nie myje się i złazi tutaj, kiedy tylko zdoła uciec z oddziału.

Cieniawski stał nieruchomo, nie reagując w żaden widoczny sposób na widok nagiej i niewątpliwie ponętnej kobiety, która właśnie stanęła tuż przed nim, uśmiechając się lubieżnie.

– Chodzący trup… – sapnęła i wpatrzyła się w pozbawioną wyrazu, choć niebrzydką twarz chorego. – To może być…

– Nie! – Czując, co się święci, Zadrożny pociągnął bezwolnego Mateusza w kierunku drzwi. – A ty ubierz się i zaczekaj na mnie tutaj. Wrócę za kilka minut – rzucił, zerkając przez ramię na… byłą już kochankę.

To nie była decyzja podjęta pod wpływem chwili, planował to posunięcie już od jakiegoś czasu. Perwersyjna zabawa miała być punktem kulminacyjnym ich związku, po nim pozostałaby już tylko rutyna, od której uciekał; kolejne niczym nie różniące się schadzki, powtarzanie do znudzenia tych samych seksualnych rytuałów i drętwych rozmów, żadnych odkryć, żadnej odmiany… Pod tym względem Piotr nie różnił się niczym od uwodzonych garściami nimfomanek: w związkach szukał wyłącznie nowych doznań i ciekawszych wrażeń. Miał przy tym pewność, że Żaneta nie będzie za nim tęsknić ani po nim rozpaczać – jej od samego początku zależało wyłącznie na zaspokajaniu niemałych i co tu ukrywać, perwersyjnych żądz – wystarczy więc słówko szepnięte któremuś z młodszych sanitariuszy i będzie po krzyku albo jeszcze lepiej, zmiana w ordynacji leków na te właściwe, które otumanią ją i ubezwłasnowolnią na długie miesiące. Wystarczy jeden wpis w karcie choroby i doktor Zadrożny jak za dotknięciem magicznej różdżki odzyska swobodę potrzebną do kontynuowania podbojów.

Szkoda tylko, że ta zbzikowana menda zepsuła nam wyczekiwaną schadzkę, pozbawiając nas doznań i przeżyć, które naprawdę trudno będzie powtórzyć, pomyślał z rozgoryczeniem.

Powlekł automatycznie przebierającego nogami Cieniawskiego piwnicznym korytarzem, następnie zaciągnął go schodami na parter, lecz tam nie skręcili w prawo, do holu, lecz w przeciwnym kierunku, ku gabinetom zabiegowym. Piotr zastukał natarczywie do pierwszych drzwi po lewej i nie czekając na odpowiedź, otworzył je na całą szerokość, wpychając za próg doprowadzonego pacjenta.

Doktor Gandera, jeden z najnowszych nabytków kliniki, protegowany samego profesora Niemczuka, siedział przy stoliku w kącie sporego, pogrążonego w półmroku pomieszczenia. Mieszał machinalnie wystygłą herbatę, nie odrywając wzroku od gazety oświetlanej snopem ostrego blasku padającego ze stojącej na skraju biurka lampki. Podobnie jak inni członkowie personelu z wielkim niepokojem obserwował rozwój wydarzeń na mieście. Epidemia mogła mu bowiem przysporzyć wiele pracy, jeśli władze nie opanują sytuacji w najbliższym czasie.

– Coś się stało? – zapytał wyrwany z zamyślenia łomotem odbijających się od ściany drzwi.

– Owszem, pan Cieniawski uprzejmie prosi o kolejne elektrowstrząsy – rzucił Zadrożny, popychając Mateusza w kierunku stojącej za parawanem leżanki. – Tym razem niech poczuje, co znaczy prawdziwa agonia.

– Co znowu zmalował? – zainteresował się Bartosz, składając gazetę.

– Uciekł z oddziału i zakradł się do kostnicy.

– Nihil novi sub sole… – Gandera spojrzał dziwnie na Piotra.

Cieniu, jak pracownicy szpitala nazywali „chodzącego trupa”, robił wszystko, by dostać się do kostnicy, i parokrotnie nawet dopiął swego, zazwyczaj jednak karano go za to przywiązaniem do łóżka na parę dni albo zwiększeniem dawki środków uspokajających, ponieważ słowne reprymendy już od dawna nie docierały do „martwego umysłu”, a regularnie okładający pacjenta sanitariusze za każdym razem odnosili wrażenie, że ich ofiara naprawdę nie odczuwa emocji ani bólu. Elektrowstrząsy w tym stadium choroby nie mogły pomóc Cieniawskiemu, to było jasne jak słońce, lecz po odpowiednio zaaplikowanym porażeniu zmieniały krnąbrnego pacjenta w warzywo, zlecano je więc coraz częściej, aby choć na jakiś czas pozbyć się kłopotu.

– Tym razem przesadził – zapewnił Bartosza Zadrożny, który na szczęście zdążył wymyślić dobre wytłumaczenie dla swojego zdenerwowania i żądania surowszej niż zwykle kary. – Problem w tym, kolego, że tam, na dole, mamy samobójcę o czym na pewno powiadomiono już profesora. Wiecie, co by było, gdyby stary zaszedł do kostnicy i nadział się tam na tego palanta? – Trzepnął chwiejącego się Cieniawskiego w ramię pięścią, jak to mają w zwyczaju szczeniaki w szkołach, robiąc mu klasyczną mukę.

– Oj, wiem… – Gandera się przeciągnął, mierząc ostrym spojrzeniem Mateusza, który był jednym z najczęstszych gości w jego gabinecie. Profesor miał słabe serce, takiego numeru mógłby nie przetrzymać. – Doigrałeś się, bratku – skwitował, kiwając głową.

Zadrożny uznał to za wystarczającą odpowiedź, odwrócił się więc, lecz zanim minął próg, dodał jeszcze:

– Zadzwońcie, kolego, na dyżurkę, niech mu siostry zaaplikują porządną lewatywę przed zabiegiem. Musimy przecież dbać o zdrowie i komfort naszych podopiecznych – uśmiechnął się z satysfakcją, widząc, że Gandera sięga po słuchawkę.

* * *

Żaneta Kręt wiedziała, że za żadne skarby nie wolno jej opuścić tego pomieszczenia – gdyby przyłapano ją samą poza oddziałem, tak daleko od piętra, na którym powinna teraz przebywać, z pewnością zostałaby ukarana. Personel kliniki nie stosował w takich wypadkach taryfy ulgowej, a jej nie uśmiechało się spędzenie kilku kolejnych dni w łóżku, zwłaszcza że zostałaby unieruchomiona pasami, a do tego spętana w nadgarstkach i kostkach, aby nie mogła zaspokajać się sama, jak to miała w zwyczaju, gdy tylko ją izolowano.

Dostała dreszczy na myśl, że mogłaby trafić na elektrowstrząsy. W początkowym okresie terapii próbowano poskromić przepełniające ją żądze tą właśnie obiecującą metodą, lecz na jej szczęście dość szybko zrozumiano, że nie tędy droga – choć jeden z lekarzy wciąż sugerował powrót do cyklicznego rażenia prądem, przed czym ocalił ją gwałtowny sprzeciw ze strony obecnego kochanka.

Założyła sięgającą do połowy łydki szpitalną koszulę, po czym – nie mając nic lepszego do roboty – usiadła na stole do sekcji, w miejscu, gdzie jeszcze przed momentem leżał ten, jak mu tam, Cieniawski.

Muszę zapamiętać to nazwisko, pomyślała. Choć pociągał ją aktualny kochanek i jego wyuzdanie, to trwające od kilku miesięcy schadzki z tym samym mężczyzną stały się nużąco schematyczne. Od pewnego czasu nie wynosiła z nich nic nowego, a tego przede wszystkim szukała w kontaktach z mężczyznami. Zaczęła się więc rozglądać, na razie skrycie, za świeżymi źródłami doznań. Jednym z nich mógłby okazać się „chodzący trup”, jak Zadrożny nazwał chłopaka. Żaneta zamierzała sprawdzić w najbliższym czasie, czy Mateuszek-Trupuszek, jak go natychmiast ochrzciła, pozostanie obojętny, chłodny i… sztywny, gdy poczuje na przyrodzeniu bijący od niej żar pożądania.

Siedziała w kompletnej ciszy, czekając na powrót kochanka, choć nie miała wielkich nadziei na satysfakcjonujące dokończenie tak ciekawie rozpoczętej schadzki. Odmierzane przez wiszący na ścianie zegar sekundy płynęły nieprzerwanie, lecz w ślimaczym tempie, tak więc – mimo że Krętówna sporo rozmyślała o nowo odkrytej, potencjalnej wciąż sferze doznań – po upływie mniej więcej trzech minut znudziło ją tkwienie w bezruchu.

Mogła zaspokoić się sama, żeby rozładować nieco napięcie wywołane niedawnym incydentem, albo…

Ciekawość wzięła górę. Żaneta odwiedziła tę część szpitala po raz pierwszy, nigdy wcześniej też nie była w prawdziwej kostnicy, zdecydowała się więc wykorzystać pozostały jej czas i pomyszkować w sterylnym jak opatrunek pomieszczeniu.

Oprócz stołu do sekcji, nad którym wisiała dziwaczna lampa, w sali znajdował się wózek na kółkach, na którym sprowadzany okazjonalnie patolog trzymał narzędzia – teraz zamknięte w metalowych szafkach ustawionych rzędem wzdłuż jednej z bocznych ścian. Trzecią, tę najdalszą od drzwi, zabudowano natomiast czymś, co wyglądało jak…Mimo dłuższego zastanowienia Żaneta nie znalazła adekwatnego porównania. Miała przed sobą troje kwadratowych drzwiczek z lśniącego metalu, każde zaopatrzone w dźwignię przypominającą wydłużoną klamkę i opisane w prawym górnym rogu kolejnym numerem.

Zaintrygowana ruszyła w ich stronę, ale przystanęła po paru krokach. Przede wszystkim dlatego, że im bliżej tylnej ściany podchodziła, tym robiło się chłodniej, nie to jednak ją powstrzymało. Grobową ciszę tego specyficznego sanktuarium śmierci przerwał cichy, niemniej dobrze słyszalny dźwięk. Przytłumione stuknięcie, jakby coś poruszyło się w pobliżu, nie w samej kostnicy, lecz w jednym z przyległych pomieszczeń.

Krętówna zamarła, nasłuchując. Następny stukot nie zaskoczył jej więc jak pierwszy odgłos, dzięki czemu zdołała namierzyć kierunek, z którego dobiegał. Dźwięk dobywał się zza jednych dziwnych drzwiczek. Czyżby Mateuszek-Trupuszek nie przyszedł tu sam? Czyżby ktoś jeszcze podzielał jego pasję? Boże, niech to będzie facet, zmówiła w myślach krótką modlitwę, mając nadzieję, że mimo wszystko spotka dzisiaj kogoś, kto spełni jej nowe najskrytsze marzenie.

Ruszyła dalej, wolno, ostrożnie, jakby bała się spłoszyć tego, kto hałasował. Zimno emanujące od ściany z drzwiczkami uświadomiło jej w końcu, z czym ma do czynienia. To musi być chłodnia, w której przetrzymuje się ciała! Czytała o takim cudzie techniki w jakimś kryminale dawno temu – w szpitalnej bibliotece brakowało interesujących i stymulujących pozycji – jednakże tamten opis był tak zwięzły i enigmatyczny, że dopiero teraz skojarzyła go z miejscem, na które właśnie patrzyła.

Przyłożyła ucho do lodowatej powierzchni metalu. Tak, to właściwe drzwiczki, wywnioskowała, poczuwszy lekkie drżenie. Dureń, który dał się tam zamknąć, chyba zaczynał odczuwać skutki mrożenia, ponieważ z każdą chwilą rzucał się coraz bardziej.

Po krótkim wahaniu sięgnęła do klamki i jednym szarpnięciem otworzyła na oścież grube, izolowane jak w prawdziwej lodówce drzwiczki. Był tam, widziała jego nogi; podeszwy mocno znoszonych butów i nogawki odprasowanych na kant modnych spodni z szerokim mankietem. Dziwne, pomyślała. Pacjentom, nawet tym z oddziału półzamkniętego, odbiera się cywilne ciuchy, aby nie mogli dać drapaka, czyżby więc miała do czynienia z kimś, kto pojawił się tutaj dopiero co i został ukarany przez sanitariuszy w tak nietypowy sposób?

Świeże mięsko, z tą myślą wysunęła leże chłodni, odsłaniając podrygującego nieporadnie mężczyznę. Bóg ją jednak wysłuchał. Moment później, gdy w polu widzenia pojawił się tors nieszczęśnika, zrozumiała, dlaczego ma takie problemy – zapakowano go w doskonale jej znany, kremowy kaftan bezpieczeństwa.

Uśmiechnęła się szeroko, ponieważ los zrobił jej naprawdę wspaniały prezent. Grube płótno, w które zakutano mężczyznę i które unieruchamiało mu ręce za plecami, sięgało tylko do pępka, dzięki czemu od pasa w dół był… hm… dostępny. Parciane pasy krępujące jego nogi tuż pod kolanami sprawiały, że delikwent przypominał ofiarę poważnego wypadku drogowego.

– Zobaczmy, co masz w koszyczku, mój ty króliczku… – wymamrotała z lubieżnym uśmiechem Żaneta, przyklękając obok wysuniętego leża.

Sięgnęła obiema dłońmi do rozporka unieruchomionego, ale wciąż ciskającego się mężczyzny. Poczuła zawroty głowy, ledwie dotknęła sztywnego i chłodnego materiału, lecz była tak podniecona faktem, iż za moment urzeczywistni kolejną fantazję, że zbagatelizowała tę dość dziwną dolegliwość. Sekundę później pociemniało jej jednak w oczach, poczuła się też słabo, jakby miała zemdleć. To ją otrzeźwiło, a nawet wystraszyło, ponieważ opadała z sił tak szybko, że nie umiała wstać. Nogi całkowicie odmówiły jej posłuszeństwa. Zachwiała się raz i drugi, po czym padła na twarz, prosto na leżącego mężczyznę, który wierzgał jeszcze przez moment, a następnie także zamarł. W kostnicy na powrót zapanowała cisza.

* * *

Zadrożny klął jak szewc, przemierzając szybkim krokiem ciemny piwniczny korytarz. Zafundował Cieniawskiemu sesję, której tamten długo nie zapomni, ale to nie poprawiło mu humoru. Miał tylko nadzieję, że Gandera nie skrewi i zadba, aby chodzący trup zmienił się w zaślinione warzywo na najbliższe dwa, a może nawet trzy tygodnie, choć to nie kompensowało Piotrowi choćby procenta utraconych bezpowrotnie doznań.

Nie tak wyobrażał sobie ten wieczór. Bardzo nie lubił, gdy jego plany brały w łeb, zwłaszcza te dotyczące seksu, a miał pełną świadomość, że nie zdoła odtworzyć atmosfery schadzki, nawet jeśli otworzy chłodnię i wyciągnie z niej zwłoki samobójcy – bo tylko tam mogły trafić, skoro sanitariusze nie zostawili ich na stole. Zimny, sztywny jak deska trup to nie stygnące wciąż ciało, na którym tak bardzo zależało Żanecie…

Z tą myślą pchnął ciężkie drzwi, wstępując ponownie do kostnicy. Po zrobieniu kolejnego kroku zdębiał. Zobaczył kochankę, wijącą się na zwłokach samobójcy. Klęczała obok wysuniętego leża chłodni, spoczywając górną połową ciała na podbrzuszu nieruchomego mężczyzny, jej twarz znajdowała się dokładnie tam, gdzie powinna, by…

– Ty szurnięta zdziro! – wrzasnął, uświadamiając sobie, co Krętówna próbuje zrobić.

To było zbyt obrzydliwe nawet jak dla niego, choć zdarzało mu się intymnie dotykać martwych kobiet. Dotykać, ale nie…

Dopadł do Żanety, zanim zdążyła się podnieść. Chwycił ją za włosy, odciągnął od ciała samobójcy, wymierzając siarczysty policzek, po którym… zatoczył się, jakby sam dostał w twarz.

– Co jest? – mruknął zaskoczony, opierając się plecami o lodowatą ścianę chłodni. Zacisnął oczy, próbując zapanować nad zadziwiająco mocnymi zawrotami głowy, a zanim otworzył je ponownie, poczuł zimną dłoń chwytającą go za pasek. – Zostaw mnie, ty szma… – tyle tylko zdążył wycharczeć, gdyż paraliżujący ból zacisnął mu krtań, uniemożliwiając dokończenie zdania.

Był lekarzem, natychmiast więc zrozumiał, co oznacza przenikający go spazm, potworny smród i dziwne poczucie, że jego wnętrzności poruszają się, jakby nagle ożyły.

Ta dziwka patroszy mnie jak ry…

Zwalił się bezwładnie na Żanetę, prosto w kłębowisko własnych jelit i krwi.

Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej.